บทที่ 160 นายทำอะไรฉัน

คู่เสี้ยงหยางรีบผลักถังหลงออกอย่างรวดเร็ว ปากก็ตะโกน เสียงดัง “ถ้านายทำตัวสะอิดสะเอียนกับฉันอีก ระวังฉันจะตัด เส้นเอ็นมือกับขานายที่เพิ่งเชื่อมไปใหม่อีกครั้ง”

ถังหลงหัวเราะแห้งๆ ถึงตระหนักได้ว่า เมื่อครู่นี้พฤติกรรม ตัวเองเลวร้ายและขยะแขยงมากแค่ไหน รีบโบกปัดแล้วพูด ขึ้น “ลูกพี่ เมื่อกี้ผมตื่นเต้นเกินไป คุณอย่าไปใส่ใจเลย”

ถังปิงหยู่หายใจเข้าลึกๆ รู้สึกตระหนักทั้งสามมุมมองแล้ว นี่คือความรักของเกย์ในตำนานเหรอ?

สู่เสี้ยงหยางทำเสียงฮึดฮัตในจมูก ควักขวดหยกขนาด เล็กพกพาสวยงามออกมาจากอ้อมแขน โยนให้ถังหลงแล้ว พูดขึ้น “ทายาเหลวในนี้บนแผลนาย รอยแผลเป็นบนแผลมัน จะหายไป ผิวบนร่างกายนายจะกลับมาเหมือนเดิม”

“อืมๆ ” ถังหลงพยักหน้ารัวๆ ยื่นมือไปหยิบขวดหยก สีหน้ามีความสุขอย่างเป็นธรรมชาติ ร่างกายเขาถูก ฟัน 36 แผล ตอนนี้มีรอยแผลเป็นหลายๆ ที่ สามารถลบมัน ออกได้ จะดีมากที่สุดอย่างแน่นอน

“ไปแล้วนะ มีอะไรก็โทรมา” หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ ได้อยู่ในห้องคนไข้ต่อ หันตัวแล้วเดินออกมา
และถังปิงหยู่ก็จ้องมองทิศทางที่สู่เสี้ยงหยางเดินออกไป ตลอดเวลา ดูเหมือนในใจกำลังครุ่นคิด

ฉากนี้ถังหลงเห็นในสายตา ยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “พี่ ถ้าพี่ชอบลูกพี่ฉันจริงๆ ก็จีบได้เลย”

ถังปีงหยู่หน้าสวยกลายเป็นแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จ้อง มองถังหลง “ใครบอกฉันชอบเขา เฮอะ ถ้ากล้าพูดไร้สาระ อีก ฉันจะฉีกปากนาย”

ๆ…” ถังหลงทางมือออก แสดงออกว่าหมดหนทางไม่พูด

อะไรอีกต่อไป

หลังจากลู่เสี้ยงหยางออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว ก็ วางแผนจะไปเฟยหยางกรุ๊ป

ในช่วงนี้ เขาไม่ได้ไปถ่ายทำภาพยนตร์กาลเวลาที่บากบั่น เลย กองถ่ายทั้งหมดของกาลเวลาที่บากบั่นถูกระงับชั่วคราว มาหลายวันแล้ว ผู้กำกับจิน โทรหาเขาอยู่หลายครั้ง ให้เขา หาเวลาไปถ่ายทำสักหน่อย วันนี้มีเวลาพอดี เขาเตรียมไป ถ่ายทำต่อ

อย่างไรอย่างนั้น ลู่เสี้ยงหยางถ่ายทำตลอดทั้งบ่าย ตอน พลบค่ำมาถึงโรงแรม เขารับสายจากหลิวจิ้ง หลิวจิ้งเตรียม นัดเขามาคุยเรื่องระหว่างเขากับเย่สวน
สู่เสี้ยงหยางบอกลากองถ่าย มุ่งหน้าไปที่ร้านอาหาป่า ร้านอาหาป่านี้คือสถานที่ที่หลิวจิ้งนัดเจอเขา

ตอนเขาไปถึง หลิวจิ้งก็จองห้องอาหารส่วนตัวแล้ว ด้วย การนำทางของพนักงาน เขาก็มาถึงห้องอาหารส่วนตัวดัง กล่าว

หลิวจิ้งในตอนนี้กำลังยืนมองวิวข้างหน้าต่าง สวมเสื้อเชิ้ต สีขาวกับกางเกงยีนรัดรูป เสริมจุดเด่นให้ขาสวยเรียวยาวผิด ปกติไม่ต้องพูดถึงว่ามีเสน่ห์มากแค่ไหน

ลู่เสี่ยงหยางมองขาสวยหลิวจิ้งอยู่หลายที ก่อนจะยิ้มแล้ว พูดขึ้น “ไม่เจอกันนาน ช่วงนี้สุขภาพดีไหมครับ? ”

