บทที่ 60 คิดไว้หรือยังว่าจะตายยังไง

สีหน้าของหม่าเถิงเฟยหม่นหมองถึงขีดสุด ตอน แรกคิดว่าอันธพาลห้าคนนี้ที่เขาหามาจะจัดการลู่เสี้ยง หยางและเย่สวนได้อย่างอนาถ แต่คิดไม่ถึงว่าลู่เสี้ยง หยางที่เป็นเศษขยะในสายตาของทุกคนจะสามารถ ต่อสู้ได้ขนาดนี้ สองสามครั้งก็จัดการอันธพาลทั้งห้า คนได้เรียบร้อย

ต้องรู้ว่าอันธพาลห้าคนนี้ไม่ใช่อันธพาลธรรมดา พวกเขาทำงานให้กับท่านเขียวเขาเพิ่งจ่ายเงินยืมตัว อันธพาลห้าคนนี้มากับท่านเขียว

“เชี่ย แม่ง เจ้าเด็กนี้ นายสามารถมาก แต่น่า เสียดายนายทำให้ท่านเปียวโกรธเข้าแล้ว เพียงแค่ฉัน โทร เมื่อท่านเขียวลงมาแกต้องคุกเข่าอ้อนวอนขอ ชีวิต” หม่าเถิงเฟยจ้องลู่เสี้ยงหยางพูดออกมาทีละคำ

“ท่านเปียว?” ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเล็กน้อย สีหน้า แสดงความขี้เล่น ซุนสงมีลูกน้องที่ทรงพลังอยู่สองคน คือ อาเปียว เสือ สันนิษฐานว่าท่านเปียวที่หม่าเถิงเฟย พูดถึงคงจะเป็นอาเปียว

“ดูแล้วนายยังไม่สาแก่ใจ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันจะ เวลานายหนึ่งนาที เรียกคนที่นายพึ่งได้เรียกมาให้ หมด ฉันจะดูว่า ตัวตลกสองสามคนมาอยู่รวมกัน สามารถเป็นพายุอะไรได้” ลู่เสี้ยงหยางพูดเรียบๆ อะไรนะ? เมื่อได้ยินคำพูดนี้ของลู่เสี้ยงหยาง หม่าเถิงเฟยเป็นต้องอึ้ง!

ลู่เสี้ยงหยางให้โอกาสเขาเรียกกำลังเสริมจริงๆ เท่ากับรนหาที่ตายเองไม่ใช่เหรอ?

อย่างไรเขาก็รู้สึกประหลาดใจ วินาทีแรกจึงหยิบ

มือถือออกมา โทรออกไปสองสาย

สายแรกโทรหาอาเปียว

สายที่สองโทรหาพ่อของเขา

หลังจากโทรเสร็จ ทันใดนั้นหม่าเถิงเฟยก็รู้สึก มั่นใจขึ้นมาก และหัวเราะออกมา “ไอ้น้อง แกตายแน่”

ลู่เสี้ยงหยางทำเป็นไม่ได้ยิน เดินไปข้างกายของ เย่สวน มองเธออย่างอ่อนโยน แล้วพูดว่า: “เธอวางใจ แผลบนใบหน้าของเธอ ฉันจะรักษาเธอให้หาย รับรอง ไม่เหลือรอยแผลเป็น อีกอย่าง อยากลงโทษพวกเขา ยังไง แค่เธอบอกมา”

หัวสมองของเย่สวนว่างเปล่า และส่ายหัว ลู่เสี้ยง หยางในตอนนี้มีอำนาจเหนือกว่าผู้ชาย ไม่เหมือนลู่เสี้ ยงหยางคนอ่อนแอเหมือนแต่ก่อนสำหรับเธอ

“หรือว่านี่จะเป็นธาตุแท้ของเขา?” เย่สวนคิดในใจ ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกเกิดขึ้นในใจของเธอ

ซุนหยันเสว่ลังเลว่าตัวเองกำลังฝันไปหรือเปล่า เอื้อมมือไปหยิกแขนของเธอไม่หยุด แต่ความเจ็บปวด ตรงแขนได้บอกกับเธอว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน
แม้แต่ซูเยียนรันผู้เย็นชา สายตาก็จ้องบนตัวของ ลู่เสี้ยงหยางไว้แน่น ปฏิกิริยาเมื่อครู่ของลู่เสี้ยงหยาง

นั้นเกินความคาดหมายของเธอ

แต่ไม่นานเธอก็หัวเราะกับตัวเอง: “ก็แค่เป็นกังฟู เพียงนิดเดียวก็เท่านั้น”

