บทที่ 159 สัตว์ร้ายตัวน้อยนี้คิดจะทำอะไร ต่อมาเวลาสามวันผ่านไปอีกแล้ว

ภายในสามวันนี้ กลุ่มธุรกิจการค้าของปินเหอตั้งต้นใหม่ อย่างสมบูรณ์

ถึงแม้หยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะทำสุดความสามารถแล้ว ล้อม รอบและสกัดกั้นชิงเหอกรุ๊ป แต่ซึ่งเหอกรุ๊ปก็ยังคงโผล่ขึ้นมา อย่างแข็งแกร่ง ตอนนี้ครอบครองตลาดความงามครึ่งหนึ่ง ของปิงเหอแล้ว มีฐานะเท่าเทียมและตั้งป้อมสู้กับหยูเม่ย หยินกรุ๊ป

เพราะชิงเหอกรุ๊ปทรงพลังและน่าหวาดกลัว ผู้เซี่ยวชาญ ประเมินศักยภาพในการพัฒนาของมันว่าอยู่ไกลจากหยูเม่ย หยินกรุ๊ป

พนักงานหลายคนในหยูเม่ยหยินกรุ๊ปหวั่นไหวแล้ว ต้องการจะลาออกจากหยูเม่ยหยินกรุ๊ป แล้วไปพัฒนาที่ชิงเห อกรุ๊ป

หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเผชิญกับวิกฤติที่ไม่เคยมีมาก่อน

ซุนเซียงเชียงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรจริงๆ สุดท้ายแล้วเรื่อง ต่างๆ มันก็อยู่เหนือการควบคุมของเธอ ทำได้เพียงโทรหาลู่ เสี้ยงหยาง แล้วรายงานสถานการณ์หยูเม่ยหยินกรุ๊ปตามความเป็นจริง

สู่เสี้ยงหยางมาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่ พร้อมติดตามเรื่องนี้ สักหน่อย

ภายในห้องทำงาน สู่เสี้ยงหยางนั่งโซฟา ซุนเซียงเชียงยืน ข้างๆ เขา สีหน้าไม่เป็นธรรมชาตินิดหน่อย

เห็นท่าทางนี้ของซุนเซียงเซียง ลู่เสี้ยงหยางก็พูด ปลอบ “แวดวงธุรกิจก็เหมือนสนามรบ การชนะหรือการพ่าย แพ้เป็นเรื่องปกติทั่วไป ชิงเหอกรุ๊ปพึ่งแค่ผลิตภัณฑ์ที่เพิ่งเปิด ตัวใหม่ก็ทำสำเร็จได้อย่างรวดเร็วไม่ใช่เหรอ? นี่ไม่ธรรมดา บริษัทเราก็มีนักวิจัยและพัฒนาเหมือนกัน ให้พวกเขาค้นคว้า วิจัยผลิตภัณฑ์ใหม่ออกมา แล้วกดชิงเหอกรุ๊ปลงไปใหม่อีก ครั้งก็พอแล้ว”

ซุนเซียงเชียงหัวเราะขมขึ่น “ประธานลู่ มันพูดง่าย แต่ทำ ยาก ผลิตภัณฑ์ใหม่มันค้นคว้าวิจัยง่ายขนาดนั้นที่ไหน”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย เขาเชี่ยวชาญด้านการ แพทย์ ถึงจะไม่เคยค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ความงามอย่างเป็น ทางการมาก่อน แต่มันคงไม่ต่างกันมากนัก คิดสักพัก ก็หยิบ ปากกาขึ้นมาเขียนใบสั่งยาของผลิตภัณฑ์ความงามให้ซุนเชี ยงเชียง

“นี่ เดี๋ยวคุณเอาไปให้นักวิจัยและพัฒนาของบริษัทเรา ให้ เขาค้นคว้าประกอบสักหน่อย เอานี่เป็นมูลฐานสำหรับการค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ตัวใหม่” สู่เสี้ยงหยางเอาใบสั่งยาให้ ขุนเชียงเชียง

ขุนเชียงเชียงยื่นมือไปรับมาดูสักหน่อย คิ้วสวยขมวดขึ้น มาทันที

ถึงเธอจะไม่ใช่พนักงานในฝ่ายค้นคว้าวิจัย แต่ดูแลควบ คุมทั้งหยูเม่ยหยินกรุ๊ป แน่นอนว่าก็เข้าใจเภสัชศาสตร์บาง อย่าง แค่เห็นลู่เสี้ยงหยางเขียนวัสดุปรุงยามากมายด้านบน มันล้วนเป็นยาที่ขัดแย้งกัน เอาสิ่งนี้เป็นมูลฐาน จะค้นคว้า วิจัยผลิตภัณฑ์ความงามตัวใหม่ออกมาได้อย่างไร?

