บทที่ 197 สายตามองไปที่ไหนล่ะ

คู่เสี้ยงหยางตะลึงไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าชิวรั่วหานจะกล้าหาญ และเปิดเผยขนาดนี้

“เอ่อ รั่วหาน คุณกำลังทำอะไรน่ะ คนนอกมองว่าไม่ดีนะ” คู่เสี้ยงหยางโวยวาย

ชิวรั่วหานพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ที่นี่ไม่มีคนนอกเหรอ มีแต่ เราสองคน คุณจะกลัวอะไร อีกอย่าง พี่เขยคุณย้ำเสมอว่ามี คนนอกอยู่ด้วยจะดูไม่ดี นั่นหมายความว่าเมื่อไม่มีคนนอก เราสามารถเล่นอะไรที่น่าดื่นเต้นกว่านี้ได้”

พูดประโยคสุดท้ายจบ เธอก็ขยิบตาอย่างขี้เล่นให้ลู่เสี้ยง

หยาง

” สู่เสี้ยงหยางทำอะไรไม่ถูก เขายอมใจความสามารถ

ในการเข้าใจของซิวรั่วหานจริงๆ

“เหอะๆ พี่เขย คืนนี้ที่กลับบ้านมีแต่เราสองคนเท่านั้น แม่ ของฉันเดินทางไปทำธุรกิจ คุณคิดออกรียังว่าเราจะเล่นอะไร ตื่นเต้นดี?” ชิวรั่วหานพูดต่อด้วยรอยยิ้ม

“อย่าทำตัวเหลวไหล” คู่เสี่ยงหยางเริ่มจริงจัง “ตึกแล้ว เราควรจะกลับบ้าน”

ด้วยเหตุนี้เขาจึงพาชีวรั่วหานขึ้นรถไปด้วยกัน
ระหว่างทางลู่เสี้ยงหยางถามว่า “คุณไปยืมเงินกู้นอก ระบบมา เกิดอะไรขึ้น พูดหลักแล้วคุณไม่ได้เดือดร้อนเรื่อง เงินนี่”

ชิวรั่วหานพูดด้วยความล่าบากใจ “พี่เขย นี่เป็นความลับ ของฉัน ไม่ถามได้มั้ย?”

ท่าทางลู่เสี้ยงหยางเหมือนว่าเขากำลังคิดแทนชิวรั่วหาน เอ่ยว่า “ฉันรู้ว่านี่เป็นความลับของคุณ แต่ฉันสัญญาว่าจะ เก็บเป็นความลับ”

ชิวรั่วหานพยักหน้า ใบหน้ามีความอับอายปรากฏขึ้น เธอ พูดกับลู่เลี้ยงหยางว่า “พี่เขย คุณห่วงใยฉันเหรอ?”

ลู่เลี้ยงหยางยิ้มและพูดว่า “ไม่งั้นคุณคิดว่าฉันว่างนักหรือ ไง”

ชิวรั่วหานพูดกับลู่เสี้ยงหยางทันที “คือมันเป็นแบบนี้ค่ะ..

ในตอนนี้เธออธิบายเรื่องการกู้เงินดอกเบี้ยสูงให้ลู่เสี้ยง หยางฟัง

หลังจากฟังแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกประหลาดใจ เขาไม่คิด ว่าชิวรั่วหานจะยืมเงินตอกเบี้ยสูงมาเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น

ขณะที่ชิวรั่วหานอยู่ในที่ทำงานเธอได้พบกับคุณน้าสาวคน ทำความสะอาดที่ถูกเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ในบริษัทรังแกเธอจึงช่วยคุณน้าคนทำความสะอาด

คุณน้าคนทำความสะอาดรู้สึกขอบคุณเธอมาก บางครั้งจึง ให้ผลิตภัณฑ์พื้นเมืองแก่เธอ

ไปๆมาๆความสัมพันธ์ของซิวรั่วหานกับน้าทำความ สะอาดนับวันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ

แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา คุณน้าคนทำความสะอาดได้รับ การวินิจฉัยว่าเป็นโรคร้ายแรง ชิวรั่วหานจึงตัดสินใจว่าจะ จ่ายเงินให้คุณน้าคนทำความสะอาดไปพบแพทย์

เธอไม่กล้าบอกครอบครัวของเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึง

ยืมเงินกู้แทน

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก คิดว่าซิวรั่วหาน ยืมเงินกู้ไปทำเรื่องไม่ดี แต่เขาไม่ได้คิดเลยว่าเอาไปทำเรื่อง

