บทที่ 109 ความเมตตาที่ไม่สามารถร้องขอได้
อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าและจะจากไป เปลี่ยนคนขับ รถม้าเนื่องจากอาหยู่ได้รับบาดเจ็บ ความกล้าหาญของ คนผู้นี้ไม่มากเท่าอาหยู่ อย่าคิดว่าจะหันหน้ามาถาม แม้แต่มองยังไม่กล้าเลย
“ไป” อันหลิงหยุนออกคำสั่ง คนขับรถม้าเงียบ
คงชิงที่ถูกทำให้เครียดจนอยากลากอันหลิงหยุน ลงจากรถมาโบยสักที
เมื่อมองไปที่จวนอ่องจุนโก๋งชิงจึงออกคำสั่ง : “ถางเหอ”
“พ่ะยะค่ะท่านอ๋อง”
“ทหารเฝ้าจวนอ่องจุ้นไก่ไว้ ห้ามผู้ใดเข้าออก ผู้ ฝ่าฝืนฆ่าโดยไม่ได้รับการอภัยโทษ ส่งคนไปในจวน อ่องจุ้นโก๋ ดูแลควบคุมสนมม่ายในจวนอ๋องจุ้นโก่๋ รอ ข้าออกจากวังแล้วค่อยมาจัดการ”
“พ่ะย่ะค่ะ”
ถางเหอรับคำสั่ง ชายาอ๋องจุ้นโก๋พร้อมสนมคน อื่นๆ จวนอ่องจุ้นโก่คุกเข่าที่พื้น: “ส่งเสด็จอ่องเสียน พระชายาเสียนเพคะ”
อันหลิงหยุนก็คิดไม่ถึงเช่นกัน เปิดม่านแคร่และมองไป กงชิงวีก้าวเข้าไปในรถม้าแล้ว ก้มตัวและเข้าไป ในรถม้า
อันหลิงหยุนรู้สึกผิดลึกๆ ดึงเขามาเดือดร้อนเสีย แล้ว
กงชิงวี่เข้าไปแล้วพูดกล่าว: “ข้าก็แค่อยากจะรู้ พระชายาพลิกคดีได้อย่างไร ให้ข้าได้เปิดหูเปิดตา”
กงชิงวี่เข้าไปนั่งลง เขายังไม่ทันได้แสดงความ โกรธให้อันหลิงหยุนดู นางก็ลุกขึ้นและเข้าไปในอ้อม แขนของเขา
ผู้ชายต้องได้รับเล้าโลม นางคิดว่าผู้ชายคนนี้ เล้าโลมง่ายมาก
กงชิงวี่สวมชุดสีขาว ปกคลุมด้วยเส้นด้ายฝ้าย หลายชั้น ทำให้สง่างามและหรูหรายิ่งขึ้น
ชุดที่กงซิงวี่สวมใส่ในวัน นี้ เป็นชุดที่อันหลิงหยุน จัดเตรียมให้เขา เพื่อเข้ากับชุดอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนแนบเข้าไป เขายกมือและกอดเอาไว้ ทั้งสองกอดกัน
“ขอบพระทัยเพคะ”
“อย่าเพิ่งดีใจไป ข้ายังไม่ได้รับปากอะไรทั้งนั้น เพียงแค่แวะมาส่งเจ้าไปหาเรื่องให้ลำบากใจ” กงชิงวี่ พูดอย่างอารมณ์ไม่ดีนัก
อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาเป็นคนที่ปากร้ายแต่ใจดีเพียงแค่อย่าไปสนใจปากร้ายของเขา
รถม้าแกว่งไปมา ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเงียบงัน ตอนนี้อันหลิงหยุนหายใจเข้า: “ไม่รู้ว่าเสด็จแม่จะ เมตตาหรือไม่”
“ไม่มีทาง”
กงชิงวี่แทบไม่ได้คิดเรื่องนี้ด้วยซ้ำ อันหลิงหยุนอ อกจากอ้อมแขนไปอย่างกะทันหัน เงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าที่สวยงามของกงชิงวี่
“ท่านรู้ได้อย่างไรเพคะ?”
