บทที่ 93 อ่อนน้อมถ่อมตน

อาหยู่นำกระดาษและหมึกเข้ามา อันหลิงหยุนนั่งอยู่ด้าน ข้างไม่ไหวติง นางเกรงว่ากงชิงวี่จะกลับความคิด รู้สึก หัวใจเต้นหนักจนแทบจะเด้งออกมา

กงชิงวี่เตรียมหมึกและกระดาษเพื่อเขียนจดหมายถอด ตำแหน่ง รอครู่หนึ่งพลางมองไปยังอันหลิงหยุน ปากกาก็ ยังจรดลงไป “เกือบจะติดกับเจ้าแล้ว ข้าไม่ให้เจ้าสบายใจ ไปหรอก”

พูดจบกงชิงวี่ก็เดินไปดูหนอนไหมเย็น พลางเอ่ยขึ้น “ต่อ ไปหากใครเตรียมหมึกและกระดาษมาให้ข้าเขียนยกเลิก ตำแหน่งพระชายา ข้าจะตัดมือมันให้สิ้น”

อาหยู่รีบเก็บของ แล้วรีบวิ่งออกประตูไป

เกรงว่าจะมือขาดโดยไม่มีเหตุอันควร!

ครั้งนี้ยังถูกถอดยศไม่สำเร็จ อันหลิงหยุนสบายใจไป หลายวัน แรกเลยก็มาดูหนอนไหมเย็นคายไหม อย่างที่ สองก็อดทนความเจ็บปวดตรงเอว เวลาผ่านไปวันๆ อย่าง สบาย หากไม่มีความจำเป็นนางก็จะไม่ออกจากห้อง

กับกงชิงวี่แล้ว หลายวันมานี้ก็ไม่ได้ร่วมเตียงกับนาง เพียงช่วงกินข้าวจะได้มาพบกัน

ความอบอุ่นระหว่างอันหลิงหยุนและกงชิงวี่ต่างค่อยๆ

ลดลง

เรื่องการร่วมนอนต่างคนต่างไม่มีใครพูดถึง ต่างราวกับมีกำแพงบางๆ กั้นอยู่

เนื่องจากหลายวันมานี้อันหลิงหยุนเองก็เป็นประจำเดือน นางก็ไม่อยากเขยิบตัวมากนัก นอกจากดูเจ้าหนอนไหม แล้ว ก็ศึกษาที่บำรุงหน้า ที่ยุ่งยากที่สุดก็คือไม่มีถุงที่ปิด สนิทแล้ว ทำให้น้ำบำรุงหน้ามักจะเสียคุณภาพไป

ลองใช้วิธีที่หลากหลาย อันหลิงหยุนรู้ว่าที่ประเทศต้าเห ลียงมีเตาเผาอยู่ ได้ยินมาว่าเป็นหมู่บ้านเตาเผา นางอยาก ไปลองทำดูสักครั้ง

แต่ติดอยู่ตรงที่นางเองก็กลัวจะพบกับคนในยุทธจักร ลังเลอยู่นานกว่าจะไปหากงชิงวี่

“หาเตาเผา? ” หลายวันมานี้กงชิงว่านิ่งเงียบเป็น อย่างมาก นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องโดยไม่ออกมาเลย ทั้ง สองคนแม้จะอยู่เพียงข้างห้องกัน แต่ก็ไม่มีใครคุยกับใคร ก่อน

ภายในจวนต่างเริ่มไม่มีใครสนใจเรื่องนี้ ไม่เหมือนับตอน แรกที่มีแต่คนสงสัย

ยิ่งโดยเฉพาะเรื่องที่จะถอดตำแหน่งพระชายาต่างเป็นที่ รู้กันทั้งจวน

พระชายาที่จะถูกถอดยศ หากท่านอ่องจะเย็นชากับนาง บ้างนับเป็นเรื่องธรรมดา และคนภายในจวนอ่อ เสียนก็นับเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว

หากแต่อันหลิงหยุนกลับไม่ถูกคนดูถูกเหมือนเมื่อครั้ง แรกๆ จากเรื่องของหมดจวนก็ทำให้ชื่อเสียงของนางดีขึ้นอย่างมาก

กงชิงวีนั่งอยู่บนเก้าอี้อุ่น บนโต๊ะก็มีเตาไฟหอมอยู่ ภายในห้องอบอุ่นยิ่งนัก กลิ่นหอมอบอวล กาชาที่วางอยู่ ข้างมือถูกยกขึ้นเทลง ถ้วยชาถูกเกลี่ยหลายครั้งพลาง ยกดื่ม

