บทที่ 170 สูตรยาเปื้อนเลือด

ซิลี่ตัวนิ่งแข็ง สูตรยาเปื้อนเลือดนี่กุนเชียงเชียงให้เธอมา เธอจำได้อย่างแม่นยำ เมื่อตอนที่ขุนเชียงเชียงให้กระดาษ ใบนี้เธอมา ซุนเซียงเชียงบอกว่าเธอได้มาจากเพื่อนคนนึง

แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น สิ่งสำคัญคือ กระดาษใบนี้เธอได้นำ มาพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว ก็แค่ขยะที่ไร้ค่า ใบหนึ่ง “พอได้แล้วรุ่นพี่ อย่าล้อฉันเล่นอยู่อีกเลย กระดาษใบนี้ไม่มี คุณค่าอะไรทั้งนั้น คู่ควรกับสูตรยาที่น่าทึ่งที่ไหนกัน” ซิลี่เอ่ย พลางส่ายหน้าไปมา

“อีบ้า ฉันเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ หรือว่าเธอกันแน่? ฉัน บอกว่าสูตรนี้น่าทึ่ง ก็คือน่าทึ่ง” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความ จริงจังที่ไร้ที่ท่าล้อเล่นแต่อย่างใด

ซิลี่ตบหน้าผากของตนเบาๆถ้าจะพูดถึงความสามารถ ด้านชีววิทยา

รุ่นพี่ของเธอเก่งกว่าตัวเธอหลายเท่าตัว รุ่นพี่เธอสามารถ เป็นอาจารย์ของเธอได้เลย ฉะนั้นรุ่นพี่เธอมีสิทธิ์ในการ วิจารณ์ แต่เธอก็ยังคงสงสัย

“รุ่นพี่ กระดาษใบนี้ฉันเองก็ดูแล้ว ข้างในนั้นมียาหลาย ชนิดที่ขัดแย้งต่อกัน จะเป็นสูตรยาที่น่าทึ่งอย่างที่พี่ว่าได้อย่างไรกัน?” ซิลี่เอ่ยด้วยความประหลาดใจ

หลิวหรูยู่ตื่นเต้นจนตัวสั้นระริก “ตรงนี้ถึงเป็นจุดที่น่าที่ง โลกที่เราอาศัยอยู่ ทุกสิ่งต่างมีกฎของแรงผลักดันซึ่งกันและ กันและดึงดูดซึ่งกันและกัน ขอแต่เพียงหาจุดศูนย์กลางของ สองสิ่งนี้ได้ ก็จะสามารถสร้างสิ่งที่มหัศจรรย์ใด้ ช่วงนี้ฉัน กำลังวิจัยผลิตภัณฑ์บำรุงผิวใหม่ มีหลายจุดที่ฉันรู้สึกผิด ปกติ แต่ก็หาทางแก้ไขไม่ได้ กระดาษที่ไร้ค่าใดๆนี้ ช่วยฉัน ได้มากเลยทีเดียว”

“ว้าว! จริงเหรอ?” ซิลี่อุทานด้วยความตะลึง

“นังโง่ ฉันเคยโกหกแกซะที่ไหน? บอกมาเร็วเข้า กระดาษ ใบนี้ได้มาจากไหน? นี่เป็นของล้ำค่าที่ไร้สิ่งใดเทียบได้” หลิ่ว หรูยู่เอ่ยด้วยความคลั่งไคล้และตื่นเต้น

“เพื่อนของประธานซุนให้เธอมา เธอก็เลยเอามาให้ฉันอีก

ที่

เพื่อให้ฉันประกอบการพิจารณา วิจัยผลิตภัณฑ์ใหม่” ซิลี่ เอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

“พระเจ้า เพื่อนของประธานชุนคนนี้ ต้องเป็นอัจฉริยะ แน่นอน เขาเทียบกับผู้เชี่ยวชาญคนที่ฉันบอกได้แน่นอน” หลิ่วหรูยู่เอ่ยด้วยความตื่นเต้นมากกว่าเดิม เธอเข้าไปคล้อง คอของซิลี่เขย่าไปมา โดยไม่คำนึงถึงมือที่เปื้อนเลือดประจำ เดือนอยู่เลย
“อี้..รุ่นพี่ ทำอะไร…” ชิลี่อุทานร้องด้วยความรังเกียจ

