บทที่ 192 ขยะราคาสามแสน

แน่นอนว่าเฉินจิ่นซิ่วไม่ให้นาฬิกาRolexของเขากับลู่เสี้ยง หยางเอาไปทุบสักสองสามที่หรอก แถมเขายังพูดด้วย ใบหน้าที่เย็นชาว่า “ท่าทางจนๆอย่างนาย พอแตะนาฬิกา เรือนนี้หน่อย ฉันเกรงว่าราคานาฬิกาเรือนนี้จะลดลงนะสิ”

สู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบา “ร้อนตัวสินะ ดูท่าจะเป็นของ ปลอม”

“ของปลอมแม่ถึงสิ ทั้งร่างพี่จิ้นซิ่วมีมูลค่าหลายร้อยล้าน ชื่อนาฬิกามูลค่ามากกว่า 10 ล้านเป็นเรื่องปกติ คนยากจน แบบนาย สวมรองเท้าคู่หนึ่งราคา 50 หยวนอย่างนาย แบบ นี้เค้าไว้ให้ขอทานกันรู้รึเปล่า?” จางเหว่ยกระโดดออกมา ทันที เหยียดนิ้วของเขาชี่ไปบนหน้าอกของลู่เสี้ยงหยางและ พูดทีละค่ำ

เมื่อได้ยินแบบนี้ ทุกคนก็พยักหน้า เจ้าพ่ออย่างเฉินจิ๋นซิ่ว ไม่มีความจำเป็นต้องซื้อของปลอม ในทางตรงกันข้ามเห็น ได้ชัดว่าลู่เสี่ยงหยางเป็นคนยากจน แต่เขาก็ยังคงเดินไปเดิน มาที่นี่ราวกับแมลงวันที่น่ารำคาญ

หลังจากนั้นก็มีการถากถางเกิดขึ้น ต่างพุ่งเป้าไปที่ลู่เสี้ยง

หยาง
สุดท้ายชิวรั่วหานไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป เธอยืนขึ้นพูด แทนลู่เสี่ยงหยางว่า “ทุกคนต่างเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ดังนั้น ช่วยระวังคำพูดหน่อย วันนี้เป็นวันเกิดของหยู่เมิง อย่าทำให้ เสียบรรยากาศเลย”

เกาหยู่เมิงพยักหน้าและกล่าวว่า “ใช่แล้ว ทุกคนช่วยเห็น แก่หน้าฉันหน่อย อย่าพูดเรื่องนี้อีก”

หลังจากนั้นเขาก็เหลือบมองไปที่สู่เสี้ยงหยาง เศษสวะ แบบนี้ เป็นคนที่เกาะชิวรั่วหานกินจริงๆด้วย

ชิวรั่วหานเองก็เหมือนกัน คบกับคนไม่ได้เรื่องเสียแรงที่ดู ดีแต่จริงๆแล้วไม่เอาไหน!

ทุกคนจึงไม่เหน็บแนมและเสียดสีสู่เสี้ยงหยางอีกต่อไป

งานวันเกิดดำเนินต่อไป เวลานี้เกาหยู่เมิงประกาศข่าวดี ให้ทุกคนทราบ “หลินอ้าวเสว่ากำลังเตรียมที่จะสมัครเข้าสู่ สมาคมการค้าแห่งเมืองปินเหอของเรา หากไม่มีอะไรผิด พลาด ในอนาคตเธอจะกลายเป็นผู้อาวุโสของสมาคมการ ค้า”

จำนวนผู้อาวุโสในสมาคมการค้านั้นมีจำกัด และมีการคัด เลือกไว้ก่อนแล้ว แต่เฉินเหอถูกลู่เสี้ยงหยางเตะออกลับๆ เพื่อ ให้มีที่ว่าง แต่ไม่ใช่เพื่อหลินอ้าวเสว่มาสมัคร

หลังจบฟังคำพูดของเธอก็เกิดความโกลาหลขึ้นในห้องไม่มีใครที่ไม่ต้องการมีส่วนร่วมกับสมาคมการค้าเพราะ สมาคมการค้านั้นมีอำนาจมาก ตราบเท่าที่มีพวกเขาดูแล เท่ากับในอนาคตยังมีโอกาสในการพัฒนาธุรกิจ

“โอ้ ขอแสดงความยินดีกับอ้าวเสว่ด้วย คุณสามารถเข้าสู่ สมาคมการค้าปินเหอได้ อนาคตต้องไปได้ไกลแน่ๆ”

“ถูกต้อง อ้าวเสว่ ทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ถ้าอนาคตไป ได้ดีอย่าลืมพวกเราล่ะ”

“อ้าวเสว่ ฉันรู้อยู่แล้วว่าชีวิตของคุณจะไม่ธรรมดาแน่นอน แล้วตอนนี้ก็ขึ้นตำแหน่งสูงจริงๆด้วย”