แน่นอนว่าถึงแม้จะพัฒนาออกมาได้จริง เกรงว่าจะเป็นยา

พิษ

แต่เรื่องพวกนี้เธอไม่กล้าพูดมันออกมาต่อหน้า หลังจาก พยักหน้าแล้ว ก็เก็บใบสั่งยาไว้ในกระเป๋า

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็กำชับซุนเซียงเซียงไม่กี่ประโยคก่อน ออกจากบริษัทไป เขาจะไปเยี่ยมสักหน่อยว่าอาการบาดเจ็บ ของถังหลงฟื้นฟูเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งไป ซุนเชียงเชียงก็เรียกซิลี่เจ้าหน้าที่รับ ผิดชอบแผนกค้นคว้าวิจัยมาที่ห้องทำงานตัวเอง

ซุนเซียงเซียงถามขึ้นอย่างตรงไปตรงมาทันที “เวลาใกล้ จะหมดลงแล้ว ค้นคว้าวิจัยผลิตภัณฑ์ตัวใหม่เป็นยังไงบ้างแล้ว มีวี่แววหรือยัง? ”

ซิลี่ส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น “หัวหน้าขุน เร็วขนาดนั้นได้ยังไง ตอนนี้ฉันจะยกเลิกการทดสอบก่อนหน้านี้ทั้งหมดที่เคยทำ แล้วศึกษาวิจัยใหม่อีกครั้ง”

“อ่อ” ซุนเซียงเซียงพยักหน้า

“จริงสิ นี่มีใบสั่งยาหนึ่งใบ เพื่อนคนหนึ่งของฉันส่งมา คุณ ดูหน่อยว่าสามารถใช้ในการค้นคว้าวิจัยคุณได้ไหม” ซุนเซี ยงเซียงส่งใบสั่งยาที่ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งเขียนใบนั้นให้กับซิลี่

ซิลี่ยื่นมือออกไปรับใบสั่งยา หลังจากดูไม่กี่ครั้ง คิ้วสวยก็

ขมวดเป็นเส้นตรง

นี่มันขยะอะไร?

วัสดุยาต่างๆ ในนั้นส่วนใหญ่มีความแตกต่างกันมาก ถ้า ต้องปรุงยาตามวัสดุแบบนี้ออกมา ผลิตภัณฑ์ของมันต้อง เป็นยาพิษอย่างแน่นอน

“ว่ายังไง? ใบสั่งยานี้คุณใช้ได้ไหม? ” ชุนเชียงเชียงถาม อย่างค่อนข้างคาดหวัง เธอแค่คิดว่าตัวเองมีความสามารถ จำกัดในด้านนี้ มองไม่เห็นสาระสำคัญของใบสั่งยานี้ จึงถาม ซิลื่อย่างไรแล้วเธอก็เป็นผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้

ซิลี่มองใบหน้าซุนเชียงเชียงอย่างอึดอัด จึงพูดขึ้นด้วย รอยยิ้มเล็กน้อย “ฉันยังไม่เข้าใจตอนนี้ ฉันจะเอากลับไปศึกษาสักหน่อย”

“ก็ดี มีปัญหาอะไรเราจะได้สื่อสารกันได้ทัน” ชุนเซียงเชียง พยักหน้า

“โอเคค่ะ หัวหน้าซุน” ซิลี่หยิบใบสั่งยาเดินออกไป เมื่อ กลับถึงห้องค้นคว้าวิจัย ก็หมกมุ่นอยู่กับการค้นคว้าวิจัยทันที

โรงพยาบาลประชาชนแห่งที่หนึ่งในปินเหอ ห้องคนไข้ที่

ถังหลงอาศัยอยู่

ลู่เสี้ยงหยางยืนตรงหน้าถังหลง ให้ถังหลงทานยาเม็ดหนึ่ง อีกครั้งอย่างตื่นเต้น

ช่วงไม่กี่วันมานี้ สู่เสี้ยงหยางมาที่ห้องคนไข้ทุกวัน เพื่อเอา ยาให้ถังหลงทาน

ถังหลงมีนแล้ว ทานยาเม็ดทุกวัน แต่เส้นเอ็นมือและขา ของเขาที่โดนตัดไป ก็ยังไม่เห็นจะดีขึ้น

ถังปิงหยู่ทำเสียงฮีตฮัตในจมูก พูดขึ้น แมวร้องไห้แสร้ง เป็นเห็นใจหนู ช่วยทำอะไรที่มันใช้ได้จริงและเป็นประโยชน์ หน่อยได้ไหม อย่าคิดแต่จะกินยา อยากจะหลอกลวงตระกูล ถังเรา”

