บทที่ 86 กลัวจนฉีราด

เมื่อเห็นอันธพาลมากมายหลายคนวิ่งเข้าหาลู่เสี้ยง หยางหลิวจิ้งรู้สึกกังวลมาก

แม้ว่าลู่เสี้ยงหยางจะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งเมื่อ ครูนี้ แต่มันก็เป็นแค่การชกต่อยธรรมดาเท่านั้น เพราะการ์ด ในร้านคาราโอเกะและลูกสมุนของจางต้าฉีต่างก็เป็นแค่น งเลงต้อกต๋อยเท่านั้น ซึ่งแตกต่างกับคนกลุ่มนี้มาก

“หมดกัน เยสวนคงต้องเป็นแม่ม่ายแล้วล่ะ” หลิวจิ้งคิด

ในใจ

หากเป็นก่อนหน้านี้เธอต้องดีใจเป็นอย่างมาก เพราะเย่ สวนจะได้หาสามีใหม่ได้อย่างสบายใจ แต่หลังจากเรื่องราว ในคืนนี้ ลู่เสี้ยงหยางเข้ามาปรากฏตัวตรงหน้าเธอโดยไม่ เกรงกลัวอะไร มันทำให้มีความรู้สึกที่แปลกใหม่เข้ามาใจ จิตใจของเธอ

สายตาอัน โลภลาภของจางต้าฉีจับจ้องมาที่หลิวจิ้ง หลัง จากที่ถังหลงจัดการกับไอ้เด็กเปรตลู่เสี้ยงหยางคนนี้เสร็จ หลิงจิ้งก็จะเป็นของลูกไก่ในกำมือของเขา

ในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางกับลูกสมุนของถังหลงก็ได้เริ่ม ต่อสู้กันแล้ว แม้ลูกสมุนของถังหลงจะเก่งกว่าสุนัขชรับใช้ของจางด้าฉี แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้วพวกเขาก็เป็นแค่ของ กล้วย ๆ เท่านั้น

หลังจากความเร็วระเบิดถึงขีดสุด ร่างกายของเขา กระพือปีกท่ามกลางคนเหล่านี้ ทุกหมัดหรือทุกเท้าที่พุ่งออก ไปก็จะมีชายคนหนึ่งถึงสองคนล้มลงกับพื้น

ใช้เวลาแค่นาทีเดียวลูกสมุนของถังหลงก็ล้มกองอยู่ที่ พื้นกันหมด

“แมร่งเอ้ย!” ไวน์ที่เพิ่งกินเข้าปากของถังหลงก็พวยพุ่ง ออกมาแล้วพุ่งเข้าใส่ใบหน้าของจางด้าฉีพอดี

ไม่คิดเลยว่าไอ้เด็กเปรตคนนี้จะต่อสู้ได้เก่งขนาดนี้ สอง สามทีก็อัดลูกน้องทั้งหมดของเขาร่วงลงพื้นกันไปหมด

พรีบ!

จางต้าฉีตกลงมาจากโซฟา เขาตกใจจนอ้างปากค้าง

แล้วมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

แมร่งเอ้ย บทที่คิดไว้ไม่ใช่แบบนี้นี่นา

ลู่เสี้ยงหยางล้มคนไปทีละกลุ่ม ๆ มันคือเงาจางเฟยใน

สามก๊กเหรอวะ?
“หือ…” หลิวจิ้ง โห้กาง หม่าเจินเจินและคนอื่น ๆ ต่างก็ ไม่รู้จะพูดยังไงกับสิ่งที่เห็น ใครจะไปคิดได้ ลูกเขยธรรมดา คนหนึ่งที่แต่งเข้าบ้านภรรยาจะน่ากลัวได้ขนาดนี้

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางนิ่งสงบและไม่สนใจต่อความ ประหลาดใจของทุกคน เขาได้แต่เดินตรงเข้าไปหาถังหลง แล้วตบหน้าเขาและพูดว่า “ถ้าไม่เห็นแก่พี่สาวคุณ วันนี้ผมจะ ทำให้คุณพิการแน่”

