บทที่ 81 หมอนเดียวกัน

ประตูถูกผลักออกเบาๆ หูกงชิงวี่ขยับ เอียงตามอง กะพริบตาเบาๆ อันหลิงหยุนก็กะพริบตาเช่นกัน

พวกเขากลั้นหายใจ วิเคราะห์จำนวนคนที่เข้ามา

ปิดประตู ผู้คนทำการค้นหาภายในห้อง มีคนหนึ่งพูด ขึ้น: “ทำไมไม่มีคน?”

“อืม บนพื้นไม่มีคราบน้ำ ดูเหมือนไม่อยู่” อีกคนพูดขึ้น “เป็นไปไม่ได้ ได้รับข่าวสารมาว่าอยู่ที่นี่”

เข้ามาจำนวนหกคน กงชิงวิเคราะห์ออกมาแล้ว

กงชิงวี่ค่อยๆ ถอดเสื้อห่ออันหลิงหยุนไว้เพียงผู้เดียว ใช้เสื้อโอบกอดร่างอันหลิงหยุน ต่อด้วยดึงเสื้อบนฉากกั้น ห้องคลุมให้กับอันหลิงหยุน การเคลื่อนไหวที่รวดเร็ว อัน หลิงหยุนตกใจ

คนเหล่านั้นพบคนอยู่ด้านหลังฉากกั้นทันที กระโจน เข้าที่ด้านหลังฉากกั้นห้องพร้อมกัน กงชิงวี่ถีบยันคนคน หนึ่ง พูดด้วยความโกรธ: “ทหาร!”

ทั้งหกเห็นกงชิงแล้วไม่กล้าต่อสู้ ลุกขึ้นกำลังจะไป

กงชิงวี่กระทืบที่เท้า เก้าอี้ลอยออกไป กระแทกเข้าที่ ร่างของอีกฝ่าย แท่งไม้เจาะทะลุด้านหลังของคู่ต่อสู้ เสีย ชีวิตในทันที เหลือสี่คนวิ่งพุงออกไปที่ลานเพื่อหนีไป ถาง เหอได้เตรียมกับดักไว้แล้ว รอแค่คนออกมาลูกธนูระดมยิ่ง ใส่
ทั้งสี่คนตายคาที่ เหลือเพียงคนเดียวที่ถูกถีบยันใน ห้อง

กงซิงวี่เดินไปตรงหน้าคนคนนั้น กำลังจะลงมือ มุม ปากของคนนั้นกระอักเลือดสีดำข้นออกมา คนนั้นได้ฆ่าตัว ตายไป

อันหลิงหยุนเห็นคนตายแล้วจึงรีบวิ่งไปที่เตียง เปิด ผ้าห่มแล้วขึ้นเตียงไป ห่อตัวเองไว้แน่น

กงชิงหันและมองไปวิ่งเร็วด้วยคู่เท้าเล็กๆ ของนาง ขึ้นเตียงโดยไม่ยื่นยื้ออึดอาด มองดูนางอีกที นางก็อยู่ใน ผ้าห่มแล้ว แม้กระทั่งหัวก็ยังปิดเอาไว้

มุมปากกงชิงวี่ยกขึ้น วิ่งเร็วเสียจริง !

ถางเหอมารีบมาถึงหน้าประตู ถามขึ้น: “ท่านอ๋อง เป็น อะไรหรือไม่พ่ะยะค่ะ?”

“เข้ามาเถิด!”

กงชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนที่นอนอยู่บนเตียง เดิน ไปทางด้านนั้นและนั่งลง ความสง่างามยังคงไม่ถูกลดทอน ถางเหอเข้ามาเจอคนสองคนตายอยู่ที่พื้น โบกไม้ โบกมือ: “ยกออกไป”

ปิดประตูแล้วถางเหอให้คนเฝ้าที่หน้าห้องกงชิงวี่ เพื่อ ไม่ให้ผู้ใดมาอีก

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงคนออกไปแล้วจึงมุดออกมา จากผ้าห่ม แต่ตอนนี้อารมณ์นางไม่ดีเลยแม่แต่นิด

ตอนที่คนเหล่านั้นบุกรุกเข้ามา ร่างของนางถูกกงชิงดึงออกมาจากในน้ำเห็นมันทั้งหมดแล้ว แม้ร่างกายจะถูก มองเห็นทั้งหมดตั้งนานแล้ว แต่อันหลิงหยุนยังคงมีความ อึดอัดอยู่

เขาไม่ได้มองนางเพียงครั้งเดียว นางไม่มองเขาไม่ แม้แต่ครั้งเดียว

อึดอัดจริงๆ

กงชิงวี่ถาม: “เอาเสื้อผ้าหรือไม่?”

“เสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว ท่านไปทางนั้นหยิบกล่องของ ข้ามาให้หน่อยเพคะ”

กงชิงวีไปหยิบกล่องหนึ่งมาให้อันหลิงหยุนตามที่อัน หลิงหยุนบอก อันหลิงหยุนเปิดออกหยิบเสื้อผ้าหลายตัว ออกมาจากข้างใน พูดกล่าว: “ท่านหันไปก่อนเพคะ”

กงชิงหันไป นั่งอยู่ที่เตียงหันหลังให้กับอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว สวมใส่เสื้อผ้า

เสร็จลงจากเตียง

กงชิงขี่มองไป: “ใช่ว่าจะไม่เคยเห็น”

“นั่นไม่เหมือนกันเพคะ”

อันหลิงหยุนผิดหวังมาก นี่มันเอาเปรียบแล้วยังเซ้าซี้

อีก

อันหลิงหยุนลงจากเตียงก็จะออกไป กงชิงวี่เห็นนาง ก้าวขาอย่างว่องไวจึงไม่ได้รั้งไว้ ทั้งสองออกไปพร้อมกัน มาถึงข้างนอกเห็นอาหยู่กำลังยืนอยู่ พบทั้งสองอาหยู่ก็รีบ ถวายบังคม: “ท่านอ่อง พระชายา!”
“คนเหล่านั้นตายหมดหรือยัง?” กงชิงวี่ถาม

“ตายแล้วค่ะ ท่านถางกำลังตรวจดูอยู่ แต่คน

เหล่านี้ล้วนเป็นคนแปลกหน้า และล้วนเป็นคนในยุทธจักร” รายงานไปตามความจริง กงชิงหันและเดินไปในทิศทางเดียว อันหลิงหยุนเดิน ตามอยู่ข้างหลัง ถึงจุดจุดหนึ่งทั้งสองหยุดลง มีหลายศพ

อยู่ที่พื้น สวมชุดดำทั้งหมด หน้ากากถูกเปิดออก

อันหลิงหยุนเห็นพวกเขาสีหน้าหมองคล้ำม่วง เดิน ไปนั่งยองๆ สังเกต

“พวกเขาตายเพราะยาพิษ แต่บนร่างกายมีบาดแผล ดู เหมือนว่าเมื่อพวกเขามาแล้วก็ไม่คิดที่จะกลับไป คนที่สั่ง พวกเขา วิธีสังหารช่างโหดจริงๆ ภารกิจนี้จะสำเร็จหรือไม่ ก็ต้องตาย” อันหลิงหยุนพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ข้างกายกง

“จัดการทิ้งซะ”

กงชิงหลังหลับเข้าไปที่ห้องอันหลิงหยุน อันหลิง หยุนกลับไปกับเขา แม้ว่าที่นี่จะเป็นห้องของนาง แต่คืนนี้ พวกเขายังต้องพักผ่อนด้วยกัน เรื่องนี้ไม่สามารถ เปลี่ยนแปลงได้

ถึงอย่างไรมีกงชิงอยู่นางก็จะปลอดภัย แม้จะตกอยู่ ในอันตราย นางก็ยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้

อันหลิงหยุนอาสาจัดที่นอน ห้องตรงข้ามเปรอะเปื้อน คนตายมาแล้ว ก็ต้องนอนที่นี่อยู่ดี
ลานโอวหลานห้องทั้งสองที่สะอาดและสะดวกสบายก็ คือนางอยู่ฝั่งนี้และกงชิงวี่อยู่อีกฝั่ง ฝั่งวี่ไม่สามารถ อาศัยอยู่ได้ เช่นนั้นก็ต้องฝั่งเป็นของนาง

“ข้านอนด้านใน ท่านนอนด้านนอน หากท่านจะอาบน้ำ ข้าก็จะไม่ดู”

อันหลิงหยุนไม่ต้องการแยกออกจากกัน มักรู้สึกว่าจะ มีคนร้ายจะเข้าหาได้ตลอดเวลา

สมองของนางราวกับห้อยอยู่บนผ้าคาดเอว คน สามารถหยิบออกได้ทุกที่ทุกเวลา วีสั่งให้คนเตรียมอ่างอาบน้ำ เขาตั้งใจจะอาบ

จริงๆ

อันหลิงหยุนเพียงแค่พูดแบบไม่ใส่ใจ คิดไม่ถึงว่ากง ชิงจะอาบน้ำจริงๆ

นางถอดเสื้อคลุมและนอนลงบนเตียง หลับตาลงพัก ผ่อนก่อน

รอกงชิงวี่อาบน้ำ อันหลิงหยุนหันหน้าไปทางกำแพง อันหลิงหยุนก็ไม่ได้สนใจ ถึงอย่างไรก็มองไม่เห็นอะไร ยิ่ง กว่านั้นเป็นชายคนหนึ่ง ไม่มีอะไรน่าดู

