บทที่4 สาวสวยขายาวชั้นหนึ่ง

ลู่เสี้ยงหยางใช้ถุงกระสอบขนเงิน10ล้านกลับมา บ้านจริงๆ สิ่งนี้สร้างความตกตะลึง ที่เกิดขึ้นเป็นเวลา

นาน

ดวงตาของเย่สวนเบิกกว้าง มือเรียวงามทาบอยู่ บนปากสีแดงระเรื่อ รู้สึกได้ถึงหัวใจของเธอกลางอกที่ เต้นอย่างรุนแรง พร้อมจะระเบิดออกมาทุกเมื่อ นายลู่เสี้ ยงหยางที่เป็นขยะในสายตาทุกคน ไปหาเงินมาจาก ไหนตั้ง10ล้าน?

สมองของไปสู้สู้มีเสียงดังราวกับฟ้าร้อง ราวกับ ว่ามีฟ้าผ่าลงในหัวของเธอนับครั้งไม่ถ้วน เดิมทีเธอนึก ว่าลู่เสี้ยงหยางเสร็จเธอแล้ว ลู่เสี้ยงหยางต้องได้คุกเข่า เลียทำความสะอาดรองเท้าเธอแน่ แต่ไม่คิดเลยว่า คน ถ่อยลู่เสี้ยงหยางจะหาเงิน10ล้านมาได้เหมือนใช้เวท มนต์

หลิวจิ้งสูดลมหายใจลึก เดิมทีเส้นประสาททั่วทั้ง ร่างท่อนบนก็พุ่งไปมาอย่างรวดเร็วแล้ว เป็นคลื่นลูก ใหญ่ ในเวลาเดียวกันดวงตาก็เฉื่อยชา ลู่เสี้ยงหยางควัก เงินออกมา10ล้าน พูดง่ายๆก็เหมือนมีค้อนขนาดใหญ่ กระแทกเข้าที่หัวใจของเธออย่างหนักหน่วง

ลู่เสี้ยงหยางเพิกเฉยต่อความตกตะลึงของทั้ง สาม ก้าวเท้าเดินไปข้างกายเยสวน แล้วพูดขึ้นอย่าง อ่อนโยน “สวนเอ๋อ มีเงิน10ล้านนี้แล้ว คุณไม่ต้องไป อ้อบสอบขอร้องให้คนช่วยแล้วจากนี้อำนาจเรื่องจะไรผมสามารถช่วยคุณแก้ไขได้

ร่างสวยของเย่สวนสั่นอย่างหนัก จากคำพูดของ ลู่เสี้ยงหยางเมื่อกี้นี้ จิตใจราวกับจะละลาย

ไปสู้สู้กลัวว่าลู่เสี้ยงหยางจะให้เธออาบน้ำไป จนถึงเล่นท่าต่างๆบนเตียง ใบหน้าแดงเป็นลูกแอปเปิ้ล ทั้งอายทั้งโกรธ ค่อยๆก้มศีรษะลง

หลิวจิ้งเสียแรงไปเยอะถึงสงบอารมณ์ความตก ตะลึงได้ ถามกับลู่เสี้ยงหยาง “แกไปเอาเงินมากมายนี่ มาจากไหน?”

สัญชาตญาณบอกเธอว่า เงินนั่นไม่ใช่ของลู่เสี้ยง หยางแน่นอน ถ้าลู่เสี้ยงหยางมีเงินมากขนาดนี้จริง ทำไมต้องแต่งเข้าเป็นลูกเขยตระกูลลู่มาตั้งสามปี ทน ทุกข์จากการโดนดูถูกเหยียดหยาม

ลู่เสียงหยางตอบอย่างสงบ “ผมมีเพื่อนที่รวยอยู่ บ้าง แน่นอนว่าไปขอยืมพวกเขา”

พอพูดจบ เย่สวนก็โล่งใจนึกว่าลู่เสี้ยงหยางไป ทำเรื่องไม่ดี แล้วได้เงินมาแบบไม่ถูกต้อง

