บทที่187 มีดพันหมื่นเล่ม

ในตอนนี้ สำหรับเหล่าชายผู้มีอำนาจ ในใจพวกเขามีแต่ ความโกรธ ความโกรธที่ยากจะอธิบาย

หานปิงหานคือนางฟ้าที่ไม่อาจเอื้อม สมบูรณ์แบบไร้ที่ติ ในสายตาพวกเขา พวกเขากระทั่งยกให้หานปิงหานเป็นสิ่ง ต้องห้ามของพวกเขา จะปล่อยให้เด็กแปลกหน้าเข้ามายุ่งได้ ยังไง

อีกอย่างยังใช้ท่าพิชิตที่มีความเอาชนะอย่างมากกับหาน

ปิงหาน

โดยไม่รู้ตัว พวกเขาใช้ความเคยชินมองว่าฉากนี้ลู่เสี้ยง หยางคว้าหานปิงหานไปแล้ว คว้าผู้หญิงของชายมีอำนาจ เหล่านี้ไปแล้ว!

ต้องตาย!

แกมันต้องตาย!

เหล่าชายผู้มีอำนาจต่างจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่างโหด เหี้ยม ราวกับต้องการให้เขาถูกมีดหมื่นพันเล่มที่มแทงทุกๆ นาที

เหอหุ้นเหลียงเองก็เป็นคนมีแผนการ นอกจากความโกรธ แล้ว เขายังมีความสุขลับๆในใจ
ในอดีตหานปิงหานอาศัยว่าตนเองเป็นคุณหนูไหญ่ตระกูล หาน มีความหยิ่งผยอง ชายมีอำนาจอย่างเขามาตามจีบหาน ปิงหาน หานปิงหานเอาแต่เพิกเฉย

ในคืนนี้ สู่เลี้ยงอย่างต่ำให้หายปิงหานต้องพบเจอกับ ความอัปยศแบบนี้ เขากระโดดออกมาสั่งสอนลู่เสี้ยงหยาง แทนหานปิงหาน แน่นอนว่าจะต้องหลงเหลือความประทับใจ ที่ยากจะลบล้างในใจหานปิงหาน

คิดมาถึงตรงนี้ เหอจุ้นเหลียงก็เกือบจะยิ้มออกมาด้วย ความตื่นเต้น ลู่เสี้ยงหยางช่วยเบาแรงเขาได้จริงๆ

โดยไม่มีความลังเลใดๆ เขาตบไปที่โต๊ะ มองไปที่ลู่เสี้ยง หยางแล้วพูด “ไอ้หนู ปล่อยคุณหาน แล้วก็ก้มหัวขอโทษคุณ หานหลังจากนี้ชีวิตของแกในคุก ก็อาจจะดีขึ้นหน่อย”

เขาตัดสินใจได้แล้ว ว่าจะส่งลู่เสี้ยงหยางเข้าคุก สำนึกใน

ความผิด

มีอของลู่เสี้ยงหยางยังคงกดอยู่บนหัวของหานปีงหาน ทำ ให้หานปิงหานทั้งดูจนตรอกและอัปยศ

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็หันไปมองเหอหุ้นเหลียง แล้ว พูดนิ่งๆ “คิดว่าคุกของปืนเหอเป็นของบ้านแกหรอ? อยากจะ ส่งฉันเข้าไป ก็ส่งฉันเข้าไปเลย”

เหอหุ้นเหลียงหัวเราะ แล้วพูดอย่างภาคภูมิใจ “ถ้าแกไม่เชื่อ จะเสี่ยงโชคดูก็ได้ แกไม่ใช่คนแรก และไม่ใช่คนสุดท้าย ที่จะได้สวัสดิการแบบนี้”

ก่อนหน้านี้ก็มีคนไม่น้อยที่ทำให้เหอหุ้นเหลียงขุ่นเดือง ถ้า ไม่ถูกเขาต่อยตีต่อหน้า ลับหลังก็ถูกส่งเข้าคุก สุดท้ายก็ไม่มี วันได้ลืมตาอ้าปาก

การแสดงออกบนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางนั้นเย็นชาและ เฉยเมยอย่างไม่เคยมีมาก่อน พูดเน้นย้ำทีละคำ “สังคมนี้มัน มีคนพาลอย่างแกเยอะเกินไป สังคมมันถึงได้ตำมืด ไม่ ยุติธรรมแบบนี้”

เหอหุ้นเหลียงยังคงมีท่าทีมีชัย แม้แต่น้ำเสียงก็หยิ่งผยอง “นี่มันคือความจริง คนมีอำนาจอย่างพวกฉัน ถึงคราวจะต้อง ควบคุมชีวิตต่ำต้อยของพวกแก พูดตามจริง ในสายตาฉัน ชีวิตแกยังไม่มีค่าเท่าหมาที่ฉันเลี้ยงเลย แกเข้าใจไหม?”