ดีๆ

ทันใดนั้นมุมมองของลู่เสี้ยงหยางที่มีต่อชิวรั่วหานก็ เปลี่ยนไปไม่น้อย ก่อนหน้านี้เขามองว่าชีวรั่วหานเป็นเพียง เด็กสาวที่มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย ไม่ได้คิดว่าเธอจะมี จิตใจที่ดีชอบช่วยเหลือคนอื่น

“พี่เขย คุณต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ อย่าบอกแม่ ของฉันนะคะ ไม่งั้นถ้าแม่รู้ แม่คงจะหักขาฉันแน่ๆ” ชิวรั่วหาน พูดอย่างน่าสงสาร
สู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล ฉันสัญญากับคุณว่า จะเก็บเป็นความลับ” จากนั้นระหว่างทางก็มีการพูดคุยและหัวเราะ สู่เสี้ยงหยาง

และชิวรั่วหานกลับไปที่บ้านของซิวรั่วหาน

ชิวรั่วหานวางกระเป๋าของเธอลง นั่งบนโซฟาและกินผลไม้ ขณะพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างมีชีวิตชีวาว่า “พี่เขย ทั้งตัวฉัน เหงื่อออกเหม็นมาก ไปอาบน้ำไหม คุณอยากอาบด้วยกัน เปล่า?”

“” เปลือกตาของลู่เสี้ยงหยางกระตุกและเขาก็กลืนไม่ เข้าคายไม่ออกจริงๆ ชิวรั่วหานมีความคิดที่เปรี้ยวเข็ตฟัน กล่าวว่า “คุณอยากให้ฉันบอกพี่เรื่องที่คุณพูดมั้ย ดูสิว่าพี่จะ ปล่อยฉันปกป้องคุณต่อไปรึเปล่า”

ชิวรั่วหานแลบลิ้นออกมาและพูดว่า “โอเค โอเค คิดซะว่า ฉันไม่ได้พูด”

เธอลุกขึ้นไปที่ห้องนอนตัวเอง หลังจากหาเสื้อคลุมอาบน้ำ แล้วก็เตรียมตัวเข้าห้องน้ำ

ขณะกำลังจะเข้าห้องน้ำ เธอก็หันศีรษะกลับมา รีบวิ่งไปที่สู่ เสี้ยงหยางและพูดอย่างซุกซน “พี่เขย คุณห้ามแอบมองฉัน อาบน้ำที่หลังนะ ถ้ายังไงเผื่อพี่ทนไม่ไหว เกิดเรื่องที่ควบคุม ไม่ได้ ประตูห้องน้ำฉันไม่ได้ล็อค ชอบเปิดประตูทิ้งไว้เป็น นิสัย”
เอ่อ!

สู่เลี้ยงหยางเหงื่อตก สาวน้อยคนนี้กำลังเตือนเขาหรือไม่?

“อิฮิ” จากนั้นชิวรั่วหานก็เข้าไปในห้องน้ำท่ามกลางเสียง หัวเราะ หลังจากนั้นไม่นานก็มีเสียงน้ำไหลตามมาด้วย ละอองน้ำ

สู่เสี้ยงหยางเหลือบมองไปที่ห้องน้ำโดยไม่รู้ตัว ภายใต้ แสงไฟร่างของชิวรั่วหานสะท้อนเป็นเงาอย่างคลุมเครือบน ประตูกระจกฝ้า

ลมหายใจของลู่เสี้ยงหยางกระตุก เขารู้สึกว่ามีเปลวไฟลุก โซนในช่องท้องส่วนล่างของเขา

อดคิดในใจไม่ได้ว่าถ้าเขารีบเข้าไปห้องน้ำตอนนี้ ชิวรั่ว หานคงจะไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน

แต่เมื่อคิดถึงเยสวนอีกครั้ง แรงกระตุ้นในใจของเขาก็จาง

หายไปทันที

เขาหายใจเข้าลึกๆ หันสายตาจากประตูกระจกฝ่าหยิบ โทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรหาซุนเชียงเชียงเพื่อเบี่ยงเบน ความสนใจ

โทรออกไม่นานก็มีคนรับสาย เสียงกวนประสาทของซุนเซี ยงเชียงก็ตั้งมาจากโทรศัพท์มือถือ “ท่านประธาน คุณมีอะไร เหรอ?”
สู่เสี้ยงหยางถามว่า “การวิจัยและพัฒนาผลิตภัณฑ์ใหม่ เป็นอย่างไรบ้าง”

