บทที่ 84 ฉันจะรับปากทุกเงื่อนไขของคุณ

ในขณะที่คำพูดหยิ่งผยองดังขึ้นในห้องวี ทุกคนต่างก็ มองหน้าซึ่งกันและกัน แมร่งเอ้ย! ใครข่างกล้าขนาดนี้วะ กล้าพูดแบบนี้กับจาง

ต้าได้อย่างไร?

นั้น

สายตาของทุก ๆ คนกวาดมองไปทั่วห้องเพื่อจะหาคน ๆ

ในไม่ช้า ร่างของลู่เสี้ยงหยางก็ดึงดูตสายตาของทุกคน ทันทีที่เห็นลู่เสี้ยงหยาง หลิวจิ้งก็สะดุ้งและแสดงสีหน้า ตกใจเป็นอย่างมาก

ไม่คิดเลยว่าในสถานการณ์แบบนี้ลู่เสี้ยงหยางจะเป็นคน

เข้ามาช่วยเธอ

แต่ว่าลู่เสี้ยงหยางทำงานบ้านอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือ?

แล้วมาร้านคาราโอเกะได้อย่างไร?

นี่เป็นเรื่องบังเอิญเหมือนกัน ลู่เสี้ยงหยางกำลังล้างจาน อยู่ที่บ้านแล้วได้รับสายจากหลิวผิง หลิวผิงมาเที่ยวร้านนี้ พอดีและบังเอิญเห็นหลิวจิ้งมาด้วย เขาแปลกใจจึงโทรบอก ลู่เสี้ยงหยาง
สู่เสี่ยงหยางรู้ว่าหลิวจิ้งเป็นคนไม่ชอบร้องเพลงอยู่แล้ว การที่ได้ยินว่าหลิวจิ้งไปเที่ยวร้านคาราโอเกะดูเหมือนจะเป็น เรื่องต่อนข้างผิดปกติ เขาไม่ค่อยไว้ใจจึงต้องตามเธอมา ด้วย

ทันทีที่เขาเข้าไปในห้องวีนั้นก็เห็นฉากนี้พอดี

จางต้าฉีกวาดสายตามองลู่เสี้ยงหยางอย่างละเอียด เมื่อเห็นการแต่งตัวของเขาก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง ไอ้คนงี่เง่า มาอีกคนแล้ว

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินรู้จักลู่เสี้ยงหยางดี “ที่แท้ก็ เป็นลูกเขยที่ไร้ประโยชน์ของครอบครัวนี้นี่เอง”

ลูกเขยไร้ประโยชน์? จางต้าฉีหัวเราะดัง ๆ ขึ้นมา เมื่อ พูดถึงเรื่องนี้ เขาก็นึกได้ว่าหลิวจิ้งยังมีลูกสาวระดับเทพธิดา อยู่ที่บ้านอีกคน

สักพักความคิดในจิตใจของเขาก็กระฉับกระเฉงขึ้น ขอ เพียงได้คนที่เป็นแม่คนนี้แล้ว วันหลังจะเอาลูกสาวด้วยก็คง ไม่ยากหรอก

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยังไม่รู้ว่าตัว เองจะเจอกับปัญหาใหญ่แล้ว พวกเธอสองคนยังพูดประชดสู่ เสี้ยงหยางอย่างไม่หยุด

“ลู่เสี้ยงหยาง หลายปีมานี้นายเก็บกดมากไม่ใช่เหรอที่เป็นลูกเขยบ้านตระกูลเย่? คืนนี้นายจะได้เห็นท่านประธาน จางช่วยนายลงโทษแม่ยายแทนนายแล้ว นายต้องขอบคุณ ท่านประธานจางด้วยนะ” เถาหงเหมย พูด

“เหอะ ๆ ฉันคิดว่าการแสดงความขอบคุณก็ไม่ได้ยาก อะไรนะ นายเห็นรองเท้าของท่านประธานจางไหม? นายก็แค่ เลียรองเท้าของท่านให้สะอาดก็พอแล้ว” หม่าเจินเจินยิ้มพูด ประชด

“ฮ่า ๆ ๆ” เสียงหัวเราะดังก้องในห้องวี

คู่เสี้ยงหยางไม่สนใจคำพูดประชดของคนเหล่านี้ เตี๋ยว พวกเธอก็ต้องคุกเข่าขอความเมตตาอยู่ดี

สายตาของเขาจ้องไปที่จางต้าฉี “คุกเข่าลงแล้วขอโทษ แม่ยายผมเดี๋ยวนี้!”

ว่าไงนะ? คุกเข่าลง?

แมร่งเอ้ย! มึงบ้าไปแล้วใช่ไหม?

