บทที่ 147 ผมอยากตาย

ถึงหานเช่าชวนจะถูกลู่เสี้ยงหยางบีบคออาไว้ แต่เขาก็ยังมี ความมั่นใจ เพราะถึงยังไงเขาก็เป็นถึงคุณชายหานแห่งให่

เขาไม่เชื่อหรอกว่าลู่เสี้ยงหยางจะกล้าลงมือกับเขา แต่ถ้า เป็นอย่างนั้นจริงๆ ทุกคนในครอบครัวของลู่เสี้ยงหยางได้ ถูกฝังแน่

หานเช่าชวนยิ้มเยาะ แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางว่า “แกลอง คิดถึงผลที่จะตามมาดีๆนะ ตระกูลหานไม่ใช่อะไรที่แก สามารถต่อกรได้”

ตระกูลหาน?

ลู่เลี้ยงหยางทำหน้าเย็นชา พูดเสียงนิ่งว่า “ก็แค่มดตัว เล็กๆ”

หานเช่าซวนซะงัก ลู่เสี้ยงหยางอวดเก่งเกินไปแล้ว

เย่สวนถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง รีบพูดว่า “คุณปล่อย คุณชายหานนะ”

เธอไม่ได้เป็นห่วงหานเช่าซวน แต่เธอเป็นห่วงลู่เสี้ยง หยางต่างหาก ถ้าลู่เสี้ยงหยางทำร้ายหานเช่าซวนจริงๆล่ะก็ ตระกูลหานไม่ปล่อยเขาไปแน่
เพราะเธอรู้ว่าตระกูลหานแห่งไห่ตงน่ากลัวขนาดใหน ตระกูลหานเป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆของไห่ตงเลยนะ แถมยังมีอำนาจมากๆ ในเจียงหนาน

ถ้าสู่เลี้ยงหยางหาเรื่องตระกูลหาน ก็พอจะจินตนาการถึง จุดจบออก

คู่เลี้ยงหยางยกยิ้มเยาะ แล้วพูดว่า “คุณห่วงเขาว่างั้น? เหอะๆ คุณเคยรู้ไหม ว่าคนอย่างเขาเลวร้ายขนาดไหน ไม่ กี่วันก่อน ถังหลงเพื่อนสนิทของผมถูกทำร้ายก็เพราะคุณ ตอนนี้ยังนอนอยู่โรงพยาบาลอยู่เลย เขาถูกฟันสามสิบหก จุดบนร่างกายจนเส้นเอ็นขาด ถามหน่อยคูณไม่รู้สึกผิดอะไร เลยเหรอ?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เย่สวนงงก่อนเป็นอันดับแรก แต่ไม่นาน ก็นึกออก ว่าไม่กี่วันก่อนตอนเธอนัดเจอกับหานเช่าซวน คนที่ชื่อว่าถังหลงก็โผล่มาฟังการนัดเจอของเธอและหานเช่า ชวน

แต่เธอก็ไม่เข้าใจที่สู่เสี้ยงหยางพูดอยู่ดี วันนั้นสภาพของ ถังหลงก็ดีๆอยู่เลยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงถูกทำร้ายจนเส้น เอ็นขาดล่ะ

วันนั้น หลังจากที่การนัดเจอกันของเธอและหานเช่าชวน ถูกขัดจังหวะ เธอก็ขอตัวกลับก่อน จึงไม่รู้ว่าเรื่องราวที่เหลือ ต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้น
และก็เพราะว่าไม่รู้ ตอนนี้เปลวเลยรู้สึกน้อยใจเป็นที่สุด เธอมองสู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “ดูก็รู้แล้วว่ากังหลงเพื่นของ คุณไม่ใช่คนดีอะไร น่าจะเป็นพวกอันธพาลด้วยซ้ำ เทาถูก ทำร้ายจนเอ็นขาด แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนัน?”

