บทที่ 59 ละเอียดเป็นชิ้น

ออร่าความเป็นนักฆ่าในร่างกายของลู่เสี้ยงหยาง ออกมา อุณหภูมิทั่วห้องส่วนตัวลดลง ราวกับได้กลับไป ช่วงฤดูหนาวก็ไม่ปาน

เย่สวน ซุนหยันเสว่ หม่าเถิงเฟยและคนอื่นๆ ทุก คนตัวสั่น

ยังคงไม่เข้าใจ ทำไมถึงรู้สึกหนาวขนาดนี้

แต่มีคนหนึ่งได้พบว่าลู่เสี้ยงหยางกลับมาแล้ว ทันใดนั้นก็ร้องขึ้นมา: “รีบดู เขาเป็นขยะที่เพิ่งหนีไป เมื่อกี้ไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้กลับมาแล้ว”

ทุกคนหันไปมองทางประตู ตามที่คาดได้เห็นลู่เสี้

ยงหยางก้าวฝีเท้าเดินเข้ามา

“เขายังกล้ากลับมา? รนหาที่ตายเหรอ?” ในใจ ของทุกคนมีแค่ความคิดเดียว ขณะเดียวกันใบหน้ามี ความขี้เล่น เตรียมตัวรอดูความสนุก

เฉินหลันยังไม่รู้ว่าหายนะของเธอกำลังมา สองมือ เท้าใส่เอว ท่าทางปากร้าย และพูดอย่างอวดดีว่า: “ไอ้ กระจอก นายกลับมาแล้ว ฉันรอนายมานานแล้ว ฮ่าๆ นายค่อนข้างโชคดี ในไม่ช้าจะได้เห็นเมียของนายถูก ผู้ชายคนอื่นฉายหนังสด”

คู่เสี้ยงหยางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ ใบหน้า

เย็นชามาก
“พูดมา ว่าเธออยากตายยังไง?” ตอนที่ลู่เสี้ยง หยางเดินไปข้างกายของเฉินหลัน ลู่เสี้ยงหยางถาม เรียบๆ

เฉินหลันชะงัก คิดไม่ถึงว่าคำพูดนี้จะออกมาจาก ปากของเศษขยะ

“ฮ่าๆๆ ฉันอยากตายยังไง? ไอ้โง่ แกพูดกลับกันรึ เปล่า ควรเป็นฉันที่ต้องถามแกมากกว่าว่าอยากตายยัง ไง” เฉินหลันหัวเราะเสียงดัง สีหน้าเต็มไปด้วยความ เยาะเย้ย

“เฮ้อ” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ ยกมือขึ้น ดูแล้ว บางคนไม่ถูกตบไม่ได้แล้ว

ยังไม่รอให้เขาได้ลงมือ ถังหลงและโจวหนิงได้มา อยู่ข้างหน้าของเฉินหลันแล้ว จ้องลู่เสี้ยงหยางแล้วพูด ว่า: “เจ้านี่ เอาความกล้ามาจากไหนถึงมาร้อนตัวตรงนี้ ตอนนี้ยังไม่รีบคุกเข่าขอโทษหัวหน้าชั้นและสะใภ้ของ เรา”

เนื่องจากพวกเขาตัดสินใจที่จะยืนข้างหม่าเถิง เฟยแล้ว เช่นนั้นก็ต้องทำให้หม่าเถิงเฟย พอใจ เพื่อ หวังจะได้ผลประโยชน์เล็กน้อย

“หนวกหู!” ในดวงตาของลู่เสี้ยงหยางมีออร่าความ เย็นชา ยกมือขึ้นแล้วตบหน้าของถังหลงและโจวหนิง

เพียะ!

