บทที่ 153 เหล้ามีปัญหา

ได้ยินคำพูดของจ้าวโป๊หยวน หานเช่าชวนก็ลำบากใจนิด หน่อย ช่วงนี้เขาจีบเย่สวนอยู่ตลอดเวลา และลงทุนกับเธอ เป็นเงินจำนวนไม่น้อย ตัวเองยังไม่ทันได้ชิมเลยจะให้จ้าว โป้หยวนมันซิมง่ายๆ ได้อย่างไร

“คุณจ้าว เกรงว่าจะไม่ค่อยดีมั้งครับ เย่สวนเป็นแฟนผม ถ้าเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?” หานเช่าชวนดึงหน้าพูดขึ้น

จ้าวโป๊หยวนเลิกคิ้วเล็กน้อย ถามขึ้น “ทำไม? ไม่ยอมเห

รอ?”

หานเช่าชวนพูดขึ้น “ยังไงก็แค่ผู้หญิง ถ้าคุณจ้าวซอบ ผม หาใหม่ให้คุณได้ หน้าตาแบบไหนก็หาได้หมด”

จ้าว โป๊หยวนสายหน้า มีแสงสว่างในดวงตา พูดขึ้น “ไม่ ไม่เหมือนกัน คนแก่อย่างฉันใช้เวลามามากกว่าครึ่งหนึ่งของ ชีวิตแล้ว ไม่เคยเห็นคนสวยมีน้ำมีนวลอย่างเยสวนเลย ดู จากรูปร่างขาเธอ เธอยังซิงอยู่ ฉันต้องลองสักหน่อย”

หานเช่าชวนกำหมัดช้าๆ จ้องมองจ้าวโป้หยวนแล้วพูด ขึ้น “คุณจ้าว คุณรังแกคนอื่นเกินไปแล้ว”

จ้าวโป่หยวนมีรอยยิ้มบนใบหน้า ยกเหล้าในมือขึ้นมาจีบก่อนจะพูดขึ้นเรียบๆ “ในเมื่อขอความช่วยเหลือก็ต้องทำตัว เหมือนขอความช่วยเหลือสิ ฉันกับพ่อนายเป็นเพื่อนกัน พ่อ นายยังเกรงใจฉัน นายเป็นเด็ก อารมณ์ร้อนแบบนี้ได้ที่ไหน กัน?”

พูดถึงตรงนี้ เขาก็ทำเสียงฮีดฮัดในจมูก พูดขึ้นอย่าง ดูถูก “อนาคตตระกูลหานจะยกระดับไปอีกขั้นในไห่ตง นาย เป็นทายาทอนาคตของตระกูลหาน มีอะไรไม่ได้บ้างที่ ต้องการ? อย่าว่าแต่เย่สวนคนเดียว ถึงจะเป็นเย่สวนสิบคน นายก็ได้มาง่ายๆ เรื่องง่ายๆ แค่นี้ไม่เท่าไรหรอก สับสน ไหม?”

ได้ยินประโยคนี้จบ หานเช่าชวนก็ตกอยู่ในความเงียบ สีหน้าดิ้นรนนิดหน่อย

สิ่งที่จ้าวโป๊หยวนพูดก็มีเหตุผล วันนี้ถ้าจ้าวโป๊หยวนช่วย ตระกูลหาน ให้ตระกูลหานยกระดับไปอีกขั้น ตำแหน่งเขาใน ให่ตงก็จะสูงขึ้นไปอีก ถึงตอนนั้นได้รับการสืบทอดตระกูล หาน มีอะไรไม่ได้บ้างที่ต้องการ?

มองสีหน้าหานเช่าชวน จ้าวโป๊หยวนก็รู้ว่าหานเช่าชวน หวั่นไหวแล้ว จึงพูดเสริมทันทีด้วยรอยยิ้ม “ทิ้งผู้หญิงคนหนึ่ง เพื่อได้สิ่งที่ดียิ่งกว่า การเจรจานี้คุ้มค่าแล้ว ถ้านายไม่ยอม คนอื่นจะคุกเข่าเพื่อทำการเจรจานี้”

ได้ยินประโยคนี้ หมัดที่กำแน่นของหานเช่าชวนก็ค่อยๆคลายออก คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ คลายออกเช่นกัน

เพื่ออนาคตที่ดีของตัวเองและตระกูลหาน ผู้หญิงอย่างเย่ สวนก็ทิ้งไปได้

“โอเค คุณจ้าว ผมทำข้อตกลงนี้” หานเช่าชวนพยักหน้า อย่างหนักแน่น ใบหน้ามีร่องรอยความชั่วร้าย

