บทที่ 275 สิ่งที่สัตว์ดิรัจฉานทํา

เมื่อฟังคำพูดของลู่เซี่ยงหลง ลู่เซี่ยงหยุนก็แสดงสีหน้า เจ็บปวดออกมา ก่อนจะส่ายหน้าไม่หยุด “ฉันไม่เชื่อว่าเรื่องนี้ เขาจะเป็นคนทำ ฉันเชื่อในตัวเขา”

เซี่ยตงเสว่หัวเราะเสียงเย็น และพูดกับลู่เซี่ยงหยุนว่า “คุณเชื่อในตัวลู่เสี้ยงหยางงั้นหรอ งั้นก็หมายความว่าคุณไม่ เชื่อคำพูดของภรรยาตัวเองงั้นสิ พวกเราอยู่ข้างนอกได้ยินชัด หมดแล้ว วางหมู่พูดออกมาด้วยตัวเองว่าเมื่อวานคนที่ทำให้ เธอเป็นมลทินคือลู่เสี้ยงหยาง ขยะของตระกูล”

ยิ่งได้ฟัง ลู่เซี่ยงหยุนก็ยิ่งแสดงสีหน้าเจ็บปวดมากขึ้น เขาสับสนเป็นที่สุด อีกฝั่งนึงก็เป็นลู่เสี้ยงหยาง คนในบ้านที่ เขารักที่สุด อีกฝั่งก็เป็นวางหยู ภรรยาที่เขารักที่สุด

วางหยู่ใจสั่น เมื่อกี้เธอคิดไม่ถึง แต่ตอนนี้เมื่อเซี่ยตงเสว่ พูดย้ำ เธอถึงคิดได้ ทำไมเขายังคงสงสัยในคำพูดของเธอล่ะ เธอเป็นคนถูกกระทำ เธอโดนลู่เสี้ยงหยางข่มขืนนะ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เธอก็รู้สึกราวกับถูกมีดแทงใจ น้ำตา ค่อยๆไหลออกมาเป็นสายน้ำ

เมื่อเห็นวางหยู่น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง ลู่เซี่ยงหยุนก็ แทบบ้า เขากัดฟันพูด “โอเค ภรรยา คุณบอกผมมาว่าจะให้ คนที่ทําร้ายคุณชดใช้กับเรื่องนี้ยังไง”

ลู่เซี่ยงหลงหัวเราะเสียงดัง พลางตบไหล่ลู่เซี่ยงหยุนพูด “ต้องอย่างนี้ น้องรอง นี่ถึงจะเป็นสิ่งที่ผู้ชายควรมี”

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาประมุขของบ้าน เตรียมเล่าเรื่องนี้ และทำให้ลู่เสี้ยงหยางต้องเสียชื่อเสียง หลายนาทีจากนั้น ลู่เซี่ยงหลงก็อยู่ในสาย เขาเล่าเรื่อง ราวทั้งหมดให้ฟังคร่าวๆ

หลังวางสายเขาก็แกล้งพูดกับลู่เซี่ยงหลงว่า “น้องรอง สบายใจได้ เรื่องนี้พี่ใหญ่จะช่วยจัดการแทนนายเอง ลู่เสี้ยง หยางเลวยิ่งกว่าสัตว์ดิรัจฉาน พี่จะให้มันมาคุกเข่าขอโทษวาง หมู่ จากนั้นก็ไล่ออกจากตระกูลไป

ลู่เซี่ยงหยุนกำมือแน่นไม่ได้พูดอะไร เล็บจิกลงไปกลาง ฝ่ามือของเขา แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย

เขาหวังว่าเดี๋ยวลู่เสี้ยงหยางจะมาบอกเขาว่าเรื่องนี้เขา ไม่ใช่เป็นคนทํา

แต่ทันใดนั้นวางหยู่ก็ร้องไห้ และกลับเข้าห้องไปสวม

เสื้อผ้า

ทางด้านเซี่ยตงเสวก็รู้สึกดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้น เรื่องที่เธอเตรียมไว้เป็นไปตามแผน ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดวันนี้ ลู่เสี้ยงหยางต้องโดนกำจัดออกจากตระกูล และพ่อของเขาก็ จะได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้ด้วย ดังนั้นตำแหน่งใน ตระกูลของเขาจะสั่นคลอน หลังจากนั้นพวกเขาก็จะใช้ แผนการอีกนิดหน่อย เพื่อทำให้พ่อของ

