บทที่ 248 คืนนี้ไปนอนบ้านฉันนะ

จากคลิปวิดีโอในการถ่ายทอดสด ท่านป่าได้เห็นเปสวนกับซุน เชียนเชียนมีความสัมพันธ์ที่ดี ดังนั้นถ้าตระกูลเยกรุ๊ปต้องการขอทำ สัญญาใหม่กับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปก็ขึ้นอยู่กับตัวของเปสวนแล้ว มีเพียงเธอ เท่านั้นที่สามารถเป็นสะพานเชื่อมระหว่างสองได้

“ว่าไงนะครับ? ขอให้เปสวนกลับมาเป็นประธานบริษัท? คุณย่าครับ มันจะเป็นไปได้ยังไง? มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะครับกว่าเราจะกำจัดเธอ ออกไปได้ แล้วตอนนี้จะเชิญเธอกลับมาอีกครั้ง แบบนี้มันไม่ได้เป็นการ ต้อนเสือเข้าถ้ำเหรอครับ?” เป็หยุนเทาเป็นคนแรกที่คัดค้านและลุกขึ้นมา พูดอย่างเสียงดัง “คุณย่าครับ ผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องเชิญเธอกลับมา ดำรงตำแหน่งประธานบริษัทเลยนะครับ ทุกคนที่อยู่ที่นี่แค่ได้เห็นหน้า เธอก็รู้สึกคลื่นไส้แล้ว เหอะ คุณย่าใช้เธอไปจัดการเรื่องนี้ในนาม ครอบครัวตระกูลเปก็ได้ ถ้าเธอกล้าปฏิเสธ ผมจะเป็นคนจัดการเธอเอง ครับ!”

ผิวะ!

ทันทีที่เสียงพูดจบลง เสียงที่คมชัดก็ได้ดังก้องในห้องประชุมของ ตระกูลเอกรุ๊ป ท่านย่าเดินเข้าไปตรงหน้าเย่หยุนเทาแล้วยกมือตบปาก ของเขาอย่างจัง

“ไอ้คนเหลือขอ นายมันเลี้ยงให้เสียเปล่าจริงๆ นายคิดเหรอว่าเย่ สวนในทุกวันนี้ยังเป็นเปสวนคนเดิม? ตอนนี้ตระกูลเยกรุ๊ปของเราต้องขอ ความช่วยเหลือจากเธอแล้ว เหตุผลง่ายๆ แค่นี้นายไม่เข้าใจจริงเหรอ?” ท่านย่ากัดฟันพูดกับเย่หยุนเทาด้วยความโกรธ

เย่หยุนเทาที่ถูกตบได้แต่มองไปที่ท่านย่าด้วยความเก็บกด

จากนั้นนัยน์ตาลึกๆ ของเขาแอบแฝงด้วยความอาฆาต เขาเก ลีดยัยแก่คนนี้มานานแสนนานแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะตำแหน่งที่จะได้รับ จากยัยแก่คนนี้ เขาคงไม่ปล่อยให้เธอมีลมหายใจอยู่ถึงทุกวันนี้ได้หรอก

“ครับ ท่านย่าพูดถูกครับ ผมผิดไปแล้ว” เป็หยุนเทาได้แต่น้อมรับ

ท่านย่ามองไปที่เย็หยุนเทาแล้วพูดด้วยความรังเกียจ เรื่องนี้นาย ต้องเป็นคนไปจัดการเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน นายต้องเชิญเยสวนกลับมา เป็นประธานบริษัทตระกูลกรุ๊ปให้ได้”

“ครับ ท่านปา” เป็หยุนเทาได้แต่พยักหน้าตอบ ณ ตอนนี้ ความ อัปยศและความเคียดแค้นเริ่มลุกไหม้ในจิตใจเขา

เขาดูถูกเปสวนมาตลอด แต่ไม่คิดเลยว่าเขาต้องไปขอร้องเปสวน

อีกครั้ง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วจนถึงฟ้ามีด

หานปิงหานนั่งเหม่อลอยอยู่ในสำนักงาน CEO ของซิงเหอกรุ๊ป สีหน้าของเธอดูเป็นทุกข์และดวงตาก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศก ครั้งนี้ที่ปะทะกับสู่เสี้ยงหยางเธอเป็นผู้พ่ายแพ้อย่างเอกฉันท์ การที่

