บทที่ 80 สายลมยามค่ำคืน

หมอจวนพ่อลูกกอดคอกันร้องไห้ ก่อนจะไปก็กล่าว ขอบคุณอีกครั้ง อันหลิงหยุนไม่แม่แต่จะมอง

ไม่ใช่ว่านางหยิ่ง แต่เป็นเพราะไม่สามารถวางของที่ อยู่ในมือลงได้ พลังทั้งหมดในตัวนางถูกใช้ไปหมดแล้ว หน้าผากก็เต็มไปด้วยเหงื่อ นางเกรงว่าเหงื่อจะหยดลงไป ในหม้อดิน หากเป็นเช่นนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็สูญเปล่า

รอบตัวเงียบสงบลง อันหลิงหยุนรู้ว่าในที่สุดก็ไม่มีคน แล้ว ไม่มีคนมารบกวน นางจะได้ทำอย่างตั้งใจเสียที แต่ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เหมือนกัน ที่ข้างตัวนางมีคนเพิ่ม

ขึ้นมาหนึ่งคน

กงซิงวี่นำผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาผืนหนึ่ง มาเช็ดเหงื่อบน หน้าผากให้นาง อันหลิงหยุนไม่กล้ามอง คิดว่าเป็นอาหยู่ “อาหยู่ เจ้าช่วยไปบอกท่านแทนข้าทีว่า วันนี้ข้าไม่กิน ข้าวเย็น”

ไปชั่วครู่ แล้วจึงผละตัวออกมา หัน ไปมองอาหยู่ อาหยู่สั่นโดยไม่มีสาเหตุ แล้วจึงรีบออกไป ข้างนอก

กงชิงที่มองไปอีกด้านหนึ่ง แล้วจึงเดินไปนั่งที่เก้าอี้

เป็นเวลากว่าสี่ชั่วโมง ในที่สุดอันหลิงหยุนก็หยุด เคลื่อนไหว วางมือลง เหนื่อยจนแทบขาดใจแล้ว แล้วจึงถอยหลังไปนั่งลงบนเก้าอี้

ไม่นั่งยังไม่เท่าไหร่ พอนั่งแล้วอันหลิงหยุนรู้สึกใจสั่น โดยไม่มีสาเหตุ

แล้วจึงค่อยๆหันไปมอง มองเห็นคนที่กำลังมองนาง จึง รีบวิ่งเข้าไปหา

กงชิงวี่ลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงปกติ: “ทำเสร็จแล้ว หรือ?”

อันหลิงหยุนตกใจ: “ท่านอ๋อง ทำไมมาอยู่ที่นี่เพค่ะ?”

“ข้าถามเจ้าเช่นนี้หรือ?” กงชิงวี่เดินเข้าไปใกล้ สองคน ยืนห่างกันเพียงหนึ่งก้าว กงชิงวี่สูงกว่าประมาณครึ่งหัว อัน หลิงหยุนจึงรู้สึกเหมือนถูกกดอยู่

นางถอยหลัง จากจะหลีกหนีไป แต่ขาเป็นตะคริวจึง กำลังจะล้มลงไปบนพื้น อันหลิงหยุนสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น ทันใด แล้วรีบดึงอันหลิงหยุนไว้ ยื่นมือออกไปยาว แล้ว คว้าอันหลิงหยุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของกงชิง วี่ นาง ตกใจจนหน้าซีด อย่าจะผละตัวออกมา แต่กงชิงวี่ก็กอด นางไว้แน่น

“ท่านอ่อง…”

“หุบปาก!”

เมื่อเห็นปากที่พูดไม่หยุดของนาง เขาก็ไม่ชอบใจนัก เหนื่อยขนาดนี้ยังจะวิ่งอีก ไม่รู้จักกลัวตายจริงๆ!