เสียงดังก้องกังวาน ราวกับดังขึ้นพร้อมกัน ถังหลงและโจวหนิงร้องและบินออกไปลอยไปไกลหลาย เมตรกระแทกกับผนังห้องส่วนตัว

วินาทีต่อมา ตอนที่ร่างกายของทั้งสองคนร่วงลง กับพื้น ในปากกระอักเลือดไม่หยุด

กล้ามเนื้อด้านข้างฉีกออก กระดูกใบหน้าผิดเพี้ยน อาเจียนฟันที่มีสีเลือดออกมา

ลู่เสี้ยงหยางตบอย่างน่ากลัว

แน่นอนการตบออกไปเมื่อครู่ของลู่เสี้ยงหยาง ใช้ แรงเพียงแค่หนึ่งในสิบ ด้วยพละกำลังของของเขา สามารถตบสองคนนี้ให้ตาย

“อ๊าก!” ทันใดนั้นเฉินหลันร้องออกมา มีร่องรอย ของความกลัวอยู่ในส่วนลึกของดวงตา

ตอนแรกเธอคิดว่าลู่เสี้ยงหยางไม่กล้าโต้กลับ ดัง นั้นเธอจึงกล้าหยิ่งผยอง

แต่ตอนนี้เห็นลู่เสี้ยงหยางยังคงใจแข็ง เธอรู้สึก

สับสนเล็กน้อย

แต่ถึงอย่างนั้น เธอยังคงมีความมั่นใจ และพูดกับ ลู่เสี้ยงหยางอย่างเย็นชาว่า: “โง่ นายร้อนตัวมาก ดูว่า วันนี้ฉันจะตีขาสุนัขของนายให้หักยังไง หากคุ้นๆ ตอน นี้นายคุกเข่า เลียรองเท้าของฉันให้สะอาด ฉันยังจะ สามารถพิจารณาได้…”

เพี้ยะ!
เธอยังพูดไม่จบ ปากของลู่เสี้ยงหยางหล่นลง ใบหน้าของเธอแล้ว

ชั่วขณะนั้น เฉินหลันรู้สึกได้ถึงความน่ากลัว กวาด ใบหน้าของเขาไปกว่าครึ่ง ตบจนครึ่งหน้าของเธอผิด รูป ฟันเหยิน ร่างกายเหมือนว่าวที่สายขาด ลอยออก ไปกระแทกโดนเท้าของหม่าเถิงเฟย

เงียบ!

รอบๆ เงียบ!

ลู่เสี้ยงหยางตบถังหลงและโจวหนิงก็ช่าง คิดไม่ ถึงว่าแม้แต่เฉินหลันยังกล้าตบ ตบเฉินหลันก็เหมือน

ตบหม่าเถิงเฟย?

หม่าเถิงเฟยยืนขึ้น สายตาจ้องมองลู่เสี้ยงหยางไว้ แน่น เกลียดจนแทบจะกลืนกินเขาไปทั้งชีวิต

“แกกล้ามาก!” หม่าเถิงเฟยพ่นคำที่น่าขนลุกออก

มา

“วันนี้ฉันจะทำให้แกเสียใจที่ได้เกิดเป็นคน” ลู่เสี้ ยงหยางสีหน้าเรียบเฉย พูดอย่างไม่ยินดียินร้าย

“ใช่เหรอ? ให้ฉันดูว่าแกมีสิทธิ์อะไรมาพูดหยาบ คาย” หม่าเถิงเฟยพูดเสียงต่ำ จึงขยิบตาให้อันธพาล ทั้งห้า อันธพาลทั้งห้าคลายมือที่จับเย่สวนและซุนหยัน เสว่ ราวกับหมาป่าที่ตะครุบลู่เสียงหยางอย่างกระหาย

หัวหน้าอันธพาลมุ่งไปตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง ก่อน ชูกำปั้นขึ้นชกลู่เสี้ยงหยาง
ลู่เสี้ยงหยางหรี่สายตาลง เอามือชกออกไป จาก นั้นก็เริ่มต่อสู้ล่วงหน้า ตรงไปหักข้อต่อของหัวหน้า อันธพาลโดยตรง

หลังจากนั้น ยังไม่รอให้เขาได้ร้องออกมา ลู่เสี้ยง หยางยกเท้าขึ้นมาเตะเข้าไปที่อกของเขา

“อ๊าก” ในที่สุดหัวหน้าอันธพาลก็แหกปากออกมา มีอาการเจ็บแปลบตรงบริเวณหน้าอก ราวกับมีรถควบ ม้าชนเข้ากับร่างกายของเขา

ไม่มีการขัดขืนแต่อย่างใด ร่างกายของเขาเหมือน

ลูกเบสบอลที่ถูกตีปลิวออกไป ตอนที่ร่างกายกระแทกเข้ากับผนังห้องส่วนตัว ห้องส่วนตัวสั่นสะเทือนไปทั่วห้อง

ตูบ!