เมื่อได้ยินดังนี้ ไฟโกรธของสู่เสี่ยงหยางก็ปะทขึ้นมาทันที เขากัดฟันกรอดแล้วมองเย่สวน “ถ้ารู้ตั้วแต่แรกว่าคุณไม่รู้จัก ผิดชอบชั่วดีแบบนี้ ถังหลงไม่น่าเข้าไปยุ่งด้วยเลย น่าจะ ปล่อยให้คุณถูกหลอกซะก็ดี”

เมื่อเห็นท่าทางเกลียดชังของลู่เสี้ยงหยาง เย่สวนก็ยิ่ง น้อยใจ

เป็นคนยังไงกัน? เธอโกรธอยู่นะเขาไม่คิดจะร้อเลยเหรอ? แล้วยังจะมาพูดแรงๆกับเธออีกเนี่ยนะ

ยิ่งลู่เสี้ยงหยางเป็นแบบนี้ เย่สวนก็ยิ่งโกรธ เธอเชิดคาง ขึ้นแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณพูดขนาดนี้แล้ว งั้นก็แปลว่าฉันมัน โง่จนเกินเยียวยา ไร้เหตุผลและดีแต่สร้างปัญหาสินะ แล้ว คุณยังอยู่ที่นี่ทำไมล่ะ? รีบใสหัวไปสิ ดีเหมือนกันฉันก็ไม่ อยากเห็นหน้าคุณแล้ว”

สีหน้าของลู่เสี้ยงหน้าพลันมืดมัว ท่าทางแบบนี้ของเย้ สวน ทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก

“ดีนี ดีจริงๆ ตอนนี้คุณคงโตเป็นผู้ใหญ่รับผิดชอบตัวเอง ได้แล้วสินะ คุณต้องได้เห็นธาตุแท้ของหานเช่าชวนเข้าสักวัน ถึงวันนั้นแล้วคุณจะเสียใจ” ลู่เสี้ยงหยางทิ้งคำพูดเย็นชา เอาไว้ จากนั้นก็ปล่อยมือที่จับคอของหานเช่าชวนอยู่ออก จนร่างกายที่ลอยอยู่ของหานเช่าชวนร่วงลงกับพื้น

หานเช่าชวนเจ็บจนต้องซี้ดปาก จากนั้นก็มองลู่เสี้ยง หยางด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้น วันนี้เขา พลาดท่าให้สู่เสี้ยงหยาง วันข้างหน้าเขาจะเอาคืนหลายเท่า เลยคอยดู

เขาจะเล่นงานไอ้ลู่เสี้ยงหยางนี้ให้ตายทั้งเป็น

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้อยู่ที่ร้านอาหารเจียง หัวต่อ พยุงหลิวผิงเดินออกไปจากร้าน

เยสวนจดจ้องไปยังทิศทางที่ลู่เสี้ยงหยางจากไปด้วย สีหน้านิ่งค้าง จนกระทั่งแผ่นหลังของลู่เสี้ยงหยางลับสายตา ไป ชั่วขณะในใจก็รู้สึกวูบโหวง ราวกับว่าสิ่งสำคัญที่สุดใน ชีวิตกำลังจากเธอไป

หานเช่าซวนจับสังเกตสีหน้าของเย่สวนได้ ตูเหมือนว่าผู้ หญิงคนนี้ยังตัดใจจากลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สินะ เขาต้องรีบจับ เธอให้ได้เร็วๆซะแล้ว หลังจากได้เล่นสนุกสมใจ ค่อยปล่อย ปละละเลยก็ได้

เขายิ้มออกมาน้อยๆ กักเก็บความคิดเลวร้ายเอาไว้ แล้ว เอ่ยพูดอย่างสุภาพบุรุษว่า “สวนเอ๋อ เป็นความประมาทของ ผมเองที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ต่อไปนี้ผมจะให้ลูกน้องคอยติดตามเยอะๆ รับรองไม่มีใครกล้ามารบกวนเราสองคน แน่”

“ค่ะ” เย่สวนพยักหน้าอย่างเหม่อลอย แล้วพูดว่า “ใช่ส คุณชายหาน ฉันยังมีธุระที่บ้านต่อ ต้องขอตัวก่อนนะคะ ต่อ ไปนี้ถ้ามีเรื่องอะไร เราติดต่อกันทางโทรศัพท์เอาแล้วกันนะ คะ”

อะไรวะ จะมีเรื่องอะไรล่ะ? คิดจะหลบหน้ากันหรือไง

หานเข่าขวารู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่อยากให้ความ พยายามที่ผ่านมาเสียเปล่า จึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ได้ครับ เดี๋ยวผมให้คนไปส่ง”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันขับกลับเองได้” เย่สวนปฏิเสธฉับ

