บทที่ 104 เกิดเรื่องใหญ่ที่หลังลานบ้าน
กงชิงวี่กลับจวนในตอนกลางคืน อันหลิงหยุนไม่ ได้ไปเสวยพระกระยาหาร
“พระชายาล่ะ?” ไม่เห็นนางกงชิงวี่รู้สึกอึดอัด
พ่อบ้านลังเลอยู่ครู่หนึ่ง: “วันนี้หลังจากจัดการ เรื่องของหลังลานก็ไม่ออกมาอีกเลย ตอนนี้อยู่ในห้อง พ่ะย่ะค่ะ”
“งั้นหรือ?” กงชิงวี่วางตะเกียบ กำลังจะลุกขึ้น
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไปดูพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ต้อง” กงชิงวี่เดินตรงออกจากห้องอาหารไปหา อันหลิงหยุน เข้าไปในลานโอวหลานมองเข้าไปในห้อง ขณะนี้ในห้องจุดตะเกียง หมายถึงว่าคนอยู่
เคาะประตู: “อยู่หรือไม่?”
“อยู่เพคะ” หลิงหยุนกำลังยุ่งอยู่กับการทำยา
ผลักประตูเปิดออกและกงชิงวี่หันหลังไปล็อก ประตู
อันหลิงหยุนล้างมือ เก็บของเสร็จแล้ว มองไปยัง กงชิง
“กลับมาแล้วหรือเพคะ?” ตั้งแต่หลับนอนกันแล้ว ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองไปในทางที่ดีขึ้นเมื่ออยู่กัน เพียงลำพังสองคน คำว่าท่านอ๋องสองคำอันหลิงหยุนจะใช้หรือไม่ก็ได้
กงชิงวี่เรียกนางหยุนหยุน
“ทำไมไม่ไปเสวยพระกระยาหาร?” กงชิงขึ้นมาก็ กอดอันหลิงหยุน ผลักลงบนเตียงโดยตรง
อันหลิงหยุนไม่ขัดขืน ขัดขืนไปก็ขัดขืนไม่อยู่ เอน หลังลงบนเตียง กงชิงวี่ก็ปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่าง
แขนทั้งสองอันหลิงหยุนกอดคอของกงชิง วี่ จ้อง มองเข้า: “มีเรื่องหนึ่ง ท่านรับปากกับข้าได้หรือไม่ เพคะ?”
“เรื่องพระชายารอง?” ไม่รู้ว่าสมองนี้คิดอะไรอยู่ แม้ว่าพระชายารองจะเป็นประสบการณ์ที่ท่านอ๋องทุก คนต้องผ่าน แต่เขาบอกว่าจะแต่งงานกับพระชายารอง ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ไม่ใช่” อันหลิงหยุนตอบอย่างเด็ดขาด กงชิงวี่ขมวดคิ้ว รับได้แล้ว!
“งั้นเรื่องอะไร?”
“เรื่องอาซิว!”
กงชิงวี่หยุดชั่วขณะ แต่ไม่นานก็กอดแล้วเข้าไป ข้างใน ปิดม่านเตียงลงและทำภารกิจให้เสร็จก่อน
หลังจากเหนื่อยล้า อันหลิงหยุนก็นอนอย่าง เหนื่อยล้าไปทั้งตัว วาดวงกลมบนร่างของกงชิงวี่ด้วย มือ อันที่จริงหิวนิดหน่อย เพียงแต่ไม่สามารถทำศึกที่ไม่แน่ใจไม่ได้
หากไม่เอาให้อยู่ในตอนนี้ เกรงว่าจะไม่ง่ายที่จะ ขอความเมตตาเรื่องอาซิว
กงชิงที่บีบมือเล็กอันหลิงหยุน ต้องการจนทนไม่ได้ แต่ร่างกายของนางไม่สามารถที่จะทำสวาทรักได้จริงๆ กลัวว่าจะไม่สามารถทนได้อีก
ทำได้เพียงอดทน!
