บทที่1 ทุ่งหญ้าบนหัว

เมืองปินเหอ ภายในคฤหาสน์หรูหรา

ลู่เสี้ยงหยางกำลังล้างมือ ชโลมน้ำมันนวดไปทั่ว

มือ

บนโซฟามีสาวงามรุ่นใหญ่คนหนึ่งกับสาวน้อย สองคนนอนอยู่

สาวงามรุ่นใหญ่คือหลิวจิ้งแม่ยายของลู่เสี้ยง หยาง ถึงแม้จะอายุได้ 30กว่าปีแล้ว แต่กลับดูผ่อนคลาย ราวกลับได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ทรวดทรงก็ผอม เพรียว

สาวน้อยผู้งดงามอีกสองคนคือเย่สวนภรรยาของ ลู่เสียงหยางและไป๋สู้สู้เพื่อนสนิทของเธอ

“ไอ้ขยะ นานขนาดนี้แล้ว ยังเตรียมไม่เสร็จอีก หรอ?” ในเวลานี้เย่สวนพูดเร่งลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่ อดทน

ลู่เสี้ยงหยางตอบด้วยน้ำเสียงร้อนรนแผ่วเบา “เสร็จแล้วเสร็จแล้ว”

วิ่งถือผ้าขนหนูมายืนข้างเย่สวน

เยสวนสวมชุดอยู่บ้าน นอนอยู่บนโซฟา สัดส่วน

เว้าโค้งงามชดช้อย

ลู่เสี้ยงหยางเริ่มลงมือนวดให้เย่สวนอย่าง

ชำนาญ
ปฏิเสธไม่ได้ว่า หุ่นของเย่สวนเซ็กซี่มากเหลือ

เกิน

อีก!

เสียงลู่เสี้ยงหยางกลืนน้ำลายลงคอไปอีกใหญ่

ไปสู้สู้เห็นลู่เสี้ยงหยางว่านอนสอนง่ายแบบนี้ ก็ หัวเราะขึ้นมา “สวนอ ผู้ชายของเธอชำนาญน่าดูเลยนะ แต่สายตาของเขาดูไม่จริงใจเท่าไหร่ แอบมองฉันหลาย ครั้งแล้ว!”

เยสวนตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “คางคกอยากกิน เนื้อหงส์ ขยะอย่างเขามานวดให้ฉัน ฉันยังรังเกียจมือ สกปรกของเขาเลย”

ลู่เสี้ยงหยางก้มหัวลง ไม่กล้าพูดอะไร

เขาเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าตระกูลเย่ แต่งเข้าบ้านนี้ มาสามปี ไม่มีใครในตระกูลเย่มองเขาเป็นคน ใช้ชีวิตอยู่ ไม่ต่างกับสุนัขตัวหนึ่ง

แต่โชคชะตาก็ยังเล่นตลกกับเขา ยามเขาถูก คนในตระกูลเยรังแก คนเหล่านั้นล้วนเป็นสาวงามทั้งสิ้น

“ผลัก!” คิ้วของเย่สวนก็ขมวดขึ้นเล็กน้อยทันที ดู เหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะใช้แรงเยอะเกินไป ไม่พูดไม่จา คำพูดทั้งหมดถูกใส่ลงบนหน้าของลู่เสี้ยงหยาง

ใบหน้าครึ่งหนึ่งของลู่เสี้ยงหยางถูกทิ้งรอยฝ่ามือ

แดงก่ำไว้

“ไอ้ขยะไร้ประโยชน์ ถ้ากล้าทำให้ฉันเจ็บอีกครั้งเดียว ฉันทุบหน้านายเละแน่” เย่สวนจ้องตาเขม็งอย่าง คุกคาม

ลู่เสี้ยงหยาง รีบร้อนขอโทษขอโพย เบาน้ำหนัก

มือลง ไม่นาน หลังนวดให้เย่สวนเสร็จ เขาก็เริ่มนวดให้

แม่ยายหลิวจิ้ง

ปัก!

หลิวจิ้งง้างมือขึ้นฝากรอยไว้บนหน้าอีกข้างของลู่ เสียงหยาง

“ไอ้เศษสวะ ไม่รู้จักการใช้ใจหน่อยรึไง?” หลิวจิ้ง โกรธจนใบหน้าแดงก่ำ ชี้หน้าถามลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางไม่กล้าตอบกลับ ถัดจากนั้น เมื่อนวด ให้หลิวจิ้งเสร็จ ลู่เสี้ยงหยางก็เข้าไปซักเสื้อผ้าใน ห้องน้ำ

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หยิบขึ้นมาดูจึง เห็นว่าเป็นแม่ของเขาโทรมาหา

ตั้งแต่เขาแต่งงานเข้ามา แม่ก็โทรหาเขาน้อย

มาก เพราะกลัวจะถูกปฏิเสธและเป็นตัวถ่วง ทำให้ฝ่าย

หญิงไม่พอใจ ในตอนนี้อยู่ๆกลับติดต่อมา

เขาเครียดนิดหน่อย คงไม่ใช่เกิดเรื่องอะไรขึ้น

นะ?

