บทที่ 99 ท่านอ่องได้รับงาน
เมื่อพ่อบ้านออกไปแล้ว อ่องตวนลุกขึ้นพลางมองออกไป นอกหน้าต่าง คิดไปถึงหน้าตาอันหลิงหยุนที่แสนเกลียด กลับไม่ได้รู้สึกเกลียดชังอีกแล้ว
อันหลิงหยุนรอจนเมื่อแม่ทัพอันกลับออกจากวังกลับมา ถึงจวน เมื่อบิดาและบุตรพบหน้ากัน แม่ทัพอันแจ้งว่า ฮ่องเต้ไม่เอาผิดอะไรกับเรื่องนี้ เพียงแต่จะถูกกันต่อใน ประชุมขุนนางช่วงเช้า
อันหลิงหยุนทราบดี เรื่องนี้คงไม่ผ่านพ้นไปง่ายๆ อย่างไร ต้องดูความเห็นของฮ่องเต้ และบรรดาขุนนางทั้งหลายคิด อยากจะต่อกรกับจวนอ๋องเสียนหรือไม่
เมื่อพูดคุยกับแม่ทัพอันเสร็จแล้วอันหลิงหยุนจึงกลับไป จวนอ่องเสียน
เมื่อเข้าประตูไปอันหลิงหยุนนั่งอยู่บนขอบเตียงพลาง ซึมเซาไปแล้ว เดิมนางทำด้วยใจประสงค์ดี คิดไม่ถึงว่า จะก่อเรื่องถึงจวนอ๋องเสียนไปได้
เสียงเปิดประตูเข้ามา อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นเป็นกงชิงวี่ ที่เดินเข้ามาจากภายนอก
“ท่าน”
ครั้งนี้อันหลิงหยุนลุกตัวยืนขึ้นด้วยใจจริง พลางยืนนิ่ง
“ดูไม่มีเรี่ยวแรงเชียว ? ” กงชิงวี่เอ่ย อย่างอารมณ์ไม่ดีพลางเดินไปใกล้เตียง คลายเสื้อเตรียมจะถอดเสื้อ
อันหลิงหยุนเรียกสติกลับมาไม่ได้จริงๆ และไม่ต่อปาก
ต่อคำกับเขา
กงชิงวี่ถอดเสื้อพลางรออันหลิงหยุน อันหลิงหยุนจึงเอ่ย ขึ้น “เห็นเหล่าผู้ยากไร้เหล่านั้นน่าสงสาร เดิมคิดจะช่วย เหลือพวกเขา แต่ข้าไม่คิดว่าเรื่องจะบานปลายถึงเพียงนี้ เรื่องนี้เกรงว่าอาจไม่จบเพียงแค่บิดาข้าเข้าวังรายงาน ฮ่องเต้ มีสายตาจากนอกวังในวังคอยจดจ้องอยู่มากมาย”
“ใจทำด้วยปรารถนาดี แต่หากใช้สมองคิดเสียหน่อยก็ จะรู้ หากสุดท้ายแล้วช่วยเหลือได้ ก็คงช่วยไปนานแล้ว คน เหล่านั้นยอมอดตายหนาวตาย แต่ก็ไม่ยอมใช้สองมือ ทำงาน เจ้าจะไปวันนี้ พรุ่งนี้ หรือจะไปทั้งชีวิตของเจ้า หาก พวกเขาไม่ช่วยเหลือตัวเอง ไม่ว่าเจ้าจะช่วยพวกเขา อย่างไรก็ประหนึ่งขว้างอาหารให้สุนัขให้ไปไม่มีวันกลับ คืน” กงชิง ค่อยๆ อธิบาย อันหลิงหยุนก็พยักหน้าหมึกหงัก
“เป็นจริงดังนั้น” มนุษย์เสื่อมทรามอยู่แล้ว ยิ่งบรรดาคนที่ ยากจนค้นแค้นจิตใจท้อแท้จนชินชาเหล่านั้น
มีบางครั้ง การไม่แก่งแย่งชิงดีไม่นับว่าสมถะ บางทีอาจมี ความหมายแฝงอย่างอื่น
“นอนเถอะ วันพรุ่งนี้ข้าจะเข้าวังรับบัญชา จะอธิบายเรื่อง นี้ให้ชัดแจ้ง” เมื่อพูดจบกงชิงวี่พลันดึงผ้าห่มไปเหลือที่ให้ อันหลิงหยุนนั่งบนเตียง อันหลิงหยุนจึงถอดเสื้อนอกออก เหลือเพียงเสื้อตัวในพลางขึ้นไปนั่งบนเตียง
