บทที่ 103 บังคับให้ขอความเมตตา

เมื่อถึงหน้าลานอันหลิงหยุนเพิ่งนั่งลง ยังไม่ทันได้ ยกน้ำชาขึ้นดื่ม อาหยู่ก็ถามขึ้น: “พระชายา สงสัยว่า เป็นอาซิวใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

อันหลิงหยุนยกถ้วยน้ำชาขึ้นเป่าใบชาที่อยู่ในถ้วย น้ำชา ใบชาหมุนวน ดูเหมือนว่ามันจะยังคงปฏิเสธที่จะ จมลงข้างล่างอย่างแน่นิ่ง

ความจริงแล้ว ในถ้วยชาไม่ได้มีใบชาใบเดียว แต่ ใบชาใบอื่นๆ ก็จมลงไปแล้ว เหลือเพียงแค่มันที่ยังไม่ ลงไป หากไม่ใช่ว่าน้ำไม่ดี ก็คงเป็นชาไม่ดี

สำหรับนางเป็นน้ำนี้แน่นอน งั้นสิ่งที่ไม่ดีก็คืออาซิว

ดื่มชาไปคำหนึ่งอันหลิงหยุนวางถ้วยชาลง จึงตอบ กลับอาหยู่: “หากข้าบอกว่า คนที่ลอบสังหารที่จวน แม่ทัพในคืนนั้นคืออาซิว เจ้าจะทำอย่างไร?”

อาหยู่ถอยหลังก้าวหนึ่ง เป็นอย่างที่เขาคาดไว้

“พระชายา ท่านปล่อยอาซิวไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ” อาห ยู่รู้ว่าเมื่อเรื่องนี้ไปถึงหูท่านอ๋อง อาซิวไม่รอดแน่

ตัวตนของพระชายาตอนนี้แตกต่างจากอดีต ถ้ามี อะไรเกิดขึ้นกับพระชายาในตอนแรก ท่านอ๋องจะไม่ สนไม่ถาม แต่ตอนนี้ท่านอ๋องยกให้นางเป็นที่รัก อาซิว ทำเรื่องเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่มีวันเพิกเฉยแน่นอน

อันหลิงหยุนไม่ได้โต้ตอบทันที อาหยู่หันกลับไปปิดประตู แล้วกลับมาคุกเข่า

“พระชายา อาหยู่ขอรับผิดแทนทุกอย่างพ่ะย่ะค่ะ” อาหยู่คุกเข่าไม่ยอมลุกขึ้น

อันหลิงหยุนจัดระเบียบเสื้อผ้าบนร่างกาย มอ งอาหยู่”ไม่ใช่ว่าข้าไม่ยอมปล่อยอาซิวไป แต่ถ้าเรื่อง นี้ไม่ได้รับการจัดการอย่างเหมาะสม แม้ว่าข้าจะปล่อย อาซิวในครั้งนี้ก็ตาม เขาก็จะไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะ ฆ่าข้า ยังคงจะฆ่าข้า แต่วันหลังเรื่องนี้กระทบถึงท่าน อ๋อง ท่านอ๋องไม่ปล่อยไว้แน่ ที่สำคัญ เรื่องนี้ไม่แน่ท่าน อ๋องอาจจะไม่รู้”

เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่นมเมื่อวานนี้กงชิง มาถามทันทีที่เขากลับมา หมายความว่ากงชิงวี่รู้ตั้งแต่ เนิ่นๆแล้ว

เรื่องในจวนอ่องเสียนไม่สามารถปิดบังได้

อาหยู่งุนงงอยู่ครู่หนึ่ง ถามอันหลิงหยุน: “พระ ชายา ข้าน้อยเป็นคนบอกเรื่องแม่นมกับท่านอ๋อง พระ ชายา หากข้าน้อยไม่พูด ก็สามารถปิดบังไปได้พ่ะย่ะ ค่ะ”

“อาหยู่ จวนอ่องเสียหลายร้อยคน คนคนหนึ่งไม่ พูด คนอื่นก็ต้องพูด ข้าสัญญาได้ว่าจะไม่บอกท่านอ๋อง เรื่องนี้ แต่ไม่หมายความว่าเขาจะไม่รู้”