ลู่เสี้ยงหยางลงจากตำแหน่ง ทุกอย่างมันอยู่ใกล้แค่เอื้อม

ในขณะเดียวกัน

ลู่เสี้ยงหยางอยู่ในบ้านพักตากอากาศของเทพเทียนหัว

ชานเมือง

เมื่อคืนหลังจากส่งลู่เซี่ยงหยุนกับวางหมู่เสร็จ เขาก็ โทรศัพท์ไปคุยกับแม่นิดหน่อยว่าคืนนี้จะไม่กลับบ้าน จากนั้น ก็มาพักอยู่ที่ เป็นครั้งแรกที่เขาหยิบตำราวิชานรกอมตะที่เทพ เทียนหัวให้ออกมา

ลู่เลี้ยงหยางหมกมุ่นอยู่กับการฝึกวิชา ทุกวันนี้กว่าจะได้ ตำรามามันไม่ใช่เรื่องง่าย แน่นอนว่าเขารู้สึกตื่นเต้นมาก ดังนั้น เขาจึงตั้งใจฝึกวิชานรกอมตะมาก

หลังจากเรียนมาทั้งคืน ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกว่าเขารู้สึกงง อยู่ไม่น้อย แต่ก็อยากจะลองดู ถึงแม้ว่าระยะทางจะอีกยาว ไกลก็ตาม

ยิ่งเรียนลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกหลงใหลมากขึ้น ยิ่งเขาเรียน ยากขึ้นเท่าไหร่ก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น หลังจากที่เขาทำ

สําเร็จ

ปีก

ทันใดนั้นเขาก็ก้มหน้าลงไปมองหนังสือวิชานรกอมตะที่ อยู่ข้างล่างพร้อมพึมพำกับตัวเองว่ามันเป็นของที่ดีจริงๆ ฉัน ต้องพยายามเข้าใจมัน อาจารย์จะได้ไม่ผิดหวัง

กริงๆๆ

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางกำลังคิดอย่างนี้อยู่ในใจ โทรศัพท์ใน กระเป๋าก็ดังขึ้น

เขาหยิบออกมาดู และก็เป็นพ่อของเขาเองที่โทรมา

ตอนนี้พ่อของเขาต้องดูแลทั้งตระกูล ดังนั้นจึงยุ่งมากทุก วัน เมื่อวานงานแต่งงานของลู่เซี่ยงหยุน พ่อเขาก็ไม่ได้ไปร่วม งาน เพราะแม่บอกว่า พ่อยังทำงานอยู่ที่ต่างจังหวัด วันนี้ถึงพึ่ง จะกลับมา

ฮ่าๆ หรือว่าพ่อกลับมาแล้ว เลี้ยงหยางตั้งหน้าตั้งตารออยากเจอพ่อมานานแล้ว เขา ก็ไม่ได้เจอพ่อมาหลายปี เขาคิดถึงมาก

หลังจากรับสาย ลู่เสี้ยงหยางก็รีบถามว่า “พ่อกลับมาแล้ว หรอ ให้ผมไปรับมั้ย

แต่สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางได้รับกลับมาก็คือเสียงด่าอันเกรี้ยว

กราด

“ลูกชั่ว แกทําเรื่องเลวๆอย่างนี้ได้ยังไง หน้าตาของ

ตระกูลเราถูกแกทำลายจนป่นปี้ไปหมดแล้ว”

เซี่ย นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่ได้โทรผิดใช่มั้ย

ลู่เสี้ยงหยางดึงโทรศัพท์ออกมาแล้วก้มหน้ามอง พระเจ้า ชื่อแสดงอยู่บนหน้าจอเป็นพ่อของเขาจริงๆ