ทั้งคืนกลับนอนไม่หลับ กงชิงวี่ออกไปเข้าวังแต่เช้า อัน หลิงหยุนกอดหมาจิ้งจอกหางสั้นทั้งเจ้าเดินไปมาไม่หยุด เท้า เดินวนไปมารอฟังข่าว
ในที่สุดคนที่เขารอคอยก็กลับมา นางอุ้มหมาจิ้งจอกหาง
สั้นออกไป
“เป็นอย่างไรบ้าง? ”
กงชิงวี่สวมชุดราชการทั้งตัว อาภรณ์สีม่วงปักลายมังกร เมฆมงคล ศีรษะสวมเครื่องประดับศีรษะมังกรทองเก้าตัว ประดับมุกและพลอยสีม่วง แต่งกายดูประณีตบรรจง มากกว่าปกติหลายเท่า
แต่ตอนนี้อันหลิงหยุนไม่มีใจคิดเรื่องอื่นๆ กลับใส่ใจเรื่อง เมื่อวานที่สุด
“ต้องขอบคุณพระชายา ตัวข้าจึงได้รับงานทำ” กงชิงวี่ หน้าตาภาคภูมิยิ่งนัก อันหลิงหยุนไม่เข้าใจแล้ว
“หมายความว่าอะไร? ”
กงชิงวี่จ้องไปยังเจ้าหมาจิ้งจอก “ไปเล่นที่อื่น”
เจ้าหมาจิ้งจอกหางสั้นแม้คิดแต่ปกป้องอันหลิงหยุน แต่ กลับไม่กล้าฝืนคำสั่งกงชิงวี่ เพียงเขาเอ่ยปากเจ้า หมาจิ้งจอกพลันกระโดดออกจากอ้อมแขนอันหลิงหยุน กระโดดไปเล่นทางอื่นเลย
อันหลิงหยุนเวลานั้นจึงเอ่ยถาม “ตกลงเรื่องเป็นยังไงกัน
แน่? ”
“ฮ่องเต้พลันให้ความสนใจเรื่องราษฎรที่ทุกข์ยาก เดิมที รู้เพียงว่ามีกี่ร้อยคน เรื่องนี้กับประเทศต้าเหลียงแล้ว หรือ แม้แต่กับเมืองหลวงเอง ก็ไม่นับเป็นอะไร แต่พลันมีหลัก หลายร้อยคนรวมตัวกันมา ยิ่งไปกว่านั้นอาจมีถึงนับพัน เรื่องนี้ก็ไม่อาจมองข้ามไปได้ ยิ่งภายใต้ราชวงศ์ บรรดา ราษฎรที่ทุกข์ยากเหล่านั้นอาจจะทำอะไรก็ได้ ไม่พูดถึง การทำอันตรายถึงฮ่องเต้ แต่กับบรรดาอ่องทั้งหลายที่อยู่ ในวังหลวง ก็ไม่อาจประมาทไป”
ฮ่องเต้อยากจัดการเรื่องนี้ให้ดี ก็ต้องหาเหตุผลดีๆ มา รองนี้ ใช้” กงชิงวีนั่งลง และอธิบายต่อไป
อันหลิงหยุนประหลาดใจขึ้นแล้ว “อย่างนั้นเหตุผลของ เรื่องนี้คืออะไรกัน? ”
กงชิงวี่ดื่มชาอีกหนึ่งแล้วเล่าต่อ “เมื่อเดือนที่แล้วภายใน เมืองหลวงมีอ่องคนหนึ่งเสียชีวิต เงินบางส่วนสูญหายไป เรื่องนี้ยังหาต้นสายปลายเหตุไม่ได้ กลายเป็นคดีที่ยังไม่ จบ ฮ่องเต้นำงานนี้มอบให้ข้าจัดการ ให้อำนาจพิเศษแก่ข้า แตะได้ถึงเบื้องสูงตั้งแต่ตระกูลขุนนาง และลงไปถึงบรรดา ขอทาน หากเมื่อค้นหาพบแล้ว สามารถฆ่าได้ก่อนสืบสวน”
“อย่างนี้แล้ว คือต้องประหาร? ”
“ทำนองนั้น” กงชิงวี่เอ่ยเสียงราบเรียบ “นี่คือวิธีที่ดีที่สุด แล้ว กดเรื่องนี้ลงไปได้ ยังจัดการเรื่องบรรดาประชาชน นอกเมืองเหล่านั้นด้วย”
อันหลิงหยุนนั่งลง “อย่างนี้แล้ว ช่างไร้จิตใจเสียจริง เพียงเพราะฮ่องเต้กังวล ก็ต้อง…”
คำพูดจากนั้นอันหลิงหยุนไม่เอ่ยต่อแล้ว ต้องควบคุม ปากของนางเองจึงจะถูก