จ้าวโป๊หยวนปรบมือหัวเราะ “ผู้รู้สถานการณ์คือผู้มีสติ ปัญญาเป็นเลิศ ไม่น่าแปลกใจที่คุณชายหานอายุยังน้อยก็ เป็นทายาทอนาคตของตระกูลหานแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วง เรื่อง ดีๆ แบบนี้ให้ลุงจัดการนะ ลุงจะปฏิบัติกับนายเป็นอย่างดี แน่นอน”

หานเช่าชวนพยักหน้า ยิ้มและควักขวดสีขาวออกมาจาก ในอ้อมแขน เปิดขวดออก เทผงแป้งด้านในออกมาใส่ลงใน แก้วเหล้าเย่สวน

“ช่าๆ เดี๋ยวคุณเจ้าจะได้ชิม ผมจะเฝ้าอยู่ด้านนอกห้องส่วน ตัวนี้ รับประกันว่าจะไม่มีใครมารบกวนอารมณ์สุนทรีย์ของ คุณจ้าว” หานเช่าซวนพูดเอาใจ

“ดี ดี ดีมาก เชื่อว่าที่นี่น่าจะตื่นเต้นกว่าในโรงแรม” จ้าว โป้หยวนพยักหน้ารัวๆ เหมือนทุบกระเทียม ถูมือเข้าหากัน อย่างตื่นเต้น มุมปากมีน้ำลายไหลลงมาอย่างคลุมเครือ

หลังจากนั้นสักพัก เย่สวนก็ออกมาจากห้องน้ำกลับมาที่ห้องส่วนตัว

แววตาที่จ้าวโป่หยวนมองเยสวนยิ่งกำเริบเสิบสาน ในใจ พร้อมที่จะทำอะไรสักอย่างตั้งนานแล้ว

หานเช่าชวนยกแก้วเหล้าตรงหน้าเย่สวนขึ้นมาแล้วยื่นให้ เธอ พูดขึ้น “สวนเอ่อ มา ดื่มคารวะคุณจ้าวเป็นเพื่อนฉัน หน่อย คืนนี้ถือว่าเรารู้จักกันแล้ว ต่อไปมีปัญหาอะไรด้าน ธุรกิจ ก็มาขอความช่วยเหลือจากคุณจ้าวได้”

ตอนแรกเย่สวนอยากปฏิเสธ แต่เห็นแก่หน้าหานเช่าชวน จึงยกแก้วเหล้าขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์

เกร็ง!

แก้วเหล้าสามคนชนกัน หานเช่าชวนและจ้าวโป๊หยวนดื่ม เหล้ารวดเดียวหมดแก้ว

เย่สวนตระหนักถึงการป้องกันตนเอง แค่จิบเล็กน้อย เมื่อ เห็นเป็นแบบนี้ จ้าวโป่หยวนก็รีบส่ายหน้า บอกว่าเย่สวนไม่รู้ จักประพฤติตัว

หานเช่าซวนรีบโน้มน้าวเยสวน ระหว่างที่เย่สวนเต็มใจ ครึ่งไม่เต็มใจครึ่ง ก็ถูกหานเช่าชวนรินเหล้าแก้วนี้

ในใจหานเช่าชวนไม่ค่อยอยากนัก เขายังไม่ได้ลองชิมผู้ หญิงยอดเยี่ยมมาก่อน เดี๋ยวต้องยกให้จ้าวโป่หยวนเฒ่าหัวง คนนี้
จ้าวโป๊หยวนหัวเราะเสียงดังอย่างตื่นเต้น ดวงตาส่องแสง ราวกับหลอดไฟ จ้องมองเย่สวนอย่างเปล่งประกาย

ในหัวเขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงภาพเหตุการณ์ในลำดับต่อไป เย่สวนนอนดีตดิ้นได้ร่างเขาเพื่อขอความปลอบประโลม

เย่สวนถูกมองจนขนลุกไปทั่วร่าง ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดี อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจับเสื้อผ้าแน่น

จากนั้นก็มองหานเช่าชวนด้วยจิตใต้สำนึก อยากดูท่าที ของเขาว่าเป็นอย่างไร

ไม่คิดเลยว่า หานเช่าชวนที่ปกป้องเธอมาตลอด ตอนนี้จะ ไม่สนใจใยดี แต่กลับทำหน้าประจบสอพลอ ชักชวนให้จ้าว โป๊หยวนดื่มด้วย

เย่สวนรู้สึกผิดหวังนิดหน่อย หยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นพูด ว่า “คุณชายหาน คุณจ้าว ที่บริษัทฉันมีธุระนิดหน่อย ขอตัว ก่อนนะคะ พวกคุณสองคนดื่มกันไป”

พูดจบ ก็หันตัวเตรียมออกจากห้องส่วนตัวไป แต่ยังไม่ทัน ก้าวออกไปหนึ่งก้าว ก็ถูกหานเช่าชวนดึงแขนไว้