“ข้าหิวแล้ว” อันหลิงหยุนพึมพำกับตัวเอง กงชิง ยิ้ม มองลงไปหญิงสาวที่เหมือนนกน้อยในอ้อมแขน
“หิวแล้วยังไม่ไปเสวยพระกระยาหารอีก?” เขา หัวเราะอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ อันหลิงหยุนลืมตา มอง ความรู้สึกเมื่อยล้าน้อยลงแล้ว
อดไม่ได้ที่จะคิด นอกจากซูโม่หรง เขาก็เป็นผู้ชาย ที่หล่อเหลาที่สุด
ไม่รู้ว่าถ้าเปรียบเทียบพวกเขาเมื่ออยู่ด้วยกัน จะ เป็นอย่างไร?
แต่ในใจรู้สึกตลกอีกครั้ง จะเปรียบเทียบกันได้ อย่างไร เห็นได้ชัดว่าเป็นทั้งสองอยู่คนละโลก
“นี่ก็รอท่านอ่องกรุณาอยู่ไม่ใช่หรือเพคะ?” อัน หลิงหยุนลุกขึ้นมา แม้ว่าจะเหนื่อยอยู่บ้าง แต่ก็ทุ่มสุด ตัวเพื่อรับประทานอาหารมื้อหนึ่ง
เปิดผ้าห่มออกเล็กน้อย อันหลิงหยุนตัดสินใจที่จะฝึกฝนด้วยตนเองสักหน่อย
กงชิงวี่หายใจอย่างหนักหน่วง: “งั้นเสวยพระ กระยาหารก่อน?”
“ไม่รีบ!”
ปล่อยให้หญิงบนกายวุ่นวายไป กงชิงวี่ทำได้เพียง แค่หรี่ตาเพื่อให้ความร่วมมือ
อันหลิงหยุนเล่นไปสักพัก ลุกขึ้นและจากไปโดย ไม่ลังเล ดวงตาของกงชิงวี่ก็เปิดขึ้น นางแต่งตัวและ เดินไปที่ประตูแล้ว
“เจ้า?” ไฟในตัวเขาจะทำอย่างไร?
อันหลิงหยุนไม่เกรงใจเลย: “ข้าหิวแล้วเพคะ จะ ไปเสวยพระกระยาหารสักหน่อย เรื่องของอาซิวท่าน อ๋องคิดดูอีกครั้ง”
พูดจบอันหลิงหยุนออกจากประตู ความคิดรู้สึก โกรธของกงชิงวี่หายไป เพียงแค่ต้องการคิดบัญชีกับ อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนออกไปที่ห้องอาหาร กงชิงวี่ตามไปใน ภายหลัง
เข้าประตูแล้วถลึงตาใส่อันหลิงหยุนอย่างดุดัน เดินไปสะบัดเสื้อคลุม นั่งลงมองอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนถือชามพระกระยาหารขึ้นมาเสวย “อร่อยหรือไม่?” กงชิงวี่ถามอย่างเย็นชา
“อร่อยเพคะ ท่านอ๋องชิมดู กวาเพียนนี้หอมและ อร่อย” อันหลิงหยุนส่งกวาเพี่ยนชิ้นหนึ่งไปที่ปากของ กงชิงวี่ กงชิงวี่มองดู ความโกรธเดิมส่วนใหญ่หายไป อ้าปากเสวยกวาเพี่ยนของนาง
ปกติเสวยกวาเพียนเป็นประจำ แต่วันนี้ได้เสวยที่ นางให้ รสชาติก็แตกต่างออกไป
“ท่านอ๋องเสวยพระกระยาหารเพคะ” อันหลิงหยุ นกล่าวต่อ กงชิงวี่ถือชามพระกระยาหารและเสวย อย่างเชื่อง
หงเถาและลุ่ยหลิ่วยืนอยู่ทั้งสองข้าง อดไม่ได้ อยากหัวเราะ
นี่ยังเป็นท่านอ๋องคนเก่าอยู่หรือ เชื่องขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อใด
หลังจากเสวยพระกระยาหารแล้วอันหลิงหยุนก็ กลับไปที่ลานโอวหลาน คิดว่ามันจบแล้ว คิดว่าจะพูด ตรงๆ เกี่ยวกับเรื่องของอาซิว
“ข้ายังมีเรื่องต้องทำ กลับเถิด” ไม่รออันหลิงหยุน เปิดปากพูด กงชิงวี่หันหลังและออกจากลานโอวหลาน อันหลิงหยุนงุนงง ไปแบบนี้เลยหรือ?