ซี้ด

ถังหลงสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แม้เขาจะรู้สึกประหลาด ใจกับความเก่งกาจของลู่เสี้ยงหยาง แต่เขาก็ไม่ได้กลัวและ ยังคงแสดงสีหน้าหยิ่งผยอง

“ไอ้หนู จึงช่างกล้าพูดจริง ๆ เลยนะ ถ้ามึงกล้าทำร้ายก จนพิการ ตระกูลถังของกูคงไม่ปล่อยครอบครัวจึงไว้อย่าง แน่นอน” ถังหลงยังคงยิ้มอย่างเย่อหยิ่งและไม่มีความเกรง กลัวต่อลู่เสี่ยงหยางเลยสักนิด

“โอ้จริงเหรอ? ไม่ปล่อยครอบครัวผมเลยเหรอ น่ากลัว จริง ๆ” ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวพูด

“แมร่งเอ้ย ไอ้กระจอก คุกเข่าขอโทษคุณชายเดี๋ยวนี้นะ กูอาจจะให้โอกาสมึงได้ตายดีอยู่” ถังหลงยังคิดว่าคำพูด ของเขาจะข่มขู่ให้ลู่เสี้ยงหยางเกรงกลัวได้ เขาจึงพูดด้วยความเย่อหยิ่งอีกครั้ง

สู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเบา ๆ เขาชอบคนที่ไม่รู้จักความ กลัวอย่างถังหลงมาก เขาจึงพูดด้วยรอยยิ้มต่อ “คุณก็มี ความกล้าหาญอยู่นะ มีคุณสมบัติที่จะได้เป็นลูกน้องของผม

อยู่”

อะไรนะ?

ลูกน้อง?

ทันทีที่เขาพูดคำนี้ก็ทำให้ทุกคนต้องตกใจจนลูกตา

แทบหลุดออกมา

คำพูดของลู่เสี้ยงหยางมันมากเกินไปแล้ว จะให้ถังหลง เป็นลูกน้องของเขาได้ไง?

ถังหลงคือใคร? คุณชายตระกูลถังนะ!

แล้วตระกูลถังคือใคร? คือผู้ที่มีอิทธิพลระดับต้น ๆ ใน เมืองปินเหอเซียวนะ

พฤติกรรมในตอนนี้ของลู่เสี้ยงหยางไม่เพียงแต่มีเรื่อง กับถังหลงคนเดียว แต่เขากลับท้าทายทั้งตระกูลถังแล้ว

แมร่ง!

นายจะให้คนอย่างถังหลงเป็นลูกน้องของนาย นั่นไม่ได้หมายความว่านายจะให้ทั้งครอบครัวตระกูลถังก้มหัวให้ นายหรือ?

“เย็ดแมร่ง มีงว่าไงนะ? ไอ้โง่ ลองพูดอีกครั้งสิ้” ถังหลง กระโดดลงจากโซฟาเหมือนแมวถูกเหยียบทาง

สู่เสี้ยงหยางยังคงนิ่งสงบแล้วพูดชัด ๆ ทีละคำ “ต่อไป คุณต้องเป็นลูกน้องของผม ต้องเรียกผมว่าพี่ใหญ่”

ถังหลงโกรธมากแล้วชี้หน้าด่าลู่เสี้ยงหยาง “เรียกแม่มึง สิ จึงเชื่อไหมว่าก…โอ๊ย…”

ถังหลงถึงกับกรีดร้องโดยไม่ทันพูดจบประโยค

เห็นเพียงลู่เสี้ยงหยางเอื้อมมือไปจับมือขวาของถังหลง แล้วบิดเบา ๆ จนทำให้แขนขวาทั้งแขนของเขาก็ทรุดลง

“ไม่เป็นไร ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบบังคับใครอยู่แล้ว คุณ คิดให้ดีก่อน คิดได้ค่อยมาบอกผมก็แล้วกัน” ลู่เสี้ยงหยาง ยิ้มพูดกับถังหลง

ถังหลงเหงื่อแตกไปทั้งตัว แม้ในขณะนี้ลู่เสี้ยงหยางจะ พูดด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนี้ในสายตาของถังหลงนั้นน่ากลัว เหมือนปีศาจ

