บทที่ 133 ตัวตนที่แท้จริง

ตอนที่ลู่เสี่ยงหยางเหวี่ยงหมัดใส่เงาร่างสีดำจนอีกฝ่ายถอย ไปข้างหลังได้นั้น สีหน้าของเขาไม่ปรากฏความยินดีหรือ ความโล่งใจเลยแม้แต่น้อย ในทางกลับกันเขาดูเคร่งขรึม เป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าหมัดที่เขาส่งออกไปเมื่อกี้นี้จะไม่ได้ใช้แรงทั้งหมด แต่ก็ไม่ควรประมาท สามารถนับได้ว่าถ้าคนที่ถูกโจมตีเป็น ไปฉี อีกฝ่ายก็จะตายคาที่ในทันที คิดไม่ถึงเลยว่าพอเป็นเงา ร่างสีดำ หมัดนี้กลับทำให้อีกฝ่ายถอยหลังไปแค่ไม่กี่ก้าว เท่านั้น ทำให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของเงาร่างสีดำนี้เหนือ กว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้มาก

“น่าแปลกใจจริง ๆ นี่เป็นยอดฝีมือจากที่ใหนกันแน่ ทำไม เขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยอยู่หลายส่วนกันนะ” ลู่เสี้ยงหยางลอบ คิดในใจ ความรู้สึกคุ้นเคยเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ

ฟิ้ว!

ในขณะนั้นเองเงาร่างสีดำที่เพิ่งถูกโจมตีจนถอยไปเมื่อครู่ นี้ก็พุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยางอย่างรวดเร็ว

หวีด หวีด หวีด!

เนื่องจากความเร็วที่มากจนเกินไป อากาศในทุกพื้นที่ที่เงาร่างสีดำวิ่งผ่านจะเกิดการบีบอัด และระเบิดเสียงออกมา ขึ้นมาในทันที

ในช่วงเวลาไม่ถึงหนึ่งลมหายใจเงาร่างสีดำก็เข้ามาถึง ตรงหน้าของลู่เสี้ยงหยาง ยกแขนเรียวบางขึ้นแล้วแบมือออก เป็นทรงมีด โจมตีไปยังตำแหน่งคอหอยของลู่เสี้ยงหยาง

ปัก ปัก!

ทว่าตอนที่มือข้างนั้นยังเข้ามาไม่ถึง ลู่เสี้ยงหยางก็รู้สึกได้ ถึงลมหายใจที่รวดเร็วและดุดันกระทบใบหน้าก่อนแล้ว ทำให้ผิวหนังของเขาแสบร้อนเล็กน้อย ราวกับว่าถูกเข็ม จำนวนนับไม่ถ้วนที่มแทงอย่างไรอย่างนั้น

ลู่เสี้ยงหยางหรี่ตาลง เจตนาฆ่าที่รุนแรงฉายลึกอยู่ไต้

ตวงตาของเขา

เมื่อเผชิญหน้ากับการโจมตีอย่างดุเดือดของเงาร่างสีดำ เขาก็ยังไม่คิดถอย ทั้งยังก้าวออกไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เข้า ประชิดเงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เอียงศีรษะไปด้าน ข้างเล็กน้อยเพื่อหลบการโจมตีของเงาร่างสีดา ฝ่ามือของ เงาร่างสีดำจึงแนบลงบนลำคอของเขา

“ย่า!”

สู่เสี้ยงหยางตะโกนเสียงดัง พละกำลังภายในร่างกายถูก ผลักดันไปจนถึงขีดสูงสุด แล้วเหวี่ยงหมัดที่เต็มไปด้วยความรุนแรงออกไป

ดึง!

เสียงก้องกังวานอย่างชัดเจนดังขึ้นไม่ไกล เกิดจากการที่สู่ เสี้ยงหยางรวบรวมพละกำลังทั้งหมดในร่างกายไว้ที่หมัด แล้วออกแรงเหวี่ยงอย่างรวดเร็ว

ภายใต้การโจมตีด้วยพละกำลังขั้นสูงสุด หมัดนี้ของลู่เสี้ ยงหยางนั้นรวดเร็วมาก มันพุ่งเข้าไปถึงตรงหน้าของเงาร่าง สีดำใด้ภายในชั่วพริบตา

เงาร่างสีด่าไม่สามารถหลบได้ ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงเกร็ง ร่างกายเพื่อรับการโจมตีนี้ของลู่เสี้ยงหยางเท่านั้น

ทันใดนั้นพลังหมัดของลู่เสี้ยงหยางก็ระเบิดออกมาราวกับ เป็นกระแสน้ำหลากที่โถมทะลักเข้าใส่เงาร่างสีดำอย่าง รวดเร็ว

