บทที่ 203 ผมรักคุณเข้าแล้ว

ก่อนที่เมิ่งไห่เทาจะสังเกตเห็นความผิดปกติของเมิ่งด้าขวน เขายิ้มเบิกบานแล้วพูดว่า “คุณปู่ เราจะลงโทษคนยโสโอหัง มองไม่เห็นหัวคนอื่นคนนี้ยังไงดี”

เมิ่งจือหยุนกลืนน้ำลาย เขาเพิ่งสังเกตเห็นการแสดงออก บนใบหน้าของเมิ่งต้าซวนซึ่งเลื่อมใสศรัทธามากผิดปกติ เห มือนแฟนๆ ได้เห็นไอดอลของพวกเขา

ทันใดนั้นหัวใจก็เต้นแรงราวกับว่ามันถูกทุบอย่างแรงด้วย ค้อนขนาดใหญ่

“แม่งเอ๊ย มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง หรือว่าเจ้าหนุ่มคนนี้มี ภูมิหลังที่ใหญ่โต” ทันใดนั้นเมิ่งจื่อหยุนก็นึกถึงความจริงที่ น่าขนลุกขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง

ในตอนนี้เมิ่งไห่เทายังคงเอะอะโวยวายอยู่: “คุณปู่ รีบ จัดการเจ้าเด็กคนนี้ซะ ผมจะหาหลานสะใภ้ให้..”

ผัวะ!

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบก็ถูกเมิ่งด้าชวนตบหน้าอย่างแรง

“อ๊ะ! เมิ่งไห้เทาร้องออกมาด้วยความแปลกใจ ถูกตบถอย หลังออกไปสองสามก้าว ใบหน้าของเขาร้อนผ่าว ดวงดาว นับไม่ถ้วนบินอยู่ตรงหน้าเขา
แม่งเอ๊ย!

นี่มันเรื่องอะไรกัน?

บรรดาลูกน้องของเมิ่งจื่อหยุนเบิกตากว้าง คุณปู่รัก คุณชายมากที่สุดเสมอมาไม่ใช่เหรอ? ทำไมเขาถึงลงมือ รุนแรงเช่นนี้?

เมิ่งจื่อหยุนเอามือปิดตา ทนเห็นมันไม่ได้อีกต่อไป มันเป็น อย่างที่เขาคิดไว้ ลู่เสี้ยงหยางมีภูมิหลังที่น่าตกใจ

“อา คุณปู่ คุณปู่ตีผมทำไม? แก่จนเลอะเลือนไปแล้วเห รอ? เจ้าโง่นี่หาเรื่องเดือดร้อนมาให้ผม คนที่คุณปู่ต้องตบคือ เขา!” เมิ่งไห้เทาเอามือกุมหน้าหลังจากถูกตบ มองไปที่ เมิ่งด้าชวนอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เมิ่งต้าชวนโกรธมากจนอยากบีบคอเมิ่งไห้เทาไอ้หลาน นอกคอกที่สร้างแต่ปัญหาให้ตายคามือ

ตอนนี้ยังไม่สนใจเขา ตัวสั่นเทิ่ม คุกเข่าลงต่อหน้าลู่เสี้ยง หยางแล้วกล่าวด้วยความเคารพ “ศิษย์เคยพบกับอาจารย์ แล้ว ขอให้อาจารย์สุขภาพแข็งแรง”

ในช่วงเวลานี้เขาได้ศึกษาใบสั่งยาที่ลู่เสี้ยงหยางมอบให้ เขาในตอนแรกอย่างละเอียดแล้ว เมื่อเจาะลึกลงไปเขาก็ยิ่ง พบสิ่งที่น่ากลัวในใบสั่งยานั้น เรียกได้ว่าเป็นความรู้ที่ลึกซึ้ง กว้างไกล ในอนาคตเขาจะขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของวิทยาศาสตร์ชีวภาพในประเทศจีนได้หรือไม่ขึ้นอยู่กับการ ชี้แนะของลู่เสี่ยงหยางแล้ว

ชื่อ!

