บทที่ 10 ไป๋สู้สู้ที่อับอายขายหน้า

สิ้นคำสั่งของพี่เสือ ลูกน้องชายฉกรรจ์กว่าสิบคน ของเขาก็เข้าล้อมลู่เสี้ยงหยางไว้

ซุนเซียงเซียงในตอนนี้โกรธจัด หยิบโทรศัพท์ ขึ้นมาส่งข้อความให้หลิวผิงทันที ในข้อความนั้นคือ ลูก น้องของคุณจะลงไม้ลงมือกับประธานของหยูเม่ยหยิน กรุ๊ป จะร่วมมือกันก็ร่วมมือ ถ้าไม่ร่วมมือก็ไปซะ

บนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางไม่ได้มีความโกรธ เคืองใดๆ ถึงขั้นมองข้ามชายฉกรรจ์กว่าสิบคนที่ยืนล้อม อยู่ด้วยซ้ำ แล้วหัวเราะคิกคักพูดกับพี่เสือ “ถ้านาย คุกเข่ายอมรับความผิดตอนนี้ บางทีอาจจะยังรักษา หน้าที่การงานไว้ได้นะ”

คำพูดของลู่เสี้ยงหยาง ทำเอาพี่เสือขำออกมา แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “แกคิดว่าแกเป็นใคร? เจ้านาย ฉันคือหลิวผิงคุณชายหลิวแห่งเมืองปินเหอ ใครบ้างเจอ เขาจะไม่เกรงใจ?”

“จัดการมัน เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง!”

ได้ยินดังนั้น ชายฉกรรจ์กว่าสิบคนก็เริ่มลงมือ ยก กำปั้นขึ้น แล้วปล่อยหมัดไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

แต่กำปั้นยังไม่ทันถูกตัวลู่เสี้ยงหยาง เสียง ตะโกนน่าสะพรึงกลัวของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นกะทันหัน

“เชี่ย แม่งเอ้ย พวกแกไอ้พวกโง่ หยุดมือ รีบหยุด มือเดี๋ยวนี้”
ทุกคนหันไปมอง เห็นเพียงชายผู้หล่อเหลาสวม ชุดสูทหวีผมเรียบ วิ่งมาทางนี้อย่างไม่คิดชีวิต

เขาไม่ใช่ใครอื่น คือหลิวผิงคุณชายหลิว เจ้านาย ของพี่เสือ และยังเป็นชายที่คืนนี้ไป๋สู้สู้อยากรู้จักเป็น พิเศษ

ชายฉกรรจ์ทั้งหมดถูกสั่งให้หยุด โดยที่ไม่มีใครรู้ สาเหตุ ต่างก็มองไปที่หลิวผิงด้วยความสงสัย

“นายน้อย”

“นายน้อย” รอจนหลิวผิงเดินเข้ามา ชายฉกรรจ์ กว่าสิบคนนั้นต่างพากันก้มหัวให้หลิวผิง แสดงความ เคารพอย่างมาก

เพียะเพี้ยะเพี้ยะ!

แต่หลิวผิงไม่ได้ตอบรับพวกเขา เพียงแค่ง้าง ฝ่ามือขึ้น ฟาดไปที่หน้าของแต่ละคนอย่างหนักหน่วง

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของชายฉกรรจ์กว่าสิบคนบวมขึ้น มา ปรากฏรอยฝ่ามือสีแดงสดเด่นชัด

“เชี่ยเอ้ย! นี่มันเรื่องอะไรกัน?” ชายฉกรรจ์กว่าสิบ คนใจวูบไปอยู่ตาตุ่ม คุณชายหลิวตีผิดคนหรือเปล่า?

