บทที่ 58 ตอนนี้ฉันอยากฆ่าคน

เห็นซุนหยันเสาถูกตบเพื่อตัวเอง เย่สวนทนไม่ได้ รีบคว้ามือ ไปคว้าแขนของอันธพาลคนนั้นที่กำลังจะตบซุนหยันเสว่

“พวกนายอย่าดึงคนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามา มาทำกับ ฉัน” เย่สวนใบหน้าหมองคล้ำ : พูดออกมาทีละคำ

“ฮ่าๆ รู้งก็จบตั้งนานแล้ว ดูแล้วผู้หญิงอย่างเธอมันน่า สมเพช” หัวหน้าอันธพาลหัวเราะอย่างโหดร้าย ดีดนิ้ว อันธพาลทั้งสองคนเอื้อมมือไป จับมือทั้งสองข้างของเย่สวน ทันที

หัวหน้าอันธพาลเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้าของเย่สวนไม่ หยุด ด้วยท่าทางชั่วร้ายมาก และขี้เล่น

หลายคนที่อยู่ข้างๆ เริ่มรู้สึกทนไม่ได้ แม้ว่าในใจพวกเขา จะไม่ค่อยชอบเย่สวน แต่ก็แค่พูดล้อเล่น ตอนนี้เมื่อเห็นพวก อันธพาลลงไม้ลงมือกับเย่สวน พวกเขาก็โกรธมากเช่นกัน

“หลันหลัน เธอดูสิเย่สวนน่าสงสารมาก หากพูดอีก พวก เราก็เป็นเพื่อนร่วมห้องกัน เธอควรจะช่วยเหลือ เธอให้สามี ของเธอออกมาพูดอะไรหน่อยสิ” ชายสวมแว่นคนหนึ่งพูดขึ้น

ไม่ต้องพูดถึงว่าในใจของเฉินหลันรู้สึกสะใจแต่ใหน ยิ้ม อย่างเยือกเย็น “เรื่องแบบนี้ฉันจะช่วยเธอไต้อย่างไรกัน หากไม่ใช่เพราะเยสวนใช้ชีวิตวุ่นวาย มั่วกับผู้ชายไม่เลือกหน้า จะลงเอยกับสถานการณ์ที่น่าอับอายแบบนี้ได้อย่างไรกัน”

ถังหลง โจวหนิงและคนอื่นๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อย รู้สึกสงสัย คำพูดของเฉินหลัน ไม่ว่าชีวิตของเย่สวนจะวุ่นวายแค่ไหน ยังไงก็ไม่มีทางชอบอันธพาลแบบนี้

ซุนหยันเสว่มองดูคนเหล่านี้ทำร้ายเยสวน ตัวเองก็ช่วย อะไรไม่ได้ ร้อนใจจนร้องไห้ออกมา

“ฮ่าๆ ใบหน้าของเฉินหลันมีรอยยิ้มที่สดใส ก้าวฝีเท้าเดิน ไปถึงตรงหน้าของเย่สวน ยังคงไม่ลืมตกหลุมพราง “ผู้ชาย กระจอกคนนั้นของเธอวิ่งได้เร็วมาก เธอดูสิว่าเธอเอง แต่งงานกับผู้ชายพันธุ์นี้ ชีวิตล้มเหลวมากแค่ไหน”

เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ของเธอ ทุกคนจึงได้สติกลับมา และเริ่ม มองหาลู่เสี้ยงหยางในห้องส่วนตัว กลับไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ หายไปจากห้องตั้งแต่เมื่อไหร่

“ให้ตายเถอะ ไร้น้ำยาจริงๆ ทิ้งผู้หญิงของตัวเองแล้วหนี ไป หน้าของผู้ชายอย่างเราๆ ถูกมันทิ้งไปหมดแล้ว”

“ที ขยะอย่างนายนั่นเรื่องอะไรก็กล้าทำออกมาจริงๆ”

“พระเจ้า ทำไมถึงมีผู้ชายที่น่าขยะแขยงได้ขนาดนี้ มองผู้ หญิงของตัวเองถูกรังแกล้งต่อหน้าต่อตา ตัวเองกลับแอบหนี ไป ยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม?”ทันใดนั้น ในห้องส่วนตัวก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่อสลู่เสี้ยง

