บทที่ 249 ค่ำคืนที่มีดมิด เหมาะสำหรับการฆ่าใครบางคน!

ด้วยมีดสั้นอันแหลมคมของหญิงสาว ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกได้ในทันที ลมหายใจอันเย็นยะเยือกพัดเข้าใส่ที่ร่างกายของเขา

เขารู้อย่างชัดเจนว่านี่เป็นวิกฤตอันร้ายแรงที่กำลังเข้าใกล้เขา ศีรษะของเขาหันไปด้านข้างด้วยสัญชาตญาณในการต่อสู้

สืบ!

ลมหนาวพัดผ่าน และมีดที่แหลมคมเลื่อนผ่านใบหูของเขา “อยากตายใช่ไหม!” ลู่เสี้ยงหยางสายตาเย็นชา เขาเกลียดการที่ถูก ลอบกัดอย่างที่สุด

เขายกมือสองข้างขึ้นแล้วจับแขนที่ถือมีดของคนร้าย

ฮึบ!

เขาตะโกนเสียงดังแล้วใช้สองมือเหวี่ยงผู้หญิงคนนั้นลอยขึ้น

เมื่อเธอลอยขึ้นเหนือหัวแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็กระโดดเตะไปที่หน้า ท้องของเธอด้วยความแรง

พรีบ!

ภายใต้แรงกระแทกที่รุนแรงทำให้ผู้หญิงคนนั้นลอยออกไปกระแทก กับกำแพงอย่างจัง

อัก!

จากนั้นเธอฟาดลงกับพื้นแล้วมีเลือดพ่นออกมาจากปากของเธอและ เธอก็สลบไปในทันที

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางจัดการกับคู่หูแบบง่ายดาย ชายคนร้ายก็รู้สึก

ตื่นตระหนก

“บ้าเอ้ย ให้ตายเหอะ” เขาตะโกนอย่างพลุ่งพล่าน จากนั้นดึง กระบองคู่ออกมาแล้วกระโจนเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเฉยเมย เขามองไปที่ชายคนร้ายแล้วถามเขาว่า “เราเคยเป็นศัตรูกันมาก่อนเหรอ?”

จากการโจมตีของหญิงสาวเมื่อครู่นี้ ลู่เสี้ยงหยางสามารถเดาได้ว่า ทั้งสองต้องเป็นนักฆ่าอย่างแน่นอน ชายคนร้ายไม่ได้ตอบคำถาม แต่กลับพูดด้วยความเหี้ยมโหด “เจ้า

หนู เก็บคำถามของนายไปถามยมบาลในนรกซะ”

ทันทีที่พูดคำนี้ กระบองคู่ในมือของเขาก็เหวี่ยงเข้าใส่ศีรษะของลู่เสี้ ยงหยางแล้ว

แต่ลู่เสี้ยงหยางหูตาไว เขายกมือขวาขึ้นและคว้ากระบองที่คนร้าย เหวี่ยงมาหาเขา

ให้ตายเหอะ!

เป็นไปได้ไง

ชายคนนั้นรู้สึกตกใจ เขาเคยทดลองมากก่อนแล้ว กระบองคู่ของ เขาที่เหวี่ยงออกไปนั้นมีน้ำหนักมากกว่า 300 กิโลกรัม ต่อให้เป็นวัวตัว ใหญ่ก็ต้องสลบคาที่ แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับใช้มือเปล่าคว้ามันไว้ได้อย่าง ง่ายดาย

“แย่แล้วสิ มันต้องเป็นยอดฝีมือแน่ ” ชายคนนั้นคิดในใจ

ในขณะเดียวกัน หมัดของลู่เสี้ยงหยางก็เหวี่ยงเข้ามา ชายคนร้ายไม่ทันได้หลบก็ถูกหมัดของเขาอัดเข้ากลางใบหน้า ผัวะ!

