บทที่ 263 โน้มส่งท่านประทาน

คู่เสี้ยงหยางมองความคิดภายในใจจ้าวหรูเย็นออก มองไปที่เธอแล้ว สายหัว ส่งสัญญาณให้เธอว่าอย่าทำแบบนั้น ในขณะเดียวกันก็ส่งแวว ตาที่วางใจให้เธอ

และก็ไม่รู้ว่าทำไมกัน จ้าวหรูเย็นถึงเลือกเชื่อใจลู่เสี้ยงหยางแบบไม่ ต้องการทำตามโดยไม่สมัครใจ ไม่ได้ก้าวออกไป

หม่าจิงจิงตื่นเต้นมาก กล่าวกับลู่เสี้ยงหยางว่า: “ไอ้หนุ่มน้อยแกไม่ รอดแน่ ฉันน่ะเป็นซุปเปอร์VIPของห้างนี้ ทางห้างต้องให้ความยุติธรรม แก่ฉันแน่ อีกเดี่ยว แกก็รอคุกเข่าขอร้องฉันได้เลย”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเฉยเมย “สงสัยต้องให้คุณผิดหวังแล้วแหละ ”

หม่าจิงจิงกรนเสียงในจมูกฮีไปทีนึง กล่าวอย่างโหดร้ายว่า “ใกล้ ความตายเข้าไปทุกที ยังพูดจาใหญ่แบบไม่รู้จักอายอีก แม่ง กูเปลี่ยน ใจกะทันหัน เดี๋ยวไม่เพียงแต่ให้แกคุกเข่าร้องขอชีวิต ยังให้นายลอด ผ่านหว่างขากอีก ”

ได้ฟังคำพูดนี้แล้ว คนรอบข้างไม่น้อยนักเกิดการลุกโชนไฟชั่วร้าย แผ่เผา ถึงแม้ว่าหม่าจิงจิงถูกตบตีจนทั่วทั้งใบหน้าบวมเหมือนหมู แต่ก็ ดูออกว่า เธอเองก็เป็นสาวสวยคนนึง และหุ่นนี้อวบอันเซ็กซี่สุดๆ ตำแหน่งเปิดกระโปรงที่ผ่าด้านล่างสูงมาก หากได้ลอดผ่านหว่างขา เธอจริง เกรงว่าจะได้เห็นภาพมากมาย

ในตอนนี้ พวกเขาอยากจะให้เป็นพวกเขาเองที่สามารถลอดผ่าน หว่างขาของหม่าจิงจิงไป

เวลาผ่านไปในระหว่างรอ ในพริบตาก็ผ่านไปห้านาที

ในเวลานี้ ได้มีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบผ่านมา เห็นแค่ผู้ชายในเสื้อสูทและ รองเท้าหนังกับผู้หญิงร่างสูงสวยคนหนึ่งเดินเข้ามา

ชายในเสื้อสูทและรองเท้าหนังนี้คือผู้จัดการห้างหลี่ฉี่หมิง ส่วนผู้หญิงร่างสูง และสวยนี้ คือผู้อาวุโสหลินอ้าวเสว่แห่งหอการค้า ห้างเหนียนหัวนี้คืออสังหาริมทรัพย์ภายใต้ของหอการค้า พอดีวันนี้ หลินอ้าวเสว่มามอบหมายงาน

สุดท้ายหลี่ฉี่หมิงได้รับโทรศัพท์ว่า มีคนหาเรื่องอยู่ในห้าง หลินอ้าว เสว่ก็เลยตามมาด้วย อยากดูว่าพระใหญ่องค์ไหนที่ช่างกล้า กล้ามาหา เรื่องในถิ่นหอการค้านี้

จากนั้นเมื่อหลี่ฉี่หมิงและหลินอ้าวเสว่มาถึง หัวหน้ากวนได้วิ่งเหยาะๆ เข้าไป ไปอยู่ข้างหลี่ฉี่หมิงกล่าวว่า: “ลูกพี่ใหญ่ เมื่อกี้มีไอ้เด็กหนุ่มคน หนึ่งที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ได้รุกรานลูกค้าซุปเปอร์VIPในห้างของ เรา ผมมาเพื่อให้ความยุติธรรม แต่กลับโดนเขาตี พี่ต้องให้ความ ยุติธรรมแก่ผมนะครับ”

อะไรนะ?

มีเรื่องแบบนี้ด้วย?

เมื่อฟังคำพูดนี้แล้ว หลี่ฉี่หมิงโกรธจนเหมือนไปแผ่เผา

ไอ้โง่ วันนี้ผู้อาวุโสหลินของหอการค้าก็อยู่ตรงนี้นะ หากนายเองไม่ จัดเรื่องนี้ให้เสร็จ ไม่แสดงถึงความเกรงขามของตัวเอง งั้นต่อไป หอการค้ายังจะมอบหมายงานให้ตัวเองจัดการอีกไหม?

