บทที่ 251 ผมขอแขนข้างหนึ่งของคุณนะ!

จากนั้นไม่นานรถตู้ก็เข้ามาจอดอยู่ข้างจางเทา

ประตูรถตู้ถูกเปิดออก และหมาป่าดำกระโดดลงจากก่อน จางเทาถามอย่างดีใจ “คุณหมาป่าดำ เป็นยังไงบ้าง สำเร็จไหม?”

หมาป่าดำไม่ได้สนใจจางเทา เขาเดินอ้อมไปที่ประตูรถข้างที่นั่งคน ขับ จากนั้นเปิดประตูออกแล้วพูดด้วยความเคารพ “เชิญครับคุณลู่”

ว่าไงนะ?

เมื่อเห็นฉากนี้ จางเทา สวียั่นยั่นและโจวอานต่างก็ต้องตกตะลึง มัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ให้ตายเหอะ!

หมาป่าดำไปฆ่าลู่เสี้ยงหยางไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้เขากลับให้ เกียรติลู่เสี้ยงหยางราวกับเป็นบรรพบุรุษของเขา

สวียั่นยั่นและโจวอานได้แต่มองไปที่จางเทาด้วยความสงสัย

จางเทาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมาป่าดำ ทำภารกิจไม่สำเร็จ แถมไม่พอยังถูกลู่เสี้ยงหยางจัดการด้วย

“ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร” ถึงกระนั้นจางเทาก็ยืนกรานที่จะรักษา ใบหน้าและพูดขัดต่อเจตจำนงของเขา

โจวอานก็เริ่มเกิดความมั่นใจขึ้น เขามองไปที่ลู่เสี้ยงหยางที่เพิ่งก้าว ออกมาจากรถตู้และพูดว่า “ไอ้หนู คืนนี้นายตายแน่ นายอยากสั่งเสีย อะไรก่อนไหม?”

คู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเขา และได้แต่มองไปที่จางเทาแล้วพูดว่า

“ในเมื่อคุณรีบตายขนาดนี้ ผมจะทำให้คุณสมหวังเอง”

“ฮ่าๆๆ ก่อนที่จางเทาจะพูด โจวอานก็หัวเราะดังๆ ขึ้นมา ราวกับว่า เขาได้ยินเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง จากนั้นเขาขี้หน้าสู่เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่าง เย้ยหยัน “ไอ้หนู นายเป็นใครมาจากไหน ถึงกล้าพูดจากับพี่ชายของข้า แบบนี้….” “หนวกหู!” สู่เสี้ยงหมางตัดคำพูดเขา จากนั้นขยับร่างไปปรากฏตัว อยู่ตรงข้างโจวอาน โจวอานรู้สึกตกใจกับความเร็วของสู่เสี้ยงหยางและตะโกนออกมา

“แมรัง นายคิดจะทำอะไร?”

ผัวะ!

คำตอบเดียวของเขาคือเสียงที่ชัดเจน มีอของลู่เสี้ยงหยางตบไปที่ กลางหน้าของโจวอานด้วยความแรง

ร่างของโจวอานที่ถูกตบได้กระเด็นออกไปห้าเมตรและฟาดลงบน “โอ๊ย” โจวอานได้แต่นอนขดตัวเป็นลูกบอลแล้วปนครวญครางอยู่

ฟื้น

ในปากอย่างไม่หยุดหย่อน ในขณะนี้มีอาการเจ็บปวดอย่างรุนแรงในส่วน

ที่ถูกตีบนใบหน้าของเขาและข้อต่อทั่วร่างกายของเขาที่กระแทกกับพื้นก็

รู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ามันจะขาดจากกัน

“ฝ่ามือนี้สำหรับจ้าวหรูเป็น ผมเคยเตือนคุณมาก่อนแล้ว จ้าวหรูเย็น เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม ถ้าคุณกล้าทำให้เธอเสียใจผมจะไม่ปล่อย คุณไว้” สู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชาแล้วก้าวเข้าไปหาโจวอาน