สู่เสี้ยงหยางแค่บิดเบา ๆ แต่ทำให้กระดูกข้อต่อแขนขวา ของเขาหยุด ณ เวลานี้เขารู้สึกเจ็บปวดข้อไหล่อย่างรุนแรงราวกับว่ามีเข็มหลายพันเล่มติดอยู่ในข้อต่อนั้น

ถ้าเป็นคนธรรมดาคงต้องนอนกลิ้งอยู่บนพื้นด้วยความ เจ็บปวดแล้ว

โชคดีที่กระดูกของถังหลงค่อนข้างแข็งแรง แต่ถึงอย่าง นั้นหน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อและกล้ามเนื้อที่มุม ปากก็กระตุกอยู่ตลอดเวลา

หลังจากจัดการกับถังหลงเสร็จ สายตาของลู่เสี้ยงหยาง ก็จับจ้องไปที่ตัวร้ายตัวฉกรรจ์จางด้าฉี

สีหน้าของจางต้าฉี ดูแย่ไปกว่าตอนร้องไห้เสียอีก เดิมที่ คิดว่าหลิวจิ้งและครอบครัวจะเป็นลูกพลับอ่อน ๆ ให้หยิกเล่น ตามต้องการ แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือลู่เสี้ยงหยางกลับแข็ง เหมือนแผ่นเหล็ก

“สองเรื่องนะ เรื่องแรกคือคุณต้องไปขอโทษแม่ยายผม ก่อน ส่วนเรื่องที่สองคือคุณต้องจ่ายค่าเสียขวัญให้แม่ยาย ผมด้วย” ลู่เสี้ยงหยางพูดเบา ๆ

“คือ! นี่มัน….”

จางต้าฉีดูเหมือนจะไม่พอใจแล้วมองไปที่ถังหลงโดย

ไม่รู้ตัว

แต่ในเวลานี้ถังหลงเองยังเอาตัวไม่รอด แล้วจะมี อารมณ์ไหนไปสนใจเขา
สู่เสี้ยงหยางมองหน้าถังหลงแล้วพูดกับเขาด้วยรอยยิ้มที่ ไม่เป็นอันตรายต่อสิ่งมีชีวิต “ถ้าอาของคุณทำสองเรื่องที่ผม ขอไม่ได้ ผมจะหักแขนอีกข้างของคุณทิ้งซะ”

ตูม!

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ก็เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางอกของถังหลง สีหน้าของเขาหวาดกลัวมาก ตอนนี้เฉพาะแขนขวาก็เจ็บปวด อย่างรุนแรงแล้ว ถ้าแขนซ้ายต้องเจ็บแบบนี้อีกเขาคงต้อง ทรุดลงกับที่อย่างแน่นอน

ถังหลงตะโกนใส่จางด้าฉีโดยไม่ลังเล “ยังเหม่ออะไร อยู่? ทำตามที่เขาสั่งสิ”

ณ ตอนนี้เขาตัดสินใจแล้วว่าวันนี้เขาทำได้เพียงก้มหัว ให้กับลู่เสี้ยงหยาง หลังจากกลับบ้านแล้วเขาจะไปหาหมอ เพื่อรักษาแขนของเขาให้หาย จากนั้นค่อยเรียกกองทัพของ เขามาจัดการกับไอ้เปรตลู่เสี้ยงหยางคนนี้

“ได้ อาหลง” แม้จางต้าฉีจะฝืนใจ แต่ถังหลงก็พูดไปแล้ว เขาจึงต้องจำใจทำตาม

เขาเดินเข้าไปหาหลิงจิ้งแล้วโค้งคำนับอย่างสุดซึ้ง “ขอโทษนะครับคุณหลิว คืนนี้เป็นความผิดของผมเอง ยก โทษให้ผมด้วยนะครับ”

“หือนี่มัน” หลิวจิ้งถึงกับตกใจ เธอคิดว่าตัวเองฝันไปจางด้าฉีที่มีชื่อเสียงคนนี้จะมาขอโทษได้อย่างไร?

