บทที่ 79 ไอ้กระจอก

วันที่สอง พลบค่ำ ครบครัวเย่สวนออกจากบ้าน มุ่ง ไปยังวิลล่าเซียงซาน

ครอบครัวชิวรั่วหานอาศัยอยู่ที่วิลล่าเซียงซาน พวกเขาได้รับการเชื้อเชิญจากชิวรั่วหาน ให้ร่วมงาน ปาร์ตี้วันเกิดของชิวรั่วหาน

หลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป ลู่เสี้ยงหยางมาถึงหน้า วิลล่าบ้านชิวรั่วหานเป็นที่เรียบร้อย

มารดาของชิวรั่วหาน ชิวเจียงหั้วเธอก่อตั้งบริษัท ของตัวเอง แถมยังได้ร่วมงานกับบริษัทขนาดใหญ่ อย่างเฟยหยางกรุ๊ป เธอมีฐานะร่ำรวย บ้านของเธอ หรูหราที่สุดในวิลล่า ไม่พูดถึงการตกแต่งที่อลังการ ภายในคฤหัสถ์ เพียงแค่ที่จอดรถก็กว้างขวางสุดลูกหู ลูกตา ในเวลานี้รถหรูจอดเต็มสนาม

ครอบครัวเยสวนขับบีเอ็มB8มาสองคัน ที่จัดอยู่ใน ระดับกลางท่ามกลางรถหรูมากมาย ทันทีที่เย่สวนและ หลิวจิ้งลงจากรถ พวกเธอดึงดูดสายตาผู้คนในงามได้ เป็นอย่างดี

ไม่ว่าจะเป็นเย่สวนหรือหลิวจิ้งก็นับได้ว่าเป็นหญิง ที่งดงามไร้ที่ติ

เย่ส่วนสวมเสื้อเชิ้ต กางเกงยีนคู่กับรองเท้าส้นสูง อย่างเรียบง่าย
ส่วนหลิวจิ้งอยู่ในชุดกระโปรงสายเดียว กับถุง น่องชุดเซ็กซี่ เธอยังคงเป็นหญิงในฝันของชายหลายๆ คน

ชายหนุ่มมากมายน้ำลายไหลย้อย

ไม่นานนัก พวกเขาเห็นสิ่งแปลกปลอมที่ขัดหู ขัดตาเข้า ข้างหญิงสาวทั้งสองทำไมถึงได้มีไอ้กระจอก นั่น?

“ให้ตาย ไอ้งั่งนั่นใคร? ทำไมถึงได้เดินข้างสาวงาม ได้?” เสียงปริศนาดังขึ้น

บางคนในฝูงชนสายตาหลักแหลม เขาจำลู่เสี้ยง หยางขึ้นมาได้ทันที พรางยกแขนขึ้นตบเข่าฉาด “ฉันรู้ มันชื่อลู่เสี้ยงหยาง เป็นเขยย้ายเข้าของตระกูลเย่”

“อะไรนะ? ลูกเขยย้ายเข้า? ให้ตาย ไอ้งั่งเกาะผู้ หญิงกินนี่นา”

“บ้าเอ้ย ไอ้โง่ ขายขี้หน้าชายชาตรีอย่างเราไป ด้วย”

เวลาอันสั้น เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังสนั่น

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าดำทะมึน ไอ้พวกนี้มันกินอิ่ม ไม่มีอะไรจะทำหรือไง หาเรื่องใส่ตัวย้ายเข้าแล้วมัน หนักหัวพวกมันหรือไง?

เย่สวนแสร้งไม่ได้ยิน เธอยังคงมุ่งไปข้างหน้า หลิวจิ้งถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยาง ลูกเขยบ้านอื่นถูกจดจำอย่างมีหน้ามีตา แต่เขยบ้านเธอ กลับถูกจำใน ฐานะไอ้กระจอก เป็นตัวตลกของชาวบ้าน

ขณะนี้ ชิวรั่วหานยืนต้อนรับที่หน้าประตู เธอ กระโดดไปอยู่ข้างลู่เสี้ยงหยางทันที ที่เห็นครอบครัวเย่

สวน

ความรู้สึกอะไรบางอย่างอัดอั้นในทรวงอกของเธอ เธอจับจ้องลู่เสี้ยงหยางอยู่นาน ก่อนละสายตาออก จากเขา

