บทที่ 32 ฝันร้ายของหญิงสาว

“คุณชายจาง งั้นพวกเราเป็นสัญญากันได้ยัง?” ถัง หลิงหลิงดื่มเหล้าหมด มองจางยูนเหาแล้วถามขึ้น

จางยูนเหายิ้ม แล้วพูดว่า “ได้แน่นอน” ยื่นเอกสารที่อยู่ บนโต๊ะชาให้ ถังหลิงหลิง แน่นอนว่าไม่ได้เซ็นสัญญาให้ทันที แค่อ่านเงื่อนไข

ข้างบนทีละข้อทีละข้อจนหมด รู้สึกไม่มีปัญหาถึงจะ

เตรียมตัวเซ็นสัญญา

แต่วินาทีนี้ ถังหลิงหลิงรู้สึกเลือนรางขึ้นมากะทันหัน ร่างกายร้อนผ่าว แทบอยากจะถอดเสื้อผ้าออก

ส่ายศีรษะแล้วส่ายอีก ถังหลิงหลิงก็ไม่ได้คิดอะไรมาก แค่คิดว่าคืนนี้ดื่มเหล้าเยอะไปหน่อย พอจะถือปากกา เตรียมจะเซ็นสัญญา แต่ทันทีที่เขียนคำว่าหยางลงไป ถังหลิงหลิง ก็เบลอ

ไปหมด ร่างของเธออ่อนเรี่ยวแรงและเธอก็นอนฟุบลง

บนโต๊ะ

รอยยิ้มชั่วร้ายบนใบหน้าของ จางยูนเหายิ่งโผล่ขึ้นมา อย่างชัดเจนและเขาแทบรอไม่ไหวที่จะลุกขึ้นจากโซฟา และอุ้ม ถังหลิงหลิง ไปที่เตียงใหญ่

ช่วงระยะเวลาสั้น ทิวทัศน์ในห้องก็เกินที่จะบรรยาย หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง จางยุนเหาถึงจะออกจากห้องไป แต่ถังหลิงหลิงยังคงนอนอยู่บนเตียงไม่ได้สติ เช้าวันที่สอง หยางชาวตื่นขึ้นจากความฝัน ยื่นมามา จับข้างๆ กลับไม่เจอ ถังหลิงหลิง

เมื่อได้สติ เขาก็ลุกขึ้นจากเตียงทันที

ในใจคิดว่า ถังหลิงหลิงคงไม่ออกไปซื้อข้าวเช้าแล้ว นะ? เขาลุกขึ้นจากเตียงทันที

สายโทรศัพท์ดังจนจบ ถังหลิงหลิงก็ยังไม่รับสาย หยางชาวโทรออกสายที่สอง แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม หยางชาว รู้สึกกังวลขึ้นในใจ รีบออกจากห้อง โทรศัพท์หา ถังหลิงหลิงอีกครั้ง ตอนนี้ยังเช้ามาก ข้าง นอกจะเงียบกว่า หยางชาวตั้งใจฟัง มือถือของถังหลิง หลิงดังขึ้นมาจากห้องข้างๆ

หยางชาวเดินเข้าห้องฟังให้แน่ใจว่าเสียงกริ่งที่ดังเป็น โทรศัพท์ของ ถังหลิงหลิง

แต่ว่าเพื่อไม่ให้ผิดพลาด หยางชาวรีบตัดสายทิ้ง แล้ว

กดโทรใหม่อีกรอบ

เสียงกริ่งในห้องหยุดไปสักพัก จากนั้นก็ดังขึ้นมาใหม่

คือถังหลิงหลิง!

หยางชาวตัดสายทิ้งทันที เปิดประตูเดินเข้าไปโดยไม่

ลังเล

ชั้นหนึ่งเป็นห้องชุดหมด ข้างในเป็นห้องรับแขก ในห้องรับแขกถึงจะเป็นห้องนอน

หยางชาวอยู่ที่ห้องรับแขกไม่เจอ ถังหลิงหลิง เดิน เข้าไปใกล้ห้องนอน

วินาทีนั้น ภาพที่ หยางชาวเห็น เขานั้นยากที่จะลืมไป ตลอดชีวิต

ถังหลิงหลิง นอนเปลือยบนเตียงหลับสนิท บนเตียงยัง มีรอยเลือดเหลือไว้อยู่บนผ้าปูที่นอน

ถังหลิงหลิงรักษาไว้มาตลอด แม้ว่าเมื่อก่อนจะเคยมี แฟน แต่ก็ยังรักษาเนื้อรักษาตัวของตัวเองไว้

ตูม!