“โทรหาประธานขุนของแกเร็วเข้า เพื่อนที่ให้กระดาษใบนี้ มาคือใคร? ฉันจะพบเขาในคืนนี้” หลิ่วหรูยู่เร่งเธอ ด้วย สภาพที่ดูไม่ได้เลย

“ได้ได้ได้ ฉันจะโทรเดี๋ยวนี้แหละ แต่ว่ารุ่นพี่ พี่จะไปแบบ ล่อนจ้อนแบบนี้ไม่ได้นะ” ซิลี่เอ่ยด้วยความขบขัน

“รอเดี๋ยว ฉันจะจัดการตัวเองให้เรียบร้อยเดี๋ยวนี้”

หลิวหรูยู่วิ่งเข้าไปในห้องน้ำด้วยความเร็วปานสายลมอีก

ครั้ง

ในเวลาเดียวกันนั้น ซิลี่กำลังต่อสายหาซุนเชียงเชียง

* ซัลโหล ลี่ลี่ โทรหาฉันตึกตื่นป่านนี้ มีเรื่องอะไร?” ซุ่นเซี ยงเซียงเอ๋ยถาม

ซีลี่เก็บกลั้นความตื่นเต้นของตนเองเอาไว้ “ท่านประธาน ซุน กระดาษที่ท่านให้ฉันมาเมื่อเช้านี้ มันมีประโยชน์ต่อการ วิจัยของฉันจริงๆ แต่ฉันมีบางอย่างที่ไม่เข้าใจ ท่านสามารถ ติดต่อคนที่ให้สูตรนี้กับฉันได้หรือไม่?”

“อืม ได้สิ ฉันจะส่งให้เธอเดี๋ยวนี้” ซุนเซียงเซียงเอ่ย หลัง วางสายเธอไม่ลืมที่จะสั่งเตือน “ตึกแล้ว เธอรีบกลับบ้านไป เถอะ งานทำไม่หมดหลอก ดูแลตัวเองดีๆ”

ซิลี่พยักหน้ารับ ด้วยความรู้สึกอบอุ่นและซาบซึ้งใจ
หลังวางสาย ซุนเซียงเซียงส่งเบอร์โทรศัพท์ของลู่เสี้ยง หยางให้กับหญิงสาวทันที

เหนือความคาดหมาย ซุนเซียงให้เธอแต่เบอร์เดียว เท่านั้น

ซิลี่ต่อสายหาฝ่ายตรงข้ามทันที แต่เธอก็ต้องพบกับความ ผิดหวัง เมื่อปลายสายไม่มีคนรับสาย

หลิ่วหรูยู่เก็บกลั้นไม่ไหว เธอกระทืบเท้าพร้อมเอ่ย “พอได้ แล้วเลิกโทรได้แล้ว เดี๋ยวค่อยโทรอีกที ฉันจะพาเธอไปที่ ห้องแลปของฉัน เพื่อวิจัยผลิตภัณฑ์ตามกระดาษใบนี้”

ซิลี่ตบหน้าผากตนเอง “ตอนนี้? ดึกดื่นเช่นนี้?”

“ใช่ ตอนนี้ เลิกพร่ำได้แล้ว ไปกับฉันเร็วเข้า ไม่แน่ ผลิตภัณฑ์ที่จะสั่นสะเทือนไปทั่ววงการความงาม กำลังจะถือ กำเนิดขึ้นในฝ่ามือของฉัน” หลิ่วหรูยู่เอ่ยพร้อมลากซิลี่มุ่ง ออกไปข้างนอก

ระหว่างทาง ซีรี่ยังคงรู้สึกว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความฝัน เธอยกมือขึ้นนวดขมับตนเอง

เธอคิดว่าตัวเธอทุ่มเทให้กับงานมากพอแล้ว แต่รุ่นพี่ของ เธอกลับมีความทุ่มเทมากกว่าหลายเท่า

ไม่สงสัยเลยว่าทำไมรุ่นพี่ของเธอถึงได้ไปไกลกว่าเธอ

ขนาดนี้
หลังครึ่งชั่วโมงผ่านไป ซิสี่แสะหลังหรูอยู่เดินทางมาห้อง ห้องแลปเป็นที่เรียบร้อย หลี่หรูยู่ลงจากรถพุ่งเข้าไปยังห้อง ทันที ทิ้งซิลี่เอาไว้เพียงลำพัง

