บทที่ 194 ปัญหาของชิวรั่วหาน

เมื่อคนรอบข้างเห็นจางเหว่ยจะดื่มน้ำลายของลู่เสี้ยงหยาง จริงๆ พวกเขาทุกคนก็รู้สึกขนลุก สีหน้าของพวกเขานั้นยอด เยี่ยมอย่างยิ่ง

แม่ง น้ำลายนั่นดูน่ารังเกียจมาก จางเหว่ยนั่นก็ดื่มได้จริงๆ ฮ่า ๆ ๆ จางเหว่ยนี่สุดยอดจริงๆ

“โอ้ พระเจ้า จางเหว่ยผู้ชายคนนี้น่ารังเกียจยังไงก็ไม่ คืนคำ” เดิมเกาหยู่เมิงมีความชื่นชมต่อจางเหว่ยอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ความชื่นชมนี้ได้หายไป เมื่อเห็นเขาก็รู้สึกรังเกียจ และคลื่นไส้

ในทางตรงกันข้าม เธอไม่ประทับใจลู่เสี้ยงหยางแต่ตอนนี้ กลับเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับลู่เสี้ยงหยาง

เขาเป็นไอ้ไก่อ่อนจริงเหรอ ถ้าเขาเป็นคนไม่ได้เรื่องจริงๆ เขาจะมีกำลังทางการเงินมาซื้อเมาท์ออร์แกนราคาแพง ขนาดนั้นได้ยังไง

เฉินจีนซิ่วรู้สึกร้อนที่ใบหน้า จางเหว่ยเป็นน้องชายคนเล็ก ของเขา ตอนนี้จางเหว่ยถูกลู่เสี้ยงหยางรังแกและนั่นเท่ากับดี แสกหน้าเขา

หลินอ้าวเสว่มองลู่เสี้ยงหยางด้วยความอยากรู้อยากเห็นคนคนนี้ทำข่าวมีเรื่องน่าประหลาดใจมาก แต่มุมมองของเธอ ที่มีลู่เสี้ยงหยางจะไม่เปลี่ยนไป

หมอนี่โชคดีที่ชนะจางเหว่ยในครั้งนี้ได้

ฝั่งจางเหว่ย เขาแค่ต้องการเล่นสนุก เคลียร์เดิมพัน ระหว่างเขากับลู่เสี่ยงหยางให้จบ แต่เขาไม่ได้คิดว่าน้ำลาย จะลื่นมากจนเพิ่งเข้าปากของเขาในตอนนี้ เขากระเสือก กระสนจนมันลงหลอดอาหาร

แม่งเอ้ย!

จางเหว่ยรู้สึกอยากตาย กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็บิด

เป็นวง

วินาทีต่อมาเขาโยนขวดน้ำแร่ในมือทิ้ง กดคอพยายาม คายน้ำลายที่ดื่มเข้าไป

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหนเขาก็ไม่ประสบความ

สำเร็จ

ใบหน้าของจางเหว่ยเป็นสีแดง ดวงตาของเขาแทบจะพ่น

ไฟได้

บัญชีระหว่างเขาและลู่เสี้ยงหยางจะต้องถูกชำระในภาย หลัง คืนนี้ลู่เสี้ยงหยางขอให้เขากินน้ำลาย ในอนาคตเขา ต้องทำให้ลู่เสี้ยงหยางดื่มปัสสาวะของตัวเอง

สู่เลี้ยงหยางถามด้วยรอยยิ้ม “รสชาติเป็นยังไง มันอร่อยใหม”

จางเหว่ยจุกในอกและเกือบจะอาเจียน เขาจ้องลู่เสี้ยง หยางและพูดว่า “นายนะ อย่าเพิ่งได้ใจไป เรามาดูยาวๆ ใน

อนาคต”

สู่เสี้ยงหยางยักไหล่และไม่ได้ใส่ใจค่าพูดเหล่านี้เลย

ใบหน้าของเฉินจิ๋นซิ่วหม่นหมอง ท่าเสียงในคอว่า “ไปกัน

เถอะ”

เขาพาจางเหว่ยไปก่อน แล้วเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆก็เดิน ตามไปด้วย