“อ๋องจุ้นโก้เป็นเชื้อพระวงศ์ เสียชีวิตด้วยน้ำมือ ภรรยาเป็นเรื่องต้องห้ามอยู่แล้ว ขอร้องไปก็เปล่า ประโยชน์ กฎหมายเป็นเช่นไรก็ปฏิบัติไปตามนั้น? หากไม่มีการแบ่งผิดชอบชั่วดี จะเป็นการดูแลผู้คนทั้ง โลกด้วยความรักของแม่ได้อย่างไร?” กงชิงวี่ตบแก้ม อันหลิงหยุนเบาๆ ใบหน้านิ่งเฉยหรี่ตาปิดลง
อันหลิงหยุนนั่งอยู่: “ท่านแน่ใจว่านั่นคือการแบ่ง ผิดชอบชั่วดี ไม่ใช่เลือดเย็นไร้ความปรานี?”
“ที….” กงชิงวี่หัวเราะเบาๆ : “ราชวงศ์ไร้ความ ปรานี้อยู่แล้ว”
อันหลิงหยุนไม่พูดอะไรอีก กงชิงวี่พูดถูก ราชวงศ์ ไร้ความปรานีอยู่แล้ว แต่ภรรยาและนางสนมในจวน อ๋องจุ้นโกล่ะควรทำอย่างไร?
ในรถม้าสงบลง อันหลิงหยุนคิดหนักว่าจะทำอย่างไร
“ท่านอ๋อง ข้าอยากกลับจวนแม่ทัพ” อันหลิงหยุนก ล่าว กงชิงวี่ลืมตามมองไป: “แม่ทัพอันก็ไม่สามารถ ตัดสินใจเรื่องนี้ได้”
“….” อ่างน้ำเย็นเทลง อันหลิงหยุนรู้สึกเย็นใน
หัวใจ
รถม้าไปถึงวัง อันหลิงหยุนเหลือบมองกงชิงวี่ ตาม ลงไปข้างล่างรถม้า
อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกหลังจากลงจากรถ นาง ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรบ้าง
กงชิงที่จัดระเบียบความเรียบร้อยครู่หนึ่ง มอบป้าย ให้กับทหารผู้รักษาประตูที่ประตูวัง เพระกระยาหารัง แล้วอันหลิงหยุนเริ่มรู้สึกลังเล มันเป็นความผิดพลาด หรือเปล่า
นึกถึงหวางฮองไทเฮา หากนางไม่พอใจขึ้นมาอัน หลิงหยุนจะทำอย่างไรได้บ้าง?
ทั้งสองมาถึงหน้าประตูวังเฉาเพิ่งโดยไม่รู้ตัว กงชิง ถาม: “ข้าถามเจ้านะ เจ้าคิดดีแล้วใช่หรือไม่ เรื่องนี้ หากพูดออกไป นั่นเป็นเรื่องคอขาดบาดตายเชียวนะ”
“รุนแรงขนาดนั้นเลยหรือเพคะ?” อันหลิงหยุน สงสัย ก็แค่ขอความเมตตา ถึงขั้นคอขาด อย่างไร ก็ตามนางก็เป็นพระชายาเสียนเช่นกัน บุตรสาวของ แม่ทัพ อันที่จริงแม้ว่าจะเป็นฝ่ายผิดและประมาทก็ตามก็แค่ตำหนิเล็กน้อยก็พอมั่ง
“ถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้วนะ หากเจ้าไม่เชื่อ ข้าก็คง ทำอะไรไม่ได้แล้ว” กงชิงวี่ท่าทางไม่สนใจว่าอันหลิง หยุนจะเป็นตายร้ายดี
“ท่านอ๋อง ท่านมีอะไรต้องการจะพูดใช่หรือไม่ เพคะ?” อันหลิงหยุนไม่ใช่คนโง่ ก็แค่ขอความเมตตา จะสำเร็จหรือไม่ก็ไม่นานถึงขั้นประหารชีวิต
“พี่สาวของอ๋องจุ้นโก๋คือผู้ใด เจ้ารู้หรือ?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่รู้เพคะ”
นางไม่ได้ค้นหาความทรงจำของร่างเดิม และดู เหมือนจะไม่รู้
“ฮูหยิงชั้นเก๊ามิ่งของกั๋วจิ้ว” กงชิงกล่าวเบาๆ อันหลิงหยุนตกใจสั่นกลัว พูดติดอ่างเล็กน้อย “ท่านมีลุงกี่คนกันแน่?”
“มีมากเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่ผู้นี้คือท่านลุงคน
โต”
“หมายความว่า ข้ากำลังจะไปตอกย้ำเสด็จแม่งั้น
หรือ?”
“เจ้าก็รู้ด้วยหรือ?”
กงชิงที่มองนางอย่างภาคภูมิใจ: “ข้าตกใจมาก เจ้า กลัวแล้วหรือ?”