ตอนนี้เธอเป็นศิลปินในเฟยหยางกรุ๊ปมีชื่อเสียง เล็กน้อย ในอนาคตอาจกลายมาเป็นนักร้องดัง ใน ระดับของเธอ สามารถใกล้ชิดกับเด็กหนุ่มมากมาย ข้างกายของเด็กหนุ่มเหล่านั้นมีบอดี้การ์ดคอยติดตาม มากมาย ไม่มีใครที่ความสามารถน้อยไปกว่าลู่เสี้ยง หยาง

ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางก็แค่ทำให้เธอแปลกใจเล็กน้อย

“ชายผู้เย่อหยิ่ง ก็ไม่รู้เอาความกล้าหาญมาจาก ไหน กล้าใช้ให้หม่าเถิงเฟยยกทัพมา นี่เป็นการ แสดงออกว่าตัวเองไปไม่เป็นไม่ใช่เหรอ?” จากนั้น เยียนรันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ จึงส่ายหัวไม่หยุด ซู

ส่วนถังหลงและโจวหนิงที่ถูกเสี้ยงหยางตีไปกอง กับพื้นเมื่อครู่ หลังจากผ่านการต่อสู้ ในที่สุดก็ลุกขึ้นมา จากพื้น เดินมาข้างกายของหม่าเถิงเฟย

“หัวหน้าชั้น เด็กคนนี้หยิ่งเกินไป แม้แต่นายก็ไม่ อยู่ในสายตา นายต้องออกหน้าให้พวกเรา ต้องเอาให้ มันตาย”

ถังหลงและโจวหนิงพูดอย่างดุเดือด พวกเขาถือว่าเป็นลูกผู้ดีตีนแดงในเมืองปินเหอ ในเมื่อถูกลู่เสี้ยง หยางจัดการอย่างอนาถเช่นนี้ ความเกลียดในใจ ยาก ที่จะกลืนลงคอ

“วางใจเถอะ ชีวิตที่เหลือของมันจะอยู่บนเตียง และเดี๋ยวพวกนายก็จะได้เห็น มันจะต้องคุกเข่าร้องขอ ชีวิตกับพวกเรา “หม่าเถิงเฟยยิ้มบางๆ ท่าที่โหดร้าย และกระหาย

“เฮ้อ” หลายคนในห้องส่วนตัวพากันส่ายหัว ลู่เสื้ ยงหยางเจ้าเด็กนี่คิดว่าตัวเองรู้กังฟูนิดหน่อยก็สามารถ ต่อกลอนกับหม่าเถิงเฟยได้งั้นเหรอ

เขาไร้เดียงสาเกินไป นี่คือสังคมเศรษฐกิจ โลก ของคนรวย ผู้ชายอย่างลู่เสี้ยงหยางที่รู้กังฟูเพียงเล็ก น้อย ยังไงก็ต้องเป็นสุนัขให้คนรวยไม่ใช่เหรอ

เย่สวนตกใจอยู่พักหนึ่ง ทันใดนั้นก็ได้สติกลับมา คว้ามือของลู่เสี้ยงหยางและพูดว่า “ตอนนี้เรารีบไปกัน เถอะ ฉวยโอกาสตอนที่ทัพของหม่าเถิงเฟยยังมาไม่ ถึง”

เธอรู้ว่าลู่เสี้ยงหยางต่อสู้ได้อย่างแน่นอน แต่เรื่อง ของคืนนี้ไม่ใช่ปัญหาที่จะสามารถแก้ไขได้ ทรัพย์สิน ของบ้านหม่าเถิงเฟยเกินหมื่นล้าน ต้องการฆ่าคนอย่าง ลู่เสี้ยงหยางให้ตาย เป็นเรื่องง่าย

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า และพูดว่า: “ไป? ไม่มีทาง คำพูดเมื่อกี้ของฉัน ยังคงมีประสิทธิภาพ อยากลงโทษ พวกเขายังไง เพียงแค่เธอพูดออกมา”
เปสวนร้อนใจจนอยากจะหลบอยู่ใต้เท้า ทำไม ผู้ชายคนนี้ถึงได้ดื้อขนาดนี้?