คู่เสี้ยงหยางไม่สนใจเธอ แต่พูดกับตัวเอง “วันทนี้กินยาเม็ด นี้ลงไป ก็น่าจะใกล้หายแล้ว”
ถังหลงส่ายหน้าพูดขึ้น “ลูกพี่ ผมเป็นคนพิการแล้ว อย่า เสียเวลากับกำลังวังชาไปกับผมต่อเลย”

ถังปิงหยู่ท่าเสียงฮีดชัดในจมูกแล้วพูดขึ้น “เห็นนายแล้ว ฉันโกรธ รีบออกไปเถอะ นายติดหนี้ตระกูลถังของเรา ซาตินี้ ก็ใช้ไม่หมด”

ขณะที่พูดแบบนี้ เธอไม่ได้สังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนไปของถัง หลง

หนึ่งวินาทีก่อนหน้านี้ ใบหน้าถังหลงซึมเศร้าไม่มีชีวิต ชีวา ทันใดนั้นก็กลายเป็นความตกใจ

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจน การรับรู้ถึงแขนขา การรับรู้นี้ยิ่ง ชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นในตอนสุดท้าย เขารู้สึกได้ว่า แขนขาสองข้างของเขากลับมาอีกครั้งหนึ่ง

อย่างที่คิดไว้ ภายใต้การควบคุมของเขา หมัดสองข้างบีบ

ขึ้นมา

“ซู-เชี่ย ฉันตีขึ้นจริงๆ แล้วเหรอ? ” ถังหลงโพล่งออกมา ความแข็งแกร่งในร่างกายที่ไม่รู้มาจากไหนกำลังพยุง ร่างกายของเขา กระเด้งขึ้นมาจากเตียงทันที

พรีบ!

ถังปิงหยู่ที่กำลังปอกแอปเปิลให้ถังหลงอยู่ จู่ๆ เห็นถังหลง ยืนขึ้นมาอย่างมีชีวิตชีวา ก็ตกใจจนแอปเปิลหล่นพื้น มองถังหลงอย่างตกตะลึง

สีหน้าบนใบหน้าตกตะลึงและเซอร์ไพรส์อีกครั้ง

ในหัวสมองมีประโยคหนึ่งที่ลู่เสี้ยงหยางเคยพูดไว้ก่อน หน้านี้ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง: อาหลงนายไม่ต้องเป็นห่วง อาการบาดเจ็บของนายฉันจะช่วยนายรักษาอย่างเต็มที่

เติมทีนึก ว่า นี่เป็นแค่คำพูดไร้สาระที่ลู่เสี้ยงหยางพูดโพล่ง ออกมาเท่านั้น แต่ไม่คิดว่าตอนนี้จะกลายเป็นเรื่องจริง ลู่เสี้ ยงหยางรักษาอาการบาดเจ็บของถังหลงให้หายดีได้จริงๆ

“เชี่ยไรเนี่ย นี่จริงหรือโกหก? ” ครู่ต่อมา ถังปิงหยู่ก็ได้สติ กลับมา ถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจเท่าไรนัก

แต่ถังหลงกระโดดเป็นลิงอยู่บนเตียง ตะโกนเสียงดัง “ใน ที่สุดฉันก็หายดีแล้ว ไม่ต้องเป็นคนพิการอีกแล้ว”

ถังปิงหยู่ยื่นมือออกไปหยิกแขนตั๋วเองด้วยความ ประหลาดใจ รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างชัดเจน แน่ใจแล้วว่า นี่ไม่ใช่ความฝัน

“ลู่เลี้ยงหยาง นายทำได้ยังไง? ” ทันใดนั้นถังปิงหยู่หัน กลับไปมองลู่เลี้ยงหยางแล้วถามขึ้น

ลู่เสี่ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย “ก็แค่เชื่อมเส้นเอ็นมือกับ

เขาใหม่ มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับหมออัจฉริยะ”

“…” ถังปิงหยู่ เจ้านี่แสดงฝีมือนิดหน่อยก็โอ้อวดแล้ว
ครูต่อมา ถังหลงก็กระโดดลงจากเตียง กอดลู่เสี่ยงหยาง กอดไว้อย่างแน่น ด้วยความตื่นเต้นเกินไป ไม่คิดว่าจะทำ ปากจูจะจูบสู่เสี้ยงหยางจริงๆ

แม่ง!

สู่เสี้ยงหยางตื่นตระหนกตกใจ ถังหลงเจ้าสัตว์ร้ายตัวน้อย อย่าน่ารังเกียจได้ไหม?