บทที่ 152 วิกฤตกาลของเย่สวน

ขณะที่ดวงตาจ้าวต้าไปที่ทองคำกองพะเนินเหมือน ภูเขาในห้องรับแขกตาไม่กะพริบ และไข่มุกราตรีหีบนั้น ทั้ง ร่างรู้สึกประหลาดใจเกินไป แค่รู้สึกว่าลมหายใจจะหยุดลง

ทองคำและไข่มุกราตรีมากมายขนาดนี้ เคยเห็นแค่ใน โทรทัศน์เท่านั้น ในความเป็นจริงจะมีโอกาสเห็นที่ไหนกัน

และจ้าวหรูเย็นในตอนนี้ ระงับความตกใจภายในใจไว้

แล้ว กำลังถามลู่เสี้ยงหยาง ด้วยความสงสัยในใจเธอ

“หยาง ทองคำและไข่มุกราตรีมากมายขนาดนี้ นายไปเอามาจากไหน? พวกมันเป็นของนายหมดเลยเห รอ”

เสี้ยงหยางอยากจะพยักหน้ายอมรับ แต่พอนึกถึงคำพูด นี้ ต้องถูกพวกจ้าวหรูเย็นคนเหล่านี้ตั้งคำถามแน่ๆ อธิบาย แบบนี้แล้วมันยากลำบากเกินไปหน่อย

เขาจึงตัดสินใจโกหก อย่างไรแล้วความจริงก็มักจะเปิด เผยอยู่ดี สิ่งต่างๆ มักจะน้ำลดตอผุดสักวัน

“เปล่า มันเป็นของเพื่อนฉันคนหนึ่ง เราสนิทกันมาก ฉัน ยืมจากเขามาใช้” สู่เสี้ยงหยางพูดขึ้น

ว่าไงนะ?
ยืมมา?

จ้าวหรูเย็นเมื่อได้ยินลู่เสี้ยงหยางพูด ก็ผิดหวังทันที ที่แท้ ทองคำและไข่มุกราตรีเหล่านี้ก็ไปยืมเพื่อนมา นึกว่าเป็นของ คู่เลี้ยงหยางเองจริงๆ ซะอีก

แต่เธอหวังอย่างมาก ว่าของเหล่านี้เป็นของลู่เสี้ยงหยาง

สีหน้าตกใจและตื่นเต้นของจ้าวต้าไห่หายไปทันที กลาย เป็นขยะแขยงอีกครั้ง “ที่แท้แกยังแผนสูงเหมือนเติม เฮอะ วันนี้แกโชคดี ฉันไม่เชื่อ แกโชคดีทุกครั้ง ผู้ชายต้องเป็น คนจริงมากกว่านี้ ทำอะไรสอดคล้องกับความจริง!”

สู่เสี้ยงหยางพยักหน้า “ฉันจะจำคำสอนของลุงไว้ในใจ”

จ้าวต้าไห่ทำเสียงฮึดฮัดในจมูก ไม่พูดอะไรอีก

ลู่เลี้ยงหยางมองผู้ชายข้างๆ

ผู้ชายคนนี้ได้สติกลับมาทันที เดินมาด้านหน้าไข่มุกราตรี หีบนั้น นำไข่มุกราตรีหนึ่งเม็ดออกมาให้จ้าวหรูเย็น “คุณชาย ของเราบอกว่า คุณคือเพื่อนของคุณลู่ ก็เป็นเพื่อนของเขา นี่ คือของขวัญที่พบกันครั้งแรก”

จ้าวหรูเย็นตะลึง งั้น ให้ไข่มุกราตรีเมื่อเจอกันครั้งแรกมี ที่ไหนกัน นี่มันโอเวอร์เกินไปแล้วมั้ง

ถึงเธอจะไม่เข้าใจไข่มุกราตรี แต่ก็ยังมีสามัญสำนึก ไข่มุก ราตรีเม็ดโตขนาดนี้ถ้านำไปขาย เกรงว่าจะมีค่าเป็นล้าน
แต่ ในใจก็ตกใจ สติสัมปชัญญะก็ยังมี เธอรู้เขาแต่ให้ ไข่มุกราตรีมาเพราะเห็นแก่หน้าสู่เสี้ยงหยาง

ดังนั้นเธอจึงสงสัยเกี่ยวกับลู่เสี้ยงหยางนิดหน่อย ลู่เสี้ยง หยางเป็นคนอย่างไรกันแน่ ถึงได้มีเพื่อนที่นับถือเขามาก ขนาดนี้?

