บทที่ 74 ผู้อยู่เบื้องหลัง

ประโยคต่อต้านคุณหญิงท่านเมื่อครู่เสมือน ระเบิดขนาดใหญ่ที่ถูกโยนลงบนทะเลสาบที่สงบนิ่ง ผิวน้ำเกิดสะเทือนอย่างบ้าคลั่ง

หลายปีมานี้ คุณหญิงท่านเป็นผู้กุมอำนาจมาโดย ตลอด ตระกูลเย่ไม่มีใครกล้าหือลือกับคุณหญิงท่าน พวกเขาคอยเอาใจคุณหญิงท่านอยู่ตลอด ผู้ที่กล้าต่อ ต้านเธอนั้น หาได้ยากยิ่ง ตรงไปตรงมาอย่างลู่เสี้ยง หยาง ไม่ไว้หน้าคุณหญิงท่านแม้สักนิด ไม่เคยเกิดขึ้น มาก่อน

ใบหน้าหลิวจิ้งขาวซีดด้วยความตกใจ เนื้อตัวสั่น เทา สำหรับเธอแล้ว คุณหญิงท่านน่ากลัวยิ่งกว่าเสือ เสียอีก คุณหญิงท่านโกรธแค้นกับประโยคของลู่เสี้ยง หยาง พวกเขาทั้งตระกูลคงได้รองรับไฟโทสะของคุณ หญิงท่าน

เย่สวนเผยสีหน้ายากที่จะคาดเดา เธอเข้าใจดี การกระทำของลู่เสี้ยงหยางเพื่อช่วยเหลือเธอ

“เฮ้อ หากคุณย่าจะลงโทษลู่เสี้ยงหยาง ฉันรับผิด ชอบเองแล้วกัน” เย่สวนคำนึงในใจ เธอจะไม่ยอมให้ลู่ เสี้ยงหยางต้องลำบากเพราะเธอเด็ดขาด

ส่วนคนของตระกูลเย่ต่างจ้องหน้ากัน เพื่อยืนยัน ในสิ่งที่ตนได้ยิน ลูกเขยที่เข้ามาอยู่ในบ้านอย่างไร้ ประโยชน์ ช่างกล้าต่อต้านกับคุณหญิงท่าน
เย่หยุนเทาลุกพรวดขึ้นเป็นคนแรก เขายกมือขึ้นชี้ หน้าลู่เสี้ยงหยางตวาดเสียงดังลั่น “ลู่เสี้ยงหยาง แกคิด ว่าแกเป็นใคร แกมีสิทธิ์อะไรมาอยู่ในห้องประชุมตระ กูลเย? หลายปีมานี้หากไม่ใช่เพราะตระกูลเย่ให้ข้าวให้ น้ำให้ที่ซุกหัวนอน แกจะมีชีวิตอยู่มาจนถึงทุกวันนี้ ไหม?”

“นั่นสิ เลี้ยงหมาเสียยังดีกว่า เห็นเจ้าของยัง กระดิกหาง” เย่ซวงเสียดแทง

“เฮ้อ คุณแม่ ยังรออะไรอยู่อีก? รีบไล่ไอ้ขอทานไร้ หัวนอนปลายเท้านี่ออกไปสิ แค่เห็นหน้ามัน เราก็อยาก จะอ้วกแล้ว”

“ใช่แล้วคุณย่า ไอ้งั่งนี่ มีสิทธิ์อะไรอยู่ที่บ้านตระ กูลเย่ ขายขี้หน้าตระกูลเย่ที่สุด”

เวลาอันสั้น เสียงด่าทอลู่เสี้ยงหยางดังขึ้นไม่หยุด

ยั้ง

คุณหญิงท่านสีหน้าเขียวปัด ประโยคไม่รู้จักที่ต่ำ ที่สูงเมื่อสักครู่ ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ

“เหอะ ช่างกล้า ลู่เสี้ยงหยาง ฉันขอประกาศ ต่อ แต่นี้แกไม่ใช่คนของตระกูลเย่อีก ไสหัวออกไปซะ ฉัน อยากรู้จริงๆ ไม่มีตระกูลเย่ แกจะใช้ชีวิตยังไงในเมือง ปิ่นเหอ?” คุณหญิงท่านตบโต๊ะ พร้อมพ่นประโยคออก มาในลมหายใจเดียว