เมื่อเย่สวนออกไปจากร้านอาหารเจียงหัว ใบหน้าของ หานเช่าชวนก็มืดครึ้มลง เมื่อเขาก้มลงมองลูกน้องแต่ละคน ที่ถูกสอยร่วงกับพื้น ก็กำหมัดแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยไอ สังหาร จากนั้นก็พูดลอดไรฟันออกมาว่า “พวกขยะ แค่คน คนเดียวก็สู้ไม่ได้ ที! ไอ้เวรลู่เสี้ยงหยาง ถ้าไม่ได้เอาแกตาย หานเช่าชวนคนนี้ก็ไม่ไช่คนแล้ว”

บนถนน

ขณะที่ลู่เสี้ยงหยางพยุงหลิวผิงเดินช้าๆ บนใบหน้าของหลิวผิงก็เต็มไปด้วยความสงสัย

จากนั้น เขาก็ทนไม่ไหว จนต้องเอ่ยถามออกมา “พี่ใหญ่ จะปล่อยหานเช่าชวนไปทั้งอย่างนี้เหรอครับ? เล่นงานมัน

เบาเกินไปหรือเปล่าครับ”

สู่เสี้ยงหยางพูดเสียงนิ่ง “แน่นอนว่าไม่ ฉันมีแผนอื่น”

เขาบอกแล้วไงว่าจะเอาคืนหานเช่าชวนสิบเท่าให้เหมือน กับที่ถังหลงโดน เขารู้ว่ามันต้องมีเลือดกระเซ็นแน่ๆ ถึงได้ ไม่อยากลงมือต่อหน้าเยสวนไง

เขาจะรอโอกาสอื่น แล้วค่อยลงมือก็ไม่สาย

“อ๋อ” หลิวผิงพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ จาก นั้นก็พูดว่า “งั้นผมจะจับตามองหานเช่าซวนเอาไว้ ถ้าได้ จังหวะ ผมจะรายงานพี่ทันที”

“อึม” ลู่เสี้ยงหยางตอบกลับเสียงเรียบ จากนั้นก็ไม่ได้พูด อะไรออกมาอีก

ตอนนี้ถังหลงยังอยู่ที่โรงพยาบาล ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางจึง พาหลิวผิงตรงไปที่โรงพยาบาล เพื่อไปเยี่ยมถังหลง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เสี้ยงหยางกับหลิวผิงก็มาถึงโรง พยาบาล จากนั้นก็ตรงไปที่ห้องพักผู้ป่วย

ถังหลงพ้นขีดอันตรายแล้ว จึงได้ย้ายจากห้องไอซียุมาที่

ห้องผู้ป่วยธรรมดา
ห้องพักผู้ป่วยในตอนนี้นอกจากถังหลงแล้ว ยังมีถังปิงหยู่ อยู่ด้วย

ถังหลงนอนนิ่งอยู่บนเตียง ร่างกายถูกพันด้วยผ้าพันแผล ทั้งตัว มีแค่ส่วนใบหน้าที่เหลือเว้นไว้ ภายใต้ผ้าพันแผลยัง เห็นเลือดสีแดงจางๆอีกด้วย

ถังหลังไม่ทันสังเกตเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางเดินเข้ามา ยังคง เอ่ยพูดกับถังปิงหยู่อย่างเชื่องซึม “พี่ครับ ปล่อยให้ผมตาย เถอะ ชีวิตหลังจากนี้ก็คงได้แต่นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่ต่างอะไร

กับคนพิการ ขึ้นใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปมันจะมีค่าอะไร?” ถังปิงหยู่สะอึก “อาหลงพูดไร้สาระอะไร? ถึงจะต้องนั่งรถ เข็นไปตลอดชีวิต ยังไงแกก็เป็นว่าที่ผู้นำตระกูลของเรานะ

ตระกูลถังต้องการแก”

ถังหลงส่ายหน้าอย่างยากล่าบาก กรอบตาริ้นไปด้วย น้ำตา มองถังปิงหยู่อย่างอ้อนวอนแล้วพูดว่า “พี่ครับ ถ้าพี่ สงสารผม ให้หมอมาฉีดยาให้ผมตายไปอย่างสงบเถอะนะ ผมทำใจยอมรับความจริงที่ผมกลายเป็นคนพิการไม่ได้ จริงๆ! ผมมีชีวิตต่อไปแล้วจะมีค่าอะไร หลังจากนี้ก็มีแต่จะ ถ่วงวงศ์ตระกูล ถ้าผมตายไปผมขอแค่อย่างเดียว ขอให้ ตระกูลแก้แค้นแทนผมด้วย”