บทที่ 112 ไม่คาดคิดมาก่อน

สู่เลี้ยงหยางไม่ได้ใส่ใจสวีเทียนหลินที่กำลังคุกเข่าอยู่ เขา พูดกำชับถังปีงหยู่ว่า : “หากต้องการให้อาการป่วยของคุณ ปูนายหายเป็นปกติ ต้องใช้เวลาในการรักษาสองเดือน ใน ช่วงระหว่างนี้จะต้องทำตามที่ฉันบอก”

ถังปิงหยู่ขมวดคิ้ว ทุกอย่างจะต้องขึ้นอยู่กับลู่เสี้ยงหยาง เหรอ นี่มันก็หมายความว่าเขาได้มอบอำนาจทั้งหมดไว้ใน มือของลู่เสี้ยงหยางงั้นเหรอ

หากเป็นเมื่อก่อน ด้วยนิสัยของถังปิงหยู่เขาก็คงจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดถึงอาการป่วยของคุณปู่ เขาก็พยักหน้ารับคำ

“ได้ครับ ขอเพียงแค่สามารถรักษาอาการป่วยของคุณปู่ ได้ คุณว่ายังไงก็ว่าตามนั้น”ถังปิงหยู่กัดฟันตอบ

คู่เสี้ยงหยางพยักหน้า จากนั้นก้าวเท้าออกจากห้องนอน และเดินทางออกจากที่นี่ เมื่อเห็นท่าทางตุตันของลู่เสี้ยงหยาง ถังหลงก็กระโดด

โลดเต้น นี้แหระลูกพี่ของผม

ถังปิงหยู่กัดฟันแน่น คิดในใจว่า รอเวลาที่จะจัดการกับ เจ้าหนุ่มนี้ในอนาคตดีกว่า

ถังกั่วเหลียงลูบที่ปลายคาง จู่ๆแววตาก็เป็นประกายขึ้น
สู่เสี้ยงหยางนั้นเป็นหมอฝีมือดี หากจะเป็นลูกเขยของเขา ก็พอเป็นไปได้

หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางจากไป ก็ตรงกลับบ้านทันที

เติมทีเย่สวนนั่งพูดคุยอยู่บนโซฟากับหลิวจิ้ง เมื่อเห็นสู่เสี้ ยงหยางกลับมา เธอก็ลุกขึ้นแล้วเดินกลับห้องนอนของตัวเอง สีหน้าเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม

ก่อนหน้าที่จะเห็นลู่เสี้ยงหยางกลับมา เธอก็พยายามโน้ม น้าวตัวเอง อยากที่จะให้โอกาสลู่เสี้ยงหยางอธิบายสักครั้ง แต่ว่าหลังจากที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง เธอก็อดไม่ได้ที่จะหลบหน้า เขา

นี่อาจจะเป็นเพราะว่าเธอนั้นให้ความสำคัญกับเขา ก็เลย รู้สึกเจ็บปวด

ถ้าหากว่าเธอไม่มีใจให้กับลู่เสี้ยงหยาง เธอก็คงไม่มานั่ง สนใจหรอกว่าวันทั้งวันนี้ลู่เสี่ยงหยางนั้นหายไปไหนมา

คู่เสี้ยงหยางฝืนยิ้ม ดูเหมือนว่าเขาจะต้องใช้เวลาในการ พูดเรื่องนี้กับเย่สวนให้ชัดเจน

หลิวจิ้งจ้องมองลู่เสี้ยงหยางพลางพูดขึ้นว่า : “นายกลับ มาทำอะไร? ทำไมไม่นอนข้างนอกซะเลยล่ะ”

คู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า”แม่ครับ ถึงผมจะไปคลับหงเฉินก็จริง แต่ก็เพราะว่าผมมีธุระ ผมไม่เคยคิดที่จะทำเรื่อง ที่ผิดต่อเย่สวนเลยนะครับ”

หลิวจิ้งเลือกที่จะเชื่อลู่เสี้ยงหยาง แต่ก็ยังพูดออกมาว่า : “ลูกมาพูดกับแม่ก็ไม่มีประโยชน์อะไร เพราะแม่ไม่ใช่คนที่จะ ใช้ชีวิตร่วมกับลูก”

ลู่เลี้ยงหยางนึ่งเงียบ

“เฮ้อ”หลิวจิ้งถอนหายใจเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นจาก โซฟา และเดินกลับเข้าไปในห้องนอน

ลู่เสี้ยงหยางนั่งอยู่บนโซฟาเพียงลำพัง ครุ่นคิดว่าจะทำยัง ไงถึงจะทำให้ความเข้าใจผิดระหว่างเขากับเย่สวนจางหาย ไป

ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางก็ตัดสินใจนัดหลิวผิงออกมาเพื่อให้ เธอนั้นเป็นคนอธิบายกับเย่สวน

แต่ว่า ก่อนที่จะนัดหลิวผิง ลู่เสี้ยงหยางก็ตัดสินใจเดินไปที่ ห้องนอนของเยสวนก่อน เพราะอยากจะนัดเวลากับเธอให้ เรียบร้อยก่อน