ดูเหมือนว่าเรื่องของอาซิวจัดการได้ยากจริงๆ นาง ทุ่มสุดตัว ก็ไม่เห็นว่ากงชิงที่จะตกหลุมพราง เป็นเรื่อง ลำบากแล้ว
ตอนแรกคิดว่าจะกลับไปรอกงชิง วี่ สุดท้ายแล้วเมื่อขึ้นเตียง ในสภาพที่เสวยอิม ไม่นานนักก็หลับไป แต่อันหลิงหยุนหลับไปไม่นาน ก็ถูกปลุกให้ตื่น
“พระชายา พระชายา ….” พ่อบ้านตบประตูอยู่ข้าง นอกต่อไป ดูเหมือนจะมีบางอย่างเร่งด่วน
ประตูถูกตบราวกับว่ามันกำลังจะแยกออก แม้ว่า ฟ้าผ่าก็ไม่ยอมขยับไปไหนอันหลิงหยุนก็ควรตื่น
อันหลิงหยุนตกใจตื่นขึ้นมาจากความฝัน ถูกพ่อ บ้านทำให้ตกใจ ดูเสื้อผ้าตอนนี้นางสวมอยู่ ลงจาก เตียงไปเปิดประตู
“พ่อบ้าน” อันหลิงหยุนมองไปที่พ่อบ้าน พ่อบ้าน เหงื่อแตกพลัก กังวลจนแทบจะร้องไห้
ตอนเคาะประตูได้ยินเสียงตะโกนร้อง รู้ว่าผู้ที่มา คือพ่อบ้าน เห็นแล้วก็ไม่รู้สึกแปลก
ตอนนี้ท่าทางพ่อบ้านดูวิตกกังวล อันหลิงหยุนรู้สึก แปลกเล็กน้อย: “ท่านมีเรื่องอันใดรี?”
“พระชายา ท่านอ๋องกำลังจัดการอาหยู่และอาซิว ที่หลังลาน ท่านรีบหน่อยพ่ะย่ะค่ะ”
พ่อบ้านพูดจบทนไม่ไหวที่จะดึงอันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนจึงวิ่งตรงไปที่หลังลาน ขณะนี้ หลังลานไฟสว่างไสว
ในลานมีผู้คนคุกเข่า หนึ่งในนั้นรวมไปถึงถางเหอ
ในลานนี้ไม่มีผู้ใดรอดไปได้ และคบเพลิงติดอยู่ในเสาไม้รอบลาน
อันหลิงหยุนหยุดที่หน้าประตูครู่หนึ่ง เหลือบมอง ไปกงชิงชวี่ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กลางลาน ในมือถือกาต้ม น้ำ
แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหรูหราสีน้ำเงิน คลุมขนสุนัข จิ้งจอกสีเทาที่กว้างขวาง ดวงตามองต่ำ มีธูปหอมวาง อยู่บนโต๊ะข้างๆ
ลานขนาดใหญ่ ธูปหอมนั่นมีลักษณะค่อนข้าง แปลก ถ้าอยู่ในบ้าน แม้ว่าจะบ้านหลังใหญ่กว่าธูปหอม ยังมีประโยชน์ แต่นี่คือลานหลังจวนอ๋อง ในจวนอ๋องมี ลานขนาดใหญ่และขนาดเล็กจำนวนนับไม่ถ้วน และ หนึ่งในลานส่วนใหญ่หลังลานมีขนาดใหญ่ที่สุด ครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ของนานอื่น ๆ ซึ่งมีขนาด ใหญ่กว่าสนามหน้าบ้านมาก
แต่ลานขนาดใหญ่นี้ กงชิงวี่จัดโต๊ะสำหรับหนึ่งคน ไว้ตรงกลาง วางธูปหอมอยู่บนโต๊ะ ธูปหอมนั้นไม่ได้จุด อยู่ ใช้ทำเพื่ออะไร?
อันหลิงหยุนไม่ได้ตกใจจนกรามค้าง นี่เล่นอะไร กันอยู่?
