บทที่ 243 คำสั่งจากท่านย่า

จากนั้นมีรถ BMW M8 คันหนึ่งขับเข้ามาจอดที่หน้าประตูโรงงานข องหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

ประตูรถถูกเปิดออก เยสวนก้าวลงมาจากรถ แม้ว่าเธอจะถอนหุ้น และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลเย่กรุ๊ป อีกทั้งตระกูลเยกรุ๊ปก็ได้ ยกเลิกสัญญากับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปไปแล้ว แต่เธอยังคงรู้สึกขอบคุณหยู เม่ยหยินกรุ๊ป เธอเคยสัญญากับลู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นเธอจึงต้องมาในวัน นี้

เธออยากรู้ว่าตัวเองจะช่วยหยูเม่ยหยินกรุ๊ปได้หรือไม่

เยสสวนกวาดมองไปรอบๆ เมื่อเห็นศัตรูที่น่าเกรงขามอย่างหานปิง หานเธอก็รู้สึกเสียวหนังศีรษะและขาดความมั่นใจมาก แต่ถึงอย่างนั้น

เธอยังคงกัดฟันแล้วเดินหน้าต่อไป หลังจากเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวก็มีชายสองคนยื่นมือมาห้ามเธอไว้ “คุณ

ชื่ออะไร? มาจากตระกูลไหน?”

“เยสวน ตระกูลเย่” เยสวนตอบพวกเขา

ชายสองคนนั้นพยักหน้าแล้ววางมือลงและส่งสัญญาณให้เย่สวน เข้าไปได้

พวกเขาพอรู้จักตระกูลเย่ในเมืองปืนเหอนี้เหมือนกัน ตระกูลเย่ที่พอ มีชื่อเสียงจึงมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะเข้าร่วมอุดมการณ์ของหานปิง หานได้

ในขณะนี้พวกเขาคิดว่าเย่สวนที่มาหาหานปิงหานนั้นเพื่อจะเข้าร่วม กับเธอด้วย

ชายหน้าโหดเป็นร้อยคนยืนเป็นแถวสองด้านและเว้นช่องทางเดินไว้ ตรงกลาง

เย่สวนเดินผ่านชายเหล่านั้นแล้วค่อยๆ เข้าไปใกล้หานปิงหานและ คนรับใช้ของตระกูลหาน ทันใดนั้นก็มีคุณชายคนหนึ่งของตระกูลอู่จำเย่สวนได้ เขาจึงยิ้มพูด กับเธอ “นี่คุณไม่ใช่เด็กสวนจากตระกูลเย่เหรอ ได้ข่าวว่าปกติคุณเป็น คนค่อนข้างเย่อหยิ่งไม่ค่อยสูงสิงกับใคร แล้ววันนี้มาโผล่ที่นี่ได้ไง?”

เขาคิดเพียงว่าเปสวนที่มาที่นี่ก็เพื่อจะขอเข้าร่วมอุดมการณ์กับหาน ปิงหานเท่านั้น

ชายผมยาวข้างเขายิ้มพูดอย่างได้ใจ “ผู้หญิงตีสองหน้าแบบนี้ผม เจอมาบ่อยแล้ว ภายนอกอาจดูดีแต่ลับหลังไม่รู้ว่าผ่านผู้ชายมีกี่คน ผม ว่าเมื่อก่อนเธอไม่ได้หยิบกับใครหรอกนะ เธอแค่ไม่มีคุณสมบัติเพียง พอที่จะเข้าร่วมอุดมการณ์ของคุณหานเท่านั้น”

“ฮาๆ ทำไมตระกูลเยให้คุณมาคนเดียวเหรอครับ? ถ้าอยากเข้าร่วม อุดมการณ์กับคุณหานจริงๆ ผมว่าคุณย่าต้องมาเองแล้วล่ะ แต่แน่นอน ว่าถ้าน้องยอมเล่นกับพี่ พี่อาจจะช่วยน้องพูดก็ได้นะ” คุณชายตระกูลอู่ พูดด้วยสีหน้าอันชั่วร้าย