ได้ยินคำนี้ ตัวของลู่เสี้ยงหยางก็แผ่ออร่าฆ่าฟันหนาทึบขึ้น

เรื่อยๆ

สังคมนี้ต้องการความยุติธรรม ความเป็นธรรม ความรู้สึก

ผิดชอบชั่วดี

ถอนหายใจหนึ่งเฮือก แล้วลู่เสี้ยงหยางก็พูดขึ้น “คนมี อำนาจที่คิดว่าตัวเองสูงส่งกว่าคนอื่นอย่างพวกแก เพลิดเพลินอยู่กับความสุข พวกแกควรรู้ไว้ว่าสิ่งที่พวกแก ครอบครองอยู่ตอนนี้ หรือเงินทุนที่พวกแกหยิบเอามาเหยียบคนธรรมดาได้ตามใจ มันสร้างอยู่บน ตัวของคนที่ต่อสู้ เพื่อความปลอดภัยของชาติอย่างลับๆตั้งกี่คน พวกแกมี คุณสมบัติอะไรที่จะได้เสวยสุขกับโลกที่เจริญรุ่งเรือง?”

คำพูดนี้แข็งแกร่งมีพลัง เป็นถ้อยคำที่สวยงาม

น่าเสียดายที่คนที่มีความชอบธรรมในที่นี้มีน้อย ไม่อย่าง นั้นเมื่อฟังคำพูดของลู่เสี้ยงหยางแล้ว จะต้องเกิดจิตวิญญาณ ที่กล้าแกร่ง แล้วปรบมือให้แน่นอน

ชายผู้มีอำนาจหลายคนหัวเราะไอ้ลู่เสี้ยงหยางนี้คิดว่าตัว เองเป็นผู้กอบกู้โลกหรอ? พูดให้ตัวเองสูงส่งซะขนาดนั้น

เหอจุ้นเหลียงยิ้มเย้ยหยัน แล้วพูดต่อ “ช่างน่าเศร้า แก ไม่รู้จัก ใบหน้าที่แท้จริงของโลกนี้ ในสายตาผู้ดีมั่งคั่งอย่าง พวกฉัน ชีวิตที่ต่ำต้อยของพวกแกก็เหมือนกับหญ้า มีอะไร ควรค่าแก่ความสงสาร เอาเถอะ พูดไร้สาระให้น้อยหน่อย รีบปล่อยคุณหานได้แล้ว”

ที่ทำให้คนแปลกใจคือ ลู่เสี้ยงหยางยอมปล่อยหานปิง หานไปจริงๆ

นี่ทำให้คนมากมายคิดว่า ลู่เสี้ยงหยางกลัวแล้ว เดี๋ยวก็จะ

ขอประนีประนอม

แต่การเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้นในตอนนี้

พอลู่เสี้ยงหยางเขย่าตัว จู่ๆก็หายไปจากที่เดิม วินาทีต่อมาก็ไปอยู่ข้างเหอจุ้นเหลียง

รวดเร็วมาก!

“แกจะต้องจ่ายให้แก่ราคาความไร้ปัญญาของแก” ใน ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางพูดก็เริ่มลงมือ

ขาขวายกขึ้น เตะเข้าที่ข้อต่อเข่าทั้งสองของเหอหุ้นเหลียง

เป้าะเป้าะ!

เสียงกระดูกหักแทบจะดังขึ้นในเวลาเดียวกัน เหอหุ้นเหลี ยงคุกเข่าลงกับพื้นทันที

“อ๊ากก!” เสียงกรีดร้องแทงหัวใจ ในที่สุดก็ดังออกมาจาก

ปากของเหอจุ้นเหลียง

เหอหุ้นเหลียงรู้สึกได้ว่า ข้อต่อเข่าทั้งสองของตนหักแล้ว ความเจ็บปวดที่บีบหัวใจแบบนี้ เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยได้สัมผัส เลยในชีวิต

แต่นี่ยังไม่นับ ความเหี้ยมโหดที่รอเขาอยู่หลังจากนี้

คู่เสี้ยงหยางยื่นมือทั้งสองข้างออกไป ดึงแขนทั้งสองข้าง ของเหอหุ้นเหลียงไว้ข้างหลัง ใช้แรงบีบลงไป แขนทั้งสอง ข้างถูกหักออกจากศอก

“อ๊ากกก!” เสียงกรีดร้องที่น่าเศร้า และเสียดแทงหัวใจยิ่ง

กว่าเดิมดังออกมา
ชายผู้มีอำนาจรอบด้านต่างขนลุกชัน เหงื่อบนตัวใหลไม่

หยุด

สู่เสี้ยงหยางบ้าไปแล้ว ไม่กลัวตายเลยซักนิด

หานปิงหานที่ได้สติจากความอับอาย ความอัปยศ เปลือก ตากระตุก เธอคิดไม่ถึงว่าวิธีการของลู่เสี้ยงหยางจะหลั่ง เลือดมากขนาดนี้ แล้วยังในเวลาแบบนี้ เธอยิ่งเสียอาการไม่ ใต้ สูดหายใจเข้าลึกไม่หยุด พยายามทำให้ตัวเองสงบลง