ภายในห้องนอน

เย่สวนได้เอนตัวลงนอนแล้ว

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเดินเข้ามา เธอพูดขึ้นอย่างไม่ไยดี

ว่า: “ออกไป”
ลู่เลี้ยงหยางยิ้มอย่างกระอักกระอ่วนพลางพูดว่า: “คุณ เข้าใจผมผิด เมื่อวานที่ผมไปคลับหงเฉินก็เพราะไปจัดการ ธุระสำคัญจริงๆ ถ้าคุณไม่เชื่อ ผมมีพยานนะ”

เมื่อฟังเช่นนั้น เย่สวนก็เริ่มขยับตัว

หากเรื่องราวเป็นอย่างที่ลู่เสี้ยงหยางว่า งั้นก็แสดงว่าเขา ไปที่คลับหงเฉินเพื่อทำธุระไม่ได้แอบไปทำเรื่องที่ไม่ดี ?

“ฉันจะเชื่อคุณได้เหรอ? “เย่สวนลังเลครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น สู่เสี้ยงหยางถอนหายใจอีกครั้ง: “ถ้าคุณไม่ลองแล้วจะรู้ ได้ยังไงว่าเชื่อผมได้ไหม”

“ได้ ฉันจะให้โอกาสคุณ หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณบอกนะ” เย่สวนพูดขึ้นอย่างไม่ลังเล เธอก็ไม่อยากผิดใจเช่นนี้กับลู่เสี้ ยงหยางอีกต่อไปแล้ว อยากจะให้ความจริงนั้นถูกเปิดเผยสัก ที่

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าแล้วพูดขึ้นว่า : “ถ้างั้นพรุ่งนี้ ผมจะ พาพยานรู้เห็นมาที่บ้านของพวกเรานะ เมื่อถึงเวลานั้นคุณ อยากจะถามอะไรก็ถามได้เลย”

เย่สวนไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่น แต่ ภายในใจรู้สึกอบอุ่น ลู่เสี้ยงหยางถือว่ายังมีความรับผิดชอบ อยู่บ้าง

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ออกจากห้องนอน และสิ่งแรกที่ทำคือโทรหาหลิวผิ้ง

โทรศัพท์ดังไม่ทันไรฝ่ายตรงข้ามก็รับสาย หลิวผิงรับสาย พลางพูดขึ้นว่า: “คุณชาย โทรหาผมมีธุระอะไรหรือ เปล่า? ”

คู่เสี้ยงหยางบอกความจริงกับหลิวผิงว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ คืนนี้ทำให้เขาเกิดเรื่องเข้าใจผิด

หลิวผิงรู้สึกผิด จึงได้ถามลู่เสี้ยงหยางว่าเขานั้นสามารถ ชดเชยอะไรได้บ้าง?

ลู่เสี้ยงหยางบอกกับเขาว่า พรุ่งนี้ตอนเย็นให้เขามาที่บ้าน

มาอธิบายกับเย่สวนให้เข้าใจ หลิวผิงตบที่หน้าอกพร้อมรับคำ ว่าเขาจะทำให้เรื่องนี้ เสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

เช้าวันรุ่งขึ้น

สู่เสี้ยงหยางรับสายๆหนึ่ง ผู้กำกับจินอานฉวนเป็นคนโทร

จินอานฉวนถามลู่เสี้ยงหยาง วันนี้มีเวลาไปถ่ายทำไหม คู่เสี้ยงหยางไม่มีอะไรทำ จึงรับคำแล้วไปที่กองถ่าย กระทั่งตอนกลางคืน งานถ่ายทำถึงเสร็จสิ้น

เมื่อซูเยียนรันเห็นว่าสู่เสี้ยงหยางกำลังจะจากไป จึงรีบ

มาคือโทรหาหลิวผิง

โทรศัพท์ดังไม่ทันไรฝ่ายตรงข้ามก็รับสาย หลิวผิงรับสาย พลางพูดขึ้นว่า : “คุณชาย โทรหาผมมีธุระอะไรหรือ เปล่า? ”

คู่เสี้ยงหยางบอกความจริงกับหลิวผิงว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ คืนนี้ทำให้เขาเกิดเรื่องเข้าใจผิด

หลิวผิงรู้สึกผิด จึงได้ถามลู่เสี้ยงหยางว่าเขานั้นสามารถ ชดเชยอะไรได้บ้าง?

