บทที่ 287 เธอไม่เข้าใจยาก

โจฉันไม่คิดเลยว่าเลี้ยงหยางจะมีความที่คิดที่สกปรก

เธอวางหนังสือลง หันไปเอ่ยกับลู่เสี้ยงหยาง “ลู่เสี้ยงหยาง ฉันรู้ว่านายเป็นเขยแต่งเข้า ได้รับการดูหมิ่นจากที่บ้านไม่ น้อย นายลำบากใจ เพราะงั้นนายเลยตั้งใจหาเรื่องบนชั้น เรียน เพื่อให้ได้รับความสนใจจากพวกเรา แม้ว่าสิ่งที่นาย ต้องเจอจะน่าเห็นใจ แต่นั่นไม่ใช่สาเหตุที่นายควรจะอยู่ใน ห้องเรียน”

“นายเป็นเขยแต่งเข้าที่บ้าน ไม่ได้ความลำบาก นายไม่คิด ว่าจะหาเหตุผลจากตัวนายเองเลยหรือ? หากนายมีความ สามารถมากพอ แข็งแกร่งมากพอ ยังจะต้องพึ่งพาผู้หญิงอยู่ อีกหรือไง? ตอนนี้นายมีโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิต ตนเอง ก็ตั้งใจเรียนซะ ไม่แน่ในอนาคตฉันอาจจะแนะนำ นายไปทํางานในที่ดีๆ ก็ได้”

อะไรนะ?

ลู่เสี้ยงหยางงงเป็นไก่ตาแตก เมื่อได้ยินประโยคของโจฉิน

นี่มันบ้าอะไรกัน ฉันมาที่นี่เพื่อที่จะหารือกับเธอ เมื่อสักครู่ ในห้องเรียนเธอมีข้อผิดพลาดอยู่จุดหนึ่ง ไม่ได้มาเพื่อฟังคำ สั่งสอนของเธอ
เมื่อเห็นว่าเลี้ยงหยางเงียบไป โจฉันเอ่ยถามอย่างยิ่งตึง “ที่อาจารย์ได้พูดไปเมื่อสักครู่นี้ นายได้ฟังไหม?”

เลี้ยงหยางพยักหน้ารับ “เข้าใจแล้วครับ อาจารย์วางใจ เถอะ ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไง”

“อืม” โจฉันพยักหน้ารับ ก่อนเผยรอยยิ้มขนบนใบหน้า เสียงหยางยังสั่งสอนได้ ไม่ได้อยากเป็นแค่ไอ้ไก่อ่อนจาก จิตใจข้างใน

“งั้นโอเค จะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว นายกลับเข้าห้องเรียน ไปได้แล้ว” โจฉินโบกมือไปทางด้านล่เลี้ยงหยาง

เลี้ยงหยางยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง “อาจารย์ครับ บทเรียนที่อาจารย์ได้สอนไปเมื่อสักครู่มีข้อผิดพลาดจริงๆ นะครับ”

อะไรนะ? ไม่ไว้หน้ากันแล้วใช่ไหม?

รอยยิ้มบนใบหน้าของโจฉินหายไป นายเอ่ยกับลู่เสียง หยางด้วยความเย็นชา “ก็ได้ ถ้างั้นลองว่ามาว่ามีข้อผิด พลาดตรงไหน”

หากเลี้ยงหยางกล้ากล่าวหาเธอพล่อยๆ เธอจะลงโทษซะ ให้หนัก

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยอย่างตั้งใจ “เมื่อกี้อาจารย์สอนให้เรา กลั่นยาจูหลิง ในนั้นมีตัวยาที่ผิดอยู่อันหนึ่งครับ
“ข่าฮ่า งั้นเหรอ?” แม้ว่าโจฉันจะยังคงยิ้มแย้ม แต่ความ เยือกเย็นบนใบหน้าเธอกลับมากขึ้น ยาจูหลิงเธอทำการ ทดลองมาแล้วไม่ต่ำกว่าร้อนครั้ง ไม่เคยล้มเหลวเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ กลับมีนักเรียนคนหนึ่งบอกเธอว่า เธอใช้ยาผิด

ในเวลานี้ โจฉันกำลังใช้ความคิด ว่าจะลงโทษเขยย้าย เข้าอย่างเลี้ยงหยางอย่างไรดี

ดูท่าเขาคงไร้ยารักษาแล้วจริงๆ ประโยคที่เธอได้กล่าวไป เมื่อสักครู่ เป็นการสีซอให้ควายฟังท่า