“เอ่อ คุณชายหลิว คือคือคือ…” พี่เสือแววตาตก ตะลึง เกาหลังหัวของเขาไม่หยุด

“คือแม่แกสิ ทำงามหน้ามากนะ ใครเป็นคุณชาย หลิวของแก? แกมันรนหาที่ตาย” หลิวผิงด่าทอด้วย ความโมโห ไม่ทั้งความรู้สึกใดๆ เขาง้างมือขึ้นฟาดไปที่หน้าของพี่เสืออีกคน

การตบรอบนี้แทบจะใช้แรงทั้งหมด พี่เสือถูกตบ จนล้มไปกองกับพื้น สายตาเห็นดาววิ่งไปมา เลือดสด ไหลออกจากมุมปาก แม้กระทั่งฟันก็หักไปหลายซี่

ผู้คนรอบข้างต่างตกตะลึง พี่เสือเป็นลูกน้องที่มี ความสามารถของหลิวผิง ทำไมจู่ๆถูกหลิวผิงสั่งสอน ขนาดนั้น?

“คุณชายหลิว คุณ คุณตีคนผิดหรือเปล่า? ผมคือ เสือไง” พี่เสือยกมือขึ้นประกบแก้มที่ปูดบวม ใบหน้า น้อยใจเต็มไปด้วยทำถาม

“ที่ฉันจะตีก็คือแกนั่นแหละ” หลิวผิงแผดเสียง เงื้อมือขึ้นอีกข้างของพี่เสือ ใบหน้าถูกฝากรอยฝ่ามือไว้ อีกรอย

พี่เสือถูกตบตีจนกะเผลกไปนั่งบนโซฟา สีหน้ามี แต่ความงุนงง

คืนนี้เขาไม่ได้ทำอะไรผิดนี้ เมื่อครู่ก็พึ่งออกมา จากออฟฟิศของหลิวผิง หลังหลิวผิงได้รับโทรศัพท์จาก เฉินจิ๋นซิ่ว ก็ให้เขาลงมาดูสถานการณ์ก่อน

“อ้อ… คุณชายลู่ ที่แท้คือท่านนี่เอง ท่านมาถึงนี้ ทำไมไม่บอกกล่าวผมเสียหน่อย ผมจะได้มาต้อนรับด้วย ตัวเอง” ในขณะที่ทุกคนกำลังงุนงง หลิวผิงที่สั่งสอนพี่ เสือเสร็จก็หันมาก้มหัวให้ลู่เสี้ยงหยาง ท่าทีอ่อนน้อม อย่างมาก

ในเวลานี้ ใจที่คิดอยากจะตายของหลิวผิงก็เกิดขึ้นแล้ว

ที่คลับดีโอราแห่งนี้ พ่อของเขาเป็นเจ้าของเพียง แค่เบื้องหน้า จะเรียกเจ้าของก็เป็นแค่คำพูดที่ทำให้น่า ฟัง ถ้าพูดอย่างไม่น่าฟัง ก็เป็นแค่หุ่นเชิด

หลิวผิงเป็นเพียงแค่หุ้นส่วนภายใต้หยูเม่ยหยิน กรุ๊ป เพียงแค่ได้กินเค้ก ก็เจริญรุ่งเรืองขึ้น พูดให้ชัดเจน คืออาศัยลู่เสี้ยงหยางกินข้าว เมื่อครู่นั่งดื่มชาอยู่ข้างบน ได้ยินหัวหน้าซุนบอกว่าลูกน้องกำลังหาเรื่องนายใหญ่ ของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ก็ตกใจจนรีบร้อนวิ่งลงมา

ม่านตาของไปสู้สู้หลี่ลงเล็กกว่าปลายเข็ม อ้าปาก เหวอ หายใจหืดหอบ เส้นประสาทวิ่งพล่านไปทั่วตัว เหมือนโดนคลื่นใหญ่ซัด ไม่ต้องพูดถึงความสั่นสะเทือน

ลู่เสี้ยงหยางคือคนที่เธอเห็นก็ขยะแขยง แต่หลิว

ผิงคุณชายสูงศักดิ์คนนี้ทำไมถึงได้ไปแสดงความเคารพ

ต่อเขาขนาดนั้น?

