บทที่ 105 เจ้าช่วยสงวนเนื้อสงวนตัวด้วย
อันหลิงหยุนก็หมดหนทาง วันนี้จัดการกับคนเหล่า นี้ นางไม่เห็นก็แล้วไป พอเห็นแล้ว ในอนาคตจะอยู่ใน จวนอ๋องต่อไปได้อย่างไร
การกระทำที่ไร้ยางอายของร่างเดิมก่อนหน้านี้ ตอนหลังมีกงชิงวี่ที่หน้าด้านฆ่าอย่างไร้ความปรานี เส้น ทางหลบหนีของนางถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ นางควร ทำอย่างไร?
“ท่านอ๋อง ถ้าข้าก็ถูกใส่ร้ายจนถึงความตาย ท่าน อ๋องไม่แก้แค้นหรือเพคะ?” อันหลิงหยุนยิ่งพูดยิ่งทำให้ โมโห กงชิงวี่ที่โมโหลูบคิ้ว
วันนี้เขาจัดการลงโทษอาซิว แต่ไม่ได้ต้องการ อยากให้นางรู้แน่นอน ให้คนดูว่าหลับแล้ว จึงจัดการ เรื่องนี้
เรื่องในจวนให้เขาไปดำเนินการในที่สาธารณะ หรือไง?
นางคือพระชายา ส่งกลับจวนแม่ทัพหรือ?
ไม่ได้ทั้งนั้น ได้แต่รอให้นางหลับ
แต่พ่อบ้านที่ไร้ประโยชน์นี่ กลับไปหานาง
เคาะศีรษะ กงชิงวี่พูดกล่าว: “ข้าจะต้องเครียด ตายเพราะเจ้าในไม่ช้า”
“ท่านอ๋อง แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ให้โอกาสอาซิวกลับ ตัวกลับใจเป็นคนใหม่อีกครั้ง หากเขายังคงกระทำ ค่อยกำจัดก็ยังไม่สายเกินไป ถือว่าท่านอ๋องให้รางวัล ข้าแล้ว”
อันหลิงหยุนพูดอยู่กำลังจะคุกเข่า กงชิงวี่ดึงนาง ไว้”อย่ามาไม่นี้กับข้า เจ้าจะคุกเข่าให้ข้าจริงๆ หรือ?”
“…ท่านอ๋อง งั้นข้าคุกเข่าลง ท่านจะไม่เอาเรื่อง ใช่หรือไม่เพคะ?”
อันหลิงหยุนจ้องไปที่ดวงตาของกงชิงวี่ พวกเขา อยู่ร่วมกันในหลายๆ วัน อันหลิงหยุนสัมผัสได้ถึง อารมณ์ของชายคนนี้ เกลียดร่างเดิมมาก่อนจริงๆ แต่ ตอนนี้เข้าใจแล้ว สำหรับนางถือว่าไม่เลว เสวยดีอยู่ เดียว น้ำเสียงก็อ่อนโยน เกิดอะไรขึ้น ก็ทำตามหัวใจ ของนาง
เรื่องวันนี้เป็นปัญหาใหญ่ แต่ถ้านางสร้างปัญหา ขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่ก็อาจจะโกหกต่อไป
สบตากัน รออยู่เป็นเวลานาน กงชิงลุกขึ้นและ เตะเก้าอี้ เดินไปอย่างไม่ลังเล
อันหลิงหยุนหันหลังมองไปตามหลังร่างของกงชิง วี่ที่เดินไปโดยไม่ลังเล ที่เดินอย่างรีบเร่งนั้น เพราะกลัว คนจะมองว่าเขาหมดหนทางงั้นหรือ?
เห็นได้ชัดว่าไม่ดุร้ายขนาดนั้น ยังต้องแกล้งทำ เป็นหมาป่าสีเทาตัวใหญ่ เพื่ออะไร?