ซิลี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอกระทืบเท้าอย่างแรงด้วยความ โมโห “ดีที่พี่ไม่ใช่แฟนของฉัน ไม่อย่างนั้นฉันได้ปลด ตำแหน่งพี่แน่”

เวลากว่าชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ด้วยความเบื่อหน่าย ซิลี่จึงขึ้นไปนอนบนรถ ทันไดนั้นเอง หลิ่วหรูยู่พุ่งเข้ามาในรถ ปลุกให้ซิลี่ตื่นจากความฝันอันแสน หวาน กระเป๋าในมือของซิลี่ แทบตกหล่นกับพื้น

“มีอะไรรุ่นพี่? ได้อะไรมาบ้างไหม?” ซิลี่ตั้งสติ ก่อนที่จะ เอ่ยถามหลิวหรูยู่

หลิ่วหรูยู่มีที่ท่ากระอักกระอ่วน สายตาลังเล พร้อมพิมพำ เสียงแผ่ว “ตอนนี้ยังไม่ได้อะไร”

ซีรี่ระเบิดอารมณ์ออกมาทันที พร้อมตะโกนเสียงดังลั่น “บ้าเอ้ย ฉันคิดเอาไว้อยู่แล้ว เพื่อนของประธานซุนคนนั้น ต้องช่วยอะไรไม่ได้แหง

รุ่นพี่ก็ด้วย ยังไงซะก็ถือว่าเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยา ทำไมถึงได้เชื่อคนอื่นง่ายๆแบบนี้..
หลิ่วหรูยู่ยกมีอขัดคำของหญิงสาว “ไม่ใช่ปัญหาของสูตร สูตรนั่นน่าทึ่งจริงๆ แต่เมื่อกี้ฉันตื่นเต้นไปหน่อย กระดาษก็ เลยเปื้อนเลือด มองไม่เห็นตัวอักษรเลย ก็เลยมีผลกระทบต่อ การวิจัยของฉัน”

* ซิลี่พูดอะไรไม่ออก เพียงแค่รู้สึกมีอีกาหลายตัวบิน อยู่เหนือหัวเธอ

“ฉันว่าไปถามเพื่อนคนนั้นของประธานซุนของแกเลยดี กว่า แกรีบโทรหาเขาเร็วเข้า”

หลิ่วหรูยูรีบเร่งรุ่นน้องสาว

ซิลี่พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เธอจำใจต้องต่อสายหาเบอร์ ที่ซุนเซียงเซียงให้มา

หากแต่เธอต้องผิดหวังอีกครั้ง เมื่อปลายสายไม่สามารถ ติดต่อได้

“รุ่นพี่ รอหน่อยแล้วกัน คงสัญญาณไม่ดี” ซีลี่ถอนหายใจ ออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย

หลิ่วหรูยู่เหม่อลอย สติไม่อยู่กับตัว เธอยังคงจับจ้องที่ กระดาษใบนั้นนึ่ง

ซิลี่นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้กะทันหัน เธอเอ่ยด้วยความ บูดบึง “รุ่นพี่ กระดาษใบนี้ฉันโยนทิ้งถังขยะไปแล้ว พี่ไป หยิบมันขึ้นมาได้ยังไง?”
หลิ่วหรูดูละความสนใจจากกระดาษ พร้อมหันไปทางซิลี่ ด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “ตอนที่ฉันเข้าห้องน้ำ ฉันเห็นตัวอักษร บนกระดาษเข้าโดยบังเอิญ ทีแรกฉันคิดว่าเป็นจดหมายรัก เสียอีก ก็เลยหยิบขึ้นมาดูด้วยความสงสัย ไม่คิดเลยว่าจะ เป็นสูตรนี้”

““ซิลี่แทบจะเป็นลม รุ่นพี่สาวสวยที่ดูเย็นชา กลับเป็น คนอยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านหนักเอาการขนาดนี้

“รุ่นพี่ ฉันว่าพี่ไม่น่ามาเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านชีววิทยา พี่ควร ไปเป็นปาปารัสซี่” ซิลลี่ทำตาขวาง

“พอได้แล้ว แกเลิกล้อฉัน แล้วรีบโทรเร็วเข้า” หลิ่วหรูยู่ กดดันหญิงสาวอีกครั้ง

ซิลลี่จึงทำการต่อสายหาลู่เสี้ยงหยางอีกรอบ