รูปร่างหน้าตาอย่างเย่สวนนั้นเป็นคนงามที่หายากมากเหมือนกัน

สีหน้าของเยสวนเฉยเมย เธอไม่ได้สนใจคำพูดของพวกเขา เธอได้ แต่เดินผ่านพวกเขาแล้วเดินตรงไปที่โรงงานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” คุณซายตระกูลอู่และชายผมยาวต่างก็มอง หน้ากันด้วยความสับสน

“เหอะๆ สนุกแล้วสิ เธอคงไม่คิดว่าจะเข้าไปในโรงงานของหยูเม่ย หยินกรุ๊ปหรอกนะ?” ชายในชุดสูทคนหนึ่งหัวเราะขึ้นมาพร้อมกับ สีหน้าที่ดูถูกคนอื่น

คนที่ยืนอยู่ที่นี่ในวันนี้เป็นเศรษฐีที่มากกว่าครึ่งหนึ่งของเมืองปืนเหอ ถ้าเยสสวนยืนยันที่จะเดินเข้าไปในโรงงานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป นั่นก็ หมายความว่าเธอพร้อมที่จะกลายเป็นศัตรูของเศรษฐีที่มากกว่าครึ่ง หนึ่งของเมืองปินเหอ

ทุกคนที่ได้ยินคำพูดนี้ต่างก็จับจ้องไปที่ตัวของเย่สวน

ในทันใดนั้น เยสวนรู้สึกเหมือนถูกภูเขาล้มทับเธอ แต่เธอก็ยังกัตฟัน และเดินหน้าต่อไป

ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ก้าวเข้าไปสู่โรงงานผลิตของหยูเม่ยหยิน

กรุ๊ป

ด้วยภาพดังกล่าวได้ทำให้ผู้มีอำนาจทุกคนหันมองไปที่หานปิงหาน เพื่อดูว่าตระกูลหานจะมีการตอบสนองอย่างไร

สิหน้าของหานปิงหานดูไม่ดีมากนัก เพราะเยสวนได้แสดงจุดยืน

ของเธอต่อตระกูลหานแล้ว

หานปิงหานได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วสายหัว

จางเทามองไปที่เยสวนแล้วยิ้มพูดอย่างเย้ยหยัน “นับจากนี้เป็นต้น ไป คุณก็คือศัตรูของพวกเราทุกคน และผมหวังว่าต่อไปครอบครัวของ คุณจะอยู่รอดในเมืองปินเหอนี้นะ”

เมื่อได้ยินคำนี้ ใบหน้าของเศรษฐีทั้งหมดก็แสดงรอยยิ้มอันขมขื่น

ออกมา

เย่สวนถึงกับสะดุดเล็กน้อย เธอไม่คิดเลยว่าผลที่ตามมามันจะร้าย

แรงขนาดนี้ ทั้งหมดทั้งปวงนี้เป็นเพียงการกระทำส่วนตัวของเธอ

เท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเย่เลย

เยสสวนจึงกัดริมฝีปากแล้วตอบเขา “ฉันไม่ได้สำคัญอะไรกับตระกูล เย่หรอก อีกอย่างฉันก็ไม่สามารถเป็นตัวแทนของตระกูลเยได้ ทั้งหมด นี้เป็นเพียงพฤติกรรมส่วนตัวของฉันคนเดียวเท่านั้น”

ไม่มีใครตอบเธอ

เย่สวนได้แต่กัดฟันแล้วเดินตรงเข้าไปในโรงงานผลิตของหยูเมย หยินกรุ๊ป

ตระกูลเยในขณะนี้

คนมากมายมารวมตัวกันในบ้านตระกูลเย่เพื่อรับชมการถ่ายทอดสด พวกเขาทุกคนต่างก็ได้เห็นการกระทำของเย่สวน นอกจากนี้ยังได้ยิน คำพูดข่มขู่ของจางเทาว่าในอนาคตตระกูลเย่ของพวกเขาต้องล่าบาก แน่

ท่านย่าของตระกูลเยเมื่อได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกตกใจจนนั่งไม่ติดเก้าอี้ เหมือนกัน เธอรู้สึกโกรธจนตัวสั่นและสีหน้าก็ดูแย่กว่ากินอุจจาระของ สุนัขเข้าไปด้วย

คนอื่นๆ ของตระกูลเย่ต่างก็หวาดกลัวราวกับว่าพวกเขาได้เห็น วิญญาณชั่วร้ายในตอนกลางวัน