เสียงของซุนเซียงเซียงตึงเครียดขึ้น เขากล่าวว่า “กำลัง พยายามอย่างหนัก แต่ชิลีได้ตอบกลับอย่างชัดเจนแล้ว ภายในสามวันผลิตภัณฑ์ใหม่จะเสร็จสิ้น”

“โอเค” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าและกล่าวว่า “ซิลี่มีความ มั่นใจ เราควรเชื่อใจเธอ”

“แต่ว่า” ซุนเซียงเซียงกล่าวอย่างลังเล “ตอนนี้ผลิตภัณฑ์ ใหม่รุ่นที่สองของชิงเหอกรุ๊ปครอบครองตลาดไปประมาณ 65% ฉันกังวลว่าผลิตภัณฑ์ใหม่ของเราเปิดตัวซ้าเกินไปจะ ทำให้หยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเราค่อนข้างเสียเปรียบ”

ลู่เลี้ยงหยางส่ายหัวและพูดว่า “ไม่เป็นไร มีคำพูดที่ว่ายิ่ง คุณกระโดดสูงเท่าไหร่คุณก็จะยิ่งร่วงลงเร็วเท่านั้น งานของ เราตอนนี้คือทำให้ซิงเหอกรุ๊ปกระโดดสุ่มสี่สุ่มห้า จากนั้นเรา มาคอยดูกันว่าพวกเขาจะตกลงมาตายยังไง”

“โอเค ฉันจะจัดการตามที่ท่านประธานสั่ง” ซุนเซียงเชียง พยักหน้า

“เอาล่ะไปทำอย่างอื่นเถอะ” ลู่เสี้ยงหยางวางสาย โทรศัพท์ มุมปากของเขาโค้งงอเหมือนยิ้ม

“หานปิงหาน เกมระหว่างเราเพิ่งเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ ฉันอยากรู้จังว่าคุณจะรับมือฉันยังไง” สู่เสี้ยงหยาง

พึมพำกับตัวเอง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นวันถัดไปในพริบตา

เช้าตรูสู่เสี้ยงหยางลุกขึ้นไปซื้ออาหารเช้าให้ชิวรั่วหาน หลังจากทั้งสองทานอาหารแล้วเขาก็ไปส่งชิวรั่วหานที่ทำงาน

คู่เสี้ยงหยางขับรถตามไปที่อาคารหนานกั่ว

สมาคมการค้าปินเหอตั้งอยู่ที่อาคารหนานกั๋ว ที่ลู่เสี้ยง หยางเข้ามาในวันนี้เพื่อเตรียมตัวรับสมาคมการค้าอย่างเป็น ทางการและทำให้สมาคมการค้าดำเนินไปอย่างถูกต้อง

หลังจากมาถึงอาคารหนานกั๋วแล้ว ลู่เสี้ยงหยางจอดรถ แล้วเดินไปที่อาคาร

แต่ทันทีที่เขามาถึงทางเข้าอาคารหนานกั่ว เสียงหัวเราะ แปลกๆของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น “โอ้ นี่ไม่ใช่ขยะที่รั่วหานเก็บ ไว้เหรอ นายกล้ามาปรากฏตัวที่นี้ได้ยังไง?”

คู่เลี้ยงหยางหันกลับมา เขาก็เห็นเฉินจิ่นซิ่วและหลินอ้าว

เสว่

เมื่อคืนหลังจากวันเกิดเกาหยู่เมิงสิ้นสุดลง เฉินจี่นซิ่วก็เริ่ม ตามจีบหลินอ้าวเสว่ ส่วนหลินอ้าวเสว่ก็ไม่คัดค้านหรือ ปฏิเสธ ทั้งสองมีท่าทีคลุมเครือต่อกันอย่างมาก

วันนี้หลินอ้าวเสว่มาทำงานที่สมาคมการค้า เฉินจิ๋นชิ่วก็เริ่มแสดงความภักดีและมารับส่งหลินอ้าวเสว่

ในขณะนี้เฉินจิ่นซิ่วเดินเข้ามาและพูดอย่างประชดประชัน ว่า “คุณรู้ไหมว่าที่นี่คือที่ไหน ชะโงกดูเงาตัวเองหน่อยมั้ย นี่ มาได้เหรอ” คือสถานที่ที่คุณสามารถมาใ

ความเย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาของลู่เสี้ยงหยาง เขายิ้ม และพูดว่า “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันมาไม่ได้”