“ขอยืม?” ไปสู้สู้แสยะยิ้มทันที ความมั่นใจเริ่ม กลับมา แล้วพูดล้อเลียนลู่เสี้ยงหยาง “ฉันก็นึกว่าเป็น ของแก ฉันรู้อยู่แล้วคนจนๆอย่างแก จะไปมีเงินมาก ขนาดนี้ได้ยังไง”

ลู่เสี้ยงหยางขำออกมา มองไปสู้สู้แล้วพูดอย่าง จริงจัง “เดิมพันก่อนหน้านี้เธอไม่ได้ตั้งกฎ ฉันยืมไม่ได้ หรือไง?”
กล่าวถึงการเดิมพัน ไปสู้สู้ก็เสียความมั่นใจ เธอ เห็นคนจนๆอย่างลู่เสี้ยงหยางก็ขยะแขยงแล้ว ให้อาบน้ำ ล้างตัวขึ้นเตียงเขาจะเป็นไปได้ยังไง ทำทีเล่นตามน้ำ?

เธอหันไปพูดกับเย่สวนอย่างเย็นชาทันที “สวน จื่อ เธอดูสิ ไอ้ยาจกนี่น่ารังเกียจขนาดไหน จู่ๆก็เอาเดิม พันนั้นมาพูดจริงจัง ไม่แน่ว่าเพื่อที่จะได้นอนกับฉัน เลย ไปขอยืมเงินจากเพื่อน ถึงยังไงตอนที่บริษัทของเธอพึ่ง เกิดเรื่องขึ้น มันก็ไม่ได้ไปขอยืมเงินจากเพื่อน แม้แต่จะ พูดถึงยังไม่มีจิตใจมันสกปรกขนาดไหน”

พอได้ฟังคำนั้น จิตใจของเย่สวนก็สั่นไหว เรื่อง ราวดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นจริงๆ รู้สึกซาบซึ้งมาก จึงหัน ไปพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างสงบ “รอบริษัทของฉันฟื้น ตัวขึ้นมาได้ เงิน10ล้านนี้ ฉันจะจ่ายคืนให้นายโดยเร็ว ที่สุด”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มเบาๆ ช่วงที่บริษัทของเย่สวนเกิด เรื่องขึ้น พ่อของเขายังอยู่ในคุก เขาจะไปมีเงินทุนมา ช่วยเธอได้ยังไง?

หลังจากนั้น เยสวนกับไป๋สู้สู้ก็ออกไปด้วยกัน เย่ สวนถือเงิน10ล้านไป เตรียมเอาเข้าบริษัทของเธอ

ไปสู้สูกลับไปหาแฟนหนุ่ม รวมหัวหาวิธีสั่งสอนลู่ เสียงหยาง กดขี่ล้างแค้น

ลู่เสี้ยงหยาง กลับไปที่ห้องของตัวเอง เตรียม นอนกลางวัน

พึ่งนอนได้กึ่งหลับกึ่งตื่น โทรศัพท์ก็ดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดู เป็นพ่อของเขาโทรศัพท์มาหา

ลู่เสี้ยงหยางรีบร้อนรับสาย ความเป็นห่วงของพ่อ แบบนี้ทำให้ใจเข้าอบอุ่น

หลังจากทักทายสั้นๆ พ่อของเขาถึงเข้าประเด็น

“เสี้ยงหยาง ตอนนี้เรื่องต่างๆในบ้านก็เข้าที่เข้า ทางแล้ว ลูกก็ควรมีกิจการเป็นของตัวเองได้แล้ว”

ลู่เสี้ยงหยางรู้ว่าหน้าที่มาถึงแล้ว ยิ้มพูดตอบไป “ผมจะเชื่อฟังการเตรียมการของพ่อ”

“งั้นดี พรุ่งนี้ลูกเข้ารับช่วงต่อหยูเม่ยหยินกรุ๊ปที่ อยู่ในเครือครอบครัวเรา เดี๋ยวพ่อจะส่งข้อมูลของหยูเม่ย หยินกรุ๊ปให้ลูกดู พรุ่งนี้ลูกไปถึงบริษัทจะมีคนไป ต้อนรับ” พ่อพูดด้วยรอยยิ้ม