สีหน้าของซุนหยันเสาสับสน แอบเหงื่อไหลแทน เย่สวนและลู่เสี้ยงหยาง ไม่ไปตอนนี้ เดี๋ยวจะไม่มี โอกาส

แน่นอน ไม่นานด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น เห็น เพียงชายยักษ์ใหญ่พาผู้ชายโหดเหี้ยมเดินเข้ามาสิบ กว่าคน

ชายยักษ์ใหญ่คนนี้เป็นหนึ่งในลูกน้องที่มีความ สามารถของซุนสง อาเปียว อาเปียวเพิ่งก้าวเข้ามาใน ห้องส่วนตัว ก็ได้เห็นลูกน้องห้าคนที่ถูกตีจนกองกับพื้น โดยไม่รู้ว่าตายหรือยัง

“บังอาจ ใครมันช่างกล้า กล้าอยู่ที่KTVมงกุฎ ทำร้ายคนของฉัน” อาเปียวตะโกนออกมา สายตา พิฆาตรพุ่งออกมาอย่างควบคุมไม่ได้

หม่าเถิงเฟยใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข สองใน สามก้าวก็ได้ถึงข้างกายของอาเปียว ยิ้มพูดว่า: “ท่าน เปียว ในที่สุดนายก็มา หากนายมาช้าอีกนิด เกรงว่า ห้องส่วนตัวคงต้องถูกรื้อออกไปหมด”

“หี” อาเปียวทำเสียงตรงจมูก ความน่ากลัวบน ใบหน้าน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเมฆดำปกคลุม

“เฮ้อ” หม่าเถิงเฟยถอนหายใจ เพื่อจะยุให้อาเปียว โกรธต่อเนื่อง จึงดึงเฉินหลันมาด้วย และพูดว่า: “ท่านเปียวนายดู ผู้หญิงของฉันถูกคนทำร้ายจนกลายเป็น แบบนี้ในพื้นที่ของนาย”

อาเปียวกวาดมองเฉินหลัน ด้วยใบหน้ารู้สึกผิด ปกติความสัมพันธ์ของเขาและหม่าเถิงเฟยนั้นดี มาก ต่างเรียกพี่เรียกน้องกัน เมื่อเห็นว่าผู้หญิงของหม่า เถิงเฟยถูกซ้อมจนน่าอนาถเช่นนี้ เขาทนต่อไปไม่ได้ แล้วจริงๆ

“น้องชายนายวางใจได้ ความยุติธรรมของคืน นี้ ฉันจะช่วยพวกนายทวงคืนเอง” อาเปียวตบไหล่ของ หม่าเถิงเฟยเบาๆ พูดอย่างมั่นใจมาก เขาไม่เชื่อว่าใน พื้นที่ของเขาใครจะกล้ามาท้าทายเขาได้

“ดี งั้นต้องขอบคุณท่านเปียวแล้ว” ดูเหมือนหม่า เถิงเฟยจะคาดหวังผลแบบนี้ไว้นานแล้ว ใบหน้าปรากฏ รอยยิ้มที่ชั่วร้าย ยกมือชี้ไปทางลู่เสี้ยงหยาง: “เป็นไอ้ โง่คนนี้ที่ลงมือเมื่อครู่ ทำร้ายลูกน้องของนายและผู้ หญิงของฉัน”

ทั่วร่างกายของอาเปียวนั้นเต็มไปด้วยความโหด เหี้ยม หันไปมองตามทางที่หม่าเถิงเฟยชี้

ทันใดนั้น ร่างของลู่เสี้ยงหยางกระทบเข้ากับ

สายตาของเขา

“เชี่ย! ลู่…..ทำไมถึงเป็นท่านลู่!” อาเปียวตะโกน ร้องในใจ ตกใจจนแทบจะกระโดดขึ้นมา ร่างกายสั่น

ไม่หยุด หน้าผากมีเหงื่อไหลออกมา
ผู้ชายตรงหน้านี้คือใคร?

แม้แต่หัวหน้าของเขาก็ต้องสะพรึงกลัวและคุกเข่า เมื่อได้เห็น!

กุ้งตัวเล็กๆ อย่างเขา อยู่ต่อหน้าพวกเขายังตบให้ ตายไม่พอหรือไง

“แม่ง ไอ้โง่หม่าเถิงเฟยคนนี้ทำไมถึงได้ทำให้ คุณชายลู่โกรธ ดีไม่ดีฉันคงต้องถูกมันทำให้ตายไป ด้วย” อาเปียวร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา รู้สึกแค่ว่าขาทั้ง สองสั่นไม่หยุด และหม่าเถิงเฟยไม่ได้สังเกตถึงความ ผิดปกติของเปรี้ยวเลย ตอนนี้เขารีบมุ่งไปทางลู่เสี้ยง หยางและพูดตะโกน: “ไอ้สวะเอ๋ย คิดไว้หรือยังว่าจะ ตายยังไง? ปู่อย่างฉันจะทำให้แกสมหวังเอง”