วินาทีนั้น หยางชาวรู้สึกเพียงแค่ว่าร่างกายนั้นอ่อนแรง

ราวกับว่าพลังงานทั้งหมดในร่างกายถูกดึงไปจนว่าง

เปล่า เขาศีรษะชานั่งลงที่พื้น น้ำตาค่อยๆไหลลงมา เขา ไม่เต็มใจ! เขาแค้นตัวเอง! และก็สงสาร ถังหลิงหลิง! คิดไม่ถึงว่างานเลี้ยงในงานหมั้นของพวกเรา จะเกิด เรื่องอย่างนี้ขึ้น

“อ้าา! เพราะอะไร? เพราะอะไร? เพราะอะไรถึงเป็น อย่างนี้?” หยางชาว เกือบจะพังทลาย ปล่อยเสียงคำราม หัวใจที่แตกสลาย ศีรษะของเขากระแทกพื้น เสียงปังปัง ปังดังไม่หยุด

ถังหลิงหลิงที่กำลังอยู่ในความฝัน ถูกปลุกตื่นด้วย เสียงร้องของ หยางชาว เธอลืมตาขึ้นเห็น หยางชาวหมอบลงที่พื้นตีหน้าผากไม่หยุด ร่างกายเย็นไปทั้งตัว เธอถึงรู้ตัวว่าตัวเองเปลือยอยู่ ด้วยสัญชาตญาณเธอ อับอายขายหน้า รีบดึงผ้าห่มมาปิดร่างเธอไว้

“หยาง, หยางชาว คุณนี่มันอะไร?” ถังหลิงหลิงถาม

ขึ้น

หยางชาวค่อยๆเงยศีรษะขึ้น เพราะเขาเชื่อมั่น ถังหลิง หลิงไม่หักหลังเขาแน่ ดังนั้นเขากระโดดขึ้นมาจากพื้น มาข้างๆ ถังหลิงหลิงกอดเธอแน่นไว้ในอ้อมกอด

ถังหลิงหลิงไม่ใช่คนโง่ เห็นอารมณ์ที่อ่อนไหวของ หยางชาว แล้วมาคิดถึงสภาพร่างกายตัวเอง หัวใจค่อยๆ ดิ่งลึกลงไปในท้อง หยางชาว ถามฝ่ายตรงข้ามขึ้นอย่าง ลำบาก “นี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

หยางชาวถามด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “เมื่อคืนเกิด อะไรขึ้น คุณนึกไม่ออกเลยหรอ?”

ถังหลิงหลิง หวนคิดอยู่ครึ่งวัน ก็ยังคงนึกไม่ออก พูด อย่างเจ็บปวดว่า “ฉันจำได้แค่ ฉันอยู่ในห้องดูแลคุณ จากนั้นก็ไม่รู้ทำไม ฉันก็มาอยู่ที่ห้องข้างๆคุณ ไม่รู้ว่า ทำไมฉันก็เป็นลมแล้ว และสุดท้ายฉันก็ไม่รู้สึกตัว จน กระทั่งเสียงของคุณเมื่อกี้ทำให้ฉันตกใจตื่นขึ้น

พูดจบ ถังหลิงหลิงน้ำตาไหลนองเต็มหน้า สีหน้า แสดงออกถึงความเจ็บปวดอย่างมาก ครั้งแรกของเธอ ตั้งใจจะเก็บไว้ให้สามี แต่ตอนนี้ถูกเอาไปโดยไม่รู้ตัว
หยางชาวกำหมัดแน่นขึ้นมาเข้าด้วยกัน เล็บจิกเข้าไป ในอุ้มมือ แต่เขาก็ไม่รู้สึกเลย

“หลิงหลิงคุณวางใจเถอะ เรื่องนี้ผมจะต้องสืบให้ ชัดเจน คืนความยุติธรรมให้คุณ” หยางชาวสั่นไปทั้งร่าง

พอจบเสียงพูด เขาก็ลุกขึ้น เตรียมตัวออกจากโรงแรม ไปสืบความจริง

แต่เขาพึ่งเดินออกไปแค่ก้าวเดียว ถังหลิงหลิงก็รีบยืน ขึ้นจากเตียงทันที กระโดดไปที่ฝั่งผนัง