ได้ยินประโยคคุณหญิงท่าน ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ : “คุณย่า ผมไม่เคยเป็นคนของตระกูลเย่ คุณมีสิทธิ์อะไรในการ ไล่ผมออกจากตระกูลเย่ อีกอย่าง ตอนนี้คุณไม่ใช่ ประธานตระกูลเย่กรุ๊ปอีกแล้ว หุ้นส่วน51เปอร์เซ็นต์ใน มือของเย่สวน เธอต่างหากที่เป็นประธานของตระกูล เย่กรุ๊ป ในส่วนนี้ยังไม่เข้าใจอีกหรือ? คุณย่า หรือว่า คุณแก่จนเลอะเลื่อนแล้ว? เฮ้อ สมองใช้ไม่ได้การเสีย แล้ว ถ้าอย่างนั้นยิ่งไม่ควรทำการตัดสินใจอะไรทั้งนั้น จะได้ไม่พาตระกูลตกต่ำไปมากกว่านี้”

ประโยคของลู่เสี้ยงหยาง เสมือนสายฟ้าที่ดัง กึกก้องในหัวทุกคนของตระกูลเย่

วันนี้นายลู่เสี้ยงหยางกินยาลืมเขย่าขวดแน่ๆ ช่าง กล้า ต่อต้านคุณหญิงท่านด้วยประโยคอันร้ายกาจ

อันที่จริง คุณหญิงท่านจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าตอนนี้ เธอไม่ใช่ผู้ควบคุมทุกสิ่งในตระกูลเย่อีกต่อไปแล้ว เพียงแต่เธอแสร้งไม่เข้าใจ แถมทุกคนในตระกูลเย่ให้ ความร่วมมือเป็นอย่างดี มองเธอเป็นประธานใหญ่ของ ตระกูลเยดั่งเดิม

แต่ลู่เสี้ยงหยาง กลับพูดออกมาเช่นนี้ นี่มัน เป็นการตบหน้าคุณหญิงท่านชัดๆ

แถมตอนนี้ ยังมีคนนอกอย่างซุนเซียงเซียงอยู่ ด้วย หากเรื่องนี้ถูกแพร่ออกไป คุณหญิงท่านจะเอา หน้าไปไว้ที่ไหน

“ลู่เสี้ยงหยาง แก แก แก.. คุณหญิงท่านโกรธจนพูดไม่เป็นประโยค ใบหน้าอันเหี่ยวเฉาแดงช้ำ หายใจถี่รัว

เย่หยุนเทาไม่พอใจเป็นอย่างมาก คนไม่มีหัวนอน ปลายเท้าอย่างลู่เสี้ยงหยาง เรื่องอะไรถึงได้เข้ามาอวด เบ่งในห้องประชุมตระกูลเย่

เอาคนของตระกูลเย่ไปไว้ที่ไหน?

“เวรเอ้ย ไอ้ลู่เสี้ยงหยาง ฉันเอาแกตายแน่” เย่หยุ นเทาผุดลุกขึ้น ชี้ไปที่หน้าลู่เสี้ยงหยางพร้อมด่ากราด

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างเย็นชา : “ถ้าไม่อยาก โดนดี ก็นั่งอยู่เฉยๆซะ”

เอ่อ!

ความโอ้อวดของเย่หยุนเทาหายไปสิ้น ก่อนหน้านี้ เขาเคยถูกลู่เสี้ยงหยางอัดมาก่อน

“ฮ่าฮ่า” เย่ซวงหัวเราะราวปีศาจ จ้องมองไปที่เย่ สวนพร้อมเอ่ย “พวกแกคิดว่าตัวเองปีกกล้าขาแข็งมา จากไหน? กล้าดีต่อต้านคุณย่า”

หลิวจิ้งตื่นตระหนก หันไปทางลู่เสี้ยงหยางด้วย ความ รุน พร้อมเสียงตวาด “ลู่เสียงหยาง หุบปากซะ” ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ ไม่พูดอะไรอีก

เพื่อแก้สถานการณ์น่าอึดอัดนี้ เย่สวนไม่สนใจสิ่ง ที่อยู่ตรงหน้า เธอเพียงหันไปเอ่ยกับซุนเซียงเซียง : “หัวหน้าซุนไม่ต้องกังวลไป สัญญาเกิดข้อผิดพลาดเรื่องนี้ ฉันจะสืบหาที่มาที่ไปเอง และฉันสัญญาจะรับ ผิดชอบทุกอย่าง”

ซุนเซียงเซียงเผยรอยยิ้ม พร้อมส่ายหน้าเอ่ย : “อันที่จริงที่ฉันมาที่บ้านตระกูลเย่ เพียงแค่ต้องการคำ สัญญา ได้เห็นความมุ่งมั่นของคุณเย่ ฉันเห็นแก่คุณ ความเสียหายที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ หยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะไม่ เอาความใดๆ นอกจากนี้ เพื่อเป็นการยืนยันความจริง ใจของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป หยูเม่ยหยินกรุ๊ปได้ตรวจสอบ เรียบร้อยแล้ว เรื่องนี้ เพียงแค่ใครบางคนชักใยอยู่ เบื้องหลัง”

อะไรนะ?