ใบหน้าหลิวจิ้งเผยรอยยิ้มนานๆ ที พยักหน้าแล้วพูด ขึ้น “สบายดีมาก”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็นิ่ง “แต่แม่เป็นห่วงความสัมพันธ์ของ คุณกับเย่สวนตลอดเลย เยสสวนอธิบายให้แม่ฟังแล้ว ระหว่าง คุณกับเธอแค่เข้าใจผิดกัน ตอนนี้เลิกเข้าใจผิดกันแล้ว ทำไม คุณไม่เริ่มคุยกับเธอก่อนละ”

สู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพูดขึ้น “ฉันยังตัดสินใจไม่ได้”

ยังตัดสินใจไม่ได้? หลิวจิ้งขมวดคิ้วพูดขึ้น “มีอะไรให้คิด

อีก แค่ในใจคุณยังรักเย่สวน ก็ควรจะอดทนกับเธอสักครั้ง” ได้ยินคำพูดนี้ สู่เสี้ยงหยางก็เงียบ ผู้ชายควรใจกว้างสักสู่เสี้ยงหยางบอกลากองถ่าย มุ่งหน้าไปที่ร้านอาหาป่า ร้านอาหาป่านี้คือสถานที่ที่หลิวจิ้งนัดเจอเขา

ตอนเขาไปถึง หลิวจิ้งก็จองห้องอาหารส่วนตัวแล้ว ด้วย การนำทางของพนักงาน เขาก็มาถึงห้องอาหารส่วนตัวดัง กล่าว

หลิวจิ้งในตอนนี้กำลังยืนมองวิวข้างหน้าต่าง สวมเสื้อเชิ้ต สีขาวกับกางเกงยีนรัดรูป เสริมจุดเด่นให้ขาสวยเรียวยาวผิด ปกติไม่ต้องพูดถึงว่ามีเสน่ห์มากแค่ไหน

ลู่เสี่ยงหยางมองขาสวยหลิวจิ้งอยู่หลายที ก่อนจะยิ้มแล้ว พูดขึ้น “ไม่เจอกันนาน ช่วงนี้สุขภาพดีไหมครับ? ”

ใบหน้าหลิวจิ้งเผยรอยยิ้มนานๆ ที พยักหน้าแล้วพูด ขึ้น “สบายดีมาก”

พูดถึงตรงนี้ เธอก็นิ่ง “แต่แม่เป็นห่วงความสัมพันธ์ของ คุณกับเย่สวนตลอดเลย เยสสวนอธิบายให้แม่ฟังแล้ว ระหว่าง คุณกับเธอแค่เข้าใจผิดกัน ตอนนี้เลิกเข้าใจผิดกันแล้ว ทำไม คุณไม่เริ่มคุยกับเธอก่อนละ”

สู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพูดขึ้น “ฉันยังตัดสินใจไม่ได้”

ยังตัดสินใจไม่ได้? หลิวจิ้งขมวดคิ้วพูดขึ้น “มีอะไรให้คิด

อีก แค่ในใจคุณยังรักเย่สวน ก็ควรจะอดทนกับเธอสักครั้ง” ได้ยินคำพูดนี้ สู่เสี้ยงหยางก็เงียบ ผู้ชายควรใจกว้างสัก
ด้วยเหตุนี้ ลู่เสียงหยางทานอาหารกับหลิวจึ้งไปด้วย คุย ไปด้วย ถึงตอนสิ้นสุดก็เป็นเวลากลางคืนแล้ว

คู่เลี้ยงหยางไม่ไว้ใจให้หลิวจึงกลับบ้านคนเดียว จึงไปส่ง เธอกลับ

หลังจากถึงบ้าน ไม่เห็นเยสวนในห้องรับแขก เยสวนหลับ ไปก่อนแล้ว

ไม่กี่คืนที่ผ่านมา เย่สวนนอนไม่หลับอยู่ตลอด วันนี้ลูกพี่ ลูกน้องชิวรั่วหานไปเดินเล่นบนถนนด้วยกันหนึ่งวัน อารมณ์ก็ ดีขึ้นมาหน่อย เลยนอนหลับได้

ลู่เสี้ยงหยางตอนแรกอยากออกไปเลยทันที แต่หลิวจิ้ง เหนี่ยวรั้งเอาไว้ เลยอยู่ต่อ

หลังจากล้างหน้าแปรงฟันแล้ว หลิวจิ้งก็ดันให้ลู่เสี้ยง หยางไปที่ห้องนอนเย่สวน

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มขมขื่นอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกที่ไม่ได้เจอ กันนานเกิดขึ้นอีกครั้ง

ช่วงเวลาที่เคยเป็นลูกเขยตระกูลเย่ สิ่งเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างเขากับเย่สวน มันฉายผ่านหัวสมองเขาราวกับ ภาพยนตร์