ได้ครับพ่อ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ในใจรู้สึกตื่น เต้นมาก หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเป็นบริษัทยักษ์ใหญ่ในเมือง ปิ่นเหอ มีมูลค่าในตลาดหลายหมื่นล้าน บริษัทขนาด ใหญ่จำนวนมากต่างแย่งที่จะเข้าร่วมเป็นพันธมิตร

“งั้นโอเค พ่อกำลังยุ่ง เท่านี้ก่อนแล้วกัน วางแล้ว นะ” พ่อวางสายไปแล้ว เหลือเพียงแต่ลู่เสี้ยงหยางที่ยัง ตื่นเต้นอยู่

ไม่ช้า พ่อก็ส่งข้อมูลมาให้เขา ลู่เสี้ยงหยางเริ่ม การไตร่ตรองอย่างรอบคอบ ช่วงบ่ายวันนั้นผ่านไปอย่าง รวดเร็ว

ตอนเย็นพึ่งจะกินข้าวเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางเตรียมจะออกไปเดินเล่นข้างนอก ก็มีสายโทรเข้ามา

เป็นหยางชาวที่โทรมาหาเขา หยางชาวคนนี้นับ ว่าเป็นเพื่อนมหาลัยที่ดีที่สุดของเขา เขาแต่งเข้าเป็น ลูกเขยตระกูลลู่มาสามปีนี้ ถูกรังแกหนักหนาสาหัส แทบ เอาชีวิตไม่รอด เป็นเพราะหยางชาวคอยปลอบโยนเขา

ในโทรศัพท์ หยางชาวบอกกับเขา คืนนี้แฟนสาว ของเขาฉลองวันเกิด เพื่อนร่วมมหาลัยมากมายจะมาร่วม งาน อยากให้เขามาเที่ยวด้วยกัน ลู่เสี้ยงหยางตอบ ตกลงไปตามสมควร

จากนั้นก็นัดแนะสถานที่จัดงาน หยางชาววาง สายไปแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็ไปเตรียมของขวัญวันเกิด

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงร้าน คาราโอเกะกลางคืน เห็นพวกหยางชาวอยู่ในห้อง เบอร์3

ในเวลานี้ยังไม่ดึกมาก คนอื่นยังมาไม่ถึง ในห้อง คาราโอเกะมีกันอยู่แค่สามคน หยางชาวกับสาวสวยอีก สองคน หนึ่งในสาวสวยลู่เสี้ยงหยางรู้จัก ชื่อว่าจ้าวเมิง เมิง เป็นแฟนสาวของ หยางชาว

สาวสวยอีกคนหนึ่งเขาไม่รู้จัก แต่รูปลักษณ์ งดงาม ใบหน้าสละสลวย การแต่งหน้าแบบเบาบางของ เธอสะท้อนให้เห็นถึงความบริสุทธิ์สดใส ภายใต้เสื้อ ไหมพรมถักมีเนินสูงเด่นออกมา ดูท่าจะมีทุนไม่น้อย กาง เกงยีนส์สีขาวแน่นฟิตที่ปกปิดเรียวขางดงามสองข้างนั้น ดูช่างเย้ายวน
ให้พูดแบบไม่เกินจริง ถ้านางแบบอยู่ที่นี่ก็ยังรู้สึก ละอายใจ

“อ้าว เสี้ยงหยางแกมาแล้ว มานั่งนี่เร็ว” ลู่เสี้ยง หยางพึ่งเดินเข้าห้อง หยางชาวก็ลุกขึ้นยืน แล้วพูดยิ้ม ทักทาย

รอนั่งลงเสร็จ หยางชาวก็แนะนำให้ลู่เสี้ยงหยาง สาวสวยขายาวคนนั้นชื่อหลี่หย่าหรู เป็นเพื่อนของจ้าว เมิงเมิง

