บทที่ 176 เขาต่างหากที่เป็นปีศาจ

เมื่อเสร็จธุระแล้วลู่เสี้ยงหยางก็ลุกจากเก้าอี้และเตรียมเดิน ออกไปจากออฟฟิศ

หลิวหรูยู่และซิลี่ก็รีบเดินตามสู่เสี้ยงหยางเพื่อไปส่งเขาที่

หน้าประตูอย่างระมัดระวัง

ในระหว่างทางหลิ่วหรูยู่ได้นึกถึงยาที่ถังปิงหยู่ให้หลัวเงิน เงินใช้ก่อนหน้านี้ ยาตัวนั้นต้องใช้เวลาหนึ่งคืนในการรักษา บาดแผลบนใบหน้าของหลัวเจินเจิน แต่วันนี้ยาของลู่เสี้ยง หยางกลับใช้เวลารักษาบาดแผลบนใบหน้าของอาจารย์เมิ่ง เพียงแค่ไม่กี่นาที

ซึ่งมองเห็นความแตกต่างของระหว่างสองคนนี้ได้อย่าง

ขัดเจน

ดังนั้นจึงพูดได้ว่ายาของลู่เสี้ยงหยางนั้นดึกว่าเพื่อนของ ถังปิงหยู่มากเลยทีเดียว

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้เธอรู้สึกตื่นเต้นมาก ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ถ้า เข้าหาลู่เสี้ยงหยางบ่อย ๆ ก็คงมีโอกาสเอาชนะเพื่อนของถัง ปิงหยู่คนนั้นได้อย่างแน่นอน

ผู้ชายคนนั้นมันหยิ่งมากไม่ใช่หรือ? เธอขอนัดพบแต่เขา กลับปฏิเสธทุกครั้ง แถมไม่พอยังบล็อกเบอร์โทรศัพท์ของเธออีกด้วย

รอให้เธอเรียนรู้วิชาจากลู่เสี้ยงหยางก่อนเถอะ เธอจะ เข้าไปหาเขาแล้วฉีกหน้าเขาให้รู้ ๆ กันไป

หลังออกจากสถาบันวิจัย ลู่เสี่ยงหยางมีธุระต่อจึงต้อง

ขอตัวออกไปก่อน

ซิลี่ก็รีบกลับไปทำงานวิจัยต่อที่บริษัท เธอจึงเตรียมขึ้นรถ แล้วรีบกลับไปทันที

แต่ในขณะนี้ หลิ่วหรูยูเหมือนคิดอะไรบางอย่างและรีบ เรียกถามซิลี่ “ลี่ลี่ ฉันยังไม่รู้จักเพื่อนของหัวหน้าซุนของเธอ เลย เขาชื่ออะไรเหรอ? ฉันขอเบอร์ติดต่อของเขาด้วยได้ ใหม?”

ซิลี่ยิ้มพูด “หัวหน้าซุนของเราไม่ได้บอกชื่อแก แต่ฉันมี เบอร์นะ เบอร์ก็แกคือ133.”

พว่าไงนะ? เบอร์133..?” หลิ่วหรูยู่สะดุ้งตกใจอย่าง กะทันหันและแสดงสีหน้าเหลือเชื่อ

เบอร์เพื่อนของถังปิงหยู่ก็ขึ้นต้นด้วย133.

หรือว่าปีศาจที่เธอเจอในวันนี้ก็คือคนเดียวกับเพื่อนของ ถังปิงหยู่?

“บ้าจริง เป็นไปได้ไง?” หลิ่วหรูยู่อยากร้องไห้โดยไม่มี น้ำตา เดิมทีเธอยังหวังว่าจะเอาวิชาของลู่เสืี้ยงหยางไปจัดการกับชายคนที่บล็อกเบอร์ของเธอคนนั้น แต่ไม่คิดเลย ว่ามันจะเป็นคน ๆ เดียวกัน

“พี่ เกิดอะไรขึ้นอีก?” เมื่อเห็นหลิ่วหรูยู่ตกใจซิลี่ที่นั่งอยู่บน

รถก็เกิดความสงสัย

“ปะ เปล่า ไม่มีอะไร” หลังหรูยูสายหัว

เวลาเดียวกัน ณ ชิงเหอกรุ๊ป

หานปิงหานเพิ่งสิ้นสุดการประชุมตอนเช้าของบริษัท

หลังจากกลับไปถึงออฟฟิศส่วนตัวผู้ช่วยของเธอก็เคาะ ประตูเข้าไปรายงาน “ประธานหาน พวกหลี่ก้วนจงทำงานล้ม เหลวแล้วค่ะ พวกเขาไม่เพียงแต่จัดการลู่เสี้ยงหยางไม่ได้แต่ กลับถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นงานแทน ตอนนี้นอนอยู่ห้องผู้ป่วย ฉุกเฉินค่ะ”