ใครบางคนชักใยอยู่เบื้องหลัง?

ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ แสดงว่าเป็นแผนการของใคร บางคน!

ตระกูลเยต่างตกใจกับสถานการณ์ ยากที่จะเชื่อ

เย่หยุนเทาเหงื่อแตกโซก เริ่มนั่งไม่ติดที่ หรือว่านัง ซุนเซียงเซียงที่สมควรตายนี่ตรวจสอบมาถึงเขาแล้ว

แต่เมื่อไตร่ตรองอีกที เป็นไปไม่ได้

คนที่ร่วมมือกับเขา ถูกเขาซื้อตัวไปหลบซ่อนแล้ว นี่นา ซุนเซียงเซียงจะสืบสาวมาถึงเขาได้อย่างไร?

นาทีต่อมา ขณะที่เย่หยุนเทาสั่นระริก ซุนเซียงเชี ยงจับจ้องไปที่เขา เธอเอ่ยถามขึ้น : “คุณชายเย่ คุณ ว่าคำพูดของฉันเมื่อสักครู่มีเหตุผลไหม?”
ความวิตกแล่นผ่านบนใบหน้าของเย่หยุนเทา แต่ เขายังคงเอ่ยด้วยความมั่นใจ: “คำพูดหัวหน้าซุนเมื่อสัก ครู่ ผมรู้สึกว่าปลอมเหลือเกิน ผมรู้แค่ว่าคนที่ดูแลเรื่อง นี้คือเย่สวน หากเกิดข้อผิดพลาดอะไรเธอหนีไม่พ้นอยู่ แล้ว”

“อย่างนั้นหรือ?” ซุนซียงเซียงสีหน้าเย็นชา ก่อน

เอ่ยเสริม : “เย่หยุนเทา ทำไมฉันถึง

“มีสายรายงาน ว่าคุณเป็นผู้วางแผนทุกอย่างอยู่ เบื้องหลัง”

ได้ยินประโยค เย่หยุนเทาแทบฉี่ราด

ตระกูลเย่ทุกคนจับจ้องไปที่เย่หยุนเทาเป็นสายตา เดียว พร้อมความประหลาดใจบนใบหน้า ยากที่จะเชื่อ

คุณหญิงท่านสั่นสะท้านไปทั่วร่าง เธอไม่เชื่อแม้ สักนิด เธอชี้ถามซุนเซียงเซียง : “หัวหน้าซุน นี่มันเรื่อง จริง? หรือเพียงแค่ล้อเล่น?”

ซุนเซียงเซียงหัวเราะลั่น พร้อมเอ่ยตอบคุณหญิง ท่าน : “จริงหรือไม่ท่านควรถามเย่หยุนเทา เขารู้ดีแก่

ใจ”

หญิงชราหันหน้า จับจ้องไปทางเย่หยุนเทา : “หยุ นเทา มีเรื่องแบบนี้หรือไม่?”

เย่หยุนเทาหรือจะยอมรับง่ายๆ เขาเอ่ยตอบอย่าง มั่นคง : “คุณย่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับผม ผมไม่รู้ว่าหัวหน้า ซุนเพียงแค่ล้อเล่น หรือต้องการใส่ความผม เรื่องนี้ควรเป็นเย่สวนที่ต้องรับผิดชอบทั้งหมด”

รอยยิ้มบนใบหน้าซุนเซียงเซียงจางหายไป เธอรู้ อยู่แล้วว่าเย่หยุนเทาไม่มีทางยอมรับง่ายๆ

“ก็ได้ หากฉันไม่โชว์หลักฐาน คุณชายเย่หาว่าฉัน ใส่ร้ายเขาอีก” จบคำ ซุนเซียงเซียงปรบมือ ประตูห้อง ประชุมถูกผลักออก ชายหนุ่มสองคนเดินเข้ามาอย่าง ทุลักทุเล

เมื่อสักครู่ได้เห็นชายหนุ่มทั้งสอง เย่หยุนเทาตัว

เย็นวาบ