“แม่ง เป็นใครกันที่ไม่มีตา วันนี้กูจะจัดการกับมัน “หลี่ฉี่หมิงตะโกน ขึ้นว่า ทั่วทั้งกายได้เปล่งความเกรงขามออกมา

“ฮาฮ่า! ไอ้เด็กหนุ่มนี้ตายแน่

หัวหน้ากวนรู้สึกสะใจอยู่ภายในใจ ชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วกล่าว ว่า: “ลูกพี่ คือไอ้โง่คนนี้ครับ ”

แวบแรกที่หลี่ฉี่หมิงได้เห็นลู่เสี้ยงหยางก็ตะลึงไปเลย ทำไมเป็นแค่ ไอ้คนจนคนหนึ่ง ยังกล้ามีเรื่องในห้างของพวกเขาอีก

“บ้าจริง นี่มันอะไรกัน วันนี้กูจะให้มึงชดใช้อย่างสาสมแน่ ให้นายรู้ว่า จุดจบของผู้ที่ไม่อยู่ในกฎเกณฑ์ของห้างเรา” หลี่ฉี่หมิงกล่าว ได้เดิน ไปที่ลู่เสี้ยงหยาง เพื่อจัดการเขา และใน ตอนนี้ หลินอ้าวเสวได้มองลู่เสี้ยงหยางชัดแล้ว จู่ๆสมองก็ โล่งไปหมด หุ่นสวยมีความสั่นเล็กน้อย

นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงได้เป็นท่านประธานของหอการค้า?

สูดลมหายใจเข้าลึกๆ รีบเดินไปอยู่ต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง โค้งคำนับ เก้าสิบองศาด้วยความเคารพ “ท่านประธาน ท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ”

อะไรนะ?

ท่านประธาน?

การกระทำของหลินอ้าวเสว่นี้ ได้ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบข้างมีนงงไป หมดแล้ว

สู่เสี้ยงหยางนี้ที่ดูว่าเป็นเหมือนคนจนที่ไม่มีอะไร ที่แท้คือท่าน ประธานของหอการค้า!

แม่ง นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน

โอ้แม้เจ้า ท่านประธานทำไมถึงได้เป็นแบบนี้?

หัวหน้ากวนและหลี่ฉิหมิงจู่ๆก็ตกตะลึง รู้สึกว่าสมองไม่พอใช้แล้ว

หากไอ้โง่ตรงหน้านี้คือท่านประธาน งั้นพวกเขาก็คือผู้นำสูงสุดของ ปืนเหอเลย

“โอ๊ย หมดกัน เขาคือประธานหอการค้า “หมาจิงจิงช็อกจนถอยหลัง ไปกี่ก้าว ตามมาด้วยขาอ่อนแรงจนนั่งอยู่กับพื้น ภาพใต้กระโปรงได้ เปิดออกแผ่วเบา ถูกผู้คนมากมายล้อมรอบเข้ามา

หม่าจิงจิงก็เป็นคนทำธุรกิจเหมือนกัน ถึงแม้ว่าในมือจะมีเงินบ้าง แต่

ยังไม่มีสิทธิ์ที่จะได้รับการสนับสนุนจากหอการค้า เธอได้มองหาความ

สัมพันธ์ต่างๆ อยากเข้ารอบรายชื่อการสนับสนุน พักนี้ ดูแล้วว่าเหมือนจะมีวี่แวว แต่ตอนนี้เธอได้รุกรานประธาน หอการค้า นั้นก็แปลว่าเธอได้ทำลายทางของตัวเอง

“หา นี่ นี่มันอะไรกัน? “ดวงตาของจ้าวหรูเย็นได้เบิกกว้าง ได้เอามือ ไปปิดไว้ที่ริมฝีปากอันเซ็กซี่ มีใบหน้าที่ตกตะลึงและมึนงง ตำแหน่งที่เธอมอบให้กับลู่เสี้ยงหยาง จำกัดเฉพาะลูกเขยของบ้าน ตระกูลเย่เท่านั้น รู้ทักษะทางการแพทย์หน่อย แต่ไม่คาดคิดเลยว่า เขายังเป็นประธานหอการค้า นี่สิถึงคือนักเลงที่แท้จริง

ใช่แล้ว ผู้ชายที่เธอชอบเป็นคนดีจริงๆ

แต่ที่น่าเสียดายคือ พรุ่งนี้เธอก็จะจากปินเหอไป จากลู่เสี้ยงหยาง แล้ว สู่เสี้ยงหยางจะแสนดียังไง ชาตินี้คงไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน แล้ว

“อิม” ลู่เสี้ยงหยางกับการก้มคำนับของหลินอ้าวเสว่ แค่ออกเสียง เบาๆ อิม คำเดียว ดูเย็นชาและเย่อหยิ่งมาก

หลินอ้าวเสวรรู้สึกว่านี้ก็ไม่ได้มีอะไรมาก รีบอธิบายว่า “ท่านประธาน เรื่องของวันนี้เป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน ฉันจะจัดการให้ดีที่สุด”

“ได้ หวังว่าคุณคงไม่ทำให้ผมผิดหวังนะ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า กล่าวแบบเบาเบา