อันหลิงหยุนกระอักกระอ่วน ชำเลืองมองกงชิงอย่างไม่สบอารมณ์นัก: “ข้าก็ไม่ใช่คนโง่ จะไม่กลัวได้ อย่างไรเพคะ?”
“โอ้ พระชายาเสียนมาแล้ว ไทเฮากำลังบ่นถึงอยู่ เลย” ไห่กงกงเดินมา พร้อมกับรอยยิ้ม ช่วงนี้แข้งขา รู้สึกดีอารมณ์ก็ดีไปด้วย นี่เป็นเพราะความดีความชอบ ของพระชายาเสียน ไห่กงกงเมื่อพบอันหลิงหยุนก็ดีใจ เช่นกัน
กงชิงวี่กล่าว: “พระชายาเสียนมีเรื่องขอเข้าเฝ้า เสด็จแม่ รบกวนกงกงแจ้ง”
อันหลิงหยุนเบิกตากว้างมองไป เขาโหดยังโหดได้ อีกหรือ?
นางยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเข้าหรือไม่เข้าไป เขาก็
รายงานเสียแล้ว!
ไห่กงกงได้ยินก็มีความสุข ต้องมีอะไรใหม่ๆ คืน ความอ่อนเยาว์เป็นแน่ หันหลังและรีบไปรายงาน
ขณะนี้อันหลิงหยุนเริ่มลังเล: “เมื่อเข้าพบเสด็จแม่ ท่านระวังคำพูดด้วย บอกว่าเรามาเข้าเฝ้า”
กงชิงวี่ตลก: “ข้าทำไม่ได้”
“….กงชิงวี..”
“ไทเฮาอัญเชิญ” ไม่รอพูดจบ ไห่กงกงก็มาแล้ว อันหลิงหยุนจึงได้เพียงเดินตามเข้าไป
เมื่อพบหวางฮองไทเฮาอันหลิงหยุนอยู่ไม่สุขหลังจากถวายบังคมหวางฮองไทเฮาถาม: “หยุนเอ๋อมีเรื่อง อันใดหรือ?”
“หม่อมฉัน….
“เสด็จแม่ หม่อมฉันมาเข้าเฝ้าเสด็จเพราะเรื่องจวน อ๋องจุ้นโก๋พ่ะย่ะค่ะ” ไม่รออันหลิงหยุนพูดจบ กงชิงวี่ก็ ฮึกเหิมพุ่งไปข้างหน้า ราวกับไก่ตัวผู้ที่ต้องการโค่นล้ม
อันหลิงหยุนจึงทำได้เพียงผืนพยักหน้า
หวางฮองไทเฮาจึงตรัสอย่างจริงจัง: “เรื่องของ อ่องจุ้นโก๋ยังไม่ได้ตัดสินหรือ?”
“ตอบเสร็จแม่ ฮ่องเต้โยนเรื่องนี้ให้หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่เต็มใจอย่างมาก” เมื่อกงชิงที่พูดถึงเรื่องนี้ ยังคงไม่พอใจเล็กน้อย อันหลิงหยุนมองไป พบว่ากง ชิงวิ่ฉลาดเป็นพิเศษ
หวางฮองไทเฮาถาม: “ในเมื่อคดีนี้ฮ่องเต้มอบให้ เจ้า แสดงว่ามีความไว้วางใจเจ้าอย่างมาก เจ้ายังไม่ พอใจอีกหรือ เจ้าก็โตแล้ว ที่ผ่านมาไม่สมรสเจ้าไม่ ต้องการครองบัลลังก์ก็แล้วไป ให้เจ้าตรวจคดีเจ้าก็ไม่ ยอมไป รักษาการแทนพระองค์เป็นเรื่องยิ่งใหญ่ ถือว่า ฮ่องเต้เป็นพระมหากรุณาธิคุณต่อเจ้า แต่เจ้ากลับผลัก มัน เจ้าไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นไปจนถึงอายุเจ็ดแปด สิบหรือไง?
ตอนนี้เจ้าสมรสแล้ว ยังจะไม่มีท่าทีได้อย่างไร? อย่างไรก็ตามก็ถือเป็นประสบการณ์ เจ้าไปตรวจสอบก็ดี”
หวางฮองไทเฮาตำหนิ กงชิงวี่รู้สึกไม่พอใจเล็ก น้อย: “เสด็จแม่ ท่านพี่สองโตกว่าข้า และยังไม่มี ประสบการณ์ ทำไมต้องเป็นข้าที่มีประสบการณ์ ข้า สมรส ท่านพี่สองยังไม่สมรสหรือไง?”