เป็นการโจมตีที่ทรงพลังมาก เหมือนถูกก้อนหินกระแทกเข้าที่กลาง ศีรษะของเขา

ไม่มีช่องว่างให้เขาได้ตั้งตัว สติสัมปชัญญะของชายคนร้ายก็หมด

ลงทันใด ดวงตาของเขามืดมิดและล้มลงกับพื้นในทันที

ด้วยช่วงเวลาสั้นๆ นี้ ลู่เสี้ยงหยางได้จัดการกับนักฆ่าทั้งสองคนนี้ เรียบร้อย แต่เขาไม่กล้าประมาทอีกต่อไป จากนั้นเขามองเข้าไปในสุด ซอยอย่างระมัดระวัง

ในสุดซอยนั้น เขาได้เห็นรถตู้คันหนึ่งจอดอยู่ ถึงแม้รถตู้คันดังกล่าว จะจอดสนิท แต่ด้านในเหมือนมีคนอยู่ เพราะเขาเห็นประกายไฟในรถ และเหมือนมีคนกำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างใน

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปหารถตู้

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เข้ามาใกล้รถตู้และหยุดห่างจากรถตู้ไป สองเมตร

เขารู้สึกถึงอันตรายที่กระเพื่อมออกมาจากรถตู้ได้อย่างชัดเจน คู่เสี้ยงหยางสูดหายใจเข้าลึกๆ เขารู้ว่าฆาตกรตัวจริงยังไม่ปรากฏ และชายหญิงที่เขาเพิ่งจัดการเมื่อครู่นี้เป็นแค่น้ำจิ้มเท่านั้น

พรีบ!

ทันใดนั้น ประกายไฟในรถตู้ก็ดับไป

ในเวลาเดียวกัน ออร่าแห่งการสังหารที่แข็งแกร่งได้ทะลักออกมา จากในรถราวกับหายนะที่พุ่งชนลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางสัมผัสถึงความเลือดเย็นนั้นได้ เขาจึงขยับขาและเดิน ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

พรีบ!

ประตูรถตู้ถูกเปิดออก ร่างเงาสีดำกระโดดออกมาจากรถและลอย อยู่บนกลางอาการ ตามด้วยมีดสั้นในมือคนร้ายฟันเข้ามาที่ตัวของลู่เสี้ ยังหยาง

ภายใต้มืดอันแหลมคมที่ฟันเข้ามาอย่างเลือดเย็นนั้น ราวกับว่า แสงจันทร์ทั้งหมดในซอยได้สะท้อนออกจากมีดเล่นนั้น

สืบ สืบ!

เสียงตัดอากาศดังขึ้น ปลายมีที่แหลมคมเลื่อนผ่านปลายจมูกของลู่ เสี้ยงหยางอย่างรวดเร็วและร่วงลงไปที่พื้น

มีดที่แหลมคมตัดกับพื้นจนทิ้งร่องรอยสีขาวไว้บนพื้นคอนกรีต สู่เสี้ยงหยางสีหน้าเคร่งขรึม โชคดีที่เขาถอยออกมาทันเวลา มี ฉะนั้นอาจถึงแก่ชีวิตได้

เมื่อมองในระยะใกล้ เขาเห็นเพียงชายในชุดคลุมถือมีดแหลมคม ด้วยสายตาอันเลือดเย็นจับจ้องมาที่เขา

สืบ

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งหลบการโจมตีครั้งแรกได้ โดยที่ไม่รอช้า คนร้ายถือมีดก็แทงเข้ามาที่ตัวของลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง

ใบมีดอันแหลมคมเคลื่อนไปอย่างรวดเร็ว ภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน

ราวกับสายฟ้าที่พุ่งเข้ามาสู่ลู่เสี้ยงหยาง

ให้ตายเหอะ!

จะมากเกินไปแล้ว

ครั้งนี้ลู่เสี้ยงหยางไม่ถอยอีกต่อไป เขาขยับตัวเข้าไปหาคนร้ายด้วย ความเร็ว จากนั้นใช้สองมือจับแขนของคนร้ายไว้

เขาบีบแขนของคนร้ายด้วยความแรง จนชายในชุดคลุมถึงกับกรีด

ร้องอย่างเจ็บปวดและมีดในมือของเขาก็ร่วงลงไปที่พื้น

ลู่เสี้ยงหยางซักมือขวากลับมา จากนั้นกำหมัดแล้วกระแทกเข้ากับ กลางอกของชายคนนั้นจนเขาต้องกระเด็นออกไป แมร่ง!

ชายในชุดคลุมพูดในใจ จากนั้นเอามือไปปิดหน้าอกที่ถูกกระแทก ด้วยความแรง

ความเจ็บปวดนั้นราวกับถูกกระสุนปืนใหญ่ยิ่งเข้าใส่!