ถูกคู่ต่อสู้บังคับให้คุกเข่าต่อหน้ามันเป็นเรื่องที่น่าอัปยศที่สุดในชีวิต

สวีมั่นปั่นผู้ช่วยของหานปังหวานยืนรายงานสถานการณ์ปัจจุบัน ของชิงเหอกรุ๊ปให้เธอฟัง

ตอนนี้สถานการณ์ของชิงเหอกรุ๊ปย่าแย่มาก พันธมิตรทั้งหมดของ เขาประกาศว่าจะยกเลิกสัญญา แม้กระทั่งออร์เดอร์เก่าทั้งหมดของ บริษัทก็ถูกยกเลิกไปด้วย

เห็นได้ชัดว่าชิงเหอกรู้กำลังจะล้มละลายแล้ว

แต่หานปิงหานก็ยังไม่มีการตอบสนองอยู่ดี แม้กระทั่งผลรายงาน ทั้งหมดของสวียั่นยั่นเธอก็ไม่ได้ฟังเข้าหูเลยแม้แต่นิด

พูดอย่างไม่เกินจริง เธอถูกลู่เสี้ยงหยางเล่นงานจนไม่เหลือซึ้น

ดีแล้ว เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะมาคิดถึงเรื่องของบริษัทเน่าๆ นี้หรอก

มือเรียวสวยของเธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโทรออก จากนั้นไม่นาน จางเทาก็เคาะประตูห้องเข้ามา

จางเทาเองก็รู้สึกหดหูที่เห็นสีหน้าของหานปิงหาน เพราะที่ผ่านมา เธอไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ที่ผ่านมาการวางตัวของหานปิงหานมีแต่ความมั่นใจเท่านั้น

“คุณมาแล้วเหรอ” เมื่อเห็นจางเทาเดินเข้ามา หานปิงหานก็เริ่มพูด จางเหาพยักหน้าแล้วพูดปลอบโยนเธอ “ปิงหาน เรื่องมันก็ผ่านไป แล้ว คุณจะจมอยู่กับอดีตไม่ได้นะครับ ตอนนี้เราควรคิดหาวิธีที่จะลุกขึ้น ใหม่อีกครั้งจะดีกว่านะ”

หานปิงหานพูดด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “อันที่จริงมันไม่ใช่เรื่องยากที่ จะแก้ไขปัญหาเรื่องนี้หรอก เราแค่ต้องเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง คุณเคยบอกว่า คุณมีวิธีที่จะจัดการกับสู่เสี้ยงหยางไม่ใช่เหรอ? งั้นลองใช้วิธีของคุณดูสิ” ก่อนหน้านี้ จางเทาพยายามเสนอวิธีให้กับหานปิงหาน ให้หาคนอื่น

มาจัดการกับลู่เสี้ยงหยางก็สิ้นเรื่อง

แต่หานปิงหานไม่เคยฟังคำแนะนำจากเขาเลย

เธอคิดว่าทุกอย่างจะง่ายเหมือนที่คิด เธอต้องการใช้กลยุทธ์ของ ตัวเองในการทะลวงคนอย่างลู่เสี้ยงหยาง

เพราะเธอรู้สึกสนุกกับความสำเร็จที่ได้รังแกผู้อื่น

แต่ไม่คิดเลยว่าครั้งนี้จะเหนือความคาดหมายของเธอ ตอนนี้เธอมีความปรารถนาเพียงอย่างเดียว ก็คือการฆ่าลู่เสี้ยง หยางให้ตายไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน

จางเทาพยักหน้า รอยยิ้มอำมหิตเปล่งประกายขึ้นบนใบหน้าของ เขา “รอฟังข่าวดีจากผมก็แล้วกันนะ ผมจะกลับมาภายในสองชั่วโมง”

เหอะ สู่เสี้ยงหยาง นายคิดว่านายแน่มากใช้ไหม?