ฟังคำประจบประแจงของคนเหล่านี้แล้วลู่เสี้ยงหยางรู้สึก ตลกไม่น้อย หลินอ้าวเสว่ยังไม่ทันเข้าสมาคมการค้า ยังต้อง ให้เขาเห็นชอบด้วยก่อนถึงจะได้ ฮ่าฮ่า ถ้าพวกเขารู้ว่าเขา เป็นประธานสมาคมการค้า พวกเขาคงต้องคุกเข่าเรียกเขา ว่าพ่อแน่ๆ

หลังจากชมเชยหลินอ้าวเสว่สักพัก แม้แต่เฉินจิ่นซิ่วที่หยิ่ง ยโสก็เดินมาที่มาหาหลินอ้าวเสว่ เขาเหลือบสำรวจที่ร่าง เซ็กซี่ของหลินอ้าวเสว่แล้วแอบกลืนน้ำลาย “อ้าวเสว่ไม่เจอ กันนานเลยนะ ต่อไปจะเป็นผู้อาวุโสของสมาคมการค้าแล้ว งั้นฉันขอเลี้ยงฉลองให้กับคุณนะ คืนพรุ่งนี้ที่ร้านอาหารรอย เอิลเบอร์หนึ่ง”

คำพูดนี้กล่าวอย่างมีชั้นเชิง เป็นที่ชัดเจนว่าเขาต้องการจับหลินอ้าวเสว่

หลินอ้าวเสว่ยิ้มแล้วตอบเห็นตกลงทันที “ได้ค่ะ”

เฉินจีนซิ่วอายุยังน้อยแต่ทั้งตัวเขามีมูลค่าเกือบร้อยล้าน เขาเป็นเด็กที่มีความสามารถ จึงคู่ควรกับเธอหลินอ้าวเสว่

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาก็เป็นช่วงกลางของงาน วันเกิดซึ่งเป็นช่วงของการให้ของขวัญวันเกิด

เฉินจีนจิ๋วแสร้งทำเป็นถูกบังคับ อวดสภาพทางการเงินที่ ไม่ธรรมดาของเขาโดยการมอบกำไลไพลินคู่หนึ่งมูลค่ากว่า 300,000 หยวน

เกาหยู่เมิงกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข นี่เป็นของ ขวัญที่ล้ำค่าที่สุดที่เธอเคยได้รับมาเลย

เพื่อนร่วมชั้นหลายคนจ้องตาเป็นมัน มองเกาหยู่เมิงโดย ไม่รู้ตัว ทุกคนต่างก็อิจฉาในความโชคดีของผู้หญิงคนนี้ เฉิน จีนจิ๋วเพิ่งแสดงความเป็นมิตรกับเธอ ต่อไปผู้ชายรวยๆอย่าง เฉินจิ๋นซิ่วคงตกอยู่ในเงื้อมมือของเธอแล้ว

หลินอ้าวเสว่ยิ้มและมองไปที่เฉินจิ่นชิ่ว แล้วมองเขามาก ขึ้นอีกหลายที่ ยิ่งมองเธอก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเพราะทุกแง่มุม ของเขาตรงตามข้อกำหนดในการคัดเลือกคู่ครองของเธอ

ต่อไปเป็นของขวัญของจางเหว่ย เขาโบกมือและแจก กระเป๋า LV มูลค่า 100,000
เกาหยู่เมิงหยิบกระเป๋า LV ขึ้นมาและขอบคุณเขาครั้งแล้ว

ครั้งเล่า

จางเหว่ยพูดอย่างเฉยเมย “แค่กระเป๋าLVธรรมดาๆเอง ปี นี้เป็นเพียงจุดเริ่มต้น ปีหน้าจะแพงกว่านี้อีก ฉันกำลังทำ ธุรกิจกับพี่จีนจิ๋ว ในอนาคตมีความเป็นไปได้ที่จะมีมูลค่า หลายร้อยล้าน”

“ค่ะๆ” เกาหยู่เมิงพยักหน้ารัว หัวใจของเขาสั่นไหว เริ่ม หวั่นไหวเพราะจางเหว่ยแล้ว

หลังจากนั้นชิวรั่วหานก็มอบของขวัญให้เธอ เป็นชุดเครื่อง

สำอางมูลค่ามากกว่า 100,000 หยวน

สิ่งนี้ทำให้เพื่อนร่วมชั้นชายหลายคนอิจฉาลู่เสี้ยงหยาง มากขึ้นเรื่อยๆ ไอ้ไก่อ่อนนี้ได้เมียรวยจริงๆ

ไม่กี่นาทีต่อมาของขวัญของทุกคนก็ให้เกือบครบแล้ว ลู่เสี้ ยงหยางยังคงนั่งอยู่บนโซฟา โดยไม่มีสัญญาณจะขยับตัว

จางเหว่ยมองเขาด้วยท่าทางแปลกๆ แล้วพูดว่า “อย่าเอา ของจากข้างทางออกมาล่ะ จะได้ไม่อายคนอื่นเค้า แล้วก็ ทำให้เราเสียอารมณ์ด้วย”