แต่หลังจากลู่เสี้ยงหยางหักสองข้อต่อเข่ากับสองข้อศอก ของเหอจุ้นเหลียงแล้ว ก็ไม่ได้ทำต่อ ถ้าแปปเดียวก็เล่นเขา จนตายแล้ว งั้นเกมก็จะไปต่อไม่ได้

“วันนี้ ชีวิตหมาของแกที่สูงส่ง ถูกควบคุมอยู่ในมือของฉัน แล้ว รสชาติมันเป็นยังไงบ้าง?” สู่เสี้ยงหยางมองไปที่เหอหุ้น เหลียงแล้วถาม

เหอหุ้นเหลียงเจ็บจนตัวสั่นตั้งนานแล้ว เหงื่อเย็นบนหน้า ผากก็ไหลลงมา จะพูดอะไรได้อีก

“ไอ้สวะ ถ้าไม่มีพื้นฐานครอบครัวของแกมาสนับสนุน แก ก็เป็นแค่ขี้หมา” ลู่เสี้ยงหยางถีบทีเดียวทำเอาเหอจุ้นเหลียง ล้มลงไปกับพื้น ดิ้นรนราวกับหมาตาย

จากนั้นก็มองไปที่หานปิงหานอีกครั้ง แล้วพูดเบาๆ “ตอน นี้แกยังคิดว่าตัวเองมีเงินทุนที่น่าภูมิใจอีกไหม? เมื่อกี้ฉันพูดแล้ว แกมันก็แค่กะหรี่ เห็นด้วยกับค่านี้ไหม?

หานปิงหานหน้าเขียวม่วง เธอไม่คาดคิดว่า สู่เสี้ยงหยาง จะกล้าหาญมากขนาดนี้ ไม่เกรงกลัวต่ออำนาจ กล้าลงมือฆ่า อย่างโจ่งแจ้งแบบนี้

แต่สภาพจิตใจเธอดีมาก ปั้นหน้ายิ้มแล้วพูด “แกอาจจะ ยังไม่รู้ สถานะของตระกูลเหอในปในเหอ แล้วเหอจุ้นเหลียงก็ เป็นที่เคารพนับถือมากที่สุดในตระกูลเหอ วันนี้แกทำผิดต่อ ตระกูลเหอ บวกกับตระกูลหานอีก แล้วยังชายผู้มีอำนาจทั้ง ล็อบบี้ แกมีซักสิบชีวิตก็ซดใช้ไม่ได้”

พูดจบเธอก็ยิ้มอย่างโหดเหี้ยม ลู่เสี่ยงหยางยังคงตกอยู่ ในแผนของเธอ

คู่เสี้ยงหยางโบกมือ แล้วพูดอย่างเมินเฉย “หานปิงหาน นะหานปิง หาน จู่ๆฉันก็เปลี่ยนความคิดเห็นที่มีต่อแกแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันคิดว่าแกฉลาดนิดหน่อย แต่ตอนนี้ดูเหมือน แก จะโง่เหมือนหมู แกคิดว่า ฉันจะมองเห็นพวกผู้รากมากดี อย่างที่แกพูดพวกนี้ในสายตาหรอ? ดูท่า แกยังเพ้อฝันอยู่ ถ้าอย่างนั้น แกลองออกคำสั่งซักหน่อย ดูชิว่าพวกคนมี อำนาจพวกนี้ มีซักคนไหมที่กล้าออกมายืนพูดแทนแก”

หานปิงหานโกรธจนแทบอ้วกเป็นเลือด ไอคิวและทักษะ การวางแผนของเธอเป็นสิ่งที่เธอภาคภูมิใจที่สุด แต่ตอนนี้ กลับถูกลู่เสี่ยงหยางย่ำยีไร้ค่า
แต่ถึงอย่างไร เธอก็ไม่เชื่อคำพูดของสู่เสี้ยงหยางแม้แต่ น้อย คิดว่าเหล่าชายมีอำนาจที่อยู่ที่นี่ จะต้องมีใครซักคน อยากคุกเข่าประจบประแจงเธอ สายตาของเธอมองไปที่ชาย ผู้มีอำนาจทั้งหลายโดยไม่รู้ตัว

แต่ว่าคราวนี้ เหล่าชายผู้มีอำนาจที่แต่เดิมหยิ่งผยองทั้ง หลายกลับหดคอลง สีหน้าแสดงความหวาดกลัวอย่างมาก ความหมายคือไม่กล้าก้าวออกมาเลยแม้แต่น้อย

ตูม!

หัวใจของหานปิงหานสูบฉีดอย่างหนัก ราวกับว่าถูกชน ด้วยค้อนขนาดใหญ่ที่ไร้รูปร่าง

ลู่เสี้ยงหยางมันช่าง-ใช้พลังของคนเหยียบย่ำพวกผู้ลาก มากตีทั้งหมด

ความไม่พอใจ ความอัปยศ ความโกรธแค้น ถูกความ ต้องการเอาชนะท่วมไปทั้งหัวใจของหานปิงหาน