เงาร่างสีดาไม่อาจต้านทานมันได้เลย ทันใดนั้นร่างกาย ของเขาก็ถูกกระแทกจนลอยละล่องเหมือนใบไม้ที่ลอยอยู่ ท่ามกลางสายลมฤดูใบไม้ร่วงอย่างไรอย่างนั้น กระเด็นถอย หลังไปหลายเมตรกลางอากาศ แต่หลังจากที่ล้มลงบนพื้น พละกำลังของเขายังไม่ได้ถูกกำจัดออกไปจนหมด ถอยหลัง ต่อเพียงไม่กี่ก้าวก็สามารถหยุดได้อย่างมั่นคง

ทันทีที่เห็นฉากนี้เข้า ช่างกวนหวั่นหวั่น หลินยง และเลี้ยงตงเถื่อที่หวาดกลัวจนตัวสั้นเมื่อกี้นี้ก็รู้สึกดีใจและตื่นเต้นเป็น อย่างมาก

สู่เสี่ยงหยางแข็งแกร่งมาก แทบจะสามารถบดขยเงาร่างสี ดำได้ ถ้าอย่างนั้นวันนี้พวกเขาก็รอดตายแล้ว

“เหอ ๆ ดูเหมือนว่าวันนี้พระเจ้าจะเข้าข้างฉัน มีคุณลู่อยู่ ฉันจะต้องได้ของที่อยู่ในวัดชิงหลงอย่างแน่นอน กลับไปบ้าน แล้วจะต้องสามารถเปลี่ยนชะตาชีวิตได้แน่ ๆ “สีหน้าของช่าง กวนหวั่นหวั่นเต็มไปด้วยอารมณ์รัก ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปที่ คู่เลี้ยงหยาง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ชายหนุ่มร่างกายผอม บางแต่กลับมีพละกำลังมากมายมหาศาลอย่างสู่เสี้ยงหยาง ได้เข้าไปอยู่ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจเธอ

หลินยงก็เป็นนักสู้เช่นกัน เป็นธรรมดาที่เขาจะรู้สึกเคารพ ยำเกรงในพละกำลังอันแข็งแกร่ง ก่อนหน้านี้เขาอิจฉาลู่เสี้ยง หยางเป็นอย่างมาก แต่ลู่เสี้ยงหยางคนนั้นไม่ได้ทำให้เขา นับถือสักเท่าไหร่ ทว่าในตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางได้แสดงให้เห็น ถึงพละกำลังที่น่าหวาดผวา ทำให้เขาเคารพนับถือจากใจ จริง แทบจะเข้าไปคุกเข่ากราบไหว้ลู่เสี้ยงหยางในทันที

เจียงตงเกอยังคงขยี้ตาไม่หยุด จนลูกตาแทบจะออกมา จากเบ้า หนังหัวเหน็บชา หัวใจบีบรัดแน่นอย่างไม่เป็นสุข เขาจำได้ว่าก่อนหน้านี้ระหว่างเดินทางมาที่วัดชิงหลง เขา

ได้ดูถูกถากถางลู่เสี้ยงหยางไปตั้งมากมาย อีกทั้งยังวางแผนเอาไว้ว่าหลังจากที่ช่างกวนหวั่นหวั่นทำภารกิจเสร็จแล้ว เขา จะต้องสั่งสอนไอ้เจ้าลู่เสี้ยงหยางนี้สักยก

แต่นี่เลี้ยงหยางแข็งแกร่งถึงเพียงนี้ แม้แต่เทพสังหาร อย่างเงาร่างสีดำก็ยังสามารถสยบใต้ เดาได้ว่าใช้แค่นิ้ว เดียวก็สามารถฆ่าเขาได้แล้ว เขาจะยังมีความคิดพี่จะสั่งสอน คู่เสี้ยงหยางได้ยังไงอีก ทำได้เพียงหวังว่าลู่เสี้ยงหยางจะเป็น ผู้ใหญ่ที่ไม่ถือสาผู้น้อยไว้ชีวิตน้อย ๆ ของเขาในภายหลัง

ถึงแม้ว่าตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางจะได้เปรียบอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่เขาก็ยังคงไม่ประมาทแม้แต่น้อย ไม่ให้แม้แต่โอกาสให้ เงาร่างสีดำได้หายใจ

เขาทะยานเข้าไปหาเงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว ก่อนจะยก กำปั้นขึ้นแล้วเหวี่ยงหมัดลงไปอีกครั้ง

เงาร่างสีดำที่เพิ่งจะได้รับบาดเจ็บจากหมัดของลู่เสี้ยง หยางเมื่อกี้นี้ไม่กล้าที่จะต่อต้านอีก เขาคิดที่จะถอยหลบไป ข้างหลังตามสัญชาตญาณ

ทว่าน่าเสียดายที่หมัดของลู่เสี้ยงหยางเร็วมาก เขาจึงหลบ ไม่ทัน ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงป้องกันเท่านั้น

