บทที่ 210 การกระทำบ่งบอกถึงตัวตนของคุณ

เย่สวนเป็นมาตรฐานของความงามที่ดีที่สุด ซึ่งทำให้หลิน เสี่ยวโปมองแล้วรู้สึกหมั่นเขี้ยวอย่างบอกไม่ถูก

“อ้อ ผมเป็นคนมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่อยู่แล้ว ในเมื่อเป็น แค่เรื่องเข้าใจผิดเราก็คุยกันได้” หลินเสี่ยวโปยิ้มพูด

“คุณหลินใจกว้างจริงๆ เลยค่ะ” เย่สวนตอบกลับด้วยรอย

ยิ้ม

แต่ประโยคต่อไปของหลินเสี่ยว โป ทำให้รอยยิ้มบน ใบหน้าของเธอหายไปทันที

“เย่สวน งั้นคืนนี้คุณไปปรนนิบัติผมก็แล้วกันนะ ถ้าคุณ ทำให้ผมมีความสุขได้ เรื่องนี้ผมจะปล่อยให้เป็นอดีต”

หลินเสี่ยวโปพูดอย่างชั่วร้าย สายตากวาดมองไปที่เยสวน จนแทบอดไม่ได้ที่จะฉีกเสื้อผ้าของเธอออกทันที

“คนไร้ยางอาย” สีหน้าเย่สวนเปลี่ยนไป เธอโกรธจนตัว สั่น หลินเสี่ยวโปอยากได้เธองั้นหรือ ฝันไปเถอะ

“ทำไม? ไม่รับปากเหรอ? เหอะๆ เย่สวน คุณช่วยคิดถึงผล ที่จะตามมาก็แล้วกันนะ ขอแค่คำสั่งเดียวของผม ตระกูลเย่ ของคุณก็จะไม่มีจุดยืนในเมืองปินเหอนี้อีก คุณก็รู้ดีว่าพี่สาว ผมเป็นถึงผู้อาวุโสของสมาคมหอการค้า ไม่ยากหรอกที่จะใช้กฎของสมาคมหอการค้าเล่นงานตระกูลเย่ของคุณจนล้ม ละลาย ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว คุณอยากให้ครอบครัวของคุณ เป็นขอทานกันทั้งหมดเหรอ?” หลินเสี่ยวโปพูดอย่างใหด

ร้าย

เย่สวนเงียบไป เธอรู้ว่าหลินเสี่ยวโปไม่ได้ข่มขู่เธอ สิ่ง เหล่านี้หลินเสี่ยวโปทำได้อย่างที่พูดแน่นอน

อำนาจของหอการค้ามันมากเกินไป ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ เขาจะเล่นงานตระกูลเย่และให้ตระกูลเยไม่มีจุดยืนในวงการ ธุรกิจอีก

เมื่อเห็นเย่สวนไม่มีการโต้ตอบ หลินเสี่ยวโปก็ยิ่งตื่นเต้น เข้าไปใหญ่ เขารู้ว่าเย่สวนกำลังกลัว ถ้าเขากดดันเธอไป เรื่อยๆ เย่สวนต้องยอมจํานนอย่างแน่นอน ถึงเวลานั้นทุก อย่างก็เข้าทางเขา

“เหอะๆ เย่สวน ถ้าคุณยอมเป็นคนรักของผม คุณจะได้กิน ตีอยู่ดี แต่ถ้าไม่ คุณจะได้สัมผัสกับคุกอันโหดร้ายของเมือง ปินเหอนี้ คุณอาจจะคิดว่าตายไปเสียจะดีกว่าอยู่! พวกคุณ ควรรู้ว่าต้องเลือกทางไหนนะ” หลินเสี่ยวโปยิ้มพูดอย่างชั่ว ร้าย จากนั้นเอื้อมมือไปแตะแก้มของเย่สวน

“เหอะ ไอ้กระจอกเอ๊ย ไปเอาความกล้ามาจากไหน กล้า และต้องผู้หญิงเรา วันนี้นายจะได้รู้ว่าอะไรคือตายไปเสียดี กว่าอยู่!” ทันใดนั้น เสียงอันเย็นเยือกดังขึ้น
หลินเสี่ยวโปถึงกับสะดุ้งตกใจ ตอนนี้เขารู้สึกหนาวไปทั้ง ตัว และเหมือนมีสายตาแห่งยมทูตกำลังจ้องมองเขาอยู่!