ในช่วงเวลานั้น ถึงแม้จะหดหูเศร้าใจนิดหน่อย แต่เยสวน ก็ค่อนข้างอบอุ่นใจกับเขา มุมปากยกยิ้มขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เดินมาข้างเตียงเย่สวน นั่งลงเบาๆ จ้องมองเย่สวนอย่าง

รักใคร่

เย่สวนหลับสนิทไปแล้ว ขนตายาวขยับเล็กน้อย ในจมูก ได้กลิ่นหอมราวกับกล้วยไม้

ค่ำคืนค่อยๆ มีตลงทีละนิด ผู้คนกลายเป็นเริ่มเหนื่อยล้า ลู่เสี่ยงหยางไม่มีที่นอน ทำได้เพียงใจกล้านอนบนเตียงเย่

สวน

ถึงแม้จะเคยเป็นลูกเขยตระกูลเย่มาสามปี แต่ก่อนหน้านี้ลู่

เสี้ยงหยางนอนพื้นมาตลอด คืนนี้เป็นครั้งแรกที่ได้นอนบน เตียงเด็ก สวน

สู่เสี้ยงหยางตื่นเต้นมาก ความง่วงที่ใต่เต้าขึ้นมาเมื่อครู่นี้ หายไปอย่างไร้ร่องรอยอีกครั้ง

ในขณะเดียวกัน กลิ่นหอมจากตัวเย่สวนไหลเข้าจมูกลู่เสี้

ยงหยางอย่างต่อเนื่อง ทำให้ทั้งร่างกายเขาร้อนผ่าว

ลู่เสี้ยงหยางหายใจเข้าลึกๆ อยากกอดเย่สวนด้วย สัญชาตญาณ แต่กลัวว่าจะทำให้เธอตื่น จึงทำได้แค่อดทนไว้

สำหรับสู่เสี้ยงหยางคืนนี้เป็นการทรมานอย่างมาก เขา ไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปกี่โมง
เช้าวันรุ่งขึ้น สู่เสี้ยงหยางเพิ่งลืมตาขึ้น ขณะที่เห็นภาพตรง หน้าชัดๆ ในหัวก็ตกใจกะทันหัน ทั้งร่างไม่มีอาการง่วงนอน ราวกับถูกโยนลงในอ่างน้ำเย็น

ใบหน้าสวยที่ทำให้หายใจไม่ออกอยู่ใกล้แค่เอื้อม ใบหน้ารูปแตงได้มาตรฐาน รูปหน้างดงามละเอียดอ่อน ผิว ขาวหิมะ

มือสวยสองข้างเหมือนแกะสลักด้วยงาช้าง มือข้างหนึ่ง วางบนหน้าอกลู่เสี้ยงหยาง อีกข้างหนึ่งกำลังลูบหน้าเขา

ในขณะเดียวกัน ขาเรียวสวยก็คร่อมเอวเขา ทั้งร่างเหมือน กอดเขาครึ่งตัวอย่างคลุมเครือ

ฉัน!

แม่ง!

คู่เสี้ยงหยางหัวใจเต้นเร็วทันที หายใจหนักหน่วง ทั้งร่าง

ประหม่าอย่างมาก

ฟู!

จากนั้นเขาก็หายใจเข้าลึกๆ ยังมีเรื่องที่ทำให้เขายิ่งกังวล แขนข้างหนึ่งเขาโดนเยสสวนกดไว้ใต้ศีรษะ และมืออีกข้าง

ก็ลูบเอวบางของเย่สวนอยู่

ถึงจะกั้นด้วยเสื้อผ้า แต่ยังรู้สึกถึงความยืดหยุ่นและความเรียบเนียนของเอวบาง

ฮ่าๆ ไม่คิดว่าเขาจะลวนลามเยสสวนไปแล้วจริงๆ

จบเห่

คู่เสี้ยงหยางรีบซักมือที่ลูบเอวเย่สวนกลับมาอย่างรวดเร็ว

ฉีก!

และในตอนนี้ ดวงตาเย่สวนที่หลับอยู่ก็ค่อยๆ ลืมขึ้นมา อย่างแรกคือสะลึมสะลือเล็กน้อย แต่จากนั้นดวงตาสวยก็

เบิกกว้างทันที!

เอ๋!

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เย่สวนเฉื่อยชาไปหนึ่งวินาที

“อ๊ะ ไอ้เลว ไอ้อันธพาล นายทำอะไรฉัน? ” วินาทีต่อมา เย่ สวนก็นั่งขนบนเตียง ใบหน้าแดงกำเต็มไปด้วยความอาย และความโกรธ ตอบสนองอย่างมีเงื่อนไขตามสัญชาตญาณ หยิบกรรไกรออกมาจากใต้หมอนแล้วแทงไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

เฮ้อ

เชีย!

สู่เลี้ยงหยางตกใจแทบ ราด ไม่คิดว่าเยาวชนที่ปกติเย็นชามาก เวลาโกรธขึ้นมาแล้วทรหดขนาดนี้ ฮ่าๆ