ขณะที่กงชิงวี่อาบน้ำ อันหลิงหยุนก็เหนื่อยมากแล้ว กระทั่งวี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและนั่งลง อันหลิงหยุ นพลิกตัว หลับสนิทแล้ว

ขึ้นบนเตียง วี่ตอนแรกคิดว่าจะอ่านหนังสือ แต่ เพราะอันหลิงหยุนที่นอนอยู่ข้างกายไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สมาธิอ่านหนังสือ

ไม่อ่านเลยแล้วกัน วางหนังสืออย่างง่ายดาย กงชิง จัดเสื้อเบาๆ และนอนลง

แต่ระหว่างพวกเขาห่างกันพอสมควร

หลังจากนั้นกงซิงวี่ประหลาดใจ พูดไม่ออก: “หญิงผู้ รังเกียจพอสมควร หลบไปไกลขนาดนั้นเพื่ออะไร?”

ขยับไปเล็กน้อย กงชิงดึงผ้าห่มมาที่ตัว อันหลิงหยุน นอนหลับสบาย แต่ผ้าห่มด้านหลังโล่ง เมื่อนางหนาวก็จะ ขยับเข้าใกล้ไปยังทิศทางที่มีผ้าห่ม เริ่มต้นคือดึงไป ต่อมา ก็มุดเข้าข้างใต้ผ้าห่มโดยตรง

พื้นที่ตรงไหนอบอุ่น มือก็ยื่นไปยังพื้นที่ตรงนั้น ร่างกายกงชิงสี่ เกร็ง ใบหน้าแดงก่ำ หญิงผู้นี้จับที่ใด

กัน?

ยื่นมือเอาออกไปวางไปยังอีกด้านหนึ่ง ไม่นานอันหลิง หยุนก็ขยับเข้ามาใกล้ ครั้งนี้ไร้ยางอายมาก กอดรัดร่างกง ชิงราวกับปลาหมึก เอวของเขาเองก็เรียว ถูกรัดไว้เช่นนี้ ก็เหมือนกับไม้ท่อนหนึ่ง อยู่ตรงและไม่มีการเคลื่อนไหว

แต่ใบหน้าเล็กของหญิงผู้นี้มีกลิ่นหอม ถูไถอยู่บนตัว เขาไม่หยุด

กงชิง ที่ไม่ได้นอนทั้งคืน ตอนเช้าเมื่ออันหลิงหยุนลืมตา ขึ้นก็พบว่าตนเองกอดกงชิงอยู่ สิ่งที่ประหลาดที่สุดคือ กงชิงอยู่ข้างกายนางในชุดที่ไม่เรียบร้อย นางเองก็ไม่ได้ เรียบร้อยไปไหน ไม่เพียงแค่เสื้อผ้าเท่านั้นที่เปิดอยู่ เนื้อหนังก็แนบชิดอยู่กับเนื้อหนังกงชิงวี่ ทั้งสองสภาพไม่มีใคร ดีไปกว่ากัน

อันหลิงหยุนมองดูจนปวดหัว รีบใส่เสื้อคลุมแล้ววิ่ง ออกไป

หวี่รอหลังจากอันหลิงหยุนออกไป จึงค่อยๆ ลืมตามองไป ประตูถูกปิดลงและหายไปแล้ว

หลิงหยุนปรากฏตัวหลังอาหารเช้า

กงชิงที่อยู่หน้าห้องโถงเห็นนางเข้ามาข้างใน เขาถาม ขึ้น: กินหรือยัง?”

อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัด ตอนแรกนางคิดว่าหาที่กิน อะไรสักหน่อย แต่ในจวนมีการควบคุมอย่างเข้มงวด แม้แต่อาหารเช้า ยังต้องมีพิธีรีตอง ปฏิบัติตามกฎของจวน

อันหลิงหยุนอยากกินข้าว ก็ทำได้เพียงอยู่กับกงชิงวี่ แม้จะบอกกับอาหยู่ว่านางหิวแล้ว อาหยู่ก็ไม่สามารถให้ ข้าวกับนางได้แม้แต่คำเดียว อย่างไรก็ตามนางก็คือพระ ชายา ก็ต้องมีความเข้มแข็งบ้าง ดังนั้นนางจึงยังไม่ได้กิน อาหารเช้า

คราวนี้กงชิงนาง อันหลิงหยุนมองไปที่นักบัญชี พูดกับกงชิงซี่ด้วยสีหน้าที่ไม่อายใจไม่เต้น: หม่อมฉันกิน แล้วเพคะ