“ประธานวางใจได้ หลังหลินอ้าวเสว่ตอบรับไป ทันใดนั้นก็หันกลับ มา จ้องไปที่หลี่ฉี่หมิงกล่าวอย่างจริงจังว่า: “ฉันต้องได้คำอธิบายจาก เรื่องนี้ ไม่งั้นล่ะก็ ต่อไปก็ไม่ต้องทำงานที่นี่อีก1

“ครับๆๆ ผู้อาวุโสหลิน ผมจะจัดการตรวจสอบเรื่องนี้โดยเร็ว” หลี่ฉี่ห มิงพยักหน้าอย่างกับทุบกระเทียม ลากหัวไอ้หัวหน้ากวนออกมา ยกมือ แล้วตบไปที่หน้าเขากี่ที

“แม่งเอ๊ยทำเรื่องต่างๆ ได้ไม่ดี แต่เรื่องทำลายนี่ชำนาญมากนะไอ้ไร้ ประโยชน์ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? บอกให้ชัดเจนกับฉันตอนนี้ ไม่งั้น ล่ะก็ ก็จะเอาถึงให้ตายเลย ” หลี่ฉี่หมิงดวงตาแดงก่ำคำรามถึง

แม่ง วันนี้เกือบตกงานเพราะไอ้ไร้ประโยชน์นี้

ต้องรู้ว่า กว่าเขาจะได้เป็นผู้จัดการห้างนี้ ได้เสียเงินไปมากมายที่ เดียว

หัวหน้ากวนอ่อนหัดไปนานละ ณ เวลานี้ก็ได้สารภาพมาเป็นอย่างๆ จนชัดเจน เมื่อได้ฟังที่เขาพูดแล้ว ทุกคนเกิดครึกโครมเสียงดังเป็นพักๆ ไม่นึก เลยว่าจะเป็นหม่าจิงจิงเองที่เป็นตัวต้นเหตุก่อเรื่อง และหลังจากนั้น หัวหน้ากวนเพื่อที่จะประจบหม่าจิงจึง เลยเห็นถูกเป็นผิด ดังนั้นเรื่องมัน ถึงได้เลยเถิดอย่างนี้

“ไอ้เวร แกนี่ช่างกล้าดีจริงๆ กล้าที่จะก่อเรื่องโดยไม่นึกถึงศีลธรรม ก่อเรื่องทำให้เสียหาย ปกติกูสอนแกเสมอว่า การเป็นคนต้องรู้จักความ ยุติธรรม แม่งแล้วที่สอนคือเข้าหูซ้ายทะลุหูขวางั้นเหรอ? ” หลี่หมิง โกรธมาก ยกมือขึ้น ปับๆๆๆตบไปที่หน้าของหัวหน้ากวนหลายที

ภายในใจหัวหน้ากวนรู้สึกอึดอัดมาก หลี่ฉี่หมิงเคยสอนเขาตอนไหน ว่าการเป็นคนต้องรักความยุติธรรม?

ตัวเองวิ่งไปเข้าหาผู้ที่มีอำนาจกว่า เรื่องที่ประจบผู้ที่มีอำนาจสูง ก็ ฝึกมาจากเขานั่นแหละ

จากนั้น ตบตีหัวหน้ากวนไปเรื่อยๆจนมีเลือดออกจากปาก จนเห็น เนื้อที่แตกออกมาจากบนหน้า หลี่ฉี่หมิงถึงได้หยุดมือไป หลังจากนั้น มองดูหม่าจิงจึงกล่าวอย่างดุร้ายว่า: “แม่งยัยนี้นี่ ยังยืนบื้อทำอะไรอยู่ รีบก้มคำนับกล่าวขอโทษท่านประธานเดี่ยวนี้! ”

หม่าจิงจิงไม่กล้าที่จะลังเล รีบหันไปทางลู่เสี้ยงหยางคุกเข่าลง ปัง ปังปังก้มกราบ ในปากก็พูดไม่หยุดว่า: “ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว ท่านประธานให้อภัยฉันเถอะ ”

คู่เสี้ยงหยางหันกลับไปจ้องที่จ้าวหรูเย็นถามว่า “เป็นยังไง? หาย โกรธยัง? หากยังไม่หายโกรธ เดี๋ยวเอาให้หนักกว่านี้ ”

จ้าวหรูเย็นส่ายหัวแล้วพูดว่า “ช่างเถอะ เรื่องนี้ก็จบลงตรงนี้ซะ พวก

เราไปเดินเที่ยวกันต่อเถอะ ”

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่กับลู่เสี้ยงหยาง เธอไม่อย่าให้คนที่ ไม่เกี่ยวข้องมาทำลายอารมณ์และทำให้เสียเวลาที่มีอยู่

“ได้” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าเล็กน้อย ลากจ้าวหรูเย็นไว้แล้วเดินเข้า ห้างไป ใบหน้าหลี่หมิงเต็มไปด้วยอาการประจบสอพลอ โค้งคำนับไปทาง ด้านหลังของลู่เสี้ยงหยาง “โน้มส่งท่านประธาน “