เดินไปข้างหน้าอันหลิงหยุนสังเกตเห็นคนกลุ่ม หนึ่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น มีเพียงเขานั่งคนเดียวโดยถือกา ต้มน้ำกึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ ดูเหมือนเขาจะหลับไปแล้ว ท่าทางดูเหมือนนอนหลับสนิทอยู่ แต่นิ้วของเขาที่ถือ กาต้มน้ำที่งดงามและละเอียดอ่อนนั้น ก็เคาะอยู่เบาๆให้คนรู้ว่า เขาไม่ได้หลับ เหมือนกำลังเล่นอยู่
ตั้งแต่รู้จักมา นี่เป็นครั้งแรกที่อันหลิงหยุนได้เห็น กงชิงวี่เป็นเช่นนี้ แปลกและลึกลับ
นางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองไปครู่หนึ่ง เริ่มเงียบเมื่อไปถึงที่นั่น
แต่นางก็มาถึงตรงหน้ากงชิง จึงได้กลิ่นเลือด จึง รู้จุดประสงค์ของธูปหอมนั้น อาจเพื่อปัดเป่ากลิ่นเลือด นี้
ก้มลงมอง ด้านหน้าอาซิวเต็มไปด้วยมีด เขาแทบทนไม่ไหวแล้ว คอตกดิ้นเฮือกสุดท้าย อาหยู่แขนข้างหนึ่งหัก
อันหลิงหยุนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่จากที่เห็น มัน เกี่ยวกับเรื่องที่อาซิวทำร้ายนาง อันหลิงหยุนคิดว่ากง ชิงวี่แค่ไม่ต้องการรับปากนาง คิดไม่ถึงว่าจะมาจัดการ กับอาซิวที่นี่
“ท่านอ่อง” อันหลิงหยุนสงบสติอารมณ์ เปิดปาก กล่าว
“ให้เจ้าหลับไม่ใช่หรือ มาทำไม” กงชิงวี่หงุดหงิด อย่างมาก มองขึ้นไปเห็นพ่อบ้านอยู่ข้างหลัง
พ่อบ้านเก่าคุกเข่าลง
“ท่านอ๋อง ไว้ชีวิตอาซิวเถอะพ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยมี ลูกชายแค่คนนี้คนเดียว” พ่อบ้านคุกเข่าคำนับต่อเนื่องทำให้อันหลิงหยุนตกใจ
กงชิงที่ไม่ได้พูด แต่อันหลิงหยุนเหลือบมองไปที่ อาซิว และมองไปที่พ่อบ้าน
“ไม่มีกฎไม่มีระเบียบ ในเมื่อกระทำผิด ก็ต้อง ปฏิบัติตามกฎของจวน พระชายาเพิ่งเข้ามาอาศัยใน จวนไม่นาน ไม่รู้กฎระเบียบของจวนมากนัก พวกเจ้า ปิดบังเบื้องบน เห็นข้าเป็นเครื่องเรือนหรือ? หลอกลวง พระชายา ก็เท่ากับหลอกลวงข้า คิดว่าข้าหลอกง่าย ขนาดนั้นหรือ?”
กงชิงส่งกาต้มน้ำในมือให้อันหลิงหยุน กาต้มน้ำ ทำจากทองแดง งดงามละเอียดอ่อนมาก อันหลิงหยุ นรับมากอดไว้ มีความอบอุ่น ถือไว้ให้ความอบอุ่นกับมือ นั่นเอง
กงชิงวี่ปัดเสื้อผ้าและกล่าว: “วันนี้เป็นต้นไป ทุก อย่างในจวนอ่อง ให้พระชายาดูแล แต่ก่อนอื่น เพื่อให้ พระชายาอยู่ในบ้านได้สบายขึ้น ข้าต้องจัดการความ คับข้องใจของพระชายาที่ผ่านมาในจวนก่อนเพื่อหลีก เลี่ยงการปะทะกับพระชายา”
อันหลิงหยุนมีความทุกข์ใจแต่ยากจะพูดได้ กำลัง สร้างศัตรูให้กับนางชัดๆ
“ท่านอ๋อง มีเรื่องอะไรค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าหรือ ไม่เพคะ? ยามนี้ฟ้ามืด ยิ่งดึกน้ำค้างยิ่งมาก ทำร้าย ร่างกายไม่ดีเพคะ”
อันหลังหยุนเริ่มพูดก่อน ไม่เช่นนั้นนางก็ต้อง หายนะตลอดไป
“พระชายาพูดถูก หงเถา ส่งพระชายากลับไปก่อน อย่าทนหนาวอีกเลย” กงชิงวี่ยิ้มให้อันหลิงหยุนอย่าง อ่อนโยน แต่สิ่งที่พูดออกมาเหล่านั้นทำให้อันหลิงหยุ นกลัวมาก
คนคนนี้ เห็นได้ชัดว่าโมโหแล้ว!