ไม่สนว่ากงชิงวิจะเดินไปเร็วแค่ไหนอันหลิงหยุนก็ รีบไปดูอาซิวทันที ร่างอาซิวเต็มไปด้วยมีด หากไม่ สนใจคงต้องตายไม่ต้องสงสัย
อันหลิงหยุนก้มพยุงอาซิว แต่อาซิวเกลียดนาง ถูก
อาซิวผลักออกทันที: “ออกไป คนสารเลว!”
อันหลิงหยุนไม่ได้ตั้งตัว ล้มลงไป
อาหยู่รีบเร่งต้องการลุกขึ้น แขนข้างเดียวออกแรง ได้ไม่มาก ได้แต่เป็นกังวล: “พระชายา”
หงเถาและลุ่ยหลิ่วรีบพยุงอันหลิงหยุนขึ้น อันหลิง หยุนปัดมือ และไม่ใส่ใจ: “ทุกคนลุกขึ้นเถิด คนที่ไม่ เป็นไรกลับไปก่อน”
ไม่มีใครกล้าขัดขืน ลุกขึ้นและแยกย้ายกันไป
ถางเหอและพ่อบ้านเดินเข้ามาดูอันหลิงหยุน
สีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เรื่องคือสิ่งที่พวกเขาทำ ไม่ถูก ลากพระชายามาติดร่างแหด้วย “พระชายา อาซิวเขา….” พ่อบ้านพูดไม่ออกจริงๆ
อันหลิงหยุนก็ไม่อยากฟัง เรื่องก็มาถึงขนาดนี้แล้วพูด
ออกมาก็ไม่มีประโยชน์
“ไม่ต้องพูดข้ารู้ พวกเจ้าทำเพื่อเขา”
อันหลิงหยุนมองไปยังอาซิว อาซิวเลือดท่วมตัว ดวงตาจ้องมองไปที่อันหลิงหยุนอย่างดุเดือด
ราวกับว่า ขอแค่ได้ฆ่าอันหลิงหยุน อะไรเขาก็ยอมทั้งนั้น
“ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดข้า ต้องการแก้แค้นข้า ข้าก็ให้ โอกาสเจ้ามาแก้แค้นข้านี่คือยาห้ามเลือดและเพื่อการ ฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว เจ้าจะฆ่าข้าทำตอนไหนก็ได้ แต่ข้า หวังว่าจะมาอย่างโจ่งแจ้ง ไม่ใช่หลบๆ ซ่อนๆ มาแบบ ลับๆ ล่อเช่นนี้
ทำร้ายคนที่เจ้ารักข้าเสียใจมาก แต่ข้าจะไม่ปัด ความรับผิดชอบ ข้าจะรอเจ้าทุกเมื่อที่เจ้ามา หากข้า กลัวเจ้า ข้าก็ไม่ใช้นามสกุลอัน
แต่หากเจ้าไม่มีแม้แต่ความกล้าหาญที่จะแก้แค้น ข้าอย่างโจ่งแจ้ง นับว่าเป็นชายประสาอะไร?”
พูดจบอันหลิงหยุนก็เดินจากไป
อาหยู่ยื่นมือไปพยุงอาซิว ถูกอาชีวผลักออกทันที
“นางเป็นน้องสาวเจ้า ทำไมไม่แก้แค้นเพื่อนาง?” อาซิวตะโกนอย่างโมโห อันหลิงหยุนหันกลับไปดู อาห ยู่มองอาซิวอย่างเจ็บปวด
หงเถาและลุ่ยหลิ่วกลัวเกิดเรื่อง รีบผลักอันหลิง หยุนออกไปจากหลังลาน
หลังจากจากไปอันหลิงหยุนก็ยังไม่สบายใจ มองดู อยู่หน้าประตู
อาซิวไม่ได้รับยาเหล่านั้น ลุกขึ้นและต้องการจาก ไป แต่ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส หลังจากลุกขึ้นเขาก็ ยืนเอนตัวอยู่สองครั้งและล้มสลบไป
อันหลิงหยุนไม่สามารถกลับไปที่ลานโอวหลานได้ วิ่งเข้าไปในหลังลานอีกครั้ง
อาหยู่พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นอันหลิงหยุน: “พระชายา ท่านช่วยอาซิวด้วยพ่ะยะค่ะ”
อันหลิงหยุนนั่งลงและทดสอบทันที อาซิวยังมีลม หายใจ
“ถางเหอ พ่อบ้าน ช่วยข้านำตัวเขาไปส่งในห้อง”
ถางเหอะแล้วพ่อบ้านก้าวไปข้างหน้าทั้งดึงทั้งยก อาซิวไปจนถึงในห้อง อันหลิงหยุนม้วนแขนเสื้อขึ้น ทันที จัดการบาดแผลของซิวด้วยตนเอง
“หงเถา เจ้ารีบไปที่ห้อง นำหีบยาของข้ามา ต้อง เร็วหน่อย ข้าต้องเย็บแผลให้เขา”
“ลุ่ยหลิ่ว น้ำ น้ำร้อน”
“เพคะ”
ลุ่ยหลิ่วยกกระโปรงขึ้นและวิ่งอย่างรวดเร็ว
พ่อบ้านใจร้อนดั่งไฟ: “พระชายา ต้องช่วยให้รอด นะพ่ะยะค่ะ!”