หานปิงหานที่ได้ยินข่าวนี้ก็ไม่ได้มีสีหน้าตกใจแต่อย่างใด เธอรู้ดีว่าลู่เสี่ยงหยางไม่ใช่คนธรรมดาในโลกใต้ดินอยู่แล้ว อีกทั้งเขายังมีลูกน้องหลายร้อยคนด้วย ซึ่งเธอก็ไม่ได้คาด หวังว่าหลี่ก้วนจงจะเอาชนะลู่เสี้ยงหยางได้อยู่แล้ว

ถึงยังไงตระกูลของหลี่ก้วนจงช่วงนี้ก็ไม่ได้ให้ความร่วมมือ กับตระกูลหานของเธออยู่แล้ว นี่จึงเป็นอีกแผนหนึ่งที่ยิงปืน นัดเดียวได้นกสองตัว!
“ช่วยไม่ได้ เรื่องของชิงเหอกรุ๊ปจะได้ข้อสรุปเร็ว ๆ นี้แล้ว ถึงเวลาค่อยหาคนไปจัดการลู่เสี้ยงหยางก็แล้วกัน” หานปิง หานพูดอย่างเฉยเมยแต่สีหน้าเต็มไปด้วยความมั่นใจ

เธอมีบทบาทสำคัญในประวัติศาสตร์การทำงานของ ตระกูลหานมาก แม้จะอยู่ท่ามกลางผู้มีความสามารถ มากมายในไห่ตง แต่เธอก็ยังได้รับฉายาว่าเป็นราชินีแห่ง วงการธุรกิจอีกด้วย ส่วนเมืองเล็ก ๆ ในปินเหอนี้เป็นเรื่อง

ง่ายมากที่เธอจะจัดการกับอันธพาลใต้ดินคนหนึ่ง

ผู้ช่วยพยักหน้าแล้วพูดต่อ “ประธานหาน เราต้องถอนราก ตระกูลถังเลยใช่ไหมคะ?”

หานปิงหานยิ้มพูดต่อ “เรื่องนี้ฉันมีแผนในใจแล้วล่ะ ยู่ในปืนเหอนี้อีกไม่นานแล้ว” ตระกูลถังจะได้อยู่

“ค่ะ” ผู้ช่วยพยักหน้าตอบ เธอรู้จักหานปิง หานดี ทุกครั้งที่ หานปิงหานยิ้มแบบนี้มันต้องเกิดเรื่องเลวร้ายกับใครบางคน อย่างแน่นอน

“อีกอย่างต้นตอเรื่องนี้มาจากเย่สวน ตั้งนั้นตระกูลเย่กรุ๊ป คงไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ จากวันนี้เป็นต้นไป เธอหาคนไป จัดการกับตระกูลเยเลยนะ” หานปิงหานก้มหน้ามองนิ้วเรียว ยาวของเธอแล้วออกคำสั่งอย่างเย็นเยือก

“รับทราบค่ะ ประธานหาน ติฉันจะไปจัดการเดี๋ยวนี้เลย ค่ะ” ผู้ช่วยรับคำสั่งแล้วออกจากออฟฟิศส่วนตัวของเธอทันที
หานปิงหานยิ้มพูดอย่างมั่นใจ “อีกไม่นานปินเหอนี้ก็จะ เป็นของฉันคนเดียวแล้วสินะ รอให้ฉันจัดการกับลู่เสี้ยงหยาง ได้ก่อน ฉันให้มันเลียรองเท้าของฉันให้สะอาด ฉันจะดูว่า

สีหน้าของมันจะวิเศษแค่ไหนกัน”

ทุกอย่างในวันนี้ผ่านไปอย่างสงบ

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเข้าวันที่สองอย่างรวดเร็ว วันนี้เป็น วันเปิดพิธีของสมาคมหอการค้า

หลิวจิ้งและเย่สวนตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงาน

ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้นว่า “แม่ครับ สวนเอ๋อ วันนี้ พวกคุณไม่ไปร่วมพิธีเปิดงานของสมาคมหอการค้าเหรอ ครับ?”