“ยิ่งพูดยิ่งเถียง ข้าตบปากเจ้า”
หวางฮองไทเฮายกมือขึ้นจะตบ กงชิงหันหน้าไป: “เอาสิ ท่านแม่ทำลงก็ตีเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
อันหลิงหยุนเหนือความคาดหมายจริงๆ นี่ไม่ใช่ สถานการณ์ปกติของแม่ลูกคู่นี้
ในหลายครั้งที่ผ่านมา ไม่เคยรู้ว่ากงชิงวี่ดื้อขนาด
หวางฮองไทเฮาห่วงใยลูกชายคนนี้มาก
นี้
หวางฮองไทเฮาวางมือลง: “คือความสามารถใน การรังแกเสด็จแม่ของเจ้า นิสัยดื้อรั้นเหมือนลิงของ เจ้านี้ สงบเสงี่ยมหน่อย อย่าทำให้ข้าต้องโกรธ”
“หม่อมฉันอยากสงบเสงี่ยม แต่หม่อมฉันมีเรื่อง หนักใจ ไม่มีความสุขพ่ะย่ะค่ะ” ทันใดนั้นใบหน้ากงชิงวี่ นิ่งลง ราวกับลมและน้ำค้างพัดมา
อันหลิงหยุนบีบมือแน่น เงียบไม่พูด
และไม่รู้ว่ากงชิงวี่หมายถึงอะไร หวางฮองไทเฮาถาม: “เรื่องอันใด? พบเจอปัญหาความยากลำบากในคดีหรือ?”
“เสด็จแม่ คดีนี้หม่อมฉันคิดว่าไม่ต้องไปตรวจสอบ ตรวจสอบแล้วเกี่ยวโยงมากมายแต่ฮ่องเต้มอบคดีนี้ให้ หม่อมฉัน หากหม่อมฉันไม่ตรวจสอบออกมาให้ความ จริงปรากฏ ก็จะโดนข้อหาหลอกลวงฝ่าบาทอีกพ่ะย่ะ ค่ะ”
กงชิงวี่เริ่มจริงจัง สีหน้าดูไม่ค่อยดีนัก
หวางฮองไทเฮาก็กล่าวอย่างสีหน้าจริงจัง: “ฮ่องเต้ ให้เจ้าตรวจสอบเรื่องนี้ก็ต้องมีเหตุผลของเขา เจ้าก็ไม่ จำเป็นต้องมาเล่นละครต่อหน้าข้า พูดเถิด เรื่องอัน ใด?”
แม่ที่ฉลาดให้กำเนิดลูกชายที่ฉลาดดีๆ นี่เอง หวา งฮองไทเฮาเป็นคนที่ฉลาด ตั้งแต่แรกแม่ลูกก็เหมือน กระจกเงาที่สะท้อนใจ
แต่อันหลิงหยุนยังคงซาบซึ้ง กงชิงวี่ไม่จำเป็นต้อง มาก็ได้ แต่เขาก็มา
มาถึงที่นี่แทนที่จะผลักไสนางออกไป แต่กลับรับ ช่วงต่อ
“เสด็จแม่ เรื่องภายนอกของอ๋องจุ้นโก๋เสด็จแม่ได้ ทรงฟังมาบ้างหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” กงชิงวี่ถาม
หวางฮองไทเฮาผงกศีรษะ : “ได้ยินมาบ้าง แต่นั่นก็ เป็นเรื่องภายในครอบครัว ข้างนอกเขาก็ไม่ได้ทำเรื่อง ที่ชั่วร้ายอะไร เขายังเป็นสหายของฮ่องเต้ หรือต้องก้าวก่ายเข้าไปในตระกูลของเขาหรืออย่างไร?”
“เสด็จแม่ แต่ในครอบครัวเขาปฏิบัติต่อภรรยา และนางสนมอย่างโหดร้าย และมีอิทธิพลอย่างมากต่อ ราชวงศ์”
“ยังไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่ในเมื่อวันนี้เข้าพูดถึง เรื่องนี้ คิดว่าคงเกิดเรื่องขึ้นกับภรรยานางสนมของเขา สินะ?” หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างใจเย็น ความ เคร่งขรึมบนใบหน้าลดลงเล็กน้อย
กงชิงวี่ก็พูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่ตรวจพบเป็นฉากเป็น ตอน หวางฮองไทเฮาฟังแล้วถามขึ้น: “ตรวจสอบ ร่างกายของภรรยานางสนมเหล่านั้นแล้ว?”