ท่านถาง เรียกหมอจวนมาด่วน พร้อมกับไปที่ห้อง เก็บยาหยิบซานชี จื่อจูเฉ่า, เสียวกี้, ตังกุย, อู่เป้ ยจื่อ, เชียะเจียะจี, ฉือหลิวผี, ซื่อเว่ยผี, วูเจ๋ ยกู่.”
“พระชายา หม่อมฉันจำไม่ได้ รอก่อนพ่ะย่ะค่ะ”ถางเหอรีบกัดนิวจนเป็นแผล เขียนใบสั่งยาบนเสื้อผ้า โดยตรง
พ่อบ้านตัวสั่นด้วยความตกใจ ยืนไม่นิ่งจึงนั่งลงที่ พื้น
อาหยู่เป็นกังวล: “พระชายา แขนของข้าน้อย”
“ตอนนี้เจ้าไปรอที่หน้าประตู สักครู่หมอจวนก็มา เจ้าต้มยาทันที”
“พ่ะย่ะค่ะ”
อันหลิงหยุนมอบหมายหน้าที่พร้อมกับฉีกเสื้อขอ งอาหยู่ อันหลิงหยุนดึงมีดข้างบนออกทีละเล่ม เขาไม่มี การตอบสนอง มีเพียงแค่ลมหายใจ
เลือดไหลนองเต็มพื้นเป็นที่น่าตกใจ
ลุ่ยหลิ่วนำน้ำร้อนมา อันหลิงหยุนถอดเสื้อคลุมตัว ใหญ่ออก ทำการไม่สะดวก
วางเสื้อเรียบร้อย นำผ้าขาวเช็ดทำความสะอาด บาดแผลโดยตรง
หงเถานำหีบ ยามา อันหลิงหยุนก็ทำความสะอาด ได้พอสมควรแล้ว เปิดหีบยาและนำเข็มปักขนาดใหญ่ เล่มหนึ่งออกมา ร้อยด้ายและเริ่มเย็บ
การดำเนินการครั้งนี้ทำให้หงเถาและลุ่ยหลิ่วแทบ
เป็นลม
อันหลิงหยุนกล่าว: “กลัวก็ออกไป”
“ไม่ ไม่กลัวเจ้าค่ะ!” หงเถาตัวสั้น ยังกลัวไม่ได้ อยู่ กับพระชายาถึงจะมีชีวิตที่ดี พระชายาเป็นคนดี หมอจวนมาถึงด้านนอกประตูอย่างรวดเร็ว เมื่อ เห็นสภาพของอาซิว แล้วดูอันหลิงหยุนใช้เข็มเย็บแผล ก็ตกใจไม่เบา
ลุ่ยหลิ่วไม่กล้าพูดเหลือเพียงแค่ตัวสั่น
แต่พระชายามีทักษะทางการแพทย์ขั้นเทพ รักษา หายแม้กระทั่งคนโง่ ไม่น่าแปลกใจ
หมอจวนยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อจากใบหน้าด้วยแขน เสื้อ
“พระชายา หม่อมฉันรอฟังคำสั่งพ่ะยะค่ะ”
“เหลือไว้คนหนึ่งเพื่อเชื่อมกระดูกให้กับอาหยู่ อีก คนมาช่วยข้า”
ได้รับคำสั่งแล้วหมอจวนทั้งสองแยกกันทำหน้าที่ อันหลิงหยุนคล่องแคล่วมือขึ้นมาก แต่เย็บแผลก็ใช้ เวลามาก เหงื่อเม็ดใหญ่ของอันหลิงหยุนไหลเป็นธาร
หมอจวนรีบนำผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดมา เช็ดให้กับ อันหลิงหยุนซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เมื่อกงชิงวี่ เห็นภาพนี้พอดี สีหน้านิ่งไป เข้ามาแย่ง ผ้าเช็ดหน้าไป เช็ดเหงื่อให้กับอันหลิงหยุนด้วยตนเอง
เหล่าหมอจวนรีบคำนับ กงชิงวี่ก็ไม่สนใจ แต่เขา กลับดูอันหลิงหยุน: “ข้าดูถูกเจ้าเกินไปจริงๆ!”