“พ่อ พ่อเป็นบ้าอะไรโทรผิดหรอ” เลี้ยงหยางถามอย่างไม่มีความโกรธ

ปลายสายโกรธจนแทบบ้า วันนี้เพิ่งลงจากเครื่องก็มีคนที่ บ้านใหญ่โทรมาบอกเขาว่า ลูกชายของเขาข่มขืนพี่สะใภ้ เขา คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าลูกของเขาจะเลวทรามได้ขนาดนี้

ดังนั้นยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ ลู่ถั่วต้งตะคอกใส่โทรศัพท์มือ ถือว่า “ไอ้สัตว์เดรัจฉาน คนที่ฉันด่าก็คือแก ฉันให้เวลาแกครึ่ง ชั่วโมงรีบกลับบ้าน ไม่อย่างนั้นถ้าสายแม้แต่ครึ่งวินาทีฉันจะ ไล่แกออกจากบ้าน

ค่าจบพู่กั่วตังก็ไม่ให้โอกาสเขาได้ถาม วางสายไปทันที

ลู่เสี้ยงหยาง งงเขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมา แต่พ่อของเขาไม่ใช่คนที่จะโกรธง่ายๆ วันนี้เขาแปลก มากที่บ้านต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ

เมื่อคิดได้อย่างนั้น ลู่เลี้ยงหยางก็ไม่กล้าช้าอีกต่อไป เขา รีบออกจากบ้านของเทพเทียนหัว แล้วขับรถกลับบ้านใหญ่ หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมงคู่เสี่ยงหยางก็ถึงบ้านใหญ่

ในห้องโถง คนตระกูลลู่ทุกระดับชั้นต่างมารวมตัวกัน ลู่เสี้ยงหยางแปลกใจ ปกติแล้วมีแค่เรื่องใหญ่มากๆ เท่านั้นถึงจะให้คนในตระกูลทุกระดับชั้นมารวมกัน

และผู้ใหญ่ระดับสูงก็มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ โดยเฉพาะตอนที่เจอหน้าลู่เสี้ยงหยาง สีหน้าของทุกคนโกรธ จนแทบดูไม่ได้ ราวกับเขาทำอะไรผิดบาป จนไม่มีใครอาจรับ

ได้

เชี่ย นี่มันอะไรกัน

ลู่เสี้ยงหยางงงมากขึ้นเรื่อยๆ

“พ่อเรียกผมมามีอะไรจะพูดรึเปล่า ” ลู่เสี้ยงหยางขมวด ยังไม่ทันที่ลู่ถั่วต้งจะได้ตอบ พี่สะใภ้ใหญ่เซี่ยงเสวก็รีบ

คิ้วถาม

ยิ้มเย็นพูด “

ลู่เสี้ยงหยางนะลู่เสี้ยงหยาง นายนี่มันชาติชั่วจริงๆ

เพิ่งกลับมาบ้านใหญ่วันแรกก็ทำตัวเป็นสัตว์ดิรัจฉานซะแล้ว”

เซี่ยไรเนี่ย เขาทำอะไร ถึงกับต้องเป็นสัตว์ดิรัจฉานท เขียว

ลู่เสี้ยงหยางโกรธทันที เขามองไปที่เซี่ยตงเสว่และพูด “พี่สะใภ้พูดให้มันดีๆนะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าผมไม่ไว้หน้า

เซี่ยตงเสว่สงบึ้มเย็นพูด “นายทำอะไรก็รู้อยู่แก่ใจดี”

ฉันรู้ดีหรอ ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วมุ่น พูดอย่างกับเขาทำอะไรผิด ใคร จะไม่โกรธบ้าง

ลู่เลี้ยงหลงส่ายหน้า และพูดเสียงแข็ง “ลู่เสี้ยงหยาง ถึง นายจะไปอยู่ในเหอแล้วไม่ได้ทำหน้าที่สามี ไม่ได้แตะต้อง ภรรยาของตัวเอง นายก็ไม่ควรทนไม่ไหว แล้วกลับบ้านมาทำ เรื่องต่ำเข้าอย่างนี้นะ”