บทที่151 เล่นอย่างอื่นหน่อย

“ที่ คนโง่ ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว” จ้าวต้าไห่ปากก็ด่าไปหนึ่งที่ รู้สึกว่าสู่เสี้ยงหยางบ้าระห่ำเกินไปแล้วจริงๆ

สู่เสี้ยงหยางมองจ้าวหรูเย็นก่อนจะพูดอย่างจริงจัง “ให้ แหวนเพชรคุณไม่เหมาะ ให้อย่างอื่นดีกว่า ฉันให้คนส่ง ไข่มุกราตรีมาหนึ่งหีบ กุมารเรียกทรัพย์ทำด้วยทองคำ มา ไม่ทัน ฉันให้เพื่อนฉันใช้รถบรรทุกเข็นทองคำมาหนึ่งคัน

รถ

อะไรนะ?

ทองคำหนึ่งคันรถ?

ไข่มุกราตรีหนึ่งทีบ?

หลังจากประโยคนี้พูดออกมา

จ้าวหรูเย็นก็โกรธมากจนพูดไม่ออกเลย ทองคำหนึ่งคันรถ ไข่มุกราตรีหนึ่งหีบ โชคดีที่ลู่เสี้ยงหยางกล้าพูด

เธอเสียใจนิดหน่อยที่วันนี้ไปให้ลู่เสี้ยงหยางมาช่วยเธอ เรื่องนี้ ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้ช่วยเลยแท้ๆ

ตอนนี้ดีแล้ว ไม่เพียงแต่ไม่สามารถปฏิเสธความคิดโจ วอานได้ ในทางกลับกันพ่อของเธอยิ่งยืนกรานให้เธอแต่งงานกับโจวอานอีก

แววตาโจวอานเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง มองสู่เสียงหยาง เหมือนมองคนโง่ สมองเขาผิดปกติล่ะมั้ง ค่าพูดแบบนี้ไม่ สามารถพูดออกมาได้

สักพักหนึ่ง หัวใจที่เพิ่งตัดใจกับจ้าวหรูเย็นไปแล้ว ก็ฟื้นตัว ขึ้นอีกครั้งทันที

ผู้หญิงที่ฉลาดอย่างจ้าวหรูเย็น ไม่มีวันแต่งงานกับลู่เสียง หยางประเภทที่ไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง เป็นแค่คนโง่ ที่คุยโวได้เท่านั้น

“โอเค งั้นต้องขอบคุณจริงๆ ฉันถึงได้เห็นทองคำหนึ่งคัน รถ และไข่มุกราตรีหนึ่งหีบว่ามันหน้าตาเป็นยังไง?” โจวอา นมีสีหน้าขี้เล่นและประชดประชันสุดขีด

สู่เสี้ยงหยางไม่สนใจเขา ควัก โทรศัพท์ออกมาโทรหาชุน เซียงเซียง ให้เธอเตรียมไข่มุกราตรีหนึ่งหีบและทองคำหนึ่ง คันรถส่งมา

“รอก่อนนะ ภายในครึ่งชั่วโมง ทองคำและไข่มุกราตรีก็จะ มาถึง” วางสายไปแล้ว ลู่เสี้ยงหยางก็พูดขึ้น

จ้าวหรูเย็นรู้สึกหดทู่ตั้งนานแล้ว ไม่สามารถพูดออกมาได้

อีก

โจวอานทนไม่ได้จริงๆ ที่ใส่เสี้ยงหยางแสดงได้ตลกแบบนี้ฟนหัวเราเออกมา “เสียเหยหนาพไม่ไปท41 ละครสัตว์ เพื่อเป็นสิ่งแสดงเป็นตัวตลก น่าเสียดายเกินไปแล้วจริงๆ สำๆๆ เมื่อที่งันเกือบข่าตายแล้ว”

คู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้ม “หวังว่าจะไม่ตกใจตายเอา

ต่อมาเวลาผ่านไปในขณะที่รอ พริบตาเดียวที่ผ่านไปครึ่ง ชั่วโมงแล้ว

ในขณะนี้ โจวอานเหลือบมองนาฬิกาแล้วพูดขึ้น “เวลา ใกล้แล้ว ทองค่ากับไข่มุกราตรีนายล่ะ? ถ้านายกัมหัวตอนนี้ ยอมรับว่านายแค่ขี้โม้ ตามหาความรู้สึกมีอยู่ของฐานะ ต่ำต้อย ดูหน้าหรูเย็น นายไม่ต้องเรียกฉันว่านายปู่ก็ได้”