“อย่างนั้นแล้วเจ้าจะสืบเรื่องก่อน? หรือจะฆ่าคนก่อน? จะอย่างไรอันหลิงหยุนก็ยังข้ามพ้นไปไม่ได้ หากต้องฆ่า คนจริงๆ คนเหล่านั้นต้องตายก็เพราะนาง
“แน่นอนว่าต้องสืบเรื่องก่อนสิ จะได้จับกุมบรรดา อันธพาลไปด้วย ส่วนเรื่องนอกเมือง หากพวกเขาไม่วุ่นวาย ก็ไม่จับ หากวุ่นวาย ข้าเองทำได้เพียงฆ่าร่วมร้อยเท่านั้น” ในเมื่อเขารับงานอันยุ่งยากนี่มาแล้ว หากไม่ดึงใครมารับ ผิดเสียหน่อยเรื่องก็คงผ่านไปยาก
กงชิงไปยังอันหลิงหยุนด้วยสายตาคมคาย “ข้าได้ รับงานประเสริฐเช่นนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะพระชายาทั้งสิ้น ข้าต้องขอบคุณพระชายาจึงจะถูก”
กงชิงเน้นเสียงคำว่างานประเสริฐสองคำ ฮ่องเต้ บังคับให้เขาทำงานนี้ หากไม่ใช่เพราะนาง เขาก็คงยังเป็น อ๋องเสียนแสนสุขสบาย ทำไมจะต้องไปทำงานอันยุ่งยาก วุ่นวายนี้
“เรื่องนี้ต้องขอบคุณท่านหม่อมฉันรู้ปิดแล้ว ภาย ภาคหน้าจะต้องตอบแทนท่านอ๋อง และจะไม่ทำอะไรโดย พลการ เพื่อไม่สร้างเรื่องให้ท่านอ๋องอีก” อันหลิงหยุนรู้สึก ผิดจากใจจริง
กงชิงว่าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กง ชิงวี่จึงเอ่ยขึ้น “ช่างมันเถอะ ครั้งนี้ฮ่องเต้ให้งานข้ามาทำ ก็ ไม่ใช่งานที่วันสองวันจะสำเร็จ ความคิดของฮ่องเต้ คงเกรงว่าข้าจะไร้ความสามารถ เจ้าทำเรื่องนี้นับว่าช่วยให้เขาได้ โอกาสไม่มากก็น้อย”
อันหลิงหยุนทำทีเหมือนจะพูดอะไร แต่ก็ลังเลอยู่ ก็คงมี เพียงเขาที่กล้าพูดถึงฮ่องเต้เช่นนี้
อันหลิงหยุนรู้สึกได้ว่าเท่านี้ก็นับว่ากงชิงวี่เปิดใจมามาก แล้ว มิเช่นนั้นเขาคงตรงไปจับคนนอกเมืองไปแล้ว
ใจของนางรู้สึกซาบซึ้ง อันหลิงหยุนมองกงชิงวี่อยู่นาน
“ขอบคุณนะ!
กงชิงวีที่ถือแก้วชาอยู่เตรียมจะดื่ม เมื่อได้ยินคำขอบคุณ ของอันหลิงหยุน อดไม่ได้ที่จะมองไป ใช้ดวงตาราวกับนก ฟ้ามองอย่างสงสัย “พระชายาจริงใจหรือเปล่าเนี่ย? ”
“จริงใจสิ” อันหลิงหยุนเหนื่อยเหลือเกิน ชายคนนี้จะพูด อะไรไม่ต้องสงสัยสอบถามให้มากมายไม่ได้เลยหรือ อย่างไร?
“คำขอบคุณแบบนี้ ไม่นับว่าจริง หากข้าอยากจะร่วม เตียงกับเจ้าคืนนี้ พระชายายินยอมหรือไม่?
“หรือเกิดเรื่องขนาดนี้แล้ว ท่านยังไม่มีเรื่องอื่นจะพูดอีก หรือ? ” อันหลิงหยุนเอ่ยอย่างเหนื่อยอ่อน คนคนนี้ช่างหน้า ไม่อายเสียจริง เป็นถึงท่านอ๋อง พูดออกมาแต่ละเรื่องไม่ เป็นอื่นเลยนอกจากร่วมนอน เรื่องน่าอายอย่างนี้ เขาเอ่ย ออกมาราวกับเป็นเรื่องกินข้าวอย่างนั้น ไม่มีใครจะเหมือน เขาได้แล้วจริงๆ!
“ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเสียทีเดียว วันนี้เข้าวังฮ่องเต้ตรัสถามถึงเองเกี่ยวกับพระชายา” กงชิงวี่เล่าต่อไป ใบหน้าคมคาย กลับพูดจาเชื่องช้าจริงจัง ราวกับเรื่องที่จะเล่าเป็นเรื่อง จริงจังอย่างยิ่ง
แต่ทำไมอันหลิงหยุนดูอย่างไรก็ดูลามกโรคจิตเหลือ
เกิน!
“เป็นอย่างไร?” เมื่อเห็นอันหลิงหยุนหน้าแดงไม่เอ่ยคำ กงชิงวี่จึงค่อยๆ เอ่ยอย่างช้าๆ ราวกับควบคุมตัวเองได้ดี เยี่ยม แต่ภายในใจเต้นโครมคราม
ใบหน้าสตรีที่มีความสุขจะอ่อนโยน แต่หากสตรีหน้าแดง นับว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ที่ผ่านมาไม่รู้เป็นอย่างไร กลับไม่เห็นว่าอันหลิงหยุนก็
หน้าแดง!
“จะเป็นเรื่องอะไรเล่า ฮ่องเต้เพียงตรัสถาม ทำไมเจ้ากับ ข้าถึงไม่ถูกกัน คนภายนอก แม้กระทั่งฮ่องเต้ยังทรงทราบ จึงตรัสถามเท่านั้น” อันหลิงหยุนคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ แต่ก็ นับว่าร้อนใจนัก ฮ่องเต้อาจยังไม่ทรงตรัสถาม แต่กงชิงวี่ เอ่ยขึ้นแบบนี้ ก็เป็นเรื่องที่นางอาจต้องแก้ไข
ในเรื่องที่เกิดขึ้นนอกเมืองที่วัดเฉิงหวงนางรู้สึกขอบคุณ ยิ่งนัก แต่อย่างนั้นกับทำให้นางเขินอายนัก นี่เท่ากับแลก เปลี่ยนราวกับเล่นขายของกับนางเลยก็ว่าได้!
“ฮ่องเต้พูดถึงเสินหยุนเอ่อ ข้าตอบกลับไปแล้ว” หัวข้อ เรื่องเปลี่ยนไป กงชิงวี่ปรับสีหน้าดังเดิม เมื่อคิดถึงเรื่อง สำคัญ ก็ไม่ได้แกล้งนางอีก!
“เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่อีก? ” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ เรื่อง จะแต่งตั้งพระชายารองเรื่องเก่า กลับมาพูดใหม่อีกแล้ว หรือ?
กงซิงวี่ดื่มชา “เมื่อวานสองสามีภรรยาอ่องตวนเข้าวัง โรคของพระชายาตวน บอกแค่ตัวเองก็น่าจะพอ เพื่อเลือก เฟ้นพระชายารองให้อ่องตวน กลับเอ่ยถึงโรคของเจ้าเช่น กัน”
อันหลิงหยุนยอมแล้ว หลบอยู่ที่บ้านยังโดนยิงกระสุน เห็นได้ชัดว่าจุนฉูฉูจงใจ
แต่จะตั้งใจหรือไม่ นางก็ไม่สนใจแล้ว
ฮองเฮาใช้ยา นับว่าหากไม่เกิดเรื่องอะไร แต่เกรงว่าจะสู้
ไม่ได้
เพียงแต่เมื่อพูดถึงเรื่องหาพระชายารองให้กงชิง วี่ นาง กลับรู้สึกไม่สบายใจ
“แต่ว่าข้าบอกพวกเขาว่า กำลังทำการรักษาอยู่ ไม่แน่ว่า ภายในเดือนสองเดือนอาจจะรักษาได้”
อันหลิงหยุนมองไป นั้นที่ท่านอยากจะร่วมเตียงเพื่อ
ให้กำเนิดบุตรหรือ?