สู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย ไม่สนใจเขา จากนั้นลุกขึ้น จาก โซฟาเดินไปที่ด้านข้างของเกาหยู่เมิงแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ มาโดยกะทันหันฉันเลยไม่ได้เตรียมของขวัญไว้แต่ฉันได้ให้คนไป.. ”

ยังไม่ทันพูดจบประโยค จางเหว่ยก็ชี้หน้าลู่เสี้ยงหยาง “แม่งเอ้ย กูว่ากูมองมีงดีเกินไปว่ะไอ้เศษสวะ แม้แต่ของข้าง ทางก็คงไม่มีปัญหาซื้อละมั้ง ช่าๆ ข่าฉิบหาย”

พอประโยคนี้ดังขึ้นมา

“ฮ่า ๆ ๆ ” เสียงหัวเราะดังก้องทั้งห้อง ทุกคนมองลู่เสี้ยง หยางอย่างประชดประชัน

ไอ้บื้อนี่น่า ชะมัด แม้แต่ของขวัญก็ไม่ได้เตรียมมาเลย ใช่ไหม แม่ง คิดจะมากินและดื่มที่นี่อย่างเดียวเหรอ

หลินอ้าวเสว่ขมวดคิ้วรู้สึกว่าลู่เสี้ยงหยางน่ารังเกียจ

ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกเสียดายแทนชิวรั่วหาน แม้ว่าจะเป็น ไก่อ่อน แต่ก็หาคนที่พอจะพาออกงานได้

เฉินจิ่นซิ่วเอ่ยแทรก “รั่วหาน นี่คนของคุณ ถ้าคุณให้เงิน เลี้ยงเขาเขาก็คงไม่น่าสมเพชขนาดนี้ ฮ่าๆๆ ดูเหมือนว่าคุณ จะปฏิบัติกับเขาในฐานะมนุษย์ด้วยเช่นกัน”

ปอดของชิวรั่วหานกำลังจะระเบิด เธอมองเฉินจิ๋นชิ่วแล้ว พูดว่า “หยุดพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว ระหว่างเรายังไม่จบ!”

ในใจเธอรู้สึกผิด เธอไม่ควรพาลู่เสี้ยงหยางมาและปล่อย

ให้เขาโดนโจมตีแบบนี้
สู่เสี้ยงหยางยิ้มและพูดกับเฉินจื่นชิ่ว่า “ไอ้ที่ม ฉันยังพูด ไม่จบเลย ร้องขึ้นมาอย่างกับหมา แม้ว่าฉันจะไม่มีของขวัญ ตอนนี้ แต่ฉันก็ขอให้คนสักคนส่งมาให้แล้ว ไม่ต้องห่วงนะ ขยะที่คุณให้ก็เทียบไม่ได้กับของขวัญของฉันหรอก”

อะไรนะ?

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนมองไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่าง ว่างเปล่า สงสัยว่าหูของพวกเขาได้ยินผิดหรือไม่

ของขวัญของเฉินจิ้นซิ่วมีมูลค่าถึง 300,000 หยวนแต่ กลายเป็นขยะในปากของลู่เสี้ยงหยาง

ไอ้บ้า โม้อะไรเนี่ย

ชิวรั่วหานตกใจ เธอดึงแขนเสื้อของลู่เสี้ยงหยางแล้วกระ ซิบ “พี่เขย คุณโกรธจนเสียสติไปแล้วเหรอ ของขวัญจากเฉิน จีนซิ่วมีมูลค่า 300,000 หยวน คุณจะใช้อะไรไปข่มเขา?”

พูดตามตรง เธอเองก็อยากควักกระเป๋าแล้วซื้อของขวัญ อันมีค่าให้กับลู่เสี้ยงหยางเพื่อให้รอดพ้นจากสถานการณ์ บ้าๆนี่ แต่เธอใช้จ่ายเงินอย่างสุรุ่ยสุร่าย แม่ของเธอจึง ควบคุมเงินค่าขนม ตอนนี้เธอเอาเงินไม่กี่แสนออกมาให้ลู่เสี้ ยงหยางไม่ได้

เฉินจิ๋นซิ่วยิ้มอย่างเฉยเมย “ดูตัวตลกกระโดดไปมานี่สิ เห็นแก่มีคุณธรรม ฉันก็เลยแนะนำให้ แต่กลับคุยโวไม่หยุด”
จางเหว่ยหัวเราะเบาๆ กล่าวว่า “โอเค ดีมาก เราทุกคน กำลังรอดูว่าคุณจะให้ของขวัญอะไร”

หวังลีตะโกนแปลกๆ “มันจะไม่ถูกหยิบขึ้นมาจากถังขยะ หรอกเนอะ ฮ่า ๆ ๆ เหม็นจะตาย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า นั่นน่ะสิ ขยะในกองทิ้งอย่าหยิบขึ้นมาเลย น่า อายจะตาย” หลายคนต่างเออออ