คู่เสี้ยงหยางเผยอปากยิ้ม “มาแล้ว”

อย่างที่คิดไว้ คำพูดลู่เสี้ยงหยางเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียง คำรามของรถบรรทุกมาจากด้านล่าง

ไม่นานนัก มีเสียงผีเท้าดังขึ้นที่บันไดด้านนอก หลังจากลู่ เสี้ยงหยางเปิดประตู ชายแต่ละคนก็หอบหีบใหญ่แต่ละหีบ เดินเข้ามา

หีบแต่ละหีบเรียงกัน วางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียงในห้อง

รับแขก

ห้องรับแขกขนาดใหญ่ไม่นานก็ถูกยัดจนเต็ม
“คุณชายสู่…คุ้น สู สิ่งของที่คุณต้องการเราเอามาส่ง แล้วครับ” ขายคนหนึ่งพูดอย่างเคารพ

“อิม เปิดสิ” สู่เสี่ยงหยางพยักหน้า

“ครับ คุณ” ชายคนนี้ตอบกลับ ยื่นมือออกไปกวัก คนอื่น ก็เริ่มเปิดทีบ

ไม่นาน ทีบแต่ละทีบก็เปิดทั้งหมด

ในพริบตาเดียว ภายในหีบแต่ละหีบ ทองคำแท่งโผล่ออก มา ทองคำทุกแท่งเปล่งแทงสีทองสุกใส ส่องแสงสีทอง ภายในห้องรับแขกขนาดใหญ่ ราวกับกำแพง เฟอร์นิเจอร์ พื้นห้องและอื่นๆ ล้วนชุบด้วยสีทองหนึ่งชั้น

และในบรรดาทองคำจำนวนมาก มีหีบหนึ่งที่แพรวพราว มากที่สุด ในหีบนี้มีไข่มุกราตรีเม็ดขนาดเท่ากำปั้น มันเปล่ง แสงประกายใสออกมา เติมเต็มสีเหลืองทองรอบๆ

การปรากฏตัวของฉากนี้ ห้องรับแขกขนาดใหญ่ก็เงียบ สงัด

ตวงตางดงามของจ้าวหรูเย็นเปิดกว้าง ปากเล็กอ้าเป็นรูป ตัวโอ สามารถยัดลูกวอลนัทเข้าไปได้

ก่อนหน้านี้ เธอมั่นใจหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ต์ว่าลู่เสี้ยงหยาง ต้องโม้แน่ๆ ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่เชื่อใจลู่เสี่ยงหยางเลย เอา ทองคำหนึ่งคันรถและไข่มุกราตรีหนึ่งหีบมาเนี่ยนะ? ล้อเล่นเหรอ? แต่ไม่คิดว่าสู่เสียงหยางจะพูดจริง เอาทองคำหนึ่งต้น รถและไข่มุกราตรีหนึ่งทีบมาจริงๆ

เมื่อเป็นแบบนี้ ของขวัญมากมายของโจวอานเมื่ออยู่ตรง หน้าทองคำและไข่มุกราตรีเหล่านี้ มันไม่มีค่าให้กล่าวถึงเลย

มันเหมือนความแตกต่างระหว่างขนวัวกับหัววัว

*โอ้พระเจ้า ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม ลู่เสี่ยงหยาง คุณมี ทองคำหนึ่งคันรถกับไข่มุกราตรีหนึ่งหีบ?” จ้าวต้าไห่ร่างกาย แข็งที่อมากเหลือเกิน สมองว่างเปล่ามากเหลือเกิน สูญเสีย ความสามารถในการนึกคิดอย่างสมบูรณ์

มันยากที่จะจินตนาการจริงๆ ไม่คิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะถือ ทรัพย์สมบัติมากมายขนาดนี้ ทองคำหนึ่งคันรถและไข่มุก ราตรีหนึ่งหีบนี้ เกรงว่าจะมีมูลค่าหลายร้อยล้านได้ล่ะมั้ง

“เชี่ย น-นี่มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง??” โจวอานร่างกายสั่น สะท้านเพราะความตกใจ กล้ามเนื้อบนใบหน้าบิดเบี้ยวเป็น ลูกบอล สีหน้าน่าเกลียดถึงขีดสุด