ลู่เสียงหยางรีบกดรับสาย ไม่รอเขาพูดก่อน น้ำ เสียงตื่นเต้นของแม่ก็เอ่ยขึ้น “ลูกแม่ ลุงของลูกเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อของลูกออกมาจากคุกแล้ว ตอนนี้ได้สานต่อกิจการทั้งหมดของตระกูล ลู่ อีกหน่อย ลูกไม่ต้องใช้ชีวิตลำบากแล้ว พ่อให้เงินลูกหนึ่งพันล้าน เป็นค่าชดเชยจากนี้อยากใช้เงินยังไงก็ใช้ได้เลย”

พอได้ฟัง ภายในหัวของลู่เสี้ยงหยางก็ส่งเสียง พิมพำ

ต่อจากนั้นเสียงของแม่ก็ไม่อาจฟังได้ชัดเจน ใน

สมองมีเพียงคำว่า “หนึ่งพันล้าน” ลอยไปลอยมา น้ำตาเขาเริ่มคลอ หลังจากนั้นพักใหญ่ ถึงเช็ดน้ำ

ออกจากตา

วันนี้ นานเกินไปแล้ว นานจนเมื่อมันมาถึงจริงๆ เขากลับรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ

เดิมที่เขาเป็นนายน้อยแห่งตระกูลลู่ที่ร่ำรวยเป็น อันดับต้นๆในเมืองหลวง พ่อของเขาพ่ายแพ้ให้กับลุงใน การแย่งชิงตำแหน่งทายาทในตระกูล สุดท้ายถูกคุมขัง

แม่ของเขาก็ถูกขับไล่ออกจากบ้าน

ลิ้มลองสีหน้าของคนอื่น เนื่องจากอำนาจของลุง ทำให้เขาหางานที่มั่นคงทำไม่ได้สักงาน

แม้กระทั่งตอนนี้ แม่ของเขาก็ยังอยู่ในห้องใต้ดิน เล็กๆ เพียงเพื่อให้เขาได้แต่งเข้าสำเร็จ ให้เขาได้มีที่ซุก หัวนอนหลบลมฝน

ในวันนี้พ่อของเขาได้รับการปล่อยตัว กลายเป็นผู้ สืบทอดตระกูลลู่ ในที่สุดเขาก็ได้รับในสิ่งที่ต้องการ ยืด เส้นยืดสายได้
“ฮ่าฮ่าฮ่า สองสามปีมานี้ ฉันต้องได้รับความ ยุติธรรม!” ลู่เสี้ยงหยางสาบานในใจเงียบๆ ในขณะ เดียวกัน สามคนในห้องรับแขกกำลังพูดคุยกัน ไม่มีใคร สัมผัสได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของลู่เสี้ยงหยาง

ไปสู้สู้ขมวดคิ้วพร้อมเอ่ยขึ้น “สวนจ่อ บริษัทของ เธอเกิดเรื่อง สายเงินทุนถูกทำลาย เรื่องนี้อาจมีทางหนี ที่ไล่ที่วนเวียนอยู่นะ”

“เอ๋ จริงหรอ?” เย่สวนตาเป็นประกาย เติมเต็มการ รอคอยเธอได้ สายเงินทุนในบริษัทของเธอแย่ลงมา เดือนกว่าแล้ว เงินเดือนของพนักงานไม่สามารถออกให้ ได้ ทุกวันนี้แทบจะล้มละลาย

“คืออย่างนี้ แฟนของฉันไม่ใช่ทำงานอยู่ที่หย่ง หยวนกรุ๊ปหรอ? เขากับประธานจางเจ้าของหย่งหยวน กรุ๊ปมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน พูดคุยสถานการณ์บริษัท ของเธอให้เขาฟัง ประธานจางตกลงที่จะเพิ่มเงินทุนให้ กับบริษัทของเธอ” ไปสู้สู้กล่าว

“อะไรนะ? นี่ นี่เป็นเรื่องจริงหรอ?” เย่สวนร้อง ออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ

หย่งหยวนกรุ๊ปเป็นหนึ่งในบริษัทที่ใหญ่ที่สุดใน เมืองปินเหอ ว่ากันว่าเจ้าของจางติ่งเทียนมีมูลค่าเกือบ หนึ่งพันล้าน หากเขาสัญญาว่าจะสนับสนุนเงินทุนให้ บริษัทของเย่สวน งั้นบริษัทของเย่สวนก็กลับมามีชีวิตได้ อีกครั้งอย่างแน่นอน

“เป็นเรื่องจริงแน่นอนสิ พวกเราเป็นเพื่อนที่สนิทกันที่สุด ฉันจะโกหกเธอได้ยังไงล่ะ” ไป๋สู้สู้พูดพร้อมยิ้ม ให้ แต่ในใจกลับรู้สึกทำอะไรไม่ถูก ประธานจางจะช่วยเย่ สวนฟรีๆได้ยังไงเงื่อนไขของประธานจางคือให้เย่สวน ไปนอนกับเขาหนึ่งคืน

แต่เงื่อนไขนี้ไปสู้สู้ไม่ได้พูดออกไป

ช่วงนี้แฟนของเธอก็มีปัญหากวนใจที่บริษัท จำเป็นต้องใช้ผู้หญิงแบบเย่สวนเข้าหากับประธานจาง ถึงได้ให้ไปสู้สู้มาหลอกล่อเยสวน

“งั้นตกลงฉันจะไปเจอประธานจาง” เย่สวนตอบ

ตกลงทันที

“อืมงั้นฉันให้แฟนฉันเอาคำพูดของเธอไปบอก ประธานจาง ถ้าไม่ผิดพลาดอะไร พรุ่งนี้ประธานจางก็จะ มาเจอเธอ อย่างช้าสุดมะรืนนี้เงินทุนสนับสนุนก็จะไปถึง บริษัทของเธอ” ไป๋สู้สู้บอก

ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางที่เดินเข้ามาในห้อง รับแขกพอดีก็ได้ยินบทสนทนาของพวกเธอ เดินไปสอง สามก้าว ก็ถึงข้างกายเย่สวน พูดกับเธออย่างจริงจังว่า “ที่รัก คุณต้องการความช่วยเหลือไม่จำเป็นต้องไป ขอร้องคนอื่น ตอนนี้คุณขาดเงินไม่ใช่หรอ ผมสามารถ หาวิธีช่วยคุณได้…”

“คิกคิกคิก…”เขายังไม่ทันพูดจบ ไปสู้สู้ก็หัวเราะ ขึ้นมา มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความดูถูกเหยียดหยาม แล้วพูดขึ้น “ให้พึ่งนาย? ทั้งเนื้อทั้งตัวนายตอนนี้มีเงิน ถึง100ไหม? เหมือนตัวตลกเสียจริง ไปเอาความกล้าจากไหนมาคุยโม้ขนาดนี้?”

ใบหน้าสวยงามของเย่สวนก้มลงต่ำ พูดด้วย สีหน้าที่เต็มไปด้วยความดูหมิ่น “นายกล้าดียังไงจะมา ช่วยฉัน? ไสหัวไป เห็นหน้านายแล้วจะอ้วก”

คิ้วของหลิวจิ้งขมวดเป็นเส้นตรง ง้างมือขึ้น เตรียมจะฝากรอยไว้ที่หน้าของลู่เสี้ยงหยางอีกครั้ง

แต่ลู่เสี้ยงหยางไม่ขยับหนี พูดอย่างสงบว่า “ผม ช่วยคุณได้จริงๆ”

ไปสู้สู้หัวเราะจนน้ำตาไหล มองลู่เสี้ยงหยาง เหมือนกับมองคนโง่เง่า เอื้อมมือชี้ไปที่หน้าอกเขา แล้ว พูดที่ล่ะคำ “บริษัทของสวนจื่อต้องใช้เงินทุนอย่าง น้อย10ล้านหยวนถึงรอดตาย 10ล้านหยวน! ขยะอย่าง นายชั่วชีวิตนี้สามารถทำเงินได้มากขนาดนี้ไหม? ใครให้ นายมาเสนอหน้าพูดวางท่าที่นี่”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มตอบ “ก็แค่10ล้านไม่ใช่หรอ?”

“โอ้โห น้ำเสียงโอหัง ก็แค่10ล้าน? ขยะอย่าง นายหามาได้สักแสนนึง ฉันไป๋สู้สู้ยอมให้นายออกคำสั่ง เลย!” ไปสู้สู้หัวเราะขึ้นมาอย่างดูถูก