คู่เสี้ยงหยางไม่เปิดโอกาสให้ศัตรูได้ตั้งตัว เขาก้าวเข้าไปใกล้ คนร้ายอีกครั้งแล้วยื่นมือออกไปเพื่อจะจับลำคอของชายในชุดคลุม คนนั้น

สายตาของชายในชุดคลุมเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน เขายื่นมือไป หยิบมีดสั้นจากเอวแล้วแทงไปที่ลำคอของลู่เสี้ยงหยาง นี่เป็นการต่อสู้ที่เอาชีวิตไปแลกด้วยชีวิต ถ้าหากลู่เสี้ยงหยางยื่น มือขวามาคว้าคอของเขา เขาก็จะใช้มีดสั้นแทงที่ลำคอของลู่เสี้ยง หยางเช่นกัน และเขาไม่เชื่อว่าลู่เสี้ยงหยางจะกล้าเสี่ยงชีวิตเพื่อแลก กับชีวิต

แต่สิ่งที่ทำให้คนในชุดคลุมตกใจจนลูกตาแทบหลุดออกมาคือ ลู่เสี้ ยงหยางยื่นมือขวาออกมาคว้าลำคอเขาโดยที่ไม่สนใจมีดในมือของ เขาเลย

ในขณะเดียวกัน มีดสั้นในมือของเขาดูเหมือนจะพบอุปสรรคบาง อย่าง มันถูกล็อกไว้และไม่สามารถขยับได้อีก

เมื่อเขาเหลือบมองไปก็เห็นมือซ้ายของลู่เสี้ยงหยางยื่นออกมาและ ใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางหนีบมีดของเขาไว้แน่นๆ

มีดพกของเขาแทบขยับไม่ได้เลย!

รูม่านตาของชายสวมเสื้อคลุมหดลง เขาตกใจราวกับเห็นผีในตอน กลางวัน ลู่เสี้ยงหยางใช้เพียงสองนิ้วก็สามารถหยุดมีดของเขาไว้ได้ เขาต้องมีพละกำลังมากเพียงใด

ในขณะที่ชายสวมเสื้อคลุมกำลังรู้สึกหวาดกลัวอยู่ ลู่เสี้ยงหยางใช้ แรงแขนขวาเพียงเบาๆ ก็สามารถยกคนร้ายขึ้นได้อย่างง่ายดาย

“นายต้องอธิบายเรื่องของคืนนี้ออกมาให้ได้ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ ปฏิเสธที่จะปล่อยให้นายตายที่นี่ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นเยือก เป็นน้ำเสียงธรรมดา แต่กลับทำให้ชายในเสื้อคลุมขนลุกไปทั้งตัว

เขาไม่กล้าสงสัยในตัวของลู่เสี้ยงหยางอีกเลย

“ได้โปรดได้โปรดอย่าฆ่าผมเลยครับ ผมกับคุณไม่เคยมีความ เคียดแค้นต่อกัน ผมแค่ต้องการเงิน ผมเป็นแค่คนรับจ้างเท่านั้น” ชาย ชุดคลุมพูดด้วยเสียงอันสั่นเทา

“ใคร?” หยางถาม

“จาง” ชุดคลุมตอบตามความเป็นจริงทันที จางเท้า?

ดวงตาลูเสี้ยงหยางเปล่งประกายความเลือดเย็นขึ้นมาทันที ซึ่งมัน เป็นไปตามที่เขาคาดคิดไว้จริงๆ

ในเมื่อเขาดิ้นหาที่ตาย ก็คงต้องทำให้เขาสมดังปรารถนา

“ดีมาก ช่วยพาผมไปหาเขาที่” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดอย่างเย็นชา

“นี่มัน.. ชายชุดคลุมเกิดความลังเล เพราะเขารับเกิน 10 ล้าน หยวนจากจางเทาเพื่อแลกกับชีวิตของลู่เสี้ยงหยาง ตามกฎแล้วถ้าเขา ทำงานไม่สำเร็จก็คงไม่มีหน้าที่จะกลับไปหาจางเทาอีก

“ว่าไง ยังสงสัยอะไรอีก?” ลู่เสี้ยงหยางพูดไปด้วยแล้วยื่นมือไปบีบ แขนของชายชุดคลุมด้วย

แคร่ก! แคร่ก!

เสียงแตกหักของกระดูกมือขวาของชายในชุดคลุมดังขึ้น

“อาก!” ตามด้วยเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดั้งขึ้น ชายชุดคลุม ถึงกับเหงื่อตกไปทั่วร่างกาย จากนั้นเขารีบพยักหน้าพูดต่อ “หยุด หยุด เถอะครับ ผมจะพาคุณไปเดี่ยวนี้”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