อันหลิงหยุนยืนอยู่ปากประตูพลางเอ่ยถาม “เดิมที่ข้า อยากไปดูโรงงานดินเผา แต่ฮ่องเต้ห้ามข้าไม่ให้ออกไป ข้างนอก ข้าออกจากจวนไม่ได้ จึงทำได้เพียงเชิญผู้เผาดิน เผาเข้ามา ข้าจะเผาขวดหลายขวดทีเดียว”

กงชิงฝาแก้วชาลงสบสายตาพลางเอ่ย “เผาขวด?

“อืม”

อันหลิงหยุนไม่อธิบายเพิ่ม และกงชิงวี่ก็ไม่ได้ถาม

“อาหยู่ เจ้าไป”

กงชิงสั่งแล้ว ให้อาหยู่ดำเนินการเรื่องนี้ อันหลิงหยุนพอ เอ่ยไปก็คิดจะเดินกลับ เมื่อกำลังหันหลังจะเดินจากไป นั่นเองก็ถูกเรียกขึ้น

“ร่างกายสะอาดหรือยัง? ” กงชิงวี่จะอย่างไรก็เป็นบุรุษ จะคิดถึงเรื่องอย่างนั้นก็นับว่าไม่แปลกอะไร

“ยัง”

หันกายพลางพยุงตัวไป อันหลิงหยุนกลับไปยังที่ของตัว

เอง

หนังสือในมือทิ้งไป ไม่ยินดีเป็นอย่างยิ่ง
จะร่วมหอทีทำไมมันยุ่งยากนัก !

อันหลิงหยุนกลับไปก็กังวลนัก ประจำเดือนก็กำลังจะ หมดลงแล้ว จะทำอย่างไรดี?

อาหยู่หาช่างเผามาได้อย่างรวดเร็ว ทั้งหมดมีสามคน นับ เป็นคนที่ดีที่สุดในโรงงาน เมื่ออันหลิงหยุนพบกับพวกเขา ด้วยตัวเอง จึงสอบถามบางเรื่อง ลงมือวาดรูปหนึ่งด้วยตัว เอง บนภาพนั้นมีขวดรูปทรงต่างๆ เมื่อคนเหล่านั้นดูแล้ว มี เพียงคนเดียวในนั้นที่รับทำงานนี้

อันหลิงหยุนรับรอง หากเพียงทำออกมาได้ จะได้รางวัล อย่างงาม

แต่ต้องทำอยู่บริเวณหลังจวนของอ่องเสียน และต้องให้ นางสอดส่องดูตลอด เมื่อทำเสร็จรอบแรก จากนั้นจึง สามารถนำกลับไปทำที่บ้านได้

คนเผาทั้งสามพักอยู่ บริเวณด้านหลังจวนอ่องเสียน ก่อ ห้องและเตาเผาอย่างคร่าวๆ ขึ้น ผ่านไปเพียงสองถึงสาม วันก็เริ่มเผาขึ้น

อันหลิงหยุนไม่นับวันเวลาอยู่ด้านนอกคอยตรวจดูงาน การเผาครั้งแรกๆ ที่ทำไม่ประสบความสำเร็จนัก อันหลิง หยุนทำลายทิ้งทั้งหมด ทำให้คนอื่นๆ ต่างไม่ย่างกราย เข้าไปบริเวณหลังจวนอ๋องเสียนเลย

อาหยู่คอยมองอยู่ที่ประตู แต่ก็ยังไม่รู้ถึงความต้องการ ของพระชายา

ผ่านไปอีกไม่กี่วันในที่สุดอันหลิงหยุนก็ราวได้รับของขวัญพิเศษอย่างไรอย่างนั้น น่าขวดที่เผาเสร็จออกมา ที่ ส่วนหัวไม่ใหญ่นัก ทว่างดงามนัก รูปร่างคล้ายกับขวดเหล้า เพียงใหญ่เท่าฝ่ามือ

การอบครั้งนี้ทำออกมาได้สองร้อยกว่าขวด อันหลิงหยุน เลือกเฟ้นอย่างละเอียดออกมาหกสิบกว่าขวด นอกจากนั้น ก็ทำลายทิ้ง