ทันทีที่หลินเสี่ยว โปหันกลับมาก็ได้เห็นดวงตาอันไร้ซึ่ง อารมณ์ของลู่เสี้ยงหยาง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

เขาสาบานได้ว่าเขาไม่เคยเห็นแววตาที่น่ากลัวเช่นนี้ของลู่ เสี้ยงหยางมาก่อน

แต่เมื่อนึกถึงตระกูลหลินที่เป็นภูมิหลังอันสูงส่งของเขา แล้วจะต้องกลัวอะไรอีก? จากนั้นเขาพูดกับลู่เสี้ยงหยางด้วย ความมั่นใจ “ไอ้หนู มึงกล้าทำร้ายแฟนกู กูขอสัญญาว่ามีงจะ ได้ยินเสียงข้อต่อกระดูกของร่างกายของมึงแตกทีละข้าง”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็หันไปเรียกลูกสมุนสิบกว่าคนของเขา “ไปอัดมันซะ!”

“ครับ นาย” ลูกสมุนสิบกว่าคนนั้นก็กระโจนเข้าหาลู่เสี้ยง หยางทันที

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “พวกเหลือขอ อย่างพวกคุณ ผมควรจะช่วยยังไงดีนะ?”

เสียงพูดยังไม่ทันจบ ร่างของเขาก็อยู่ท่ามกลางชายสิบ กว่าคนนั้นแล้ว

เย่สวนยังไม่ทันเห็นด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นในนั้น แต่เธอ ได้ยินเพียงเสียงโหยหวนของผู้คน ตามด้วยชายสิบกว่าคนนั้นค่อยๆ ล้มลงแล้วขตตัวนอนอยู่กับพื้นทีละคน

ทันใดนั้นรูม่านตาของหลินเสี่ยวโปหดตัวลง เขาได้แต่สูด ปากแรงๆ นี.นี่มัน เป็นไปได้ไง?

เย่สวนถึงกับสับสน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนเธอ ตอบสนองแทบไม่ทัน

“ผมบอกไปแล้วว่าวันนี้จะให้คุณตายไปดีกว่าอยู่” ในขณะ นี้ลู่เสี้ยงหยางปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหลินเสี่ยวโปแล้วคว้ามือ ของเขามาจับไว้

เป็นมือข้างที่หลินเสี่ยวโปตั้งใจจะสัมผัสใบหน้าของเย่

สวนก่อนหน้านี้

แครก!

แครก!

เสียงกระดูกหัดดังขึ้น ข้อมือของหลินเสี่ยวโปถูกบดขยี้จน แตกหัก

“โอ๊ย!” หลินเสี่ยวโปกรีดร้องเหมือนหมูที่เพิ่งถูกเชือด

แม้ว่าจะเผชิญกับสถานการณ์ที่สิ้นหวัง แต่เขายังคงมี ความมั่นใจและพูดกับลู่เสี้ยวหยางว่า “ไอ้หนู มึงจะมากเกิน ไปแล้ว คิดว่าเป็นแค่วิชาต่อสู้หน่อยก็สามารถทำอะไรก็ได้ ในเมืองปินเหอนี้เหรอ นับจากนี้กขอประกาศว่านายถูก ประหารชีวิตแน่”
สู่เสียงหยางสีหน้าประชดประชัน “คุณเป็นใครมาจากใหน ถึงพิพากษาประหารชีวิตได้?”

หลินเสี่ยวโปหัวเราะเยาะ “กูโทรสายเดียวผู้กองเกาก็จะ มาลากถึงไปรับโทษประหารแน่”

“เอาสิ ผมอยากรู้เหมือนกันว่าเขาจะตัดสินประหารชีวิต ผมหรือจะตัดสินประหารชีวิตคุณ รีบไปโทรเรียกผู้กองเกาที่ ว่าเลย” ลู่เสี่ยงหยางปล่อยแขนของหลินเสี่ยวโปที่เขาจับไว้

หลินเสี่ยวโปปวดจนแทบเป็นลม แต่เขาก็อดทนต่อความ เจ็บปวดแล้วรีบโทรหาผู้กองเกา

ครีน

ทันใดนั้น เหมือนมีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นในใจของเย่สวนจน ทำให้เธอตั้งสติได้

เธอรู้ว่าตระกูลหลินเป็นหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ของเมืองปิน เหอ ดังนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลยที่เขาจะให้ลู่เสี้ยงหยางได้รับ โทษประหารชีวิต