และในวินาทีนั้น ได้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในห้องทำงาน ทุก คนต่างมองหน้ากันเลิกลักราวกับว่าพวกเขาได้เห็นภาพที่นึก ไม่ถึง ในฐานะผู้เชี่ยวชาญในสาขาวิทยาศาสตร์ชีวภาพอัน นาเกรงขาม คุกเข่าลงคำนับเลี้ยงหยางอย่างคาดไม่ถึง!

“โอ๊ย ให้ตายเถอะ คุณปู่แก่จนเลอะเลือนไปแล้วเหรอ?” ขาทั้งสองของเมิ่งไห่เทาอ่อนปวกเปียก ทรุดนั่งลงบนพื้น

“พระเจ้า! เขาใหญ่มาจากไหนกัน?” เมิ่งจื่อหยุนหายใจถี่ จนถึงขีดสุด หัวใจของเขาเต้นแรงอยู่ในอกพร้อมที่จะ กระโจนออกมาทางลำคอได้ทุกเมื่อ

สามารถทำให้พ่อผู้หยิ่งยโสของเขาคุกเข่าลงได้นั้น ลู่เสี้ ยงหยางต้องมีอำนาจกว้างขวางอย่างแน่นอน!

ในตอนนี้เขาค่อนข้างโชคดี โชคดีที่ได้เชิญพ่อของเขามา ที่นี่ ถ้าไม่อย่างนั้น หากเขาทำอะไรขี้ชั้วลงไป ครอบครัวของ เขาจะต้องตกอยู่ในสภาพที่ไม่มีทางฟื้นคืนได้ตลอดไป

“อืม คุณมาแล้ว” เมื่อเผชิญหน้ากับการแสดงความเคารพ จากเมิงด้าชวนเช่นนี้ ลู่เสี้ยงหยางก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้ว กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
เหงื่อไหลหยดย้อยโทรมกายของเมิ่งต้าชวน พลางพูดว่า “อาจารย์ เจ้าหลานนอกคอกเมิ่งไห้เทาทำให้คุณขุ่นเคือง ผม จะไม่ยอมตามใจ ผมจะจัดการเขาอย่างสาสม”

“ดี หวังว่าวิธีของคุณจะยุติธรรมจริงๆ ไม่เช่นนั้นผมจะผิด หวังในตัวคุณไปด้วย” สู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วส่งใบสั่งยา แผ่นนั้นที่เมิ่งไห่เทาทำให้กับเมิ่งต้าชวน

เมิ่งต้าชวนกวาดสายตามองใบสั่งยาอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีเขียวและม่วงด้วยความโกรธ

จากมุมมองของผู้เชี่ยวชาญ ใบรายการใช้ยานี้มันเป็น เรื่องขี้หมาจริงๆ

ปริมาณยาที่ใช้ยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ ราคายายิ่งเป็น เรื่องเหลวไหลไปกันใหญ่

ทันใดนั้นไฟโทสะที่หาสาเหตุไม่ได้ก็แผดเผาอยู่ใน ร่างกายของเขา ถึงแม้ปกติเขาจะรักและหลงหลานชายของ เขามาก แต่ก็ยังมีคุณธรรมอยู่ เขาทนเห็นไอ้หลานนอกคอก เมิ่งไห้เทาก่อกรรมทำชั่วทำร้ายคนอื่นและตัวเองได้

“แม่งเอ๊ย เมิ่งให้เทานี่แกสั่งบ้าอะไรเนี่ย? คอยดูถ้าวันนี้ฉัน ไม่ดีแกให้ตายนะ!” เมิ่งด้าชวนโกรธจัด ลุกขึ้นยืนจากพื้น ทันที พลางหยิบท่อนไม้จากด้านข้างแล้วเดินปรี่เข้าไปหาเมิ่ง ให้เทาอย่างรีบร้อน
เมิ่งให้เทาหวาดกลัวแทบตายอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เขาไม่ เคยเห็นปู่เอาจริงเอาจังแบบนี้มาก่อน ดูท่าทางเรื่องนี้จะไม่มี ทางหนีที่ไล่อีกแล้ว