เมื่อทุกคนจะไปแล้ว ชิวรั่วหานก็บอกลาเกาหยู่เมิง

ระหว่างทางกลับบ้าน ซิวรั่วหานมองลู่เสี้ยงหยางและพูด ด้วยความตื่นเต้น “พี่เขย คุณสุดยอดมาก คุณทำให้ฉัน หายใจไม่ออกเลยในคืนนี้”

ลู่เลี้ยงหยางยิ้ม ไม่พูดอะไร

ชิวรั่วหานถามอีกครั้ง: “พี่เขย เงินกว่า 1 ล้านหยวน สำหรับค่าของขวัญคุณเอามาจากไหนเหรอ พี่มอบให้คุณ หรือเปล่า”

คู่เสี้ยงหยางเอ่ยตามน้ำว่า “ใช่ มีอะไรเหรอ?”

“ไม่ ไม่มีอะไร” ชิวรั่วหานสายหัว รู้สึกค่อนข้างซับซ้อนเขาเพิ่งเห็นลู่เสี้ยงหยางมีชีวิตชีวา คิดว่าลู่เสี้ยงหยางพึ่งตัว เขาเอง แต่ไม่ได้คิดว่าพี่จะเป็นคนให้

รถตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่

วินาทีต่อมา ชิวรั่วหานพูดลู่เสี้ยงหยางว่า “พี่เขย คุณเคย คิดที่จะทำอะไรด้วยตัวเองไหม ถ้าคุณต้องการ ฉันสามารถ ขอให้แม่ของฉันช่วยคุณได้นะ”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวและพูดว่า “เรื่องนี้ไว้คุยภายหลัง เถอะ”

“โอเค” ชิวรั่วหานพยักหน้า ดูเหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะชิน กับการเป็นไอ้ไก่อ่อนและเกาะผู้หญิงกิน

จากนั้นชิวรั่วหานจึงหยุดพูดและขับรถอย่างตั้งใจ ลู่เสี้ยง หยางข้องไปที่กระจกรถขมวดคิ้ว

หากการตัดสินของเขาถูกต้อง มีรถสองสามคันขับตามพ วกเขามาหลายช่วงตึกแล้ว

ดูเหมือนว่าชิวรั่วหานไม่ได้โกหก สิ่งที่เธอพูดว่ามีคนตาม

เธอปรากฏตัวขึ้นแล้ว

“รั่วหาน คุณไม่ได้ไปทำให้ใครขุ่นเคืองมาใช่มั้ย มีคน ตามคุณอยู่” ลู่เสี้ยงหยางถาม

ชิวรั่วหานพูดอย่างคลุมเครือว่า “ไม่ไม่แน่นอน ฉันไม่ได้ ทำให้ใครขุ่นเคืองสักหน่อย”
“ไม่สิ มีปัญหาแล้ว รั่วหานต้องมีอะไรบางอย่างที่ปิดตัว เอง” สู่เลี้ยงหยางทันทีว่าชิวรั่วหานกำลังโกหก

ก็ก!

ทันใดนั้นเสียงเบรกที่รุนแรงก็ดังขึ้นจากด้านหน้า รถตูก็ แล่นผ่านชิวรั่วหานไป หลังจากตริฟท์ที่สวยงาม มันก็หยุดอยู่ ตรงหน้ารถของชิวรั่วหาน

“อ่า” ชิวรั่วหานกรีดร้องและเหยียบเบรกสุดตัว ป้องกันไม่ ให้ชนรถที่อยู่ข้างหน้า

กีกๆๆ!

หลังจากนั้นก็มีเสียงเบรกดังขึ้นหลายครั้ง แล้วรถตู้อีก หลายคันหยุดอยู่ด้านหลังรถของชิวรั่วหานทั้งทางด้านซ้าย และด้านขวา คล้ายขังเธอไว้กับที่

เกือบจะในเวลาเดียวกันที่ประตูของรถตู้ทุกคันก็เปิดออก ชายที่ดูแข็งแรงกว่าสิบคนลงมาจากด้านบนแล้วล้อมรอบรถ ชิวรั่วหานไว้

“พี่เขย ทำไม่ดีแล้ว พวกเขามานี่เพื่อสร้างความเดือดร้อน ให้ฉัน” ชิวรั่วหานกลัวมากจนพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างอ่อน แรง

คู่เสี้ยงหยางถามอย่างใจดีว่า “คุณมีความแค้นอะไรกับ พวกเขา ทำให้พวกเขาตามคุณไม่ปล่อยแบบนี้”
ชิวรั่วหานกำลังร้องให้อย่างกังวล กล่าวว่า “พี่เขย ไม่ใช่ เวลาที่จะพูดเรื่องนี้ ตอนนี้ต้องพยายามหาวิธีหลบหนีคน เหล่านี้ก่อน… ”

ปังปังปัง!

