บทที่31 ความร้ายกาจของจางยูนเหา

ลู่เสี้ยงหยาง เดินตาม เย่สวน กลับบ้าน ทันทีที่ก้าวเท้า เข้าไปในประตู หลิวจิ้ง ก็กระโดดบนโซฟา ชี้ไปที่จมูก ของ ลู่เสี้ยงหยาง และด่าชุดนึงอย่างแรง “ลู่เสี้ยงหยาง ยอมคุณจริงๆเลย ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าสาบานไว้ว่าจะ ออกจากบ้านหลังนี้หรอ?? ทำไมตอนนี้คุณกลับมาเหมือ นหมาปักล่ะ คุณคิดว่าครอบครัวของเราอยากจะมาก็มา อยากจะไปก็ไปหรอ? ”

ไม่รอ ลู่เสี้ยงหยาง ตอบกลับ เย่สวน จ้องไปที่ หลิวจิ้ง

“แม่ ไม่ต้องพูด”

หลิวจิ้ง โกรธมากจนพูดอย่างร้ายกาจว่า “เดิมเป็นคน ไม่เอาไหนพูดไม่เป็นคำพูดบอกจะออกไปจากบ้านของ พวกเรา ตอนนี้เขากลับมาแล้ว ก็คือไปแล้วก็กลับมา ไม่ใช่ผู้ชายจริงๆ”

ลู่เสี้ยงหยางไม่พูดอะไรสักคำ เขาสนเพียงแค่ เย่สวน แม้ว่า หลิวจิ้งจะพูดอะไรกับเขา เขาทำเป็นไม่สนใจได้

แต่ เยสวนไม่ได้ฟัง พูดกับ หลิวจิ้งว่า “แม่ ฉันเป็นคน ให้ลู่เสี้ยงหยางกลับมา ถ้าคุณไม่สบายใจ มาลงที่ฉัน ได้”

“อะไรนะ?” หลิวจิ้งชะงัก คนที่ให้ ลู่เสี้ยงหยางกลับมา

คือ เย่สวน?
“เห้อ ลูกจะให้แม่พูดกับลูกยังไงดี? ไอ้คนไม่เอาไหน มันไม่คู่ควรกับลูก ให้เขาออกไปไกลๆเป็นการตัดสินใจ ที่เฉลียวฉลาดมาก ถ้าวันนี้เธอไม่มีงานเลี้ยงครอบครัวนี้ ก็เป็นปัญหาละ ตอนนี้ยังต้องเลี้ยงขยะนี่เพิ่มอีก จะไม่ เพิ่มความรับผิดชอบขึ้นมาอีกหรอ” หลิวจิ้งส่ายศีรษะไม่ หยุด

เยสวนขี้เกียจมาพูดไร้สาระกับ หลิวจิ้งอีก ดึงมือ ลู่เสี้ ยงหยางกลับไปที่ห้องนอนตัวเอง

วันที่สอง เย่สวนตื่นแต่เช้า ไปทำงานที่ ชิงสุยกรุ๊ป

ลู่เสี้ยงหยางไปที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป ตั้งใจไปสั่ง ซุนเซียง เซียงเฉพาะ และกระบวนการทั้งหมดของการร่วมมือ ของ เย่สวนนั้นไฟเขียวแล้ว ให้เธอราบรื่นตลาด..

ตอนบ่าย ลู่เสี้ยงหยางได้รับโทรศัพท์ ที่โทรคือคือไอ้ หยางชาวโทรมา

ในสายโทรศัพท์นั้น หยางชาวบอก ลู่เสี้ยงหยาง เขา คบแฟนใหม่แล้ว ทั้งสองคุยกันถูกคอ เตรียมตัวหมั้น หวังว่า ลู่เสี้ยงหยางจะสามารถมาได้นะ

ลู่เสี้ยงหยางตอบตกลงโดยไม่ลังเล

ตอนกลางคืนประมาณหนึ่งทุ่ม ลู่เสี้ยงหยางมาถึงโรง แรมซิงหลง โรงแรมซิงหลงเป็นโรงแรมของบ้านหยาง ชาวเปิด คืนนี้งานหมั้นของ หยางชาวก็พอดีจัดขึ้นที่นี่