“พระเจ้า อย่าเล่นตลกกับฉัน” เสื้อแทบจะกระอัก เลือด นายน้อยของพวกเขาเคยนอบน้อมขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่?

มีเพียงคำอธิบายเดียว นั่นคือลู่เสี้ยงหยางเป็นคน ใหญ่คนโตที่ต้องเกรงกลัว น่ากลัวกระทั่งนายน้อยของ พวกเขายังไม่กล้ายั่วยุ !

“หีหึ นายยุ่งขนาดนั้น มีเวลามาต้อนรับฉันซะ ที่ไหน” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มน้อยๆพูดตอบหลิวผิง

เปรี้ยง!
ในหัวของหลิวผิงมีเสียงฟ้าร้องดังลั่น เหงื่อเย็น เยือกไหลซึมบนหน้าผากของเขา

ผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้าท่านนี้ไม่พอใจกับสิ่งที่เขาทำ หรือ?

“อะไรกัน… คุณชายลู่ คุณอย่าล้อเล่นกับผมเชี่ยว ผมมันอ่อนหัด รับมือความน่ากลัวของคุณไม่ไหว” น้ำ เสียงหลิวผิงเริ่มสั่นเทา เห็นได้ชัดว่าถูกทำให้กลัวแล้ว จริงๆ

เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนแทบทนไม่ไหวที่จะควักลูก ตาออกมา หลิวผิงในลักษณะนี้ ดูเหมือนกับเด็กนักเรียน เข้าพบครูใหญ่เพราะกระทำความผิด

“เอาเถอะเอาเถอะ ฉันแค่ล้อเล่น” ลู่เสี้ยงหยาง โบกสะบัดมือ

หลิวผิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ในที่สุด เปรียบ เหมือนได้รับนิรโทษกรรม ราวกับดาบเล่มคมที่ห้อยอยู่ เหนือหัวเขาถูกปลดออก

“เช่นนั้นคุณชายลู่ เมื่อครู่นี้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” หลิวผิงถามอย่างระมัดระวัง

ลู่เสี้ยงหยางมองไปที่ไป๋สู้สู้แสร้งยิ้มแล้วพูดว่า “เธออยากให้ฉันเป็นขันที”

เมื่อเขาพูดคำนั้น หลิวผิงช็อคจนแทบบ้า เหงื่อ เย็นๆบนหน้าผากกลายเป็นเม็ดเหงื่อขนาดเท่าทั่ว เหลืองจำนวนมาก ไหลลงตามแก้มของเขาแล้วตกไปสู้ พื้น
เธอคนนี้รนหาที่ตายหรือไง กล้าพูดแบบนั้นกับลู่ เสียงหยาง

“คุณชายลู่วางใจเถอะ ผมจะทำให้เธอเหมือนตาย ทั้งเป็น” หลิวผิงให้คำมั่นสัญญา

สิ้นเสียงพูดคุย เขาก็หันไปเรียกลูกน้องกลุ่มหนึ่ง “พวกแก จับผู้หญิงคนนี้ถอดเสื้อผ้า แล้วเอาไปโยนทิ้ง ข้างถนน

ไปสู้สู้สีหน้าหวาดกลัวอย่างไม่มีอะไรเทียบได้ ราวกับเห็นผีในตอนกลางวัน กลัวจนเดินถอยหลังไม่ หยุด แต่เมื่อนึกถึงแฟนหนุ่มของตน ก็เรียกความมั่นใจ กลับคืนมาได้ “คุณชายหลิว คุณทำอะไรฉันไม่ได้ แฟน ของฉันคือหวงโหย่วเหวย ถ้าคุณทำร้ายฉันแม้แต่ปลาย ขน คุณจะต้องรับผลร้ายที่ตามมา” ไป๋สู้สู้เชิดหน้าขึ้น กล่าวอย่างเย่อหยิ่ง