หยาง

ใบหน้าเล็กของเย่สวนถูกสัมผัสไปหลายครั้ง ทำให้รู้สึก อับอาย น่าขยะแขยงมาก และน้ำตาก็ไหลออกมาจากตวงตา ยิ่งเธอดูน่าสงสารมากเท่าไหร่ เฉินหลันก็ยิ่งรู้สึกตื่นเต้น มากเท่านั้น

“ทีที เย่สวนรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ทำไมตอนแรก ผู้หญิงเลว อย่างเธอ ควบคุมสองขาของตัวเองไม่ได้ ได้มาเป็นเพื่อน ร่วมห้องกับเธอ ฉันรู้สึกละอายใจ แต่ฉันเป็นคนจิตใจดี ทน เห็นเธอถูกย่ายีไม่ได้ เอาแบบนี้ไหม ตอนนี้เธอคุกเข่าขอร้อง ฉัน ฉันสามารถให้สามีของฉันออกหน้าจัดการเรื่องพวกนี้ให้ เธอได้” เฉินหลั่นพูดกับเย่สวน

เย่สวนไม่โง่ เมื่อได้ฟังคำพูดนี้ของเฉินหลัน ได้สติทันที ดวงตาคู่สวยลุกโซนไปด้วยความโกรธ และพูดกับเฉินหลัน ทีละคำว่า: “คนที่น่ารังเกียจและน่าจนน่าขยะแขยงพวกนี้ พวกเขาเหล่านี้เป็นคนที่พวกเธอส่งมาใช่ไหม”

เฉินหลันซะงัก สายตามีความตื่นตระหนก แต่ไม่นานเธอก็ นิ่งลง พยักหน้าอย่างภาคภูมิใจและสารภาพว่า: “ไม่ผิด สามีของฉันเป็นคนหามา แล้วยังไง? ขยะอย่างเธอมันขัดตา

ฉันอยากหาคนมาจัดการ

ทันทีที่พูดออกมา ทุกคนในห้องส่วนตัวสูตลมหายใจเข้าลึกๆ คิดไม่ถึงว่าเฉินหลันจะใจร้ายขนาดนี้ แม้แต่เพื่อนร่วม ห้องยังกล้าลงมือ และยังเป็นการลงมือด้วยวิธีนี้

แน่นอนว่าพวกเขาทำได้เพียงไม่พอใจเฉินหลันอยู่ในใจ แต่ปากไม่พูดอะไร

หม่าเถิงเฟยยิ้มอย่างเยือกเย็น : “ฉันโหดร้ายกับศัตรูมา ตลอด และใจดีกับเพื่อนๆ เสมอ ทุกคนสามารถมายืนว่าจะ อยู่ฝั่งไหน?”

ถังหลงและโจวหนิงมองหน้ากัน พยักหน้า ก่อนจะพูดกับ หม่าเถิงเฟยว่า: “อันที่จริงพวกเรามองเยสวนคนเลวคนนี้ ขัดหูขัดตาตั้งนานแล้ว อยากจัดการเธอเหมือนกัน แต่ก็ไม่มี โอกาส วันนี้สามารถเห็นหัวหน้าชั้นสั่งสอนเธอแล้ว พวกเรา ก็ต้องขอบคุณ ที่ออกหน้าแทนพวกเรา”

คนอื่นๆ เลิกคิ้วเล็กน้อย คำพูดของหม่าเถิงเฟยเมื่อครู่ เขาโหดร้ายกับศัตรู เห็นได้ชัดว่ากำลังข่มขู่พวกเขาไม่ใช่เห รอ? การเป็นศัตรูกับเขาก็ต้องเจอเหมือนกับเย่สวน

“ช่าๆ ใช่ หัวหน้าชั้น เหมือนผู้หญิงผู้ต่ำต้อยอย่างเย่สวน ขาดการอบรมสั่งสอน นายต้องออกโรงมาสั่งสอนเธอ เป็น เกียรติของเธอแล้ว” หลายคนพูดอย่างไม่มีจิตสำนึก

ซูเยียนรันนั่งนิ่ง นึกขึ้นได้ว่าเธอและเย่สวนไม่ได้มี มิตรภาพอะไรกัน จึงได้ออกหน้าแทนเธอ ไม่ยุ่งเรื่องคนอื่น เรื่องยิ่งน้อยยิ่งดี
“เห็นหรือยัง คนต่ำต้อย ทุกคนยืนข้างฉัน ตอนนี้รู้แล้วใช่ ใหม หนูที่ชอบมั่วกับผู้ชายดิบเถื่อนไม่เลือกหน้าอย่างเธอ ล้วนถูกคนร้องตะโกนให้ดี” สองมือของเฉินหลันชี้ไปที่จมูก ต่าเยสวน