เฮ้อ น่าเสียดายเขาเป็นพี่เขยของเธอ ไม่อย่างนั้น เธอเดินหน้าจีบเขาไปแล้ว

“คุณน้าพี่สาว มาแล้วหรือ” ชิวรั่วหานควบคุม อารมณ์ตนเองได้ดี เธอส่งยิ้มทักทายครอบครัวเย่สวน

หลิวจิ้งไม่ติดอะไรในตัวชิวรั่วหาน เธอจึงส่งยิ้ม ทักทายเป็นการตอบกลับ “รั่วหาน ไปอยู่ต่างประเทศ หลายปีสวยขึ้นเป็นกอง ไม่รู้ว่าอีกหน่อย ใครจะโชคดี ได้หนูไปครอง”

ชิวรั่วหานเพียงยิ้มตอบไม่เอ่ยใดๆ แต่สายตาเธอ ไม่วายแอบเหลือบมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

คนที่เธออยากแต่งงานด้วยอยู่นี่แล้วไม่ใช่หรือไง? เสียดายที่เขาอยู่ตระกูลเย่ เหมือนว่าจะไร้ที่ยืน

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ข้างๆแสร้งไม่เห็นชิวรั่วหาน เดิน เข้าไปในคฤหัสถ์ของชิวรั่วหานเพียงลำพัง

เมื่อเห็นคุณลู่ที่ไร้มารยาท ไม่แม้ทักทายสักคำหลิวจิ้งโมโหขึ้นมาเล็กน้อย

หลังจากนั้น เยสวนสนทนากับชิวรั่วหานอีกหลาย ประโยค ก่อนเดินเข้าไปในคฤหัสถ์

หลิวจิ้งเกรงว่าลู่เสี้ยงหยางจะพลอยทำให้ตนขาย ขี้หน้า จึงสั่งห้ามให้ลู่เสี้ยงหยางเดินใกล้ตนกับลูกสาว

เช่นนั้น ลู่เสี้ยงหยางจึงถูกทอดทิ้งให้อยู่ตามมุม

ต่างๆ

ลู่เสี้ยงหยางอยู่เพียงลำพัง ชิมของหวานอย่าง เงียบๆ

หลายนาทีผ่านไป เสียงโทรศัพท์ลู่เสี้ยงหยางดัง ขึ้น ภายในบ้านของชิวรั่วหานเสียงดังเอะอะ เขาจึง เดินออกไปรับสายด้านนอก

สายจากถังปิงหยู่ ถังปิงหยู่เชื้อเชิญตนให้รับ ประทานอาหารค่ำ

ลู่เสี้ยงหยางไม่มีเวลาจึงปฏิเสธเธอไป

ปลายสาย มองว่าลู่เสี้ยงหยางไม่ให้เกียรติตน เธอ โมโหกระฟัดกระเฟียด ยังไงซะเธอก็เป็นถึงคุณหนู ตระกูลถัง

ชายที่อยากดินเนอร์กับเธอมากมายจนนับไม่ถ้วน ชายเหล่านั้นคนไหนบ้างที่ไม่ใช่คอยเอาใจเธอ แต่นาย สู่เสี้ยงหยางนี่ ตนลดตัวลงเชื้อเชิญเขา เขากลับไม่ไว้ หน้าตนแม้สักนิด
ลู่เสียงหยางกดวางสาย เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า กางเกง ก่อนสาวเท้าเรียว เข้าไปในคฤหัสถ์

คราวนี้เพราะข้างลู่เสี้ยงหยางไม่มีเย่สวนละหลิว จิ้ง ชิวรั่วหานจึงมีความกล้ากว่าเมื่อครู่ เธอจับจ้องลู่ เสี่ยงหยางอย่างหลงใหล

ลู่เสี้ยงหยางกุมขมับ เธอช่างไม่รู้จักเก็บซ่อนเสีย บ้างเลย เช่นนี้ถูกผู้อื่นจับได้ง่ายๆแน่

คิดได้ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจชิวรั่วหาน เขา เพียงมุ่งตรงเข้าไปด้านใน

ไม่ทันที่เขาได้สาวเท้า ชิวรั่วหานจับแขนของเขา รั้งเขาเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

“ไม่คิดจะพูดอะไรกับฉันหน่อยหรือ? วันนี้เป็นวัน เกิดฉัน!” ชิวรั่วหานเอ่ยอย่างมีน้ำโห

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “สุขสันต์วันเกิด ขอ ให้เธองดงามแบบนี้ตลอดไป”