ในที่สุดใบหน้าของหานปิงหานก็เกิดรอยยิ้มอันมีเลศนัยขึ้น จากนั้น เธอมองหน้าจางเทาแล้วพูดต่อ “โอเคงั้นฉันจะรอคุณกลับมานะ คืนนี้ นอนที่บ้านฉันเลยก็ได้

“ครับ” ดวงตาของจางเทาแทบจะลุกเป็นไฟในทันที เขาเข้าใจ ความหมายของหานปิงหานดี เพราะเป็นบทสนทนาระหว่างผู้ใหญ่แล้ว ไม่ จำเป็นต้องอธิบายให้ลึกกว่านี้

หลังจากนั้นจางเทาก็ออกจากชิงเหอกรุ๊ปทันที เขาต้องไปจัดการสู่ เสี้ยงหยางให้เร็วที่สุด จะได้รับกลับไปเพลิดเพลินกับหานปิงหานที่เขา ใฝ่ฝันมาทั้งชีวิต

ในเวลาเดียวกัน

ณ บ้านของเปสวน หลิวจั้งไม่ได้กลับมากันข้าวด้วยกัน หลังจากสู่เสี้ยงหนางและเป สวนกินข้าวเสร็จ ทั้งสองก็เตรียมออกไปเดินเล่นด้วยกัน แต่ในเวลานี้ เปสวนได้รับสายโทรเข้าจากชิวร่วหานลูกพี่ลูกน้อง

ของเธอ ชัวรั่วหานต้องการให้เธอไปคุยอะไรบางอย่าง

เปสวนจึงต้องปล่อยให้สู่เสี้ยงหยางอยู่บ้านคนเดียว และเธอก็ไปที่ บ้านของชิวรั่วหาน คู่เสี้ยงหยางอยู่บ้านไม่มีอะไรทำ จึงออกไปเดินเล่นคนเดียว

เมื่อลู่เสี้ยงหยางเดินไปถึงหน้าปากซอยซอยหนึ่งก็หยุดลง เพราะ

เสียงทะเลาะของสามีภรรยาคู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าพวกเขาทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ฝ่ายสามีได้เริ่มลงมือ ทำร้ายภรรยาแล้ว

ภรรยาถูกทุบตีจนล้มลงกับพื้น แต่สามียังไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด เขา ยังคงชกต่อยเธอและเตะเธออย่างไม่ยั้งมือ

เมื่อเห็นภาพนี้ ลู่เสี้ยงหยางก้อดไม่ได้ที่จะลุกโซนด้วยความโกรธ

เขาเกลียดการกระทำของผู้ชายที่ทำร้ายร่างกายผู้หญิงมากที่สุด

“ไอ้ขยะ หยุดเดี๋ยวนี้นะ” ลู่เสี้ยงหยางตะโกนแล้วเดินเข้าไปในซอย

นั้น ถนนซอยนั้นค่อนข้างมีดและแคบเป็นพิเศษ ลู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไป หลายก้าวกว่าจะถึงตัวของสามีภรรยาคู่นั้น

ฝ่ายสามีหยุดทำร้ายภรรยาแล้วหันมาถามลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้เด็ก น้อย นายมายุ่งเรื่องชาวบ้านทำไม? มันเป็นเรื่องของครอบครัวคนอื่น”

สู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดอย่างเย็นชา “ไม่ว่ายังไง คุณก็ไม่ควร ลงมือทำร้ายผู้หญิงของคุณนะ ฝ่ายสามีหัวเราะเยาะแล้วพูดต่อ “นายคงไม่ใช่ก็กของไอ้ผู้หญิงเลว

คนนี้หรอกนะ?”

คู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดเบาๆ คุณขาดความมั่นใจขนาดนี้เลยเหรอ!” “แมร่งเอ๊ย! ไอ้เด็กเหลือขอ มึงดิ้นหาที่ตายซะแล้ว” ฝ่ายสามีตะโกน ดำแล้วเหวี่ยงหมัดมาที่ลุ่เสี้ยงหยางทันที สู่เสี้ยงหยางเอียงข้างเบาๆ ก็สามารถหลบการโจมตีของชายคนนั้น ได้ แต่สิ่งที่เหนือความคาดหมายของลู่เสี้ยงหยางนั้นก็คือ ฝ่ายภรรยา

ที่ล้มอยู่กับพื้นได้กระโดดขึ้นมาแล้วใช้มีดสั้นอันแหลมคมแทงไปที่คอ

ของสู่เสี้ยงหยาง