ลู่เสี้ยงหยางบอกกับเขาว่า พรุ่งนี้ตอนเย็นให้เขามาที่บ้าน

มาอธิบายกับเย่สวนให้เข้าใจ หลิวผิงตบที่หน้าอกพร้อมรับคำ ว่าเขาจะทำให้เรื่องนี้

เสร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี

เช้าวันรุ่งขึ้น

สู่เสี้ยงหยางรับสายๆหนึ่ง ผู้กำกับจินอานฉวนเป็นคนโทร

จินอานฉวนถามลู่เสี้ยงหยาง วันนี้มีเวลาไปถ่ายทำไหม คู่เลี้ยงหยางไม่มีอะไรทำ จึงรับคำแล้วไปที่กองถ่าย กระทั่งตอนกลางคืน งานถ่ายทำถึงเสร็จสิ้น

เมื่อซูเยียนรันเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางกำลังจะจากไป จึงรีบ

มารวบรวมความกล้าแล้วพูดขึ้นว่า : “ประธานสู่ วันนี้ฉันจะ เลี้ยงข้าวคุณ คุณพอมีเวลาไหม? ”

สู่เสี้ยงหยางสายหน้าพลางพูดขึ้นว่า”ขอบคุณน้ำใจของ คุณ คืนนี้ผมมีเรื่องต้องจัดการ ไว้วันหลังเถอะ”

คืนนี้หลิวผิงจะมาที่บ้านเพื่ออธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนวัน นั้นให้เย่สวนฟัง เขาจำเป็นต้องกลับไปที่นั้น

“อ่อ ถ้างั้นก็ไม่เป็นไร” ซูเยียนรันตอบอย่างหดหู เธอ อุตส่าห์รวบรวมความกล้าชวนเขา แต่เขากลับปฏิเสธเธอ

ลู่เสี้ยงหยางอดสงสารไม่ได้ เขาเหลือบมองซูเยียนรันครู่ หนึ่ง วันนี้ซูเยียนรันตั้งใจแต่งตัวมาเป็นพิเศษกางเกงยีนส์ขา ยาวของเธอ แสดงให้เห็นเผยรูปร่างผอมเพรียวของเธอออก มา

“ขอบคุณน้ำใจคุณมาก เดี๋ยววันหลังผมเลี้ยงคุณเอง” ลู่เสี้ ยงหยางพูดขึ้น

“ค่ะประธานลู่ ฉันจะรอนะคะ” ซูเยียนรันมีชีวิตชีวาขึ้นมา ทันที แววตาเป็นประกาย

หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ลู่เสี้ยงหยางก็กลับมาถึงบ้าน

เย่สวนและหลิวจิ้งรออยู่นานแล้ว

หลิวจิ้งเอ่ยปากขึ้นว่า : “ลู่เสี้ยงหยาง ได้ยินมาว่าคืนนี้คุณ จะอธิบายให้ลูกสาวฉันฟัง เริ่มเถอะ”
สู่เลี้ยงหยางพยักหน้า หยิบมือถือออกมาดู ตอนนี้ทุ่มหนึ่ง แล้ว เขานัดกับหลิวผิงไว้แล้วว่าให้มาเจอกันตอนหนึ่งทุ่มตรง

สู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว หลิวผิงไม่ใช่คนที่ไม่มีความรับผิด ชอบ เขาจึงโทรหาหลิวผิง เพื่อถามเขาว่าจะมาถึงกี่โมง?

แต่สิ่งที่ทำให้ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจก็คือ โทรศัพท์ของ ฝ่ายตรงข้ามแจ้งว่าเขาปิดเครื่อง

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? “ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วเป็นเส้นตรง วางสายแล้วโทรใหม่อีกครั้ง เขาก็ยังคงปิดเครื่อง

“ทำไมล่ะ? มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ? ” เย่สวนรู้สึกถึง ความผิดปกติบางอย่างจึงถามขึ้น

ลู่เลี้ยงหยางตอบขึ้นอย่างกระอักกระอ่วนใจว่า: “เติมที ผมนัดพยานไว้เรียบร้อยแล้ว ว่าวันนี้ทุ่มตรงจะมาที่นี่เพื่อ อธิบายความจริงให้คุณฟัง แต่ว่าตอนนี้เขาปิตเครื่อง ไม่รู้ว่า กำลังยุ่งเรื่องอะไรอยู่

“อ่อ” เย่สวนรับคำ สีหน้ารู้สึกผิดหวัง เพื่อความจริงนี้เธอ เฝ้ารอวันหนึ่งวันเต็มๆ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพอถึงเวลาสำคัญ เธอจะถูกเท

“ฮี ลู่เสี่ยงหยาง คุณนี้ไว้ใจไม่ได้เลย ทำไมไม่พูดมาตรงๆ ล่ะว่าคุณไม่มีหลักฐานยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง จงใจที่ จะยื้อเวลา”หลิวจิ้งพูดขึ้นเสียงดัง
เขาไม่เชื่อว่าจะมีเรื่องที่บังเอิญอย่างนี้?

ใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางจนปัญญา เรื่องเช่นนี้ไม่ว่าจะเกิด ขึ้นกับใครก็ยากที่จะจัดการทั้งนั้น ในเมื่อก่อนหน้านี้เขาก็ รับปากว่าจะมาคืนนี้จะได้คุยเรื่องวันนั้นให้ชัดเจน แต่คิดไม่ ถึงเลยว่า…

“แม่ครับ สวนเอ่อ วางใจเถอะครับ เดี๋ยวผมจะจัดการ เรื่องนี้เอง ” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจเบาๆ เมื่อพูดจบก็ออก จากบ้านไป