โจวอานรู้สึกโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะ กล้าทำร้ายเขาต่อหน้าพี่ชาย

“แมร่ง ไอ้เด็กเหลือขอคืนนี้ถีงตายแน่ กูขอรับประกัน” โจวอาน ตะโกนด่าโดยไม่รู้ตัวว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามาแล้ว

สู่เสี้ยงหยางได้แต่สายหัว เขาเดินมาถึงตรงหน้าโจวอานแล้วมอง

ด้วยท่าทีโอ่อ่า จากนั้นยกเท้าขวาขึ้นแล้วเหยียบลงกลางเป้าของโจวอาน

โจวอานกล้าคิดไม่ซื่อกับเจ้าหรูเย็น ดังนั้น จากนี้ไปเขาไม่จำเป็น ต้องเป็นผู้ชายอีกต่อไป

“อ้า!” ทันทีที่เท้าของลู่เสี้ยงหยางเหยียบลงไป โจวอานก็ส่งเสียง กรีดร้องอย่างน่าเศร้าสลด

โจวอานเพิ่งรู้สึกถึงรสชาติของความเจ็บปวดตรงไข่อย่างจริงจัง บ้าเอ๊ย! จะโหดเหี้ยมไปไหม!

รูม่านตาของจางเทาหดตัวลงอีกครั้ง สีหน้าของเขาหวาดกลัวอย่าง ที่สุด

พรึ่บ!

สวีปั้นจั่นตกใจจนขาอ่อนและนั่งลงกับพื้น ใบหน้าอันสวยงามของ เธอซีดเซียวอย่างหาความสุขไม่ได้ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ของเหลวสี เหลืองกลิ่นฉุนไหลออกมาจากต้นขาของเธออย่างห้ามไม่ได้

เธอกลัวลู่เสี้ยงหยางถึงขั้นฉี่ราด!

นี่..มัน?

หมาป่าดำในฐานะนักฆ่าที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกเสียวไปทั้งไส้ เมื่อต้อง เทียบกับวิธีการที่เลือดเย็นของลู่เสี้ยงหยางแล้ว มันเป็นความแตกต่าง ระหว่างเด็กน้อยคนหนึ่งกับปีศาจชัดๆ

ก่อนหน้านี้หมาป่าดำคิดอยู่ในใจว่า เมื่อไหร่ที่ลู่เสี้ยงหยางเผลอตัว เขาจะหนีไปทันที แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดแล้ว

สู่เสี้ยงหยางไม่ให้ความสำคัญในตัวเขาเลย ซึ่งก็หมายความว่าเขา มีความมั่นใจมากพอที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองหลบหนีไปได้

ในสถานการณ์เช่นนี้ หากเขาพยายามที่จะหลบหนี มันอาจเป็นทาง เลือกที่แย่ที่สุด

และถ้าเขายังคงเชื่อฟังคำสั่งของลู่เสี้ยงหยาง โอกาสรอดชีวิตก็จะ

สูงกว่าอย่างแน่นอน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้สนใจโจวอานอีก แต่เขาหันกลับมามอง สวียั่นยั่นกับจางเทา

ร่างกายที่งดงามของสวียั่นยั่นสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้มาสักพัก แล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่มีไหวพริบดี เธอรู้ดีกว่าคนกระจอกอย่างจางเทาไม่ สามารถงัดข้อกับคนอย่างลู่เสี้ยงหยางได้ และวิธีการของลู่เสี้ยงหยาง ก็ได้ทำให้เธอกลัวอย่างที่สุด

วินาทีต่อมา เธอเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นเธอก็ลุกขึ้น จากพื้นแล้วรีบเข้าไปเกาะแขนลู่เสี้ยงหยางด้วยความระมัดระวัง “คุณลู่ คะ ถ้าวันนี้คุณคู่ไว้ชีวิตดิฉัน ดิฉันจะยอมทำทุกอย่างที่คุณลู่ต้องการเลย ค่ะ”