เธอยังพูดไม่จบประโยคนั้น ชายมีเคราข้างนอกก็พุ่งเข้า มาใช้กำปั้นตบกระจกรถแรงๆแล้วพูดว่า: “แม่งเอ้ย ยัยผู้ หญิงบ้า ในที่สุดฉันก็เจอเธอแล้ว ลงจากรถมาหากเดี๋ยวนี้”

ชิวรั่วหานไม่กล้าลงจากรถ เธอจึงนอนขดตัวด้วยความ ตกใจและเอนตัวลงบนเบาะ ชายมีหนวดทุบกระจกรถอีกสองสามครั้ง เขากรีดร้องและ

ตะโกนเพราะยังไม่เห็นชิวรั่วหานออกจากรถ

นั่นทำให้ชายมีหนวดรู้สึกโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ เขาหยิบอิฐ จากข้างทางขึ้นมาและขู่ว่า “ยัยบ้า ถ้าเธอไม่ลงจากรถ ฉันจะ ทุบกระจกรถซะ กว่าจะง้างตัวเธอมาได้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

ใบหน้าหวาดกลัวของชิวรั่วหานซีดลง เธอมองลู่เสี้ยง หยางเพื่อขอความช่วยเหลือและถามว่า “พี่เขย ฉันจะทำ อย่างไรดี?”

คู่เสี้ยงหยางกล่าวว่า “คุณสามารถทำอะไรได้อีก พวกเขา

บอกให้ลงก็ลงไปสิ”

อะไรนะ?
ชิวรั่วหานสงสัยว่าหูของเธอได้ยินผิด เธอจ้องสู่เสียงหยาง อย่างว่างเปล่า ไม่คาดคิดว่าสู่เสี้ยงหยางจะพาเธอออกจาก

รถ

ผู้ชายคนนี้ไม่เห็นเหรอ เมื่อลงจากรถเธอถูกคนพวกนั้นจับ นะสิ

“พ่อง! พี่เขย คุณล้อเล่นใช่ไหม คุณตามฉันมา คุณไม่ควร ปกป้องฉันหรือไง” ชิวรั่วหานจ้องไปที่สู่เสี้ยงหยางอย่างโหด เหี้ยม

ลู่เสี้ยงหยางเตือนอย่างกรุณาว่า “คุณแก้ปัญหาในรถไม่ ได้หรอก ลงจากรถแล้วคุยกัน”

จากนั้นเขาก็ยื่นมือออกไปเพื่อเปิดประตูและเดินลงไป

“โอ้ย งี่เง่า” ชิวรั่วหานส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ ตอนนี้เขา ทำอะไรไม่ได้จึงทำได้เพียงกัดฟันตึงประตูรถแล้วเดินลงไป

ในไม่ช้าลู่เสี้ยงหยางและชิวรั่วหานก็ถูกล้อมไว้ ชายมีหนวดยิ้มแสยะ “สาวน้อย หนีเหรอ ดูสิว่าหนีไปไหน

ได้อีก ติดหนี้กูก็ควรจ่ายสิ”

ชิวรั่วหานยิ้มและพูดว่า “พี่ยงไม่ใช่ว่าฉันจะคืนคุณ แต่ ช่วงนี้ดึงมือมาก ถ้ามีแล้วฉันจะจ่ายคืนให้คุณโดยเร็วที่สุด”

“ถุย” ชายมีหนวดถุยน้ำลายและพูดว่า “แม่งเอ้ย มึงพูด แบบนี้กับกก่ครั้งแล้ว คิดว่าฉันจะเชื่อมั้ย หึม ถ้าคุณไม่สามารถคืนเงินภายในคืนนี้ได้ คุณจ่ายคืนด้วยสิ่งอื่นแล้ว

กัน”

จบประโยคนั้น ดวงตาของเขาก็กวาดมองชิวรั่วหาน สีหน้าของเขานั้นชั่วร้ายมาก