“ข้าไม่ได้ดูถูกตัวเองขนาดนั้น เพียงแต่หากไม่ต้องการ แต่งพระชายารอง ก็คงมีแต่วิธีนี้เท่านั้นภูกงชิงวี่ใช้อารมณ์ เหนือเหตุผล
แท้จริงแล้วเจตนาดี แต่วิธีการดูร้าย อันหลิงหยุนประเมิน กงชิงวี่เช่นนี้
แต่จะอย่างไรเรื่องราษฎรนอกเมืองก็จัดการไปได้แล้ว อันหลิงหยุนพลางลอบถอนหายใจ ส่วนเรื่องอื่นๆ ขอวางไว้ ก่อนก็แล้วกัน
พักผ่อนไปสองวัน กงชิงขี่ม้าออกทำงาน ออกไปตรวจ สอบเรื่องที่มีผู้เสียชีวิตเดือนที่แล้ว
อันหลิงหยุนเตรียมครีมล้างหน้าให้ไทเฮาเรียบร้อยแล้ว เข้าวังพร้อมนำถวาย และได้รับรางวัลกำนัลอีกครั้ง อันหลิง หยุนพลางเข้าเฝ้าฮ่องเต้ชิงหยู่
ครั้งนี้ที่เจอมีความพิเศษอยู่บ้าง อันหลิงหยุนเข้าเฝ้า ฮ่องเต้ชิงหยู่ที่พระตำหนักจรุงจิต คนอื่นๆ ต่างออกไปแล้ว
มีเพียงเขาสองคน
ฮ่องเต้ชิงหยู่ประเมินอันหลิงหยุน ดูล่องลอยไป
“ฝ่าบาท หม่อมฉันขอถวายการรักษาท่านดีหรือไม่”
“อืม”
ฮ่องเต้ชิงหยู่นั่งลง อันหลิงหยุนรวบรวมความกล้านั่งลง จับชีพจรแล้วสำรวจทั่วร่าง แล้วอันหลิงหยุนจึงเคลื่อนมือ ออก
อันหลิงหยุนลุกขึ้นประสานมือโค้งคำนับ “รายงานฝ่า บาท อาการของท่านรักษาหายดีเป็นปกติแล้ว”
“พูดอย่างนี้ อีกไม่นานข้าจะมีบุตรได้แล้วใช่หรือไม่?ฮ่องเต้ชิงหยู่เอ่ยเสียงราบเรียบ
อันหลิงหยุนนิ่งครู่หนึ่ง “หม่อมฉันไม่กล้าเอ่ย”
“นับว่าเจ้าพูดความจริง จากที่เจ้าดูแล้ว หากข้าไม่เป็น อะไรแล้ว อีกนานไหมกว่าฮองเฮาและกุ้ยเฟยจะมีข่าวดี? ฮ่องเต้ชิงหยู่ประเมินอันหลิงหยุน
“เรื่องนี้ตอบได้ยาก ร่างกายแต่ละคนไม่เหมือนกันบาง คนอาจช้า บางคนอาจเร็ว” อันหลิงหยุนเอ่ยอย่างสั่นเทา ฮองเฮาอาจจะเป็นไปได้ยาก ตัวฮองเฮาเองก็กินยาที่ให้
นางและจุนฉูฉู แต่หากนางกินยาแก้พิษก็อาจจะมีทางเป็น
ไปได้
เพียงพบกันไม่กี่ครั้ง อันหลิงหยุนรู้สภาพร่างกายเสินหยุ นชูอยู่บ้าง อย่างแรกคืออายุถึงแล้ว หากท้องบุตรจริงๆ อาจเป็นอันตรายได้ อย่างที่สองนางดูแลฮ่องเต้ชิงหยู่มา นานปี เกรงว่าอาจจะไม่ง่ายแค่เรื่องจะมีหรือไม่มีบุตร
“อย่างนั้นหรือ? ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ลุกขึ้นเดินไปอีกฝั่ง อัน หลิงหยุนค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง
ฮ่องเต้ชิงหยู่และแม่ทัพอันแม้อายุจะใกล้เคียงกัน แต่ใน เวลานี้เมื่อมองไป ฮ่องเต้ชิงหยู่กลับดูมีอายุกว่ามาก
“ข้าหวังอยากมีบุตรของตัวเอง อย่างนั้นก็จะจัดการเรื่อง วุ่นวายไปได้อีกมาก ข้ายิ่งหวังว่าบุตรคนนี้จะมาจาก ฮองเฮา”
อันหลิงหยุนตะลึงเล็กน้อย อย่างนั้นต้องให้ฮองเฮา ยินยอมถึงจะถูก
ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “เจ้าและอ่องเสียนเป็นอย่างไรกันบ้าง เป็นเหมือนเดิมอยู่ไหม?
อันหลิงหยุนพลันรู้สึกบทสนทนาเริ่มแปลกๆ จึงเงียบไป นานกว่าจะเอ่ยตอบ “ยังเป็นดังเดิม”
“อืม กลับไปเถอะ”
อันหลิงหยุนคำนับลาพลางออกจากพระตำหนักจรุงจิต แต่กลับรู้สึกมีอะไรบางอย่างผิดแปลก
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