แม้ว่าตอนนี้เขาจะบรรลุผลลัพธ์ที่ดี แต่อยู่ต่อหน้าทองคำ หนึ่งคันรถและไข่มุกราตรีหนึ่งทีบนี้ ก็รู้สึกต่ำต้อยมากเหลือ เกิน เขาดิ้นรนตลอดชีวิต เกรงว่าทำได้แค่สะสมความมั่งคั่ง เหล่านี้

ฟู!
ยิ่งคิดโจวอานก็แค่รู้สึกว่าขายิ่งฮ่อนแรง หลังจากสูด อากาศเย็นไปไม่กี่ครั้ง สุดท้ายก็ทนร่างกายไม่ไหว ล้มลง คุกเข่าบนพื้น ทั้งร่างตกใจจนทรุดลงไปตั้งนานแล้ว

ในสายตาสู่เสี้ยงหยางไม่มีทองคำและไข่มุกราตรีเหล่านั้น เลย พูดตามจริงแล้วสิ่งของเหล่านี้เมื่อเทียบกับความมั่งคั่ง ของเขา มันเป็นแค่ขนเส้นเดียวบนวัวเก้าตัว วินาทีต่อมามอง ไปที่โจวอาน พูดขึ้นเรียบๆ “เมื่อกี้สิ่งที่คุณเพิ่งพูดไป นับหรือ เปล่า?”

ตามด้วยประโยคนี้ ผู้ชายเหล่านั้นที่เพิ่งขนย้ายทองคำ และไข่มุกราตรีพวกนั้น สายตาก็จ้องมองโจวอาน

โจวอานตัวสั่นอย่างช่วยไม่ได้ รู้สึกถึงความแหลมคมเต็ม เปี่ยมยากที่จะอธิบายในดวงตาเหล่านี้ ราวกับมีภูเขาลูก ใหญ่กดทับศีรษะเขาอย่างแท้จริง

เขาแทบจะพังทลาย เหงื่อออกตามร่างกายเหมือนฝน พยักหน้ารัวๆ “นับครับๆ”

“โอเค ในเมื่อนับ งั้นก็เริ่มกันเลย” ลู่เสี้ยงหยางพูดขึ้น เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

โจวอานกัดฟัน ฝืนใจตะโกน “คุณปู่ ฉันเป็นหลานชายคุณ เมื่อกี้ฉันทำให้คุณไม่พอใจ หวังว่าคุณจะไม่ใส่ใจกับคำพูด ฉันนะ”
แม่ง!

ตะโกนเรียกคุณปู่จริงๆ?

น จาวต้าไห่

การแสดงออกบนใบหน้าสองคนน่าตื่นเต้นมากเท่าที่จะ

ทำได้

“เฮ้ หลานชายผู้น่ารัก นี่เป็นความจริง ต่อไปอยู่ข้างนอกก็ ทำตัวอ่อนน้อมถ่อมตนหน่อยนะ” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น

… โจวอานไม่พูดอะไร ศีรษะห้อยลง มีความอัปยศ อดสูและความโกรธ ในใจ ยากที่จะอธิบายเป็นคำพูด เดิมที่คิดว่าลู่เสี้ยงหยางเป็นผู้ชายธรรมดาจนๆ คนหนึ่ง

เขาสามารถทำให้อับอายและเหยียบย่ำได้ตามอำเภอใจ แต่ ไม่คิดว่าเขาคือไทแรนโนซอรัส แค่สะบัดหางก็ฆ่าเขาได้

“เอาล่ะ ตอนนี้นายออกไปได้” ทันทีที่ลู่เสี้ยงหยางโบกมือ ด้วยสถานะของเขา ขี้เกียจจะใส่ใจกับมดอย่างโจวอาน แค่ สอนบทเรียนให้กับเขา เป็นความทรงจำระยะยาวก็พอแล้ว

“ครับๆๆ คุณปู่ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้” โจวอานพยักหน้า รัวๆ รอประโยคนี้อยู่ ทันใดนั้นก็เหมือนนิรโทษกรรม กระโดดขึ้นจากพื้น รีบออกไปจากบ้านจ้าวหรูเย็นอย่างไม่ คิดชีวิต
ในตอนนี้ขณะนี้ จ้าวหรูเย็นและจ้าวต้าไห่ก็ค่อยๆ มีสติ จากอาการช็อก มองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง แววตาเต็มไปด้วย ความตกใจ น่าเหลือเชื่อ คิดไม่ถึงเลย