แขนเรียวบางทั้งสองข้างถูกยกไขว้กันตรงตำแหน่ง หน้าอกเพื่อรับการโจมตีจากหมัดของลู่เสี้ยงหยางที่พุ่งเข้า

มา
เสียงกระแทกดังขึ้น กำปั่นของลู่เสี้ยงหยางกระทบเข้ากับ แขนที่ไขว์ไว้ของเงาร่างสีดำ

เงาร่างสีดำรู้สึกได้ทันทีว่าแขนทั้งสองข้างของเขาชาไป หมด ไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ

ทว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น

นาทีต่อมาลู่เสี่ยงหยางก็เหวี่ยงหมัดที่สองมาอีกครั้ง

หมัดนี้ทำลายการป้องกันของเงาร่างสีดำ กระแทกลงบน หน้าอกของเขาโดยตรง

ฟิ้ว!

เงาร่างสีดำถูกโจมตีจนลอยไปกระแทกกับกำแพงสวน

ตูม!

กำแพงพวกนั้นพังทลายลงอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าโดนรถ หุ้มเกราะชนเข้าอย่างไรอย่างนั้น

เงาร่างสีดำล้มลงบนพื้นโดยมีอิฐหินก้อนใหญ่ที่พังลงมาก ลบทับ

บนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางไม่ปรากฏอารมณ์ได ๆ เขายัง คงเดินเข้าไปหาเงาร่างสีดำ

สิงโตยังใช้พละกำลังทั้งหมดในการสู้กับกระต่าย

สู่เสี้ยงหยางก็เป็นเช่นนั้น หากเขาได้ลงมือแล้ว ก็ไม่มีทางที่จะเปิดโอกาสให้ศัตรูอย่างเด็ดขาด

ลู่เสี่ยงหยางเข้าไปประชิดเงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว จาก นั้นก็ยกเท้าขึ้นเหยียบ

ตอนนี้เงาร่างสีดำยังคงนอนอยู่บนพื้น อวัยวะส่วนล่าง

ทั้งหมดถูกฝังอยู่ใต้อิฐหินดินทราย

เมื่อเห็นเท้าของลู่เสี้ยงหยางที่กำลังเหยียบลงมาบนตัวเขา อย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาก็ระเบิดพละกำลังที่แข็งแกร่งออก มาจากร่างกาย อิฐหินที่ทับอยู่บนร่างกายของเขาปลิวว่อน จากนั้นก็กระโดดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

ดูม!

เท้าของลู่เสี้ยงหยางเหยียบลงบนพื้นที่ว่างเปล่า

บนพื้นปรากฏรอยเท้าลึกประมาณหนึ่งนิ้ว มีรอยแตกร้าว จำนวนมากที่เกิดจากตำแหน่งรอยเท้าและกระจายไปรอบ ๆ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจ ตั้งแต่ที่เริ่มต่อสู้กันมาจนถึง ตอนนี้ เขาจับจ้องดวงตาของเงาร่างสีดำเอาไว้ตลอด นัยน์ตาคู่นั้นไม่ปรากฏร่องรอยอารมณ์ใด ๆ เลย กลวงเปล่า เป็นอย่างมาก ขนาดตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับอันตราย แม้แต่ ความกลัวขั้นพื้นฐานก็ยังไม่มี

ราวกับว่าเป็นเพียงหุ่นยนต์ตนหนึ่ง ไม่มีความนึกคิดหรือ

จิตวิญญาณใด ๆ
สู่เสี่ยงหยางไม่เชื่อว่าจะมีคนเช่นนี้บนโลก

แน่นอนว่าสู่เสี้ยงหยางเริ่มสงสัยในใจมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่า ร่างสีดำเป็นคนอย่างไรกันแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ลู่เสี้ยงหยางก็เพิ่มความเร็วจนถึงขีดสูงสุด ร่างของเขาวาบเข้าไปใกล้เงาร่างสีดำอย่างรวดเร็ว จากนั้น ก็ยกนิ้วขึ้นกดลงที่จุดฝังเข็มสองสามตำแหน่งบนตัวของเงา ร่างสีดำ

เงาร่างสีดำยืนแข็งค้างในทันที ขยับไม่ได้เลยแม้แต่น้อย สู่เสี้ยงหยางแค่นเสียงเย็นชาออกมา เขายกมือขึ้นฉีก

กระชากหน้ากากที่คลุมอยู่บนศีรษะของเงาร่างสีดำออก ตอนที่ได้เห็นรูปร่างหน้าตาของเงาร่างสีดำอย่างชัดเจน ลู่ เสี้ยงหยางหน้าถอดสี ม่านตาหดเล็กลงอย่างรวดเร็ว เอ่ยขึ้น มาด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ทำไมถึงเป็นคุณไปได้ล่ะ”