“อาซิวกับน้องสาวข้าน้อยมีใจให้กัน ตั้งแต่เด็กอา ซิ่วก็บอกจะแต่งกับน้องสาวข้าน้อย หลังจากที่น้องสาวตาย อาซิวเคยอยากตาย กว่าจะทำเพื่อให้เขาอยู่รอด หากเขาไม่สำนึกผิดจะไม่จบลงด้วยดีแน่นอน พระ ชายา ข้าน้อยไปหาเขา เกลี้ยกล่อมไม่ให้เขาแก้แค้น พระชายาอีก เรื่องนี้พระชายาช่วยขอความเห็นใจจาก ท่านอ๋อง ท่านอ๋องฟังพระชายาแน่พ่ะย่ะค่ะ” อาหยู่ คุกเข่าคำนับต่ออันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนกลับหัวเราะ ทุกคนเป็นคนดี ยกเว้น นางที่เป็นคนเลว!

อันหลิงหยุนก็ยังคิดไม่ตก เรื่องนี้จะช่วยหรือไม่ หากพูดตรงไปตรงมา ก็คือเอาชีวิตของตัวเองไปทำสิ่ง ดีๆ

แต่เธอไม่ใช่พระแม่มารี จะเป็นกระไร?

อันหลิงหยุนไม่ได้ตอบตกลงเร็วขนาดนั้น ลังเลอยู่ ครู่หนึ่ง อาหยู่พูดทันที: “พระชายา ข้าน้อยรับผิดเอง บอกว่าคนในคืนนั้นคือข้าน้อย”

“อาหยู่ เจ้าน่าจะยังไม่รู้ คืนที่ข้าออกจากจวนอ่อง นอกจากคนในจวนอ่อง ไม่มีผู้ใดรู้ ก็เท่ากับว่า อาซิวน่า สงสัยมาก เรื่องนี้ข้าคาดเดาได้ ท่านอ่องก็คาดเดาได้ แน่นอน ไม่ใช่เรื่องที่ข้าปิดบังแล้วก็จะไม่เป็นไร

ยิ่งไปกว่านั้น คนในยุทธภพรู้ได้อย่างไรว่าเลือด ของข้าสามารถช่วยคนได้? คนในจวนที่รู้ก็มีไม่กี่คน ข่าวที่รั่วออกมาก็ต้องมาจากคนในจวน

แต่ถ้าคนในยุทธภพรวมตัวกัน พูดง่ายๆ ก็คือ อาซิวแพร่ข่าวออกไป ต้องการให้คนในยุทธภพฆ่าข้า

แต่ตอนนี้ คนในยุทธภพมาเป็นระลอกไม่บ่อยนัก และไม่มีข่าวลือเกี่ยวกับข้าในยุทธภพ ที่เป็นเรื่องเกี่ยว กับจวนอ๋องเสียน

หมายความว่า คนที่ปล่อยข่าวลือออกไป ไม่ได้ ปล่อยข่าวลือไปถึงยุทธภพ แต่ปล่อยให้ลือไปทั่วยุทธ ภพ และวิธีการของเขาคือ บอกทีละคน นี่เรียกว่าสมรู้ ร่วมคิด

สมรู้ร่วมคิดกับคนในยุทธภพ ในประเทศต้าเหลียง เป็นความผิดฐานประหารเก้าชั่วโคตร

แต่นี่เป็นเรื่องสำคัญรองลงมา หากอาซิวไม่กลับ ตัวกลับใจ เขาจะหาผู้คนจำนวนมากมาจัดการกับข้า

เขารู้สึกว่าตนมีจิตใจแจ่มใส ไม่มีใครสนใจเอา จริงเอาจังกับเขา ข้าในฐานะพระชายาเสียนที่มีเกียรติ อย่างยิ่ง เขาจึงต้องหาวิธีการของเขาเพื่อจัดการข้า

เจ้าเข้าใจไหม? หากวันนี้เข้าตอบตกลง ก็เท่ากับ ห้อยศีรษะของข้าไว้ที่ประตูให้เขามาเอาไป”

อันหลิงหยุนพูดเกลี้ยกล่อมไม่หยุด ยังไงก็ต้องทำ ทุกอย่างให้ชัดเจน

อาหยู่อึ้งไปชั่วขณะและไม่ตอบสนอง แต่เขาก็ยัง ไม่ลุกขึ้น

อันหลิงหยุนดื่มน้ำชาในมือ และไม่อยากพูดมาก อีกต่อไป จึงออกไป
ข้างนอกทั้งพ่อบ้านและถางเหออยู่ อันหลิงหยุนรู้ สึกตลกที่ได้เห็นสองคนนี้ มาทำอะไร? ดูเรื่องสนุก

หรือ?