ลู่เสี้ยงหยางพึ่งถึงประตูโรงแรม ก็เห็น หยางชาวกับผู้หญิงที่สวยสง่ายืนต้อนรับที่หน้าประตู

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วเดินไป ถึงจะเห็น ลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าของ หยางชาวดีใจ รีบแนะนำผู้หญิงข้างกายให้ ลู่เสี้ยงหยางรู้จัก

“พี่ พี่เสี้ยงหยาง นี่คือคู่หมั้นของผม ถังหลิงหลิง

“อืม เป็นผู้หญิงที่ดีมาก น่าทะนุถนอม” ลู่เสี้ยงหยาง เหลือบมองไปที่ ถังหลิงหลิง และพูดด้วยรอยยิ้ม

ถังหลิงหลิงนั้น แม้ว่าจะไม่ได้สวยโดดเด่น แต่ก็ถือว่า พอได้ แต่ว่าเงียบและสง่างามเป็นประเภทที่อ่อนโยน และมีคุณธรรม เทียบกับ จ้าวเมิงเมิงนั่นผู้หญิงที่บูชาเงิน ไม่รู้ปล้นไปเท่าไหร่แล้ว

“วางใจเถอะ พี่ พี่เลี้ยงหยาง ผมจะดีกับ หลิงหลิง แน่นอน” หยางชาวลูบๆจมูกยิ้มแล้วพูด

“อืม ได้ยินประโยคนี้ของคุณ ผมก็สบายใน จากนี้ถ้า หากกล้ารังแก หลิงหลิง ผมจะจัดการคุณ” ลู่เสี้ยงหยาง ชกที่อกของ หยางชาว

สองพี่น้องพูดคุยกันเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไปใน โรงแรมก่อน หยางชาวยังอยู่ต้อนรับแขกที่หน้าประตู

ในห้องโถงโรงแรมมีคนไปมานานแล้ว โรงแรมที่บ้าน

หยางชาวเปิดเป็นโรงแรมห้าดาว ผู้คนรู้จักกันไม่น้อย

ลู่เสี้ยงหยางกับคนพวกนี้ไม่ค่อยสนิทกัน ดังนั้นจึง เลือกนั่งคนเดียวที่ใกล้ริมหน้าต่าง นั่งลงแล้วกินของว่าง
ผ่านไปไม่นาน หน้าประตูโรงแรมก็มีความไม่สงบขึ้น เจอแต่ชายที่มีชื่อเสียงเดินเข้าถูกรายล้อมด้วยกลุ่มคน

พ่อแม่ของ หยางชาวเห็นผู้ชายที่มีชื่อเสียงคนนี้ สีหน้า ล้วนประหลาดใจ ไปต้อนรับด้วยตัวเอง

แต่ชายคนนี้ท่าทางหยิ่งยโส แต่พยักหน้านิดหน่อย พูดสองสามคำเบา ๆ

พ่อแม่ของ หยางชาวพยักหน้าอย่างแรงและสีหน้าเต็ม ไปด้วยการยกยอปอปั้น

เวลานี้ สายตาของชายคนนี้กวาดมองไปที่กลุ่มคน

ทันใดนั้นสะดุดตรงที่ ลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นบนใบหน้าค่อยๆเผยรอยยิ้มเหยียดหยาม เดิน ก้าวไปหา ลู่เสี้ยงหยาง ผู้คนข้างตัวเขาพากันเดินตาม

เขาโดยธรรมชาติ

“คุณก็คือ ลู่เสี้ยงหยาง? ” หลังจากเดินไปถึงข้างๆ ลู่ เสียงหยาง เด็กหนุ่มมองเหยียดแล้วถามอย่างเย็นชา

“ใช่ แต่พวกเรารู้จักกันหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว

ไม่รอให้เด็กหนุ่มพูดจบ พวกคนที่ตามมาข้างๆพาหัน ยิ้มแห้งๆ “ไอ้หนู นายไม่รู้จักแม้กระทั่ง คุณชายจางของ พวกเรา ดูแล้ว นายก็ไม่ได้ดีเท่าไร”