“ไอ้หนู จึงซ่าจริง ๆ เลยนะ ก็แค่ลูกเขยกระจอกคนหนึ่งที่ กินข้าวฟรี ค่อยดูนะว่ากูจะจัดการกับมึงยังไง?” จางด้าฉีพับ แขนเสื้อขึ้นแล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยาง “อัดมันให้เละไปเลย เอา ให้พิการ เดี๋ยวกูจ่ายค่าเสียหายเอง”
หลังจากลูกน้องได้ยินคำสั่งก็รีบพุ่งเข้าหาลู่เสี้ยงหยาง เหมือนผึ้งแตกรัง

เบ้าตาของหลิวจึงค่อย ๆ ซุ่มขื้น เธอเคยดูถูกลู่เสี้ยง หยางซึ่งเป็นคนไร้ประโยชน์คนนี้มาก แต่ตอนนี้คนไร้ ประโยชน์คนนี้กลับลุกขึ้นสู้อย่างไม่เกรงกลัวใคร

ด้วยความกล้าของลู่เสี้ยงหยางที่แสดงออกแบบนี้ก็ คู่ควรที่จะทำให้เธอต้องไตร่ตรองในตัวเขาใหม่อีกครั้ง

“นี่ ลู่เสี้ยงหยาง นายรีบกลับไปเถอะ อย่างเป็นภาระฉัน อีกคนเลย” หลิงจิ้งตะโกนพูด

ในความคิดของเธอ หลังจากที่ลู่เสี้ยงหยางถูกจางต้าฉี ทำร้ายร่างกายแล้ว เขาก็จะเป็นหมากตัวหนึ่งที่คอยเป็นข้อ ต่อรองของคนอื่นเท่านั้น

เมื่อถึงเวลานั้น แม้ว่าเธอจะขอร้องจางด้าฉีแค่ไหนก็ไร้ ประโยชน์แล้ว

“แม่ วางใจเถอะครับ มีผมอยู่ทั้งคน ไม่มีใครทำร้ายแม่ ได้หรอก” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างไม่เกรงกลัว จากนั้นก็เริ่ม ต่อสู้กับลูกสมุนของจางต้าฉี

อย่ามองว่าลูกสมุนของจางต้าฉีแต่ละจะหน้าตาโหด เหี้ยม แม้รูปร่างของพวกเขาจะสูงใหญ่ แต่ก็เป็นได้แค่หุ่น ซ้อมของเขาเท่านั้น เพราะพวกเขาต้องเจอกับลู่เสี้ยงหยางที่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้อย่างจริงจังมาก่อน ดังนั้นพวกเขาจึง เป็นได้แค่กระสอบทรายเท่านั้น

พรีบพรับ! พรึบพรับ!

ทั้งหมัดทั้งเท้าของสู่เสี้ยงหยางที่เตะต่อยออกไป ทำให้ ชายสิบกว่าคนนั้นถูกเตะเหมือนลูกบอล

ไม่ถึงหนึ่งนาที คนของจางต้าฉีทั้งหมดก็ล้มขดตัวติ้นรน อยู่บนพื้นอย่างไม่เป็นท่า

“แมร่งเอ้ย! อะไรวะ?” จางต้าฉีขยี้ตาอย่างไม่หยุด ไอ้เบี้ อกนี้สู้กับคนสิบคนด้วยตัวคนเดียว มันยังใช่มนุษย์อยู่หรือ เปล่า?

“อะ เออ เออ เป็นไปได้ไง?” หลิวจิ้งก็ตกใจตาค้าง ใน ความคิดของเธอคือลู่เสี้ยงหยางจะถูกสั่งสอนอย่างอนาถ แล้วเธอต้องคอยเช็ดก้นให้เขา แต่ตอบจบมันกลับตรงกัน ข้าม

“บ้าไปแล้ว! นั่นมันลูกเขยกระจอกของหล่อนไม่ใช่เห รอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เถาหงเหมยกับหม่าเจินเจินและคน อื่น ๆ ต่างก็ประหลาดใจ ทุกคนมองเขาจนลูกตาแทบจะหลุด ออกมา

สู่เสี้ยงหยางไม่สนใจความประหลาดใจของทุกคน เขา ยังคงเดินตรงเข้าไปหาจางต้าฉี
แม้จางต้าฉีก็ประหลาดใจเหมือนกัน แต่ไม่ได้ หมายความว่าเขาจะกลัวลู่เสี่ยงหยาง