ขณะที่จ้าวหรูเย็นสงสัย ผู้ชายคนนั้นก็ยัดไข่มุกราตรีใส่มือ จ้าวหรูเย็นแล้ว

หลังจากชายคนนี้ ก็ยกทองคำแท่งหนึ่งหีบขึ้นมาจากพื้น แล้ววางข้างๆ มองจ้าวต้าไห่แล้วพูดขึ้น “นี่เป็นของขวัญ ต้อนรับนิดหน่อยของคุณชายเรา เขาไม่มีเวลาทำกุมารเรียก ทรัพย์ ถ้าลุงจ้าวซอบล่ะก็ สามารถทำเองด้วยทองแท่งหีบนี้”

ว่าไงนะ?

จ้าวต้าไห่ตะโกนเสียงดัง ประหลาดใจจนอ้าปากหวอ ถูก

ฟ้าผ่าด้วยคำพูดดุดันนี้ เอาทองคำแท่งหีบนี้มาทำกุมารเรียก ทรัพย์ นี่มันบ้าคลั่งจริงๆ

ต่อมา หลังจากผู้ชายคนนี้ร่ำลา ก็พาเหล่าลูกน้องจากไป พร้อมกับขนย้ายทองคำแท่ง

ลู่เสี้ยงหยางตามด้านหลังออกไปด้วย

และจ้าวหรูเย็นในบ้าน จ้าวต้าไห่มองไข่มุกราตรีและ ทองคำหีบนั้นอย่างงุนงง
สู่เสี้ยงหยางดูเป็นคนธรรมดาทั่วไป แต่ทุกเรื่องที่ทำล้วน ไม่ธรรมดา ไม่รู้จริงๆ ว่าเขามีฐานะอะไรกันแน่?

หลังจากลู่เสี้ยงหยางออกไปจากคลินิกในบ้านจ้าวหรูเย็น ฟ้าก็มืดแล้ว ในตอนนี้โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ควักออกมาดู หลิวผิงโทรมาหาเขา

หลิวผิงเฝ้าติดตามการเคลื่อนไหวหานเช่าซวนตลอดเวลา

ทางหานเช่าซวนคงมีข่าว

กดปุ่มรับสาย ลู่เสี้ยงหยางถามขึ้น “มีข่าวเหรอ?”

เสียงเคารพของหลิวผิงดังผ่านโทรศัพท์ออกมา “ลูกพี่

หานเช่าชวนหลานชายคนนั้นนัดพี่สะใภ้ออกมาอีกแล้ว ตอน นี้อยู่ที่ร้านอาหารจีนเจียง”

ว่าไงนะ?

เพิ่งได้ยินข่าวนี้ ดวงตาลู่เสี้ยงหยางก็เต็มไปด้วยความเย็น

ชา

หลิวผิงรู้สึกถึงความไม่พอใจของลู่เสี้ยงหยางผ่าน

โทรศัพท์ ร่างกายสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว รีบถามขึ้น “ลูกพี่ ต้องการให้ผมทำอะไร ต้องการให้ผมพาคนไปจัดการหลาน ชายคนนี้เลยหรือเปล่า?”
คู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพูดขึ้น “ไม่รีบ คืนนี้ฉันจะจัดการเขา

เอง”

เติมที่เขาไม่คิดจะคิดบัญชีกับหานเช่าซวนต่อหน้าเย่สวน อย่างไรแล้วไม่อยากให้เย่สวนเห็นด้านมืดของสังคม แต่ ตอนนี้ดูเหมือนว่า หานเช่าชวนจะได้คืบเอาศอก ไม่ได้ใส่ใจ คำเตือนของเขาเลย ในเมื่อเป็นแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องใช้ มาตรการพิเศษแล้ว

“โอเคลูกพี่ งั้นผมกับพวกลูกน้องจะรอคุณอยู่ที่หน้าประตู ร้านนะ” หลิวผิงพูดขึ้น

ลู่เสี้ยงหยางตอบอืม วางโทรศัพท์ไป แล้วมุ่งหน้าไปที่ร้าน อาหารจีนเจียง

ในเวลาเดียวกัน ณ ร้านอาหารจีนเจียง

ภายในห้องส่วนตัวใกล้หน้าต่าง เย่สวน หานเช่าซวนนั่ง ด้วยกัน บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารแนะนำต่างๆ