“ปัญญาอ่อน!” ลู่เสี้ยงหยางด่า หันศีรษะไม่ไปสนใจ พวกเขาอีก แล้วนั่งกินของหวานต่อ
“ผมชื่อ จางยูนเหา” ทันใดนั้นเด็กหนุ่มเป็นฝ่ายเริ่มพูด ก่อนลู่เสี้ยงหยางไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ นานคิดว่าตัวเอง มีชื่อเสียงมากหรอ? การพูดชื่ออาจทำให้คนตกใจ แล้ว ยังเอาตัวเองมาทำเป็นเรื่องเป็นราว

“เชีย “เห็น ลู่เสี้ยงหยางเย็นชาขนาดนี้ หนึ่งในคน ติดตามพูดขึ้น “คุณชายจางเป็นคุณชายใหญ่ของ ตระกูลจาง รู้จัก เมืองปินเหอของตระกูลจางมั้ย?”

“ตระกูลจาง? ” ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว แน่นอน ตระกูล

จางเขาเคยได้ยิน เมืองปินเหอเป็นตระกูลแรกของเมือง

และมีอำนาจอย่างมาก ไม่รู้ว่ามีกี่คนล้วนอยากประจบ

สอพลอ

“เหอเหอ ตระกูลจางหรอ? เคยได้ยินแล้วทำไม ไม่ ได้ยินแล้วทำไม?” ลู่เสี้ยงหยางยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม แล้ว พูดอย่างเย็นชา

พอเขาพูดประโยคนี้ รีบให้พวกคนที่ติดตามกัดฟันไว้ อยากลงมือสั่งสอนคน สีหน้า จางยูนเหาเปลี่ยนเป็นเย็น ชา พูดทีละคำว่า “ผมกับ เย่สวนเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่ เด็ก หากไม่ใช่ก่อนที่ผมจะไปต่างประเทศ2ปี นายคิดว่า นายจะมีโอกาสนี้หรอ? หากวันนี้ในเมื่อผมกลับมาใหม่ แล้ว งั้นนายรีบไปจากเย่สวนโดยดีเถอะ”

พูดแล้ว เขาหยิบบัตรATM ออกมาทิ้งไว้ข้างหน้า ลู่เสี้ ยงหยาง “ในบัตรมีห้าล้าน นายอาศัยที่ ตระกูลเย่เกาะผู้ หญิงกิน ไม่ใช่เพื่อเงินหรอ? ห้าล้านสำหรับผมไม่เยอะแต่สำหรับนาน ชั่วชีวิตนี้ก็หาไม่ได้ เงินก้อนนี้ซื่อนาน แล้วกัน มีเงินนี้ ผู้หญิงแบบไหนก็หาได้ใหม่เสมอ”

ลู่เสี้ยงหยาง เกือบจะหัวเราะด้วยความโกรธ เอาเงินนี้ มาเจรจาเงื่อนไขกับเขา ไอ้โง่ จางยูนเหา นี่ต้องการ เทียบว่าเงินเยอะกว่าเขาหรอ?

วินาทีนั้น ลู่เสี้ยงหยางอยากเปิดปากพูด ชายหนึ่งหญิง หนึ่งรีบเดินเข้ามา

ผู้ชายก็คือลูกพี่ลูกน้องของ หยางชาว หยางหลิน ผู้ หญิงคือพี่สะใภ้ของ หยางชาว เฉินเสาหลัน

ทั้งสองเดินมาที่ข้างๆ จางยูนเหา ถามด้วยการประจบ ประแจงอย่างไม่อาย เหมือนลูกหมาสองตัว

แต่ จางยูนเหาไม่สนใจพวกเขาแม้แต่นิด

สีหน้าของทั้งสองอึดอัดก็ไม่สนใย สายตามองมาที่ ลู่ เสี้ยงหยาง

ตอนที่พวกเขาทั้งสองเพิ่งเดินมาที่นี่ ก็เหมือนจะได้ยิน

ที่ จางยูนเหาและลู่เสี้ยงหยางพูดคุยกัน ดังนั้นตอนนี้

พวกเขาเพื่อนเอาใจ จางยูนเหา ก็ไม่ลังเลที่จะเริ่มโจมตี

สู่เสี้ยงหยาง

“นี่ไม่ใช่ลูกเขยขยะของ ตระกูลเย่คนนั้นหรอ? ไม่รู้ จริงๆหรอว่าตัวเองได้แค่ไหน มีคุณสมบัติมาโรงแรมชั้น สูงระดับห้าดาวหรอ?”