คำอวยพรเชยเช่นนี้ หากเป็นชายอื่น ส้นสูงของชิ วรั่วหานคงประทับลงกับเท้าของเขาให้แล้ว แต่ ประโยคนี้หลุดออกจากปากของลู่เสี้ยงหยาง เธอรู้สึก ว่าประโยคนี้ไพเราะน่าฟังหวานซึ้งจับใจ ชนะคำอวย พรใดๆในโลกหล้า

พี่ได้ให้ของขวัญฉันรึป่าว?” ชิ “ขอบคุณค่ะ! พี่เขย วรั่วหานเอียงคอเอ่ยถามอย่างบ้องแบ๊ว

“ผมไม่ได้ซื้อของขวัญมาด้วย แต่พี่สาวเธอซื้อให้แล้ว” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยตอบ ตั้งแต่รู้ว่าเธอมีความคิดต่อ ตัวเขา เขาต้องการเว้นระยะห่างระหว่างทั้งคู่ จึงไม่ได้ นำของขวัญมาด้วย

“อะไรนะ? พี่เขย พี่ไม่ได้เอาของขวัญมาหรือ” ชิว รั่วหานระเบิดอารมณ์ เธอตะโกนเสียงดังลั่น “ไม่มีของ ขวัญ งั้นฉันไม่ยอมให้พี่เข้าไปหลอก”

ชิวรั่วหานโกรธขึ้นมากจริงๆ คนอื่นต่างนำของ ขวัญให้เธอทั้งนั้น แต่เธอไม่สนใจ แต่ลู่เสี้ยงหยางจะ ไม่มีของขวัญไม่ได้

“ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ ต้องการพูดอะไร บางอย่าง ทันใดนั้นเสียงชายปริศนาดังขึ้นจากทาง ด้านหลัง

“รั่วหาน เธอเชื้อเชิญไอ้กระจอกนี่มางานวันเกิดได้ ยังไงกัน? ฮ่าฮ่า แม้แต่ของขวัญยังไม่มีปัญญาซื้อเลย กระจอกที่สุด”

จบคำ ชายหนุ่มคนหนึ่งหยุดลงข้างๆชิวรั่วหาน

ลู่เสี้ยงหยางเหลือบสายตามอง ชายหนุ่มในชุดสูท เรียบหรู รองเท้าหนังแวววาว ใบหน้าขาวเกลี้ยงทั้ง โอ้อวดและยโส

“เห้เห้ชายหนุ่มคนนั้นดูถูกลู่เสี้ยงหยาง ก่อนหัน ไปทางชิวรั่วหาน “รั่วหาน ของขวัญวันเกิดเธอฉัน เตรียมเอาไว้แล้ว เธอสบายใจได้ ของขวัญของฉันมี ราคาที่สุดในค่ำคืนนี้ รับรองเธอไม่ผิดหวังแน่”
“อืม งั้นหรือ? ขอบใจ” ชิวรั่วหานไม่สนใจในตัว ชายหนุ่ม เธอเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ชายหนุ่มคือเฉินห้านหลินกำลังตามจีบชิวรั่วหาน อยู่ เพื่อเอาใจเธอ จึงหันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “ให้ฉัน ช่วยไล่ไอ้กระจอกนี่ออกไปไหม”

“ไม่ต้อง นี่เป็นเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องยุ่ง อีกอย่าง ช่วยระวังคำพูดด้วย เขาไม่ใช่ไอ้กระจอก เขาเป็นพี่ เขยฉัน ที่ฉันรั้งเขาเอาไว้ ฉันแค่หยอกเขาเล่น เข้าใจ ไหม?” ชิวรั่วหานจับจ้องเฉินห้านหลิน พร้อมเอ่ยอย่าง ชัดถ้อยชัดคำ

“อะไรนะ? พี่เขย?” เฉินห้านหลินนิ่งอึ้งไป เขานึก ขึ้นได้ในเวลาต่อมา พี่สาวชิวรั่วหานคนหนึ่งเธอ แต่งงานกับชายที่ย้ายเข้าไปในบ้านของเธอ เห็นว่าไร้ ที่ยืนในตระกูลเย่ ไม่คิดเลยจะเป็นไอ้นี่

“ให้ตาย ไอ้งั่งนี่ กล้ามางานวันเกิดชิวรั่วหานได้ยัง ไง ฉันเอาแกตายแน่” เฉินห้านหลินคิดในใจ เขาส่งยิ้ม เป็นนัยต์ใส่ลู่เสี้ยงหยางก่อนเดินเข้าไปด้านใน