“ถุ ย!” เยสวนถุยน้ำลายใส่เฉินหลัน “ผู้หญิงอย่างเธอ กรรมตามสนองแน่”

เฉินหลันอึ้ง คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์เช่นนี้แล้ว เย่สวนยัง กล้าท้าทายเธอ

“เชี่ย! สารเลว แกมันไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา ดูว่าวันนี้ ฉันจะตบเธอให้ปากแตก” เฉินหลันกัดฟันพูดจบ ยกมือขึ้น ตบหน้าเยสวนไปอย่างแรง

เพี้ยะ!

เสียงตบดังก้องกังวานไปทั่ว ครึ่งหน้าของเย่สวนบวมขึ้น มา เห็นรอยฝ่ามือสีแดงอย่างชัดเจน

“กรด เฉินหลัน เธอมันยัยแม่มด ฉันจะสู้กับเธอ” เมื่อซุน หยันเสว่าเห็นว่าเฉินหลัน กล้าลงมือตบคน ตะโกนร้อง แล้วพุ่ง ไปหาเฉินหลัน

แต่เธอเพิ่งพุ่งไปแค่ก้าวเดียวก็ถูกอันธพาลสองคนเอื้อม มือมาดึงไว้

“ที่ ชุนหยันเสว่ เธอเป็นสุนัขให้เย่สวนมานานหลายปี เคยได้รับประโยชน์อะไรใหม เอาอย่างนี้ ต่อไปเขอมาเป็นสุนัข ให้ฉัน ฉันให้เธอกัดใครเธอก็กัดคนนั้น ฉันจะให้เธอได้กิน ของอร่อยแน่นอน” เฉินหลันหัวเราะเยาะ

“ฝันไปเถอะ!” ซุนหยันเสว่จ้องมองเฉินหลันอย่างดุเดือด

งั้นก็ดี ฉันก็จะให้เธอสมหวัง” เฉินหลันกัดฟันพูดกับ หัวหน้าอันธพาลว่า “ตบหน้าเธอ ฉันบอกให้หยุดถึงจะหยุด”

“ทีที” หัวหน้าอันธพาลหัวเราะอย่างชั่วร้าย มือขวายกขึ้น ตบไปที่หน้าของซุนหยันเสว่อย่างรุนแรง

เช่นเดียวกับเย่สวน หน้าข้างหนึ่งของซุนหยันเสว่ก็บวมขึ้น มา และยังมีเลือดออกตรงมุมปากเล็กน้อย

“เย่สวน เธอปากแข็งมาก ฉันจะดูว่าเธอจะปากแข็งได้ถึง เมื่อไหร่” เฉินหลันหัวเราะเสียงดัง ยกมือขึ้นเริ่มตบหน้าเย่ สวนไม่หยุด

แม้ว่าเยสวนจะถูกตบจนน่าสังเวช แต่หน้าเธอยังคงดื้อรั้น

ผ่านไปไม่นาน ใบหน้าของเย่สวนบวมจนไม่เป็นรูปร่าง

แล้วเลือดไหลตรงมุมปากไม่หยุด ตอนนี้เฉินหลันเริ่มเมื่อยมือ ตบไม่ไหวแล้ว

“ที่ กระดูกแข็งนักใช่ไหม? ดีมาก ฉันจะให้แกได้สมหวัง” และพูดกับอันธพาลว่า: “พวกแกต้องการย่ำยีเธอไม่ใช่เห รอ? ตอนนี้กระทำเธอตรงพื้น ให้ทุกคนได้เห็นท่าทางน่าสมเพชของเธอ”

“ดี” อันธพาลห้าคนดวงตาเปล่งประกาย เตรียมเริ่ม

ทำงาน

ป้ง!

ขณะนี้ประตูห้องส่วนตัวถูกเปิดออก ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้า

มา

กวาดสายตามอง เขาก็เห็นเย่สวนถูกอันธพาลสองคน กระชากลากถูอยู่ เสื้อนอกถูกดึงลงมา ทั้งใบหน้าบวมเป่ง ท่าทางดูน่าอนาถใจมาก

“พวกแกทั้งหมดต้องตาย!” ทันใดนั้นราศีของนักฆ่าก็ปะทุ ออกมาจากตัวของลู่เสี้ยงหยางเขาอยากจะฆ่าคนอย่างไม่ เคยเป็นมาก่อน”