คิดว่าจะกลับไป อันหลิงหยุนถูกถางเหอหยุดเอา

“พระชายา”

ไว้

อันหลิงหยุนหันหลัง ถางเหอรู้สึกอึดอัดใจ แต่วันนี้ เขาต้องพูด

“เชิญพระชายาทางนี้พะย่ะค่ะ” ถางเหอเชิญอัน หลิงหยุนตามเขาไป อันหลิงหยุนก็เดินตามเขาไป

มาถึงมุมมุมหนึ่งที่ห่างไกล ที่นั่นมีบ้านดีไม่โทรม เกินไป หลังหนึ่ง อันหลิงหยุนเดินตามไปจนถึงข้าง นอก ถังเหอยกนิ้วขึ้นไปที่หน้าต่างที่เป็นรูรั่ว หลิงหยุ นมองเข้าไปข้างใน

บ้านเรือนหลังไม่ใหญ่มากนัก และมืดมาก เพียง แค่สามารถมองเห็นเตียงในห้องอย่าคลุมเครือ บน เตียงคนกำลังหายใจรุนแรงนอนอยู่ คนผู้นั้นอันหลิง หยุนสามารถมองเห็นพอดี ก็คืออาซิว

อาซิวสวมเสื้อผ้าที่ขาดวิ่น ถือป้ายไม้ไว้ในอ้อม แขน นั่นคือป้ายดวงวิญญาณ อันหลิงหยุนมองเห็น อย่างชัดเจน

หลังจากนั้นไม่นาน อันหลิงหยุนก็เข้าใจ ความตั้งใจของถางเหอคือขอร้องอันหลิงหยุน
เรื่องในจวน กงชิงวีต้องรู้ แต่ถ้ามีคนขอความ เมตตา ก็จะสามารถปล่อยอาซิวไปได้ หากไม่มี อาซิว จะต้องตาย

สำหรับคนที่จะขอความเมตตา ที่น่าตลกไปกว่า นั้นคือ ต้นตอของปัญหาใครจะเป็นคนไปแก้ไข นางก็ คือคนโง่คนนั้น

เข้าใจแล้วอันหลิงหยุนมองไปที่ถางเหอ หันกลับ ไปที่ด้านอาหยู่

อาหยู่คุกเข่าอยู่ในห้อง กำลังเหม่อลอย

อันหลิงหยุนเข้ามาในประตู อาหยู่ตรงไปที่อันหลิง หยุน ถางเหอตามอยู่ข้างหลังอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนสวมกระโปรงหลัวสีขาวจันทรา แม้ว่า

ตอนเดินจะไม่พลิ้วไหวก็ตาม แต่ก็ดูออก นางเดินไม่ได้

น่าเกลียด

อันหลิงหยุนหันลำตัวและนั่งลง มองไปที่อาหยู่

“ข้าจะขอความเมตตาจากท่านอ๋อง เขาจะปล่อย อาซิวไปหรือไม่ข้าจะไม่ถาม สำหรับเรื่องอื่นๆ ข้าเป็น หนี้ชีวิตเจ้าครั้งหนึ่ง ครั้งนี้ก็ช่างมันเถอะ” อันหลิงหยุ นพูดและหยิบขวดเล็ก ๆ ออกมาจากแขนเสื้อ

“นี่คือยาถอนพิษ เจ้าเอาไปให้อาซิว บอกว่าเจ้า ขโมยไป มิเช่นนั้นอาซิวจะไม่ใช้ยา เขาต้องการขโมย ยาถอนพิษ แต่ข้าให้พ่อบ้านเอาไปให้แม่นมแล้ว แต่เขา ก็ยังมีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี ไม่ได้ขโมยไป เห็นแล้วก็ยังอยากจะช่วย

แต่อาหยู่เจ้าจำไว้ ข้าจะเอาชีวิตไปทำเรื่องตลก เพียงแค่ครั้งเดียว นับตั้งแต่วันนี้จะไม่มีอีก”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นเดินไปข้างนอก ถางเหอก็ยัง รู้สึกไม่สบายใจ ครั้งนี้มันเกินไปจริงๆ

รีบหยิบขวดยาบนโต๊ะ หันหลังวิ่งไปที่หลัง ลานเพื่อไปหาอาซิว

อันหลิงหยุนมองอาหยู่วิ่ง เหลือบมองไปที่พ่อบ้าน ที่ยืนอยู่ที่มุม แล้วกลับที่พักไป