ฝั่งตรงข้ามของทั้งคู่มีคุณลุงหัวโล้นในชุดสูทคนหนึ่ง

คุณลุงหัวโล้นคนนี้หน้ามันเยิ้ม หัวอ้วนหูใหญ่ พุงใหญ่ มาก ดวงตากวาดไปทั่วร่างเยสสวนเป็นครั้งคราว

สายตาแบบนี้ของเขาทำให้เยสวนรู้สึกอึดอัดมาก แต่ไม่

กล้าแสดงมันออกมา

อย่างไรแล้วคุณลุงหัวโล้นคนนี้ก็เป็นแขกของหานเช่าชวน
คืนนี้ หานเช่าชวนโทรมาหาเธอหลายครั้ง ในโทรศัพท์ หานเช่าชวนแจ้งว่า คืนนี้เขามีแขกคนสำคัญ อยากให้เธอมา อยู่เป็นเพื่อน

ไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอเลยฝืนใจมาที่นี่

แน่นอนว่า แววตาของคุณลุงหัวโล้นก็ทำให้หานเช่าชวน ไม่พอใจนิดหน่อยเช่นกัน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

ถึงแม้ตระกูลหานจะเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงในไห่ตง แต่ใน ให้ตงตระกูลเดียวไม่สามารถเป็นใหญ่สุดได้

และคุณลุงหัวโล้นคนนี้ชื่อว่าจ้าวโป่หยวน เป็นผู้มีอิทธิพล มากในไห่ตง ตระกูลหานสามารถก้าวขึ้นไปอีกขั้นในไห่ตง ได้หรือไม่ ทุกอย่างต้องพึ่งพาจ้าวโป่หยวนคนนี้

“ฮ่าๆ ไม่คิดเลยจริงๆ ว่าคุณจ้าวจะให้เกียรติมาร่วม อาหารค่ำนี้จริงๆ ผมในฐานะเด็ก ขอดื่มคารวะคุณจ้าวหนึ่ง แก้ว” ตอนนี้หานเช่าชวนยกแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นมา แล้วพูด กับจ้าวโป๊หยวนอย่างสุภาพ

เป็นครั้งแรกที่จ้าวโป่หยวนไม่ได้สนใจหานเช่าซวน แต่ กวาดตามองร่างสาวสวนอย่างตะกละตะกลามหลายที แล้วละ สายตากลับมา ยกแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้น หัวเราะฮ่าๆ “เช่า ซวน นายพูดเก่งขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ ฉันกับพ่อนายเป็นเพื่อน กัน ดูแลเด็กอย่างนายมันก็สมควรแล้ว”
เมื่อพูดประโยคนี้จบ แก้วเหล้าของทั้งคู่ก็ชนกัน และดื่ม

รวดเดียวหมดแก้ว

จากนั้น แก้วเหล้าในมือที่เพิ่งวางลง ดวงตาจ้าวโป่หยวนก็ มองไปที่เย่สวนอีกครั้งอย่างอาลัยอาวรณ์ แววตาเต็มไปด้วย ความปรารถนาที่ไม่ปิดบัง ราวกับอยากถอดเสื้อผ้าบนตัวเย่ สวนออกให้หมด

คิ้วเย่สวนบิดกลายเป็นเส้นตรง ใบหน้ายิ่งเย็นชาขึ้น ถ้า ไม่เห็นแก่หน้าหานเซ่า ชวน เธอคงสะบัดหน้าแล้วเดินออกไป แล้ว

ตาเฒ่าหัวงูคนนี้จ้องมองเธอนานมากแล้ว ทำให้เธอรู้สึก อับอายขายหน้า

“คุณชายหาน ฉันขอไปห้องน้ำแป็บนะ” เย่สวนหายใจเข้า เบาๆ ระงับความไม่พอใจในใจ แล้วพูดกับหานเช่าซวนด้วย รอยยิ้มนิดๆ

“อิม ไปเถอะ ระวังความปลอดภัยด้วย” หานเช่าซวนพยัก หน้า แสดงความเป็นห่วงได้ดีมาก

หลังจากเย่สวนลุกขึ้นจากไป จ้าวโป๊หยวนก็นั่งลงมาข้างๆ หานเช่าซวน ขยิบตาแล้วพูดขึ้น “เช่าซวน ผู้หญิงข้างๆ นาย สวยมาก ไม่รู้ว่าให้ลุงชิมสักคืนหน่อยได้ไหม?”