อันหลิงหยุนถูกอุ้มออกไป ตอนนี้ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

ด้านนอกโถงด้านหน้ายังมีองครักษ์อยู่อีกหลายคนเมื่อเห็นอันหลิงหยุนถูกกงชิงอุ้มออกมา ก็อดไม่ได้ที่จะ “ตกตะลึง จึงค่อยๆก้มหน้าก้มตาไม่มองโดยพร้อมเพรียง กัน

อันหลิงหยุนพูดว่า: “ข้าเดินเองได้ ขอท่านอ่องทรงวาง ข้าลงด้วย!”

พยายามข่มหัวใจที่เต้นแรง อันหลิงหยุนจึงร้องขอ

ทันใดนั้นกงชิงวี่ก็หยุดเดิน แล้วยกมือขึ้นเตรียมที่จะ โยนอันหลิงหยุนลง แล้วถามว่า: “จะให้ข้าปล่อยเจ้าลงเช่น นี้ไหม?”

อันหลิงหยุนตกใจ จึงดึงเสื้อของกงชิงพี่ไว้ ตัวก็แนบ ชิดเข้าไป

“ไม่ใช่เพคะ”

กงซิงวี่หดมือกลับ แล้วอุ้มอันหลิงหยุนเดินต่อไป

อันหลิงหยุนไม่กล้าพูดอะไรอีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูก กงชิงวีโยนลงบนพื้น จึงทำได้เพียงอยู่ในอ้อมกอดของกง ชิงวี่อย่างว่านอนสอนง่าย

ประตูเปิดออก อันหลิงหยุนถูกวางลงบนเตียง กงชิง จึงเดินแยกตัวออกไปปิดประตู

พื้น

อันหลิงหยุนรีบลุกขึ้น ตอนที่เพิ่งลุกก็เกือบจะล้มลงบน

ตอนที่กงชิงหันกลับไป อันหลิงหยุนนั่งหมอบอยู่ที่ ข้างเตียงแล้ว และนางก็กำลังค่อยๆลุกขึ้น

กงชิงวี่ถาม: “ขาเป็นอะไร?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่ทราบเพคะ”

ตอนนี้พวกเขาต่างทำสีหน้าจริงจัง กงชิงวี่พบว่า ขา ของอันหลิงหยุนดูเหมือนจะไม่ค่อยดี ยืนไม่ได้ ไม่มีแรง

เรื่องที่อาซิววางยาพิษก่อนหน้านี้ ยังคงวนเวียนอยู่ใน หัวของกงชิงที่ เขาหันหลังกลับ แล้วตะโกนว่า: “อาซิวอยู่ ไหม?”

อาหยู่ตกใจ แล้วรีบบอกว่า: “สองวันมานี้เขาผ่าฟินอยู่ ที่ลานด้านหลัง ไม่ได้ออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ”

อันหลิงหยุนก็รู้สึกว่าไม่ใช่อาซิว นางรู้สึกว่าขาเป็น ตะคริวไม่กล้าขยับ

จึงถอยหลังไปนั่งบนเตียง อันหลิงหยุนนำเข็มเงินออก มา แล้วฝังเข็มให้กับตัวเอง

ฝังลงไปสองเข็ม อันหลิงหยุนก็ค่อยๆรู้สึกดีขึ้น

“เป็นอย่างไรบ้าง?”

รู้ความสามารถของนาง กงชิงจึงถามนาง

อันหลิงหยุนโล่งใจ: “ร่างกายนี้ไม่ดี ยืนนานไปจะทน ไม่ไหว ขาก็จะเริ่มเป็นตะคริว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเพคะ”

กงซิงวีนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วหันไปนั่งลงข้างๆอันหลิง หยุน สองมือจับเข่าไว้ แล้วถามว่า: “ไม่เป็นไรจริงๆหรือ?”