“คุณปู่ อย่าเพิ่งวู่วาม ฟังผมอธิบายก่อน ผมทำแบบนี้เพื่อ ขู่ชิวรั่วหาน เพื่อให้เธอมาเป็นภรรยาของผม คุณปู่จะได้มี หลานสะใภ้โดยเร็วที่สุด” เมิ่งไห่เทาพูดอย่างรีบร้อน

ใครจะรู้ว่าพอพูดออกมาเช่นนี้ เมิ่งต้าชวนก็ยิ่งโกรธจน แทบเอาชีวิตไม่รอด เขาขู่ผู้ป่วยด้วยวิธีนี้ หากเรื่องนี้ แพร่งพรายออกไป ตระกูลเมิ่งทั้งหมดจะต้องถูกสอบสวน

“ดีดีดี แกกล้าดีมาก วันนี้คอยดูฉันจะหักขาทั้งสองข้าง ของแก!” เมิ่งต้าชวนพูดไปพร้อมๆ กับเข้ามาถึงข้างตัวเมิ่ง ให้เทา ก่อนจะยกท่อนไม้ขึ้นแล้วทุบลงไปบนตัวของเมิ่งไห่ เทาอย่างแรง

“โอ๊ย!” เมิ่งไห่เทาวิ่งหนีเอามือกุมหัวทันที ส่งเสียงร้อง โอ๊ยโอ๊ย

เมิ่งจื่อหยุนรู้สึกผิด เปลือกตาของเขากระตุกอย่างรวดเร็ว เขารีบเข้าไปพยายามดึงเมิ่งต้าชวนออกไปแล้วพูดว่า “พ่อ เรามาคุยกันดีๆ เถอะอย่าลงไม้ลงมือ”

เมิ่งด้าชวนส่งเสียงฮึดฮัดในจมูกแล้วพูดว่า: “แกก็รู้ว่าไอ้ หลานนอกดอกเมิ่งไห่เทาทำเรื่องผิดกฎหมาย แต่ก็ยัง ปกป้องเขา แกก็สมควรถูกตีด้วย”
ทันทีที่พูดจบเขาก็ยกท่อนไม้ขึ้นหวตลงไปบนขาของ เมิ่งจือหยุน

“อา!” เมิ่งจือหยุนร้องขึ้นมาอย่างน่าสงสารเช่นกัน จากนั้นเมิ่งต้าชวนก็ยกท่อนไม้ขึ้นมาทุบตีและตุด่าเมิ่งไห่ เทาและเมิ่งจื่อหยุนใส่หัวและหน้าเต็มๆ!

ฉากนี้กินเวลานานกว่าสิบนาที สุดท้ายทั้งเมิ่งไห่เทาและ เมิ่งจื่อหยุนก็ถูกตีจนหัวแตกเลือดอาบ เนื้อตัวถลอกปอกเป๊ก ทั้งสองคนนอนนิ่งอยู่บนพื้น

เมื่อเห็นว่าหากตีต่อไปคงจะตายแน่นอน ลู่เสี้ยงหยางจึง โบกมือแล้วบอกว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ ปัญหาไม่สามารถแก้ไข ได้ด้วยการตี ตอนนี้มาคุยกันดีกว่าว่าเรื่องนี้จะจัดการยังไง ดี?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้เมิ่งจื่อหยุนและเมิ่งไห่เทาก็อยากตาย

เย็ดแม่ง! ในเมื่อการตีไม่สามารถแก้ปัญหาได้! แล้วยัง ปล่อยให้ตาแก่นี่มาตีพวกเขาสองคนตั้งนาน

เมิ่งด้านวนกล่าวด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “อาจารย์ เรื่องนี้ผมคิด แบบนี้ คุณลองดูว่าเห็นด้วยไหม?”