อันหลิงหยุนแปลกใจ ตอนตรวจสอบเรื่องของอ๋อง จั้นโก๋ยังไม่ได้แจ้งให้กงชิงวี่ทราบ ตอนที่นางไปมีเพียง สมาชิกในตระกูลของอ่องจุ้นโก๋ที่เป็นสตรีและนาง
หลังจากออกมานางไม่เคยพูดเรื่องการตรวจ ร่างกายเลย เขารู้ได้อย่างไร
ในใจเกิดความสงสัย แต่ก็ทำได้เพียงรอเขา
“เรื่องนี้ข้าไม่ได้ตรวจสอบด้วยตนเอง วันนี้ให้พระ ชายาตรวจสอบแทน เรื่องนี้เสด็จแม่ถามพระชายาได้ พระชายาออกจากจวนอ๋องจุ้นโก๋ ตกใจจนหน้าเปลี่ยน สี ถามนาง นางก็ไม่พูด คิดว่าคงเจอเรื่องอะไรที่น่ากลัว ข้าออกไปก่อน เสด็จแม่ถามเถิดพ่ะย่ะค่ะ”
กงชิงวี่ลุกขึ้นและเดินไปข้างนอก หวางฮองไทเฮาโบกไม้โบกมือ ให้กงกงถอยออกไปพร้อมด้วยผู้คน ทันที
อันหลิงหยุนยังคงลังเลเล็กน้อย หวางฮองไทเฮา ถาม: “หยุนเอ๋อ เจ้าเห็นอะไร?”
อันหลิงหยุนลุกขึ้นและคุกเข่าลง: “เสด็จแม่ หม่อม ฉันเห็นร่างกายมีแต่รอยแผลเป็น บางแผลเป็นรอยมีด บางแผลเป็นรอยแซ่ ยังมีรอยไหม้อีกด้วย รอยเหมือน เกิดจากเหล็กตีตรา หยุนเอ๋อตกใจกลัวมาก ยังมีบาง จุดที่น่ากลัวกว่าด้วยซ้ำเพคะ”
“จริงหรือ?”
หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างใจเย็น มองอันหลิงหยุ นครู่หนึ่ง: “หยุนเอ่อ อ่องหุ้นทำเรื่องเช่นนี้ เสด็จแม่ก็ เกลียดชังเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน แต่เป็นเรื่องใหญ่ กระทบต่อประเทศชาติ
ไม่น่าเสียดายที่อ่องจุ้นโก่ตาย ทำสิ่งที่น่าตกใจ เช่นนี้ได้
แต่..
อ่องจุ้นโก๋เป็นสายเลือดของราชวงศ์ หากเรื่องลือ ออกไป เกรงว่าจะเป็นที่อับอายต่อราชวงศ์ ในเมื่อยัง ไม่มีการพูดถึงเรื่องนี้กับผู้ใด ก็อย่าพูดถึงอีกเลย
ส่วนเหล่าแม่ม่ายของอ่องจุ้นโก๋ อยู่ไปก็ไปไม่รอด แน่ ให้เป็นการตายอย่างสงบเกิด”
“เสด็จแม่
อันหลิงหยุนมองหวางฮ่องไทเฮา หวางฮองไทเฮา ลุกขึ้น: “กลับเถิด อ๋องเสียนการจัดการคดีได้ดี ตอบแทนด้วยทองคำหนึ่งพันตำลึง” หวางฮองไทเฮาหันหลังกลับเข้าไปในวังบรรทม
อันหลิงหยุนต้องการขอความเมตตา ไห่กงกงเดินออก
มาจากข้างใน พาอันหลิงหยุนไป
“พระชายาเสียน อ่องเสียนรออยู่ข้างนอก ตามข้า น้อยมาเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ไห่กงกงรีบส่งอันหลิงหยุนออก
ไป อันหลิงหยุนอัดอั้นตันใจอย่างตื่นตระหนก ออกจากพระตำหนักเฉาเพิ่งอันหลิงหยุนมองไปยัง
ไห่กงกง: “กงกง”
“พระชายาเสียน เรื่องนี้เปิดเผยไม่ได้ กลับเถิดพ่ะ ยะค่ะ”
ไก่กงกงขยิบตา อันหลิงหยุนรู้ว่าเพราะเป็นห่วง นาง แต่ยังคงอัดอั้นตันใจ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