“เหอเหอ เป็นลูกเขย ตระกูลเย่ก็เหมือนหมาตัวนึงทำไมไม่รีบออกไปเร็วๆหน่อย? นายคงไม่คิดว่าเยสวน จะชอบขยะอย่างนายนะ นายแต่งงานกับเย่สวนมาสาม ปีแล้ว แม้แต่มือเธอยังไม่ได้จับ เป็นเรื่องตลกที่พวกเรา ทุกคนในเมืองปินเหอรู้ นายยังจะหน้าโง่อยู่ต่อหรอ? คุณชายจางให้เงินนายห้าล้าน ให้นายไปจาก คุณเย่ สวน ก็เพราะสงสารนาย”

ได้ยินทั้งสองโจมตีกัน ใบหน้าที่เย็นชาของ ลู่เสี้ยง หยางได้ลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ อยากจะเรียกให้สองปากนี้ ไป แต่ หยางชาว ถังหลิงหลิงวิ่งมาพอดี

พวกเขาทั้งสองอยู่ต้อนรับแขกข้างนอกจนจบ เพิ่งเดิน เข้ามาเห็นคนมากมายรายล้อม ลู่เสี้ยงหยาง คิดว่าคงพุ่ง เป้าไปยัง ลู่เสี้ยงหยาง

หยางชาวตกใจขาอ่อน เขารู้ตัวตนของ ลู่เสี้ยงหยาง นายน้อยของตระกูลตระกูลใหญ่ของเมืองหลวง แม้แต่องค์ชายนั้นสูงอย่าง หลิวผิง เวลาเห็นเขายังต้อง เคารพนอบน้อม

หยางชาว โกรธมากและกำลังจะพูด แต่เขานึกถึงคืน นั้นขึ้นมาทันที หลังจากที่ ลู่เสี้ยงหยาง จัดการเฉินจิ่นซิ่ว จางเหว่ย และพรรคพวกที่เคยบอกกับทุกคน ก็ไม่มีใคร เปิดเผยตัวตนของเขาได้อีก

ดังนั้นเขาจึงกลืนสิ่งที่เขาพูดเข้าปาก

ในเมื่อ ลู่เสี้ยงหยาง ไม่ต้องการเปิดเผยตัวตน เขาคงมี

เหตุผลของเขาและเขาไม่สามารถทำลายมันได้
“พอแล้ว ทุกคนไว้หน้ากันหน่อย วันนี้วันดีเป็นงานหมั้น ของผมกับ หลิงหลิง พวกคุณพูดน้อยหน่อย” หยางชาว พูดพลางยิ้มไปด้วย

จางยูนเหาถอนหายใจ ส่ายศีรษะให้กับ ลู่เสี้ยงหยาง พูดเล่นๆว่า “ไอหนู มีเสน่ห์นะเนี่ย งั้นวันหลังพวกเราค่อย มาเล่น” พูดจบเขาก็ไม่รบกวนลู่เสี้ยงหยาง พันตัวเดินไป อีกฝั่ง ไม่นานก็มีคนมารวมตัวพูดคุยกับเขาหยางชาว สีหน้าไม่ค่อยธรรมชาติ พูดขอโทษกับ ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางส่ายศีรษะ แสดงให้เห็นว่าไม่เป็นไร แต่ใจ นั้นแหลกสลาย แต่ก็ไม่อยากคิดที่จะอยู่ต่อ หลังจาก อวยพร หยางชาวและถังหลิงหลิงสองสามประโยคก็จาก ไป