โมโหที่นางปิดบังเรื่องของอาหยู่
“ท่านอ๋อง งั้นให้เขาคุกเข่าให้ท่านด้วยเถิด”
อันหลิงหยุนวางกาต้มน้ำลง ทำท่าจะคุกเข่าลง กง ชิงพยุงทันที: “ลุกขึ้น”
พูดประโยคนี้ด้วยเสียงหงุดหงิด และยังมีชีวิตชีวา
มีพลัง
อันหลิงหยุนถูกดึงไป กอดไว้เต็มอ้อมแขน โดยตรง ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ก็ยังเคอะเขินอยู่
แต่ชีวิตคนสำคัญ ไม่สามารถสนใจเรื่องอื่นได้มาก นัก
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองไปที่กงชิงวี่: “ท่านอ๋อง เอาแบบนี้ดีไหมเพคะ ตอนนี้ท่านได้มอบอำนาจในการ ดูแลจวนอ่องให้กับข้า ข้าจัดการเองดีกว่า ท่านก็ไม่ ต้องยุ่ง หากจัดการมันไม่ดี ท่านค่อยกลับมายุ่งอีกครั้ง”
” กงชิงวีมองไปยังอาซิวและอาหยู่ ไม่เห็นด้วย
“งั้นก็ได้ ข้ากลับจวนแม่ทัพ ท่านอ๋องจะจัดการ อย่างไรข้าไม่สน สำหรับข้าก็เหมือนกับเล่นกับลิง มี อะไรน่าสนุก อาหยู่เสี่ยงอันตรายและยอมเสียสละเพื่อ เพื่อน ข้าคิดว่าอาหยู่ไม่ผิด มีความจงรักภักดีและความ กตัญญูกตเวทีมานาน อาหยู่เคารพอย่างจริงใจต่อท่าน อ๋อง และข้าก็ชื่นชมในมิตรภาพอย่างมาก
พ่อบ้านยอมลำบากเพื่อลูกชายอายุเท่านี้ เขา แสดงความรักที่ยิ่งขอพ่อ ก็ไม่มีความผิด
ท่านถางดูแลผลประโยชน์ของส่วนรวม
เพื่อข้าผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนเลวร้ายคนหนึ่ง แล้ว จัดการกับผู้อยู่เบื้องล่างเหล่านี้ ชื่อเสียงของท่านอ๋อง เกรงว่าท่านถางยังคงให้ความสำคัญอยู่
ท่านอ๋อง แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะผิด แต่ไม่ได้มีผู้ ใดทรยศต่อท่านอ๋อง มีแต่ความจงรักภักดี
สำหรับข้า ทำสิ่งที่สร้างความเสียหายจริงๆ ไม่ควร ไม่ถามให้แน่ชัด ก็ฆ่าน้องสาวของอาหยู่
อาซิวเป็นผู้ชาย การตายของคู่หมั้นที่ไม่ได้ แต่งงานเป็นเรื่องที่เจ็บปวดสำหรับเขา ถ้าเขาไม่ล้าง แค้นให้คู่หมั้น จะถือว่าเป็นผู้ชายได้อย่างไร
ถ้าท่านอ๋องสูญเสียข้าไป ก็จะไม่ตามหาหรือไง เพคะ?” อันหลิงหยุนออกจากกงชิงวี่และถามเขา กงชิงไม่ตอบสนอง ดวงตาคมของเขาจ้องไปที่อันหลิงหยุนราวกับมีด
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