ขณะที่พูดคำนี้อยู่ เธอก็จงใจเปิดกระดุมเสื้อออกเพื่อให้เขาเห็นผิว กายสีขาวอันเนียนนุ่มของเธอ

แต่นาเสียดายที่สู่เสี้ยงหยางไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปที่เธอ เขา เดินอ้อมเธอแล้วตรงเข้าไปหาจางเทา

หมาป่าดำแอบดีใจที่ตัวเองไม่ได้ตัดสินใจหนี เพราะสู่เสี้ยงหยางน่า กลัวกว่าที่เขาคิด

ถ้าเป็นเขาที่ถูกสวียั่นยั่นยั่วยวนเมื่อครู่นี้ เขาคงห้ามใจตัวเองไม่ได้ อย่างแน่นอน

ความแน่วแน่ทางจิตใจของลู่ลู่เสี้ยงหยางนั้นแข็งแกร่งกว่าเขาไม่รู้ สักกี่เท่า จางเทาเองก็เหงื่อแตกเต็มหน้าผาก เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเดินเข้ามา

เขาได้แต่ถอยห่างออกไปอย่างไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มพูดกับจางเทา “ก่อนหน้านี้ผมคิดว่าจะฆ่า คุณในคืนนี้เลย แต่คิดๆ แล้วแบบนั้นมันก็ไร้ความหมายเกินไป ผมจะมี เกมเกมหนึ่งให้คุณเล่นด้วย ตอนนี้ผมจะไว้ชีวิตคุณนะ แต่ผมต้องการ แขนข้างหนึ่งกับขาข้างหนึ่งของคุณ จากนั้นเราค่อยเล่นเกมอื่นต่อ ผมก็ หวังว่าคุณจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ผมนะ”

จางเทาส่ายหัวแล้วพูดอย่างจริงจัง “ผมขอเตือนคุณว่าอย่าทำแบบ นี้ละกัน ไม่เช่นนั้นคุณต้องกลายเป็นศัตรูของทุกคนในตระกูลจางของผม แน่ ถึงเวลานั้นทุกคนจะเล่นงานคุณจนตายโดยไม่สนใจอะไรอีก”

“จริงเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด “ผมเกลียดการที่ถูกใครข่มขู่ที่สุด เลย”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็พุ่งเข้าหาจางเทา จากนั้นยกเท้าขึ้นแล้วเตะไปที่ ขาขวาของจางเทาจนเขาล้มทั้งยิน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบไปที่เข่าขวาของจางเทา อย่างไม่ลังเล

แคร่ก! แคร่ก!

ภายใต้แรงกระแทกที่รุนแรง ข้อต่อเข่าขวาของจางเทาก็ส่งเสียง แตกหักออกมาอย่างชัดเจน

“อ๊าก!” จางเทากรีดร้องเหมือนหมูที่กำลังถูกเชือด ใบหน้าสีขาว กลับกลายเป็นสีเลือดหมูหันที

นี่คือความเจ็บปวดอย่างที่สุด ถึงได้แสดงปฏิกิริยาทางกายภาพ แบบนี้

สู่เสี้ยงหยางยังคงยิ้มมองไปที่จางเทาอย่างโฮ่อ่าและถามเขาว่า “ต่อไปยังมีแขนอีกข้างของคุณ คุณจะตัดเองหรือว่าจะให้ผมหักมัน?”

ว่าไงนะ? หักแขน?

จางเทาแอบสาปแช่งไอ้ปีศาจลู่เสี้ยงหยางอยู่ในใจ

เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่ถูกหักแขนแล้ว เขาคิดว่าการเลือกสับ แขนของตัวเองจะรู้สึกดีกว่า

“ผม ผมจัดการเองครับ” จางเทากัดฟันพูด

หมาป่าตำรีบโยนมีดสั้นไปให้จางเทาโดยไม่รอช้า

จางเทาใช้มือขวายื่นออกไปเก็บมีดมาแล้ววางแขนซ้ายไว้ที่พื้น จากนั้น จางเทารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วใช้มีดเฉือนไปที่

แขนซ้ายของเขา..