สู่เสี้ยงหยางเป็นกังฟูแล้วไงล่ะ? สู้ให้ตายมันก็แค่คนที่ไร้ สมองคนหนึ่งเท่านั้น

“ไอ้หนู นายยอดเยี่ยมจริง ๆ เลยนะ สนใจอยู่กับพี่ไหม พี่ทำงานปล่อยเงินกู้ อยู่กับพี่ได้เล่นสาวทุกวัน ถ้านายเชื่อฟัง หน่อย พี่จะเอาผู้หญิงที่พี่เคยเล่นให้นายหมด” จางด้าฉียิ้ม พูดอย่างเยาะเย้ย

ลู่เสี้ยงหยางทำเหมือนไม่ได้ยินและยังคงเดินตรงเข้าไป

เถาหงเหมยตะโกนพูด “ไอ้หนุ่ม นายรู้จักให้เกียรติกัน บ้าง โชคดีแค่ไหนที่นายจะได้อยู่กับท่านประธานจาง ชีวิตนี้ ไม่มีโอกาสครั้งที่สองอีกแล้วนะ”

“ดีเหมือนกันนะ ถ้าเป็นแบบนี้นายก็จะได้กินฟรีอยู่ฟรี แถมสะดวกสบายอีก ยังไม่รีบคุกเข่าขอบคุณท่านประธาน จางอีก” หม่าเจินเจินพูดตามน้ำ

หลิวจิ้งกังวลมาก เธอกลัวลู่เสี้ยงหยางจะทนต่อสิ่งล่อใจ ไม่ได้แล้วรับปากทำงานให้กับจางด้าฉี

ในขณะนี้ สู่เสี้ยงหยางได้เดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าของ

จางต้าฉี

ดูเหมือนว่าจางต้าฉีจะมั่นใจตัวเองมาก เขาคิดว่าเขาสามารถทำให้ลู่เสี้ยงหยางมาเป็นหมารับให้กับเขาได้ จาก นั้นก็ยิ้มพูด “ไอ้หนู คิดได้แล้วยัง? กูจะให้คำตอบแทนถึง เดือนละ 5 หมื่น และคืนนี้กูจะให้หลิวจิ้งคนนี้เป็นตัวเปิดเลย ถ้ามึงต้องการก็มาร่วมวงกันได้”

ทันทีที่เขาพูดคำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของหลิวจิ้งก็ดู

แย่มาก

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินต่างก็มองไปที่หลิวจิ้งอย่าง มีความสุข เมื่อคิดว่าเธอต้องปรนนิบัติจางด้าฉีแล้วยังต้อง ถูกลู่เสี้ยงหยางเอาด้วย คิดแค่นี้ก็รู้สึกวิเศษแค่ไหนแล้ว

แต่สิ่งที่จางต้าฉีได้รับการตอบสนองคือการถูกตบปาก

อย่างเสียดัง

พัวะ!

คู่เสี้ยงหยางง้างมือแล้วตบไปที่หน้าของจางต้าฉีด้วย

ความแรง

ใบหน้าข้างหนึ่งของจางต้าฉีบวมขึ้นมาทันที เขาเหมือน อมซาลาเปาไว้ในปาก ดูเหมือนว่าฟันของเขาหักไปหลายซี่ ด้วย

“แมร่ง สะใจจริง ๆ” โห้กางที่เพิ่งถูกกระทืบก็พยายาม ลุกขึ้นมา เมื่อได้เห็นลู่เสี้ยงหยางเอาคืนจางด้าฉีแบบนี้เขาก็ รู้สึกสะใจเป็นพิเศษ
แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มกังวลขึ้นมาอีกครั้ง เพราะ จางด้าฉีเป็นเศรษฐีปล่อยเงินกู้ เขาทั้งรวยทั้งมีเส้นสาย การ ที่ถูกลู่เสี้ยงหยางทำร้ายร่างกายแบบนี้เขาคงต้องเอาคืน อย่างรุนแรงแน่

เถาหงเหมยและหม่าเจินเจินก็คิดเหมือนกัน พวกเธอจึง รีบพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่าเยาะเย้ย “ไอ้หนู คืนนี้เองไม่มีชีวิต ให้รอดออกไปจากที่นี่อย่างแน่นอน”

หลิวจิ้งก็รู้สึกตกใจมากเหมือนกัน ในขณะเดียวกันความ รู้สึกที่อยู่กันพึ่งของจิตใจทำให้เธอเหมือนกลับไปเป็นเหมือน สาว ๆ อีกครั้ง

ผ่านไปสักพักเธอถึงดึงสติกลับมาได้ เธอจึงรีบเข้าไปดึง แขนของลู่เสี้ยงหยางไว้แล้วพูดกับเขา “นายรีบออกไปจากที่ นี่เถอะ” จากนั้นเธอก็รีบข้อร้องจางต้าฉี “คุณปล่อยเขาไป เถอะนะ ฉันจะยอมรับทุกเงื่อนไขของคุณ”