สู่เลี้ยงหยางกล่าวว่า “คุณช่วยเล่าให้ฟังหน่อยสิ”

“ได้ครับ” เมิ่งต้าชวนพยักหน้าพลางกล่าวว่า “สำหรับ อาการป่วยของหลี่ตงจู่ ผมจะจัดการให้ทางโรงพยาบาลรับผิดชอบอย่างเต็มที่ นอกจากนี้เพื่อเป็นการขดเชยสำหรับ เรื่องนี้ พวกเราตระกูลเพิ่งจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อรับผิด ขอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดของหลี่กงจู่ระหว่างการรักษาตัวใน โรงพยาบาล นอกจากนี้เมิ่งไห่เทาและเมิ่งจื่อหยุนก็ควรรับ ผิดชอบในเรื่องนี้ด้วย ผมจะไม่ปกปิดเรื่องนี้และให้หน่วย งานที่เกี่ยวข้องตรวจสอบให้ชัดเจน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ทั้งเมิ่งไห่เทาและเมิ่งจื่อหยุนก็เหมือนตาย ไปแล้วครึ่งหนึ่ง

คุณปู่เป็นคนยุติธรรมและซื่อสัตย์มาโดยตลอด พูดอะไร ออกก็สามารถทำได้ทุกอย่าง ดูท่าทางในอนาคตพวกเขาจะ อยู่ลำบากเสียแล้ว

“ตกลง งั้นเอาตามนี้แล้วกัน คุณไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง” สู่เลี้ยงหยางยิ้มด้วยความปลื้มใจแล้วเอื้อมมือออกไปตบบ่า ของเมิ่งด้าชวน

เมิ่งต้าชวนถึงกับอึ้งเพราะได้รับความเมตตาอย่างคาดไม่ ถึง “เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว ครอบครัวทำเรื่องไม่ดี ทำให้ ต้องขายหน้าอาจารย์”

“เอาล่ะ ในเมื่อเรื่องนี้ได้รับการแก้ปัญหาแล้ว งั้นคุณก็ไป ทำงานต่อเถอะ” ลู่เสี้ยงหยางกล่าว

“ครับผม อาจารย์ ถ้ามีเวลาผมจะมาเยี่ยมคุณอีก” เมิ่งต้า ชวน โบกมือแล้วให้ลูกน้องของเมิ่งจื่อหยุนอุ้มเมิ่งให้เทาและเมิ่งจือหยุนออกไป

ครูต่อมา ชิวรั่วหานกลับไปที่สำนักงานด้วยความยินดี เธอมองไปที่สู่เสี้ยงหยางพลางกล่าวว่า “ข่าวดี คุณรู้แล้วหรือ ยัง? ทางโรงพยาบาลจะรักษาอาการป่วยของน้าตงจู่ให้ อย่างเต็มรูปแบบ แถมยังไม่มีค่าใช้จ่ายอีกด้วย”

คู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วกล่าวว่า “งั้นก็ถือเป็นเรื่องที่ดี”

ชิวรั่วหานมองลู่เสี้ยงหยางอย่างว่างเปล่าแล้วถามว่า “เรื่องนี้คุณแอบช่วยหรือเปล่า?”

ลู่เสี้ยงหยางสายหัวแล้วพูดว่า “ผมจะไปมีความสามารถ ขนาดนั้นได้ยังไง”

ชิวรั่วหานไม่ค่อยเชื่อ เธอกล่าวว่า “เมิ่งไห่เทาก็ถูกตรวจ สอบเหมือนกัน คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญเหรอ?”

คู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไร แค่ยักไหล่เล่นๆ

ชั่วครู่หนึ่ง สายตาของชิวรั่วหานที่มองลู่เสี้ยงหยางก็ลึกซึ้ง อย่างยิ่ง เธอรู้ว่าพี่เขยของเธอคนนี้ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นเธอก็วิ่งหน้าแดงเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง เขย่งแล้ว จูบบนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง “พี่เขย คุณไจดีจัง ฉันว่าฉัน ตกหลุมรักคุณจนถล่าลึกแล้ว จะทำยังไงดี?”

ชิวรั่วหานกล่าวด้วยความรัก