อาหยู่ดูแล้วก็ปวดใจนัก ของดีเช่นนี้ บอกจะทำลายก็ทำ ทิ้งเลย

เมื่อของเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนก็เรียกหง เถาและลุ่ยหลิ่วมา ทั้งสองคนนำเอากล่องยามาคนละ สามสิบใบบรรจุขวดทั้งหมดกลับไปยังห้องอันหลิงหยุน

หนอนไหมเย็นของอันหลิงหยุนเวลานั้นก็เริ่มห่อตัวเป็น ก้อนไหมแล้ว อันหลิงหยุนเรียกให้คนดูแลมันโดยเฉพาะ ส่วนนางจะตั้งใจทำน้ำบำรุงหน้า

เวลาทั้งสิ้นสิบวัน อันหลิงหยุนไม่ออกจากห้องเลย เมื่อพิธีแต่งตั้งพระสนมของฮ่องเต้มาถึง อันหลิงหยุนจึง

ออกจากห้องมาได้

เมื่อเตรียมของพร้อมแล้ว อันหลิงหยุนจึงรีบเข้าวัง กงชิงวี่จึงยกเลิกข้อห้าม เข้าวังเป็นเพื่อนนาง

ภายในรถม้ามีโอ่งใส่เหล้าขนาดใหญ่ ตรงกลางของโอ่ง ใส่น้ำแข็งไว้ ไหใส่เหล้าเล็กๆ บรรจุเต็มอยู่ภายใน น้ำแข็ง นั้นใช้เพื่อรักษาความสดใหม่ ที่ใช้โอ่งเหล้าเพียงเพื่อจะ หลบเร้นสายตาคน
ในอดีตยังไม่มีสารกันเสีย ทำได้เพียงใช้น้ำแข็งกลบฝัง เอาไว้ เพื่อให้เก็บรักษาได้สองเดือน

อันหลิงหยุนใช้ขวดเหล้าน้อยๆ บรรจุน้ำบำรุงหน้า และ บรรจุแผ่นมาส์กหน้าที่ทอจากใยไหม ปิดฝาให้แน่นหน้า แล้วจึงเก็บไว้ในที่เย็น เพียงรักษาและเปลี่ยนน้ำแข็งตาม เวลาที่กำหนดเป็นใช้ได้

อันหลิงหยุนนั่งอยู่ด้านข้างครึ่งหลับครึ่งตื่น นางไม่ได้ นอนพักมาหลายวัน ทำให้ทั้งเหนื่อยทั้งง่วง และมีเพียงตอน นี้ที่สามารถงีบได้สักหน่อย

เมื่อเข้าวังแล้ว ไห่กงกงรออยู่ที่ประตูอยู่ก่อนแล้ว บ่าว ที่มาด้วยยกโอ่งเหล้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นอันหลิงหยุนก็ ตามไปทางนั้น

กงชิงที่ไม่มีเรื่องอะไรจะทำได้ จึงเดินตามนางไป

เมื่อได้เข้าเฝ้าหวางฮองไทเฮา อันหลิงหยุนน้อมทักทาย แล้วก็เริ่มจัดเตรียมเรื่องมาส์กหน้า

“เสด็จแม่ สิ่งนี้ทำจากหนอนไหมเย็น ทั้งละเอียดและนุ่ม นวล หม่อมฉันใช้ที่ปิดและควบคุมความเย็นเพื่อให้รักษา ได้สองเดือน ทุกคืนเมื่อทานพระกระยาหารเย็นแล้ว ให้ใช้ หนึ่งครั้ง ก่อนใช้ให้จุดธูปหอมขับความเย็น ใช้ครั้งหนึ่งครึ่ง ก้านธูป ใช้ในวันสองวันแรกจะดูไม่เห็นผล หากแต่ใช้ไป ระยะหนึ่งผิวหน้าของเสด็จแม่จะกลับมาดูเยาว์วัย ดูอ่อน เยาว์กว่าเดิม”

“จริงหรือ?
หวางฮองไทเฮารู้สึกราวกับมีกระแสลมเย็นกำลังซึมซับ เข้าสู่ผิว ให้ความรู้สึกสบายแผ่ไปทั่วตัว

อันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านข้างอยู่เป็นเพื่อนครู่หนึ่ง หลังจาก ผ่านไปครึ่งจึงช่วยหวางฮองไทเฮาดึงแผ่นมาส์กหน้า ออก แล้วจึงทำความสะอาดหน้าด้วยน้ำสะอาด

