บทที่ 155 หนึ่งร้อยล้านซื้อชีวิต

ได้ยินคำพูดของลู่เสี้ยงหยาง หานเช่าซวนก็ตระหนักได้ว่ามี บางอย่างแปลกๆ เหนือการควบคุมของเขาแล้ว ในชั่วขณะ หนึ่งแค่รู้สึกหนาวสั่นจากฝ่าเท้าขึ้นไปยังกลางศีรษะเขา

ชะโงกศีรษะออกไปมองนอกหน้าต่างโดยไม่รู้ตัว

ห้องส่วนตัวที่เขาอยู่นั้นคือชั้นสามของโรงแรม ด้านล่าง คือสนามหญ้า กระโดดลงไปจากที่นี่อาจจะรอดชีวิตก็ได้

“เชี่ยแม่ง ลู่เสี้ยงหยาง บัญชีนี้ฉันจะจำไว้ ต่อไปฉันจะกลับ มาคิดบัญชีกับแก” ขณะที่พูดหานเซ่ชวนก็จะกระโดดออก ไปนอกหน้าต่าง

แต่การเคลื่อนไหวทุกอย่างของเขาอยู่ในสายตาหลิวผิง หลิวผิงสาวเท้าเข้าไปจับคอเสื้อเขาไว้ ดึงเขากลับมา แล้ว เหวี่ยงลงพื้น

“โอ๊ย” หานเช่าชวนโดนกระแทกจนร่างกายบาดเจ็บไป หมด เหมือนข้อต่อจะหัก คร่ำครวญออกมาอย่างอดไม่ได้

ถึงจะเป็นแบบนี้ แววตาที่เขามองลู่เสี้ยงหยางก็ยังคง อาฆาตแค้น

สีหน้าสู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความกวนตีน หลังจากมอง ลงไปยังหานเช่าซวน ก็หันหน้าไปขยิบตาให้กับหลิวผิง ส่งสัญญาณให้หลิวผิงพาเยสวนออกไปก่อน

หลิวผิงพยักหน้า เดินไปข้างกายเย่สวน ช่วยประคองเธอ ขึ้นมาแล้วพาออกไปนอกห้อง

สู่เสี้ยงหยางไร้ความกังวลแล้วก็เดินไปข้างกายหานเช่า ชวน ควักมีดสั้นแหลมคมออกมาจากอ้อมแขน

สีหน้าหานเช่าซวนเปลี่ยนไปทันที ดวงตาหดเกร็ง จ้อง มองสู่เสี้ยงหยางแล้วถามขึ้น “แก แกจะทำอะไร? แกคิดจะ ต่อสู้กับตระกูลหานเราจริงๆ เหรอ?”

ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้มนิดๆ “ฉันไม่สนใจตระกูลหาน จริงๆ นะถังหลงเป็นพี่น้องฉัน ก่อนหน้านี้แกตัดเส้นเอ็นมือ กับขาของเขา ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสชาติว่า โดนตัดเส้นเอ็นมือกับขามันเป็นยังไง”

สิ้นสุดประโยค มีดสั้นในมือลู่เสี่ยงหยางก็กรีตลงไปบนขา

หานเช่าชวน

“อ๊าก ไม่ไม่เอา” หานเช่าซวนร้องออกมาแปลกๆ ค่าราม อย่างบ้าคลั่ง “ลู่เสี้ยงหยาง คืนนี้แกไว้ชีวิตฉันนะ ต้องการ เงินเท่าไรฉันให้แกหมด ต่อไปนี้ความคับแค้นใจเราจะไม่มี อีกแล้ว ว่ายังไง?”

แม่ง เขากลัวจริงๆ ว่าลู่เสี้ยงหยางจะจัดการเขา

ตระกูลหานที่อยู่เบื้องหลังเขา ตระกูลใหญ่ธุรกิจใหญ่โตเขามีเงินมากมายที่ใช้ไม่หมด ไม่อยากพิการตั้งแต่อายุยัง น้อย ใช้ชีวิตแบบนี้มันจะมีความหมายอะไร?