“อืม” ลู่เสี้ยงหยางเพียงแค่พยักหน้า

หยางชาวจู่ๆก็ใช้เสียงเบา กระซิบข้างหูลู่เสี้ยง หยาง “แกกับผู้หญิงแบบเย่สวนไม่ใช่เป็นสามีภรรยากัน แค่ในนามหรอ? ถ้าอย่างนั้นแกก็หย่ากับเธอเถอะ ฉัน แนะนำหลี่หย่าหรูให้แกเอง หลี่หย่าหรูถึงครอบครัวจะ ไม่เท่าครอบครัวของเย่สวน แต่รูปร่างหน้าตาสวยพอๆ กับเย่สวน แต่งงานกับแกไป แกก็ไม่เสียเปรียบ”

“เอ่อ…” ลู่เสี้ยงหยางพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง คิดไม่ ถึงว่าหยางชาวจะเป็นห่วงชีวิตส่วนตัวของเขาขนาดนี้

เขาเผลอมองไปที่หลี่หย่าหรู อึม ผิวขาว หน้า สวย ขายาว เป็นสาวสวยชั้นหนึ่งคนนึงเลย

บังเอิญตรงที่ หลี่หย่าหรูก็กำลังมองมาที่ลู่เสี้ยง หยาง ทั้งสองตาประสานกัน แต่กลับไม่มีประกายไฟ

จู่ๆคิ้วของหลี่หย่าหรูก็ขมวดขึ้น ในหน้าเผยความ รังเกียจ ก่อนที่จะมา เพื่อนของเธอจ้าวเมิงเมิงได้บอกกับ เธอแล้ว หยางชาวจะแนะนำเพื่อนชายของเขาคนหนึ่งให้กับเธอ

เธอนึกว่าจะเป็นคุณชายเหมือนหยางชาว คนที่ เขาจะแนะนำคงไม่เลวร้าย อย่างน้อยก็น่าจะมีมูลค่าเป็น ล้านพอๆกับหยางชาว

แต่ใครจะไปคิดกลับเป็นแค่สินค้าแผงลอย รูปร่าง ท่าทางก็แค่ผู้ชายกระจอก

“ฮ่าฮ่า” หยางชาวไม่ได้สังเกตอาการของหลี่หย่า หรู ยิ้มแย้มเตรียมสร้างทางเชื่อมสะพานให้ทั้งคู่

แต่เขายังไม่ทันได้พูดออกมา หลี่หย่าหรูก็พูดขึ้น อย่างสงบ “พี่ชาว ขอบคุณในความหวังดี แต่ฉันไม่ใช่ หลี่หย่าหรูคนเดิมแล้ว ในวันนี้ ฉันได้รับข่าวของหยูเม่ย หยินกรุ๊ป พรุ่งนี้จะได้เข้าทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปอย่าง เป็นทางการ นายก็รู้ ได้ทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปหมาย ถึงอะไร?”

อะไรนะ?

พอเธอพูดจบ หยางชาวกับจ้าวเมิงเมิงต่างนั่งอึ้ง

หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเป็นภูเขาลูกใหญ่ที่อยู่เหนือ บริษัททั้งหมดในเมืองปินเหอ ไม่มีทางสั่นคลอน! อนาคตของคนที่ทำงานที่นี่นั้นไร้ขีดจำกัด!

พูดได้ว่าหลี่หย่าหรูจะทำงานแย่แค่ไหนในหยู เม่ยหยินกรุ๊ป อนาคตก็ยังมีมูลค่าไม่ต่ำกว่า10ล้าน พอนึกถึงเรื่องนี้ ก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย ลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับหลี่หย่าหรูอีกต่อไป
ท้ายที่สุดหลี่หย่าหรูก็เป็นหงส์บินไปบนยอดไม้ แต่ลู่เสี้ยงหยางยังคงอยู่บนพื้น

“อิ่ม ลำบากหยางชาวมีความคิดนี้ แต่นายยังดี เลิศไม่พอ จะโทษก็โทษที่นาย นายจะขอให้ดอกไม้มา ปักอยู่บนกองขี้ก็ไม่ได้” จ้าวเมิงเมิงพูดตำหนิ