“ไม่จริง!” พวกเถาหงเหมยและหม่าเจินเจินยิ่งตกใจจนฉี จะราด มันน่าเหลือเชื่อจริง ๆ

ต่อมาในขณะที่หลิวจิ้งยังคงตกตะลึงอยู่ จางด้าฉีได้รับ หมายเลขบัญชีของหลิวจิ้งจากปากของลู่เสี้ยงหยาง เขาจึง รีบโอนเงิน 10 ล้านเข้าบัญชีทันทีโดยที่ไม่กล้าพูดอะไร

“อิ้ม ดีมาก เรื่องของวันนี้ก็จบลงเท่านี้ก่อน ถ้าวันหลัง แม่ยายผมต้องการใช้เงินอีกผมจะไปหาคุณเอง” ลู่เสียง หยางยิ้มพูดกับจางต้าฉี

แมร่ง!

ไอ้เปรตนี่จะมาหากทำไม!

จางต้าฉีเข่าอ่อนจนแทบจะนั่งลงกับพื้น ใบหน้าของเขา มีแต่รอยยิ้มที่ขมขื่น

แม้ในใจอยากจะฆ่าลู่เสี้ยงหยางคนนี้ให้ตาย แต่ก็ทำได้ เพียงอดทนไว้เท่านั้น ตอนนี้ถ้าคิดจะสู้กับลู่เสี้ยงหยางซึ่ง ๆ หน้าก็มีแต่ดิ้นหาที่ตาย หากทำให้ลู่เสี้ยงหยางไม่สบอารมณ์ มากไปกว่านี้แล้วถ้าเกิดเขาให้จ่ายเพิ่มอีก 10 ล้าน จางต้าฉี คงต้องเป็นบ้าแน่นอน

“พวกเรากลับ” ถังหลงจะไม่ยอมเสียเปรียบตอนนี้อีก เขาโบกมือและเตรียมพาลูกสมุนทั้งหมดของเขากลับไป
แต่เขาเพิ่งเดินไปถึงประตูห้องก็ได้ยินเสียงพูดของลู่เส์ ยงหยางดังขึ้นอีกครั้ง “ไอ่น้อง พี่จะเตือนน้องนะ นอกจากพี่ แขนของน้องนะไม่มีใครรักษาได้หรอก ถ้าอยากหายจริง ๆ น้องต้องจ่ายพี่มาอีก 10 ล้าน พี่อาจจะช่วยรักษาให้หายได้”

* ทันทีที่คำพูดนี้ออกจากปาก ทุกคนในห้องก็งงกัน

ไปหมด

อะไรคือสิงโตอ้าปาก? นี่แหละที่เขาเรียกกันว่าสิงโตอ้า

ปาก ไม่รู้จักพอ

ลู่เสี่ยงหยางบิดคอเสียงดัง เขากล้าเรียกค่ารักษาแพง ถึง 10 ล้าน ถ้าหมอข้างนอกรู้เข้า เกรงว่าเขาจะถ่มน้ำลายจน ทำให้เขาจมน้ำลายตายไปเลยก็ได้

“ไอ้เปรต! ถึงรอกไว้ ถึงอยู่รอดไม่เกินห้าวันในเมืองปิน เหอนี้หรอก” ถังหลงคิดในใจด้วยความโกรธแค้น เขาไม่ได้ ตอบกลับลู่เสี้ยงหยางและออกจากที่นั่นทันทีพร้อมกับลูก สมุนทั้งหมด

หลังจากนั้นสายตาของลู่เสี้ยงหยางก็จับจ้องไปที่เถาหง เหมยกับหม่าเจินเจินและผู้จัดการของร้านคาราโอเกะ

ตูม ตูม ตูม !

เถาหงเหมย หม่าเจินเจินและคนอื่น ๆ ก็ล้มลงกับพื้น ทันที ในเวลาเดียวกันก็มีของเหลวสีเหลืองฉุนกระจายอยู่ที่หว่างขาของพวกเธอ

มันตกใจจนนี่ราดกางเกง

ผู้จัดการร้านได้แต่ตัวสั่นและไม่กล้าสู้หน้ากับลู่เสี้ยง

หยาง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