สู่เสี่ยงหยางไม่ไหวติง มีดสั้นกรีดต่อไป

เห็นทำทางใจแข็งของสู่เสี้ยงหยาง หานเช่าชวนก็ตะโกน ต่อไป “ฉันจะจ่ายห้าสิบล้าน แกใจเย็นก่อน”

คู่เสี่ยงหยางยังไม่มีการตอบสนองใดๆ

หานเช่าสวนตะโกนอีกครั้ง “ฉันจ่ายร้อยล้าน ไอ้เด็ก แก คิดดีๆ ชีวิตนี้แกหาได้ร้อยล้านเหรอ?”

ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มยิงฟัน พูดขึ้น “ฉันแค่อยากให้แก นอนอยู่บนเตียงตลอดชีวิต”

ฉับ!

เพิ่งพูดจบ มีดสั้นในมือเขาก็กรีดลงบนขาขวาของหานเช่า

ชวน

แผลยาวถูกเปิดออก เลือดทะลักออกมา

“อ๊าก! บัตซบ! ลู่เสี้ยงหยาง ฉันไม่ปล่อยแกไปแน่” ตวงตา หานเช่าสวนแดงก่ำอย่างรวดเร็ว คำรามใส่ลู่เสี้ยงหยาง “ฮ่าๆ ร้องไปเถอะ ร้องให้เต็มที่เลย” ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ

ดังขึ้น มีดสั้นในมือเฉือนฉับๆๆ

ทุกครั้งที่ร้อง ร่างกายหานเช่าชวนก็จะทิ้งรอยแผลลึกเห็นกระดูก

อย่างไรอย่างนั้นแหละ

หนึ่งนาทีต่อมา

หานเช่าชวนนอนบนพื้นไม่ขยับ ทั้งร่างเต็มไปด้วยแผล เลือดไหล ลู่เสี้ยงหยางกรีดร่างกายหานเช่าชวนไป ทั้งหมด 360 แผลเต็มๆ

ทั้งหมดคือสิบเท่าของแผลถังหลง!

เหล่าลูกน้องรอบตัวหลิวผิง เห็นลู่เสี้ยงหยางมีวิธีการโหด เหี้ยมแบบนี้ ก็เสียวหนังศีรษะไปชั่วขณะ

สู่เสี้ยงหยางรุนแรงน่ากลัวยิ่งกว่าปีศาจอีก

และหลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้อยู่ที่ห้องส่วนตัวต่อ เก็บมีดสั้นและหันตัวเดินออกจากห้องส่วนตัวไป

ที่ลานจอดรถด้านนอกร้านอาหารจีนเจียง ลู่เสี้ยงหยางหา เย่สวนเจอแล้ว

ถึงแม้เย่สวนจะโดนวางยา แต่เพิ่งนำตัวออกมา โดนลม

ในยามค่ำคืนพัดร่างกาย ก็สร่างขึ้นมาก ตอนนี้เห็นลู่เสี้ยงหยาง แน่นอนว่าละอายใจมาก กัมหน้า

ไม่กล้าพูดอะไร

สู่เสี้ยงหยางพูดเรียบๆ “เย่สวน คืนนี้ฉันจะบอกคุณชัดๆก่อนหน้านี้ที่คลับหงเฉิน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดกับคุณ ฉันแค่ ไปทำธุระ ตอนนี้คนที่ทำให้ฉันผิดหวังก็คือคุณ”

นี้

เย่สวนไม่พูดอะไร ในใจราวกับมีมือใหญ่มาคว้าเอาไว้ อีตอัดจนพูดไม่ออก

สู่เสี้ยงหยางขอบตาค่อนข้างชิ้น พูดต่อไป ไม่กี่วันก่อน คุณกับหานเช่าชวนมาเจอกัน ในตอนนั้นคนที่เคยพูดโน้ม น้าวคุณที่ชื่อว่าถังหลง เขาเป็นเพื่อนฉัน เพราะคุณ หานเช่า ชวนมันตัดเส้นเอ็นมือกับขาของเขา เรื่องนี้คุณติตหนี้เขา ตลอดไป”

ได้ยินคำพูดนี้ ในใจเย่สวนก็ยิ่งรู้สึกแย่ เขาอยากบอกลู่เสี่ ยงหยางว่าเธอก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน ตอนนี้ก็ต้องการการ ปลอบประโลม คำพูดตำหนิ ค่อยพูดทีหลังได้ไหม

“เป็นอะไร? พูดไม่ออกเหรอ? หรือว่าระหว่างคุณกับฉัน ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” เห็นเยสวนไม่พูดอะไรเลย ลู่เสี้ยงหยาง ก็อดไม่ได้ที่ยกน้ำเสียงให้สูงขึ้น