ในเวลานี้ ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยเสริมขึ้นมาอีกครั้ง ในยาจูหลิง หญ้าสวยหลันที่อาจารย์ใช้ หญ้าสวยหลันทำหน้าที่เป็นตัว เร่งการทํางานของยา แม้ว่าจะเป็นการบำรุง แต่หากใช้วิธีนี้ จะทำให้ฤทธิ์ในตัวยาลดลง

ถึงตรงนี้ ลู่เสี่ยงหยางเอ่ยต่อ “แน่นอน อาจารย์ต้อง เปลี่ยนหญ้าสวยหลันเป็นผลไม้ส่วยจิง แม้ว่าเวลาจะยืดยาว กว่าครึ่งชั่วโมง แต่ฤทธิ์ในตัวยาจะแรงขึ้นสองถึงสาม

“ไร้สาระ” ไม่ทันได้จบประโยคดี โจฉันก็เริ่มเย็ดขึ้น “ดูท่า นายคงรักษาไม่ได้แล้วจริงๆ ยังเดินไม่เป็นก็คิดที่จะบินเสีย แล้ว นายรู้จักผลไม้ส่วยจิงไหม? ผลไม้ส่วยจึงมีพิษที่ร้ายแรง ต่อให้เป็นปรมาจารย์ต่อสู้ระดับแปดได้รับพิษนั้นเข้าไป ก็จะ ถูกพิษของทันทําให้กลายเป็นอัมพาตได้ แต่นายกลับใช้มันในการเป็นส่วนผสมของยาฝึก นายคงต้องการวิจัยยาพิษ

สินะ”

ลู่เลี้ยงหยางส่ายหน้า ดูท่าโง่ฉันรู้เพียงครึ่งเดียว ไม่รู้สึก ครึ่งหลัง แม้ว่าผลไม้ส่วนจึงจะอาบไปด้วยพิษ แต่ก็สามารถ ใช้วิธีเฉพาะ กำจัดพิษมันออก สกัดเอาสาระสำคัญจากด้าน ใน นำมาเป็นส่วนผสมในยาจูหลิง จะทำให้ฤทธิ์ของยาจูหลิง เพิ่มขึ้นเป็นสองถึงสามเท่า

“อาจารย์ ผมยังพูดไม่จบ โปรดฟังผมพูดให้จบก่อน….. เสียงหยางเอ่ย

เพียงครึ่งประโยคเขาก็ถูกขัดขึ้นเสียก่อน “เลี้ยงหยาง นายนี่มันเอาแต่ใจจริงๆ อย่าลืมว่าฉันเป็นอาจารย์ทางด้าน ยาฝึก ยาที่ฉันวิจัย เยอะกว่าเมล็ดข้าวที่นายได้ทานเสียอีก อย่าใช้ความเจ้าเล่ห์ของนายสงสัยในความเป็นมืออาชีพ ของฉัน”

ให้ตาย

เมื่อได้ยินประโยค ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะในใจ โจฉินนี่เชื่อ มั่นในตัวเองมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า

เมื่อเห็นว่าเลี้ยงหยางไม่ยอมลดละ โจฉินจึงเอ่ยเสริม “ดี เลย พรุ่งนี้เช้า ใช้เวลา ในคาบเรียนวิจัยยาฝึก ฉันจะพาพวก คุณไปที่ห้องทดลอง นายมีทฤษฎีไม่ใช่หรือ? ก็ดีที่ฉันไม่ต้อง อธิบายอีก พรุ่งนี้ นายวิจัยยาฝึกมาให้ฉันดูด้วยตัวเอง
ลู่เสียงหยางยิ้มออกมาอย่างขมขื่น

พูดตามตรง ความสามารถในด้านยาฝึกของเขา ไปไกล กว่าโจฉินหลายเท่า ยังไงซะยาฝึกก็เป็นหนึ่งในหน้าที่ของ

หมอ

บัดนี้ วิชาการแพทย์ของลู่เสี้ยวหยางไปสู่จุดยอดแล้ว

ที่น่ากลัวยิ่งไปกว่านั้น เสียงหยางได้ร่ำเรียนวิชากับ ปรมาจารย์ผู้เชี่ยวชาญทางด้านยาฝึกมาก่อน

ลู่เสี้ยงหยางมีความเชื่อมั่น หากตอนนี้เขาไปเข้าทดสอบ ยาฝึก คงได้ไปอยู่ในระดับห้า

“ถ้างั้นตอนนี้ก็ใสหัวกลับไปที่ห้องเรียนได้แล้ว” โจฉิน สะบัดมือไม้ราวกับไล่แมลงวัน