เธอทนต่อเรื่องราวที่น่ากลัวแบบนี้ได้แล้ว ไม่มีหน้าที่ จะอยู่ต่อไป ตอนนี้คิดแค่อยากเอาศีรษะชนกำแพงตาย ยังดีหยางชาวยังไปได้ไม่ไกล สายตาเห็นฉากนี้ รีบหัน

กลับไปอุ้มถังหลิงหลิงทันที

ถังหลิงหลิงร้องไห้เขื่อนน้ำตาพัง อ่อนแรงเสียงก็แหบ แห้ง “คุณปล่อยฉันนะ อย่ามารั้งฉัน ให้ฉันไปตายเถอะ”

หยางชาวกอด ถังหลิงหลิงไว้แน่น เสียงที่แหบก็ตวาด

ขึ้นมา “คุณตายแล้วผมจะทำยังไง? ยังไงผมก็ชอบที่

คุณเป็นคุณ คุณคิดว่าคนสนใจครั้งแรก ครั้งที่สองของ

คุณจริงๆหรอ?”

“ฮือฮือ” ถังหลิงหลิงทรุดตัวลงในอ้อมกอดของ หยาง ชาว ร้องไห้ทั้งน้ำตา

หยางชาวกับถังหลิงหลิงไม่ได้สนใจ ตอนนี้พวกเขา ค่อนข้างกระวนกระวาย เสียงการกระทำที่แสดงออกมานั้นคลุ้มคลั่งมาก ทำให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยใน ชั้นนั้นรู้สึกผิดปกติ

เมื่อวาน หยางชาวหมั้น โรงแรมหยุดกิจการ พนักงาน ทุกคนอยู่ถึงงานเลี้ยงงานหมั้นจบก็หยุดกัน ในโรงแรม เหลือเพียงเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยอยู่ข้างนอกห้องได้ยิน เสียงว่าเป็นของ หยางชาวกับถังหลิงหลิง จึงไม่กล้า เข้าไปรบกวน แต่ขั้นตอนของเหตุการณ์ พวกเขากลับ ได้ยินชัดเจน

ทันใดนั้น พวกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยต่างพา กันยืนงง คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นได้ด้วย!

ไม่นานนัก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นถูกกระจายเข้าไปใน กลุ่มทำงานของโรงแรมแล้ว

พ่อแม่ หยางชาว ลูกพี่ลูกน้องหยางหลิน พี่สะใภ้ เฉิน เสว่หลันไปถึงโรงแรมเป็นอย่างแรก

พวกเขาตรงไปที่ห้องวงจรปิด เตรียมตัวปรับเปลี่ยน กล้องวงจรปิด

แม้ว่าจะดูกล้องวงจรอีกรอบ ดูตั้งแต่ต้นจนจบเห็น เพียงแผ่นหลังของผู้ชายคนนึง ส่วนหน้าของเขานั้น อยู่ ในจุดที่มองไม่เห็น

พวกเขาล้วนรู้สึกคุ้นเคยกับแผ่นหลังนี้มาก เหมือนจะ เคยเจอที่ไหน
“น่าแปลก ฉันรู้สึกว่าฉันรู้จักคนๆนี้ แต่ก็นึกไม่ออก” หยางหลินขมวดคิ้วพูด

ทันใดนั้น เฉินเสาหลันร้องอุทานตกใจ “นี่เสื้อผ้าที่ ลูกเขย ตระกูลเย่ ขยะนั่นใส่มาไม่ใช่หรอ เมื่อคืนเสื้อผ้า ที่ลู่เสี้ยงหยางใส่มาเหมือนกันไหม?” ฟังจากที่เธอพูด แล้ว ทุกคนก็เริ่มนึกถึงภาพอดีตขึ้น

หลังจากผ่านไปเพียงชั่วครู่ สีหน้าพ่อแม่ของ หยาง ชาว แสดงออกมาดูไม่ได้ เมื่อคืน ลู่เสี้ยงหยางมาร่วม งานหมั้น ทั้งตัวใส่ชุดตามตลาด เสื้อแจ็คเก็ตสีดำขาว เด่นชัดมาก

นี่เหมือนกับเสื้อผ้าผู้ชายที่อยู่ในกล้องวงจรมาก

“ไอ้บ้าเอ๊ย! เชรดแม่! ไม่คาดคิดว่าคนที่ทำให้ หลิงหลิง เป็นมลทินจะเป็นขยะขนาดนี้” หยางหลิน ฟาดหมัดลง บนโต๊ะสีหน้าของเขาโกรธสุดขีด