หลังจากที่ทุกคนในบ้านตระกูลเยรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ในที่สุดก็มีคนเริ่มตั้งสติได้

ท่านย่ากระโดดขึ้นมาจากที่นั่งแล้วตะโกนพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ไปลากคอเย่สวนกลับมาจากโรงงานผลิตของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปเดี่ยวนี้ แล้วก็ต้องบอกกับตระกูลหาน ตระกูลเหอ ตระกูลจางและตระกูลหลิน ว่าทุกอย่างนี้เป็นแค่ความคิดส่วนตัวของเย่สวนเท่านั้น ไม่เกี่ยวอะไร กับตระกูลเย่ของเรา”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนต่างมองหน้ากัน และไม่มีใครขยับตัวไป ไหนเลย

ช่างเป็นเรื่องตลกสิ้นดี ตอนนี้เย่สวนได้สร้างศัตรูกับหัวหน้า ครอบครัวของตระกูลหานและเศรษฐีคนอื่นๆ ไปแล้ว ถ้าพวกเขาไป ตอนนี้มันจะไม่เป็นการฆ่าตัวตายหรือ? หากตระกูลหานเกิดความไม่ พอใจขึ้นมาและคิดจะเล่นงานพวกเขา แล้วตระกูลเย่ของพวกเขาจะ ทำอะไรได้ เพราะฉะนั้นมันเป็นทางเลือกที่โง่เขลาที่สุด

“ทำไม? คำพูดของฉันไม่มีประโยชน์อีกแล้วเหรอ?” เมื่อเห็นทุก คนในตระกูลเยไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ ท่านย่าจึงพูดด้วยความโมโห ขึ้นมาอีกครั้ง

“คุณแม่ครับ นี่มัน… ”

“คุณย่าคะ นี่….”

เห็นได้ชัดว่าทุกคนในตระกูลเย่ไม่มีใครอยากไปยุ่งกับเรื่องนี้เลย ท่านย่าจึงรู้สึกโกรธมากกว่าเดิม เธอตบโต๊ะด้วยความแรงแล้วหันไป พูดกับเย่หยุนเทาต่อ “หยุนเทา นายเป็นทายาทสืบตระกูลในอนาคต ตอนนี้นายต้องแสดงความรับผิดชอบและแสดงความกล้าหาญของ นายออกมา”

สีหน้าของเย่หยุนเทาซีดเซียวไปชั่วขณะ แต่ไม่นานหลังจากนั้นเขา ก็นึกคิดหาข้ออ้างได้ “ท่านย่าครับ ผมไปได้ แต่ตอนนี้เย่สวนได้แสดง จุดยืนกับตระกูลหาน ตระกูลเหอ ตระกูลจางและตระกูลหลินไปแล้ว อีกอย่างพวกเขาก็ได้พูดอย่างเด็ดขาดไปแล้วด้วย ถ้าผมไปตอนนี้แล้ว ถูกพวกเขาฆ่า แล้วตระกูลเย่ของเราจะเหลือใครอีกล่ะครับ”

ท่านย่ารู้ดีว่านี่เป็นข้ออ้างของเย่หยุนเทาที่ละโมบต่อชีวิตและกล้ว ความตายเท่านั้น แต่สิ่งที่เขาพูดก็เป็นความจริงเหมือนกัน

“เอาล่ะๆ ดูเหมือนว่าบ้านนี้จะทำอะไรไม่ได้ถ้าไม่มีฉันคนนี้ ไปกัน เถอะ ท่านย่าจะพาพวกเธอออกไปเอง เราจะไปคุยกับตระกูลหาน ตระ กูลเหอ ตระกูลจางและตระกูลหลินให้ชัดเจน” ท่านย่าโบกมือเรียก

ทุกคนในบ้านตระกูลเยดูแย่กว่าเดิม สีหน้าของพวกเขาเหมือนกิน แมลงวันเข้าไปในปาก ในสถานการณ์ที่คับขันแบบนี้ไม่มีใครอยากเป็น ไก่ที่ถูกเชือดเลย แต่ในเมื่อท่านย่ายืนหยัดที่จะไปแล้ว พวกเขาก็ ปฏิเสธไม่ได้จริงๆ