เย่สวนสายหัวแล้วด้วยสีหน้าเฉยเมย “เราไม่ได้รับเชิญ เข้าไม่ได้”

หลิวจิ้งพยักหน้าพูดเช่นกัน “พวกเราคงต้องพยายามอีก สักสองสามปีถึงจะมีสิทธิ์ได้รับเชิญ”

ลู่เสี้ยงหยางโบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ บางทีอาจมีปาฏิหาริย์ ก็ได้นะ เราลองไปกันดู”

ปาฏิหาริย์? เย่สวนกับหลิวจิ้งต่างก็สายหัวและรู้สึกว่าลู่เสี้ ยงหยางนั้นไร้เดียงสาจริง ๆ
ต่อให้มีปาฏิหาริย์ แล้วเรื่องอะไรปาฏิหาริย์จะขึ้นกับพวก

เธอ?

คู่เสี้ยงหยางเข้าใจความรู้สึกของทั้งสอง เขาจึงพูดต่อ “ผมมีเพื่อนคนหนึ่งอยู่ในสมาคม บางทีเขาอาจจะมีวิธีที่ ทำให้พวกเราเข้าไปได้ พวกคุณไม่คิดจะลองไปดูเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้สายตาของเย่สวนและหลิวจิ้งก็เปล่ง ประกายทันที ทั้งสองสบตาแล้วพยักหน้าตอบ

จากนั้นทั้งคู่ก็กลับเข้าห้องไปแต่งหน้าอีกครั้ง

หลิวจิ้งม้วนผมแต่งเติมหน้าแล้วเติมลิปสติกสีชมพูจาง ๆ ที่ริมฝีปากของเธอ จากนั้นสวมชุดกี่เพ้าสีฟ้าอ่อนที่เต็มไป ด้วยเสน่ห์ของผู้หญิงที่มีอายุ

ลู่เสี้ยงหยางที่เห็นแล้วจำเป็นต้องยอมรับว่าแม่ยายของ เขานั้นรูปร่างหน้าตาเป็นเลิศจริง ๆ

หลังจากนั้นไม่นานเย่สวนก็เดินออกมาจากห้องนอน เธอ แต่งเติมใบหน้าที่สดใสงดงามของเธอแล้วสวมชุดเตรสสี ขาวยาวจรดเท้า ด้วยรูปทรงร่างกายตัวโค้งที่ซวนหลงใหล ดู เหมือนดอกบัวสีขาวที่สามารถชมได้เท่านั้นแต่ไม่อาจแตะ ต้องได้

เมื่อเห็นสองสาวที่งดงามนี้สู่เสี้ยงหยางได้แต่อึ้งจนทำ

อะไรไม่ถูก
“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ” หลิวจิ้งไม่สามารถรอข้าได้อีก

เย่สวนพยักหน้าแต่ก็ยังถามด้วยความกังวลอีกครั้ง “ลู่เสี้ ยงหยาง เพื่อนของคุณพึ่งพาได้จริงไหม? เขาจะจัดรายชื่อให้ พวกเราได้ใช่ไหม?”

คู่เลี้ยงหยางยิ้มตอบ “ไม่มีปัญหาหรอก ถ้าไม่เกิด เหตุสุดวิสัยจริง ๆ”

หลังจากนั้นพวกเขาก็ออกเดินทางทันที

พิธีเปิดของสมาคมหอการค้าได้จัดขึ้นที่วิลล่าไปชัว

หลังจากนั่งรถสี่สิบนาที ลู่เสี้ยงหยางและสาวสวยอีกสอง

คนก็ได้เดินทางไปถึงหน้าประตูของวิลล่าไป่ฮั่ว ด้านหน้าของวิลล่านั้นเป็นลานจอดรถขนาดใหญ่ที่มีรถหรู ราคาหลายล้านจอดอยู่มากมายหลายคัน

ทันทีที่ลู่เสี้ยงหยางพวกเขาสามคนลงจากรถก็ได้พบกับ ท่านย่าของตระกูลเย่ เย่เชี่ยน เฉินเหอ เย่หยุนเทาและเย่ซวง

เย่หยุนเทาตะโกนพูดขึ้นทันทีว่า “คุณย่าครับ พวกเขามา กันได้ไง? พี่เขยบอกว่าจะให้รายชื่อครอบครัวเราแค่ห้าคน ไม่ใช่เหรอครับ?”

ท่านย่าขมวดคิ้วแล้วถามเฉินเหอ “อาเหอ นายแอบจัดอีก สามรายชื่อให้กับครอบครัวเขาใช่ไหม? สามรายชื่อที่ให้ ครอบครัวเขานั้นมันไม่ต่างอะไรกับการให้สุนัขหรอก ไร้ประโยชน์สิ้นดี”