หัวหน้าอันธพาลไถลลงมากับผนังกำแพง ตกลง พื้นโดยไม่รู้ว่าตายหรือยัง กล้ามเนื้อแผ่นหลังหยาบไป หมด เลือดสดถูกทิ้งไว้บนผนัง

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางลงมือได้โหดเหี้ยมเช่นนี้ สี่คน ที่เหลือก็ถอยกลับ

และในขณะนี้ ลู่เสี้ยงหยางชกไปสองครั้ง เตะไป สองครั้ง

ตูมตูมตูมตูม!

ท่ามกลางเสียงที่อ็มครึ้ม อันธพาลทั้งสี่คนก็ลอยออกไปเป็นแถว กระแทกเข้าไปผนังตำแหน่งเดิมของ ห้องส่วนตัวไปทีละคน

กระแทกจนผนังของห้องส่วนตัวแตกร้าว เมื่อ อันธพาลทั้งสี่คนกระแทกลงพื้น ร่างกายบิดเบี้ยว รูป ร่างผิดรูปไปหมด

ฟู!

เสียงสูดลมหายใจดังไปทั่วห้องส่วนตัว หม่าเถิง เฟยและคนอื่นๆ สายตาหดตัวลงอย่างรวดเร็ว ขนบน

ร่างกายร่วงโรย

ลู่เสี้ยงหยางในวินาทีนี้เด็ดขาด ทุกครั้งที่ลงมือจะ ตีพวกอันธพาลให้ตายทั้งเป็น นี่ไม่ใช่คนที่เป็นไอ้ กระจอกในสายตาพวกเขาหรอกเหรอ?

แม่ง นี่มันปีศาจชัดๆ

สองขาของหม่าเถิงเฟยเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ สีหน้าของพวกเขาหวาดกลัวจนสุดขีด

“เชี่ยนี่นี่นี่ เกิดอะไรขึ้น?” ซุนยัตเสว่มองลู่เสียง หยางอ้าปากค้าง แม้ว่าทั้งใบหน้าจะบวมเหมือนหัวหมู แต่ทันใดนั้นเธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ แล้ว ใน หัวสมองมีเพียงความตกใจและตกใจ และความเหลือ

เชื่อ

ในสายตาผู้ชายที่เธอเคยเจอ ลู่เสี้ยงหยางเป็น ผู้ชายที่มีอำนาจ และเป็นลูกผู้ชายมากที่สุด ไม่ได้เป็น คนไร้ประโยชน์เลยสักนิด
เปสวนก็มองลู่เสี้ยงหยางตาค้าง น้ำตาที่เหือดแห้ง ในตอนแรกไหลลงมาอีกครั้ง

ตอนที่เธอหมดหวัง แม้จะอับอายและอยากจะกัด ลิ้นของตัวเอง ชายคนนี้ก็ปรากฏตัวขึ้นราวกับเทพบุตร

ในขณะนี้ ร่างที่ไม่ธรรมดานี้กำหนดให้ซ่อนอยู่ใน ส่วนลึกที่สุดของหัวใจเธอ

“ฉันมาช้าไป ขอโทษด้วย ทำให้เธอเสียใจ เธอ วางใจ ความเสียใจทั้งหมดของเธอในคืนนี้ ฉันจะ ชดใช้คืนให้เธอเป็นสิบเท่าร้อยเท่า” ลู่เสี้ยงหยางพูด เรียบๆ แม้ว่าเสียงของเขาจะไม่ดัง แต่กลับดังก้องอยู่ ในห้องส่วนตัวราวกับฟ้าร้อง

หลายคนตัวสั่น ราวกับกำลังจะตาย

ส่วนเฉินหลันที่เพิ่งถูกลู่เสี้ยงหยางตีลอยออกไป เมื่อครู่ ตอนนี้ได้ลุกขึ้นยืนจากพื้น รีบข้างกายของหม่า เถิงเฟย สายตาคม จ้องมองลู่เสี้ยงหยางไว้แน่นและ พูดว่า: “ตัว รีบเรียกคนมาใหม่ ตีเจ้าเด็กนี่ให้แหลกเป็น ชิ้นๆ”