แต่ หยางชาวทางนี้ ก็เริ่มดื่มเหล้าเพื่อแสดงความ เคารพไม่พักไม่เลิก

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป หยางชาวดื่มจนล้มไปกับพื้น พ่อ ของ หยางชาวให้พนักงานโรงแรมพยุง หยางชาวขึ้นไป นอนที่ห้องข้างบน

ไม่มี หยางชาว งานหมั้นยังคงดำเนินต่อ เมื่อใกล้จะถึง ตอนกลางคืนสิบโมง ถึงจะใกล้ๆกัน แขกที่มางานเลี้ยงหมั้นก็ทยอยไปทีละคนและสุดท้าย

พ่อแม่ลูกพี่ลูกน้องและพี่สะใภ้ของ หยางชาว ก็จากไป

ในโรงแรมเหลือเพียง ถังหลิงหลิงดูแลหยางชาว ถังหลิงหลิงกลับไปที่ห้องนอนของหยางชาว เตรียมตัวจะ ล้างหน้าให้เขา

แต่ ณ เวลานี้ ถังหลิงหลิงก็ถูกผู้ชายหมวกแก๊ปปาก เป็ดเรียกออกไป มาถึงระเบียง

ผู้ชายหมวกแก๊ปปากเป็ดเริ่มพูดขึ้นก่อนว่า “ผมคือผู้ ช่วยของ คุณชายจาง เดิมคืนนี้ คุณชายจางจะเซ็น สัญญาร่วมมือกับ หยางชาว แต่ตอนนี้เขาเมาแล้ว งั้น คุณเซ็นแทนเขาแล้วกัน”

ถังหลิงหลิง รู้สึกลังเลนิดหน่อย แล้วพูดว่า “แบบนี้ไม่ ดีมั้ง ไม่ก็รอให้ พรุ่งนี้หยางชาวตื่น ค่อยให้เขาเซ็นด้วย ตัวเอง”

ผู้ชายหมวกแก๊ปปากเป็ดส่ายศีรษะแล้วพูดว่า “แค่คืน นี้เซ็นสัญญา เพราะว่าโครงการร่วมงานจะเร่งรีบกว่า พอ ถึงพรุ่งนี้ก็จะมีบริษัทคือมารอรับ”

พอฟังคำพูดนี้ ถังหลิงหลิงรู้สึกกังวลใจ เธอก็คิด

โครงการเพื่อหาเงินเพิ่มให้กับ หยางชาว ดังนั้นจึงพยัก หน้าตอบตกลง

“งั้นดี คุณชายจางของพวกเราอยู่ด้านใย เชิญคุณ เข้าไปเซ็นสัญญาเถอะ”

ผู้ชายหมวกแก๊ปลิ้นเป็ดยื่นมือมาชี้ข้างหน้าห้อง ถังหลิงหลิงคาดไม่ถึงเล็กน้อย ห้องนี้อยู่ข้างๆห้องของ

หยางชาว ดังนั้นเธอจึงสบายใจขึ้น
ค่อยๆยื่นมือดัน ประตูห้องถูกเปิด ถังหลิงหลิงเดิน เข้าไปในห้อง

“สวัสดีค่ะ คุณชายจาง” ถังหลิงหลิงมองจางยูนเหาที่ นั่งบนโซฟา อย่างระวังระวังตัวนิดหน่อย

จางยูนเหายิ้ม หยิบแก้วเหล้าที่อยู่ต่อหน้าขึ้นมา ใน ขณะที่ ถังหลิงหลิง ไม่ได้สนใจ ผงบางอย่างหลุดจาก ปลายนิ้วของเขาและตกลงไปในแก้ว ผงแป้งละลายและ หายไปเร็วมาก

“ดื่มเหล้าแก้วนี้แล้ว พวกเรามาเซ็นข้อตกลงร่วมกัน” จางยูนเหาส่งแก้วเหล้าที่อยู่ในมือไป

ถังหลิงหลิงรับแก้วเหล้ามา ไม่พูดสักคำเงยหน้าดื่มลง

ไป

ที่มุมปากของ จางยูนเหาเผยรอยยิ้มที่น่าขนลุกออก

มา

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