“สวนเอ๋อ นี่เพิ่งเริ่มเองนะ รีบทำไม? คุณจ้าวเป็นคนใหญ่ คนโตในให้ตง คืนนี้ถ้าคุณทำดีกับเขา มันก็จะเป็นผลดีกับ คุณในอนาคต ทำไมไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควรแบบนั้นล่ะ? อย่า ให้ความพยายามฉันสูญเปล่า แนะนำคุณให้กับคุณจ้าว”หานเช่าชวนพูดโน้มน้าวด้วยท่าทางขมขึ้น

เยสวนร่างกายสั่นนิดหน่อย มือที่ถูกหานเช่าชวนจับไว้ก็ รีบซักกลับมา มันเหมือนโดนงูพิษกัด

“คุณชายหาน ฉันทนไม่ได้ บริษัทฉันมีธุระจริงๆ ต้องไป ก่อน ครั้งหน้าค่อยว่ากันนะ” ขณะที่เย่สวนพูดก็หันตัวไป เตรียมเดินต่อไปที่ประตูห้องส่วนตัว

แต่ยังไม่ทันก้าวออกไป ร่างเธอก็ตกอยู่ในอ้อมแขนชาย คนหนึ่ง

กลับเป็นจ้าวโป๊หยวนที่ยืนตรงหน้าเย่สวน ขวางทางเธอ

ไว้

“ฮ่าๆ คุณเย่ จะไปไหน? งานเลี้ยงในคืนนี้ยังไม่จบเลย ก็ จะไปซะแล้ว ไม่มีมาตรฐานไปหรือเปล่า? ฉันเห็นดื่มเป็น เพื่อนพี่ไม่กี่แก้วเอง พี่รับประกันว่าจะไม่ทำอะไรไม่ดีกับ คุณ” จ้าวโปหยวนยื่นสองมือออกมาโอบเอวเยสวน ก้มหน้า มองใบหน้าบอบบางของเย่สวนที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม พูดขึ้น ด้วยความชั่วร้าย

“อ๊ะ ปล่อยฉัน” เย่สวนตกใจแทบแย่ในทันที ขนลุกไปทั่ว ร่างกาย ร้องกรีดออกมา

“ฮ่าๆๆๆ!” จ้าวโป๊หยวนหัวเราะอย่างตื่นเต้นมากขึ้น ก้ม หน้าสูดลมหายใจแรงๆ บนตัวเย่สวน สีหน้าแสดงออกว่าเสพสุขมาก “หอม หอมจริงๆ เชื่อว่าช่วงเวลาสวยงามต่อไป นี้ ฉันจะไม่ลืมไปตลอดชีวิต”

“อ๊ะ ช่วยด้วยๆ คุณชายหานรีบช่วยฉันด้วย” เย่สวนหวาด กลัวมากจนร้องไห้ออกมา มองหานเช่าซวนอย่างขอความ ช่วยเหลือ ตอนนี้เธอเสียใจมาก คืนนี้เธอไม่ควรเชื่อฟังหาน เช่าชวนมาที่นี่เลย

“เฮ้อ” หานเช่าชวนถอนหายใจเบาๆ พูดอย่างหมด หนทาง “ฉันก็ไม่มีทางเลือก เพื่ออนาคตของฉันและตระกูล หานของเรา ต้องสละชีพคุณ เย่สวน คืนนี้คุณอยู่เป็นเพื่อน คุณจ้าวเถอะนะ ต่อไปก็จะกลายเป็นคนของคุณจ้าว เขาจะให้ ความรุ่งเรืองมั่งคั่งแก่คุณ”

ว่าไงนะ?

ได้ยินประโยคนี้ เย่สวนก็ตกตะลึง หานเช่าซวนที่จีบเธอ มาตลอด ไม่คิดว่าจะให้เธอจริงๆ

“ไอ้ถ่อยต่ำช้า! หานเช่าชวน ฉันมองแกผิดไป นี่แผนร้าย ของแกสินะ” เย่สวนร้องไห้พร้อมพูดอย่างขมขื่น

“คุณจะคิดยังไงก็ได้” หานเช่าซวนตัดสินใจว่าจะไม่สนใจ เยสสวนอีก พูดกับจ้าวโป่หยวน “คุณจ้าว คุณค่อยๆ สนุกนะ ผมจะเฝ้าประตูให้คุณข้างนอก”

“ฮ่าๆ โอเค รีบซะ” จ้าวโป๊หยวนแทบรอไม่ไหวแล้ว ไล้มือขึ้นลงบนร่างกายเย่สวน

เยสวนดิ้น ขัดขืนอย่างต่อเนื่อง แต่ไม่มีประโยชน์เลย เธอ พบว่าร่างกายเธอยิ่งอ่อนแอ สติก็พร่ามัวเล็กน้อย

โดนวางยา!

ในพริบตาเดียว เธอก็ตระหนักถึงความจริงอันน่าขนลุก