เมื่อหวางฮองไทเฮาลุกขึ้นยืนสาวใช้เตรียมนำกระจก มายังเบื้องหน้า หวางฮองไทเฮาจับลูกใบหน้า พลาง มองดูโดยรอบ ทั้งสาวใช้และขันทีต่างประหลาดใจ ยกใหญ่

“โอ้ ช่างมหัศจรรย์เหลือเกิน ไทเฮา ท่านดูสิ ดูอ่อนเยาว์ ลงหลายสิบปีเลยทีเดียว ผิวหน้านี้ราวกับเพิ่งออกมาจาก เปลือกไข่ ผิวชุ่มชื้นยิ่งกว่าเด็กๆ เสียอีก” ไห่กงกงมองดู พลางถือโอกาสชื่นชม มีทั้งความจริงทั้งเสแสร้ง แต่ในคำ พูดนี้ก็มีความเป็นจริงที่ทุกคนเห็นได้เช่นเดียวกัน หวางฮ องไทเฮาต้องดีใจเป็นแน่แล้ว

“จริงรึ? ” หวางฮองไทเฮาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยพลางถา มนิ่งๆ

ลุกขึ้นพลางยื่นมือให้อันหลิงหยุนจับไว้ อันหลิงหยุนรี บรุดไปพยุงขึ้น “เสด็จแม่”

“หยุนนับว่าตั้งใจยิ่งนัก เสด็จแม่ไม่ได้มองหยุนเอ๋อ ผิดไปเลย หยุนเอ๋อ ไม่กี่วันก่อนได้ยินว่าฮ่องเต้กักบริเวณ เจ้าหรือ?

“หม่อมฉันทำผิดจริงๆ ฮ่องเต้ทรงพระปรีชาเพคะ”
อันหลิงหยุนยอมรับด้วยความสัตย์จริง หวางฮองไทเฮา พยักหน้า “อิม มีการพัฒนาตัวเองนะ ดูไปแล้วอ่องเสียนก็ พูดไม่ผิดไป เจ้านับว่าเชื่อฟังมากขึ้นนัก”

“เพคะ”

อันหลิงหยุนประหลาดใจแล้ว ต่างก็ถูกกักบริเวณ แต่กง ซิงกลับเข้าวังได้?

ของมีค่าที่อันหลิงหยุนถวายนับว่าเป็นที่พอพระทัย หวา งฮองไทเฮาประทานสร้อยไข่มุกให้

เมื่อเดินออกมานางก็สวมไว้บนคอ เปล่งประกายระยิบ ระยับ จำนวนหนึ่งร้อยแปดเม็ด ขนาดเท่านิ้วมือ เข้าชุดกับ เสื้อนอกขนสุนัขจิ้งจอกสีขาวของนาง ยิ่งขับให้ดูงดงามยิ่ง

นัก

เมื่อเห็นผู้คนจดจ้องกันมาก อันหลิงหยุนจึงเก็บเอาไว้ใน เสื้อ

อวดดีมากนับว่าไม่ดี มักจะตายเร็วเสียเปล่า

มีชีวิตอยู่ในยุคโบราณนี่นับว่าเหนื่อยมากพอแล้ว บรรดา คนคนในยุทธจักรที่ไล่ตามฆ่านางก็ไม่รู้จะโผล่มาเมื่อไหร่ หากอันหลิงหยุนยังอยากมีชีวิตยืนยาว ก็ต้องรู้จักอ่อนน้อม ถ่อมตัว

เมื่อเดินถึงประตูพระราชวัง อันหลิงหยุนพบกับสวีกงกงที่ เดินตรวจตราอยู่

“ท่านอ่องเสียน พระชายาเสียน ข้าน้อยขอน้อมทักทาย ทั้งสองท่าน” สวีกงกง น้อมเคารพอย่างนบนอบ
“มีเรื่องอะไร? ” กงชิงวี่เอ่ยอย่างราบเรียบ

สวีกงกงปรายตามองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง จึงเอ่ยขึ้น “เซียวกุ้ยเฟยเข้าวังมาหลายวันแล้ว ยังไม่เคยพบกับพระ ชายาอ่องเสียน เมื่อครู่ฮ่องเต้รับประทานพระกระยาหารที่ วังซิ่ว ตั้งพระทัยให้ข้าน้อยเชิญไปพบ

บังเอิญเสียจริง ข้าน้อยพลันพบเข้าก่อน”

กงชิงวี่ปรายตามองไป “ไปกัน” อันหลิงหยุนพยุงตัวขึ้น “ท่านเชิญก่อน”