อารมณ์ที่แจ่มใสในวันนี้ถูกเขยย้ายเข้าทำลายจนย่อยยับ ไม่เป็นชิ้นดี

เหอะ คอยดูแล้วกันว่าพรุ่งนี้เธอจะสั่งสอนเขายังไง ให้มัน ได้รู้ซะบ้าง ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาไม่เข้าใจอะไรเลย อะไรคือยา ฝึก ทีหลังอย่าสนใจเรื่องบ้าบอทั้งหลาย ตั้งใจเดินไปกับ อาจารย์คนนี้ ถึงจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุด

เลี้ยงหยางส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย เดินออกจากห้องพัก

อาจารย์ กลับมายังห้องเรียน คามวิชาต่อจานนั้น ไร้คลื่นลมแต่อย่างใด คามวิชาสุดท้ายของช่วงบ่ายเป็นวิชาของอาจารย์ประจำชั้น หมู่เงิน

หลังสิ้นสุดคาบเรียน ก็ถึงเวลาเลิกเรียน จูหมู่เงินถือ โอกาส อเย็น พาทุกคนออกไปทานอาหารด้วยกัน เพื่อ เป็นการสานสัมพันธ์ของนักเรียนในชั้นด้วย

เมื่อจูหยู่เงินประกาศแพลนของเธอ ฉินหยุนเฟยลุกขึ้นยืน เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์ บังเอิญจังเลยครับ เมื่อเช้านี้เพิ่ม เพิ่งนัดเพื่อนๆ ร่วมทานอาหารเย็นด้วยกันเองครับ ยังไม่ทัน ได้แจ้งอาจารย์ เราตกลงกันว่าจะไปทานอาหารที่ร้านอาหาร รอยเอิลเบอร์หนึ่งกัน อาจารย์ ไปด้วยกันครับ

ไม่คิดเลยว่าจะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ด้วย จูหยูเงินพยัก หน้ารับ “ถ้างั้นก็ได้”

ฉินหยุนเฟยพยักหน้า แสร้งเอ่ยกับนักเรียนในชั้น “ฉันได้ ข่าวว่าร้านอาหารรอยเบิลเบอร์หนึ่งเป็นร้านอาหารที่หรูที่สุด ในเมืองปืนเหอ เพื่อนๆ อยากทานอะไร สั่งได้เลยตามใจ ชอบ ฉันเป็นเจ้าภาพเอง”

ฮ่าฮ่า! ตนต้องชักจูงทุกคน เมื่อถึงเวลาเลือกหัวหน้าห้อง เขาถึงจะมีโอกาสชนะ

“ว้าว คุณชายฉันเชิญเราไปที่ร้านอาหารรอยเอ็ลเบอร์หนึ่ง จังเลย”

“ฮ่าฮ่า คุณชายฉินทั้งหล่อแถมรวย แถมอย่างมีความคิดที่รอบคอบ ฉันว่าให้เขาเป็นหัวหน้าห้องของเรา เหมาะสมที่สุด แล้ว”

คนมากมายต่างเริ่มเยินยอจินหยุนเฟย

ฉินหยุนเฟยตื่นเต้นดีใจ แต่กลับแสร้งถ่อมตน “ไม่หรอก ไม่หรอก หน้าที่หัวหน้าห้อง ฉันรับไว้ไม่ไหวหรอก ฉันเชื่อว่า อาจารย์ที่เก่งกล้าของเราจะจัดการเอง

หมู่เงินหัวเราะชอบใจ ทันใดนั้นเธอกลับรู้สึกว่าฉันหยุ นเฟยเหมาะแก่การเป็นหัวหน้าห้อง แต่ก็คงต้องจับตาดูอีก หลายวัน

ในเวลานี้ นักเรียนในห้องภายใต้แกนนำอย่างจูหยู่เงิน มุ่งไปที่ร้านอาหารรอยเบิลเบอร์หนึ่ง

เมื่อก้าวเข้ามาในร้าน นักเรียนหลายคนต่างถ่ายรูป โพสต์ลงไทม์ไลน์ของตนเอง เพื่อโอ้อวดที่พวกเขาได้มาทาน อาหารที่ดังหรูขึ้นชื่อ

ฉินหยุนเฟยได้ใจ เหลือบมองเลี้ยงหยางอย่างเหยียด

หยาม

ให้ตาย ไอ้ไก่อ่อนเขยย้ายเข้าอย่างแก เรื่องอะไรมาแย่ง หลิ่วหรูคู่กับฉัน? อีกไม่นาน กูจะเหยียบถึงให้เละ ให้มึงได้รู้ ถึงความไร้ประโยชน์ของตัวเองบ้าง

เลี้ยงหยางไร้คำพูด นี่มันบ้าอะไร แม้แต่ร้านอาหารรอยเอิลเบอร์หนึ่งนี่ก็เป็นของเขาเอง ตัวเขาได้ถ่ายภาพโอ้อวด เหมือนอย่างพวกเขาบ้างไหม?