….” อันหลิงหยุนไม่สนอะไรมากนักในตอนนี้
ตั้งใจอย่างมาก
กงชิงวี่เช็ดเหงื่อให้นาง จ้องมองใบหน้าขาวแดง ของนาง.
เห็นได้ชัดว่าเหนื่อยแล้ว ดูเหมือนว่าจะทรุดตัวลง
ร่างกายผอมนี้ ฝืนทนไม่ไหว
ก่อนหน้านี้ก็ทำเรื่องนั้น ก็เพลียอยู่แล้ว
“ให้หมอจวนเย็บแผล”
กงชิงวี่ทนไม่ไหวเอ่ยขึ้น อันหลิงหยุนได้ยินแล้ว ส่ายหน้า: “ครั้งหน้าเถิด ครั้งนี้ไม่ได้”
ตอนแรกอันหลิงหยุนก็คิดว่าจะให้หมอช่วยมาช่วย แต่ท่าทางที่หมอจวนตะลึงนางก็รู้ ไม่สามารถวางใจได้
กงชิงวี่มองดู: “อีกนานแค่ไหน?”
“พูดไม่ถูก ใกล้แล้วเพคะ!”
กงชิงกังวลช่วยอะไรไม่ได้ เหลือบมองอาซิว ไม่ เสียใจกับการตายของเขา
“หมอจวน เจ้าดูว่าซานชีเหลือเท่าไร บดเป็นผงเร็ว เข้า ข้าต้องใช้จำนวนมาก”
“พ่ะย่ะค่ะ”
หมอจวนรีบไปทำซานชีข้างนอก กลัวกำลังคนไม่ พอ หมอจวนคนอื่นๆ ก็เชิญมา อย่างรวดเร็ว
อันหลิงหยุนใช้เวลาเย็บหนึ่งชั่วยาม เหนื่อยจนหู
อื้อ
“ลุ่ยหลิ่วหาอะไรให้ข้าเสวยที ข้าหิวแล้ว” ลุ่ยหลิ่วตะลึงไปชั่วขณะ หันหลังไปหาของเสวย
หลิงหยุนหยิบผงซานชีโรยลงบนแผลเพื่อห้าม เลือด นำผ้าขาวให้กับหมอจวน: “พันให้เขา สองชั้นกั้น ด้วยไม้กระดาน”
“พ่ะย่ะค่ะ”
หมอจวนพันอย่างรวดเร็ว อันหลิงหยุนอ้าปากของ อาซิว นำหญ้ากุ่ยเจิงในหีบยาที่เหลือก่อนหน้านี้ใส่ เข้าไปในปากตน เคี้ยวและคายออกมายัดใส่เข้าไปใน ปากอาซิว
กงชิงวี่ชี้ด้วยความโกรธ: “เจ้าช่วยสงวนเนื้อสงวน ตัวด้วย!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