แต่ในเวลาเดียวกัน ลู่เสี้ยงหยางก็ส่งข้อความไปหาซุนเชี ยงเชียงเพื่อให้เธอส่งข้อความไปให้ตำรวจในนามของ

ตระกูลลู่

สิบนาทีต่อมา

เกาหยางและเจ้าหน้าที่ตำรวจอีกห้านายได้มาถึงที่เกิดเหตุ

ดูเหมือนหลินเสี่ยวโปจะเห็นผู้ช่วยชีวิต เขาชี้ไปที่สู่เสี้ย หยางแล้วกล่าวหาความผิดของเขาอย่างไม่หยุด

เกาหยางสีหน้าเคร่งเครียด ที่นี่เป็นพื้นที่ภายใต้การดูแล ของเขา แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับกล้าลงมือทำร้ายคนอื่นอย่างไม่ เกรงกลัวและไม่เห็นแก่เขาแบบนี้

“ไอ้คนป่าเถื่อน เองมันไม่เกรงกลัวกฎหมายจริงๆ ทำร้าย ผู้อื่นโดยเจตนา ยังไม่รีบมอบตัวแล้วกลับไปรับโทษที่สถานี ตำรวจอีก” เกาหยางตะโกนพูดอย่างไร้เยื่อใย

ลู่เสี้ยงหยางคิดแค่ว่าเขาเป็นตัวตลกตัวหนึ่งและไม่ได้มอง หน้าเขาด้วยซ้ำ

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เกาหยางยิ่งรู้สึกหงุดหงิด วันนี้เขาต้อง จัดการกับคนเกเรคนนี้ให้ได้ มิฉะนั้นวันหลังใครจะให้เกียรติ เขาอีก?

“ไปจับตัวมัน” เกาหยางสั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจ

“ครับ หัวหน้า!” เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายหยิบกุญแจมือ แล้วเดินเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง

เย่สวนรู้สึกกังวลมาก

เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนายเข้ามาถึงตัวของลู่เสี้ยหยาง แล้วเตรียมใส่กุญแจมือ
แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับยิ้มพูด “คุณคิดถึงอนาคตของคุณให้ ดีก่อนนะครับ ผมจะให้เวลาคุณเพียงแต่หนึ่งนาที รีบติดต่อผู้ กำกับของคุณแล้วถามว่าใครกันแน่ที่พวกคุณควรต้องระวัง”

เกาหยางที่เพิ่งออกคำสั่งก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง ลู่เสี้ยง หยางมันกล้าพูดแบบนี้ หรือว่ามันก็มีภูมิหลังเหมือนกัน?

ณ เวลานี้ เขาไม่คิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะพูดเรื่องไร้สาระ เพราะถ้าเป็นเรื่องไร้สาระมันก็ไม่เกิดประโยชน์ใดๆ อยู่แล้ว

เกาหยางไม่อยากเอาอนาคตของตัวเองมาเสี่ยง ดังนั้นจึง ตัดสินใจโทรหาผู้กำกับก่อน

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลินเสี่ยวโปก็รู้สึกหงุดหงิดแล้วพูดว่า “ผู้ กองเกา คุณจะกลัวอะไรกัน ไอ้กระจอกคนนี้มันก็แค่สร้าง เรื่อง คุณรีบจับมันเข้าคุกเลย”

เกาหยางไม่ได้สนใจเขา ในขณะนี้ผู้กำกับได้รับสายและ ได้ถามเกาหยางก่อนที่เขาจะพูดด้วยซ้ำ “นายได้พบกับคุณ ผู้ชายท่านหนึ่งที่มีนามสกุลลู่ในภารกิจที่นายทำอยู่ใช่ไหม ?”

“ใช่ครับ ผู้การทราบได้ยังไงครับ?” เกาหยางรู้สึกสงสัย

ผู้กำกับไม่ได้ตอบคำถามเขา แต่กลับต่าเขาด้วยความ โมโห “แมร่ง เกาหยาง นายหาเหาใส่หัวแล้วยังพาคนอื่น ซวยไปด้วย ถ้าหัวนายยังไม่อยากหลุดออกจากบ่าก็รีบ ขอโทษคุณผู้ชายคนนั้นเดี๋ยวนี้ แล้วก็นายจำไว้ให้ดีนะพฤติกรรมของนายในวันนี้มันไม่เที่ยากโฟกับสถานีตำรวจ

บางเรา นายคิตเกงทำเอง