เย่สวนจมูกแสบร้อน ทันใดนั้นก็ร้องไห้ออกมา “ลู่เสี้ยง หยาง ท่าทีอะไรของนาย? ตะโกนใส่ฉันแบบนี้? นายรู้ไหมว่า ช่วงนี้ฉันเป็นยังไงบ้าง นายรู้ไหมว่าฉันโดนไล่ออกจาก ครอบครัวฉันทำอะไรไม่ถูกแค่ไหน? นายเคยช่วยฉันไว้ครั้ง หนึ่ง นายมีสิทธิอะไรมาตำหนิฉัน?”
“ถึงหานเช่าชวนเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่อย่างน้อยเขาก็ให้ รางวัลฉัน ให้ฉันผ่านมันไป อีกอย่างเขาช่วยฉันแย่งคืนหุ้นที่ ฉันสูญเสียไปได้ สองเรื่องนี้ฉันก็ซาบซึ้งเขาตลอด แต่เรื่องใน คืนนี้ ฉันก็ขอบคุณนาย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านายมีสิทธิ์ มาชี้นิ้วตัดสินสิ่งที่ฉันทำ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สู่เลี้ยงหยางก็ยิ้มด้วยความโกรธ สุดขีด “หานเช้าชวนให้รางวัลคุณทุกวัน แต่สิ่งที่มันให้ รางวัลคุณเป็นแค่เสี้ยวหนึ่งที่ฉันให้คุณ อีกอย่างเหตุผลที่คุณ เอาหุ้นที่เสียไปคืนมาได้ นั่นเพราะหวังหยุนให้เกียรติฉัน เปลี่ยนมือเอาหุ้น 51% ให้คุณ สิ่งที่น่าตลกคือคุณคิดว่าหวัง หยุนคือผู้ช่วยชีวิตคุณมาตลอดสินะ”

ตู้ม!

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา สมองเย่สวนก็เกิดเสียงฟ้าร้อง ร่างกายแข็งที่อเหลือเกิน ทั้งร่างมองลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้า ไร้ความรู้สึก

ตามธรรมชาติแล้ว ชื่อเล่นที่ผุดขึ้นมาในสมองเขาคือ เทพ ผู้พิทักษ์

เมื่อก่อนทุกครั้งที่เธอถ่ายทอดสด เทพผู้พิทักษ์คนนี้จะให้ รางวัลกับเธอ และจำนวนรางวัลของทุกครั้งที่ให้มากกว่า หานเข่าซวนสิบเท่า

เธอเคยลองพยายามติดต่อเทพผู้พิทักษ์คนนี้ แต่ไม่ได้รับการตอบสนองมาตลอด

ไม่คิดเลยว่า เทพผู้พิทักษ์คนนั้นที่อยู่ในใจเธอและอยาก ขอบคุณมาตลอดคือลู่เสี้ยงหยาง

ที่แท้ลู่เสี่ยงหยางก็ปกป้องเธอมาตลอด ตอนที่ยากลำบาก มากที่สุด ลู่เสี้ยงหยางก็ไม่เคยทอดทิ้งเธอ

คิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจเย่สวนก็รู้สึกสับสนไม่สามารถ อธิบายเป็นคำพูดได้ น้ำตาไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้

จากนั้น นึกถึงเรื่องที่เธอเข้าใจผิดว่าลู่เสี้ยงหยางทำเรื่อง สกปรกที่คลับหงเฉิน ไม่คิดว่าลับหลังเธอลู่เสี้ยงหยางถึง ขนาดนัดกับหานเช่าชวน หัวใจยิ่งเหมือนถูกมีดบิดเป็น เกลียว

ในที่สุดเธอก็ทรยศต่อความรักของพวกเขาสองคน

“ขอโทษ ขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว” เย่สวนสายหน้าไม่หยุด สองมือกอดอกแน่น ร่างกายค่อยๆ ทรุดลงไป แล้วพูดขึ้น อย่างเจ็บปวด

“เฮ้อ!” ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจยาวเหยียด “คุณสวด อ้อนวอนให้ถังหลงหายดีได้จะดีที่สุด ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา แม้แต่นิดเดียว ฉันจะไม่ให้อภัยคุณตลอดชีวิตนี้”