“เพคะ ไม่เป็นไร ขอบพระทัยท่านอ๋องที่ทรงเป็นห่วง!” ตอนนี้อันหลิงหยุนรู้สึกสงบลงอย่างมาก แล้วมองดูขาทั้ง สองข้างด้วยความงุนงง
เพื่อครีมความงาม นางก็เต็มใจ ยืนตั้งนานเกือบจะ ทำให้ขาเสียแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่จะอยู่ได้ง่ายๆจริงๆ

อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้า วันนี้เป็นวันอะไรกัน นางอยาก

จะพาท่านฟอแม่ทัพของนางหนีไปเสียจริงๆ “ไม่เป็นไรแล้วเศร้าทำไม?” กงชิงวี่เห็นใบหน้าของนาง เต็มไปด้วยความโศกเศร้า จึงอดที่จะกังวลไม่ได้ ถ้าไม่

เป็นไรจริงๆจะถอนหายใจทำไม?

เมื่อพูดออกมา กงชิงวี่ก็ตกใจโดยไม่รู้สาเหตุ เมื่อไหร่ กันที่เริ่มเป็นห่วงนางเช่นนี้!

“เพคะ ไม่เป็นไร”

อันหลิงหยุนพยายามข่มความรู้สึกแล้วมองไปที่กงชิงวี่ แล้วพูดว่า: “ท่านอ๋อง นี่ก็ดึกมากแล้ว เสวยอาหารเย็นกัน เถอะเพคะ?”

กงซิงวี่รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมา: “ไหนบอกว่าไม่กินไง?”

“คือว่า….นั่นเป็นเพราะคิดว่าคืนนี้คงทำไม่เสร็จ ดัง นั้นจึงไม่มีเวลาเสวย แต่ในเมื่อทำเสร็จแล้ว ก็ต้องเสวยสัก หน่อยสิเพคะ”

“เด็กๆ เตรียมอาหารเย็น” กงชิงวี่เองก็หิวแล้ว จึงไม่ได้ ถือสานางอีก

อันหลิงหยุนลองดึงเข็มเงินออก ตอนที่พยายามฝืนลุก ยืนขึ้น อันหลิงหยุนก็รู้สึกกังวล ถึงร่างเดิมจะสุขภาพไม่ดี แต่ก็ไม่ควรจะเป็นถึงขนาดนี้ ทำไมจึงรู้สึกว่าร่างกาย พร้อมที่จะดับตลอดเวลา
“หม่อมฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะเพคะ”

อันหลิงหยุนอยากจะลองอาบน้ำอุ่นดู น้ำอุ่นอาจจะ ทำให้เลือดลมไหลเวียนดีขึ้น

“อาบน้ำก็เจ้า กินข้าวก็เจ้า เจ้าจะทำอะไรกันแน่?” กง ชิงรู้สึกโกรธขึ้นมาจริงๆ! เขาเป็นถึงท่านอ่อง พูดกลับไป กลับมาเช่นนี้ แล้วบ่าวไพร่จะมองเขาอย่างไร!

“รตัวเหนียวเหนอะหนะ เหงื่อออกมาทั้งวัน หากอาบน้ำ จะได้สดชื่นเพคะ!” อันหลิงหยุนอธิบาย

“กินเสร็จค่อยอาบสิ”

กงชิงลุกขึ้นเดินไปนั่งที่โต๊ะ แล้วหันไปมองหลิง หยุน สาวใช้ยืนเคาะประตูอยู่

“ท่านอาหารเย็นเตรียมเสร็จแล้วเพคะ”

“เข้ามาสิ”

สาวใช้เปิดประตูเข้ามา นำอาหารเย็นวางบนโต๊ะแล้ว เดินออกไป อันหลิงหยุนเองก็ล้มเลิกความตั้งใจที่จะอาบ น้ำ แล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร

ขาดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหน็ดเหนื่อยอยู่

ร่างเดิมสุขภาพไม่ดี เหล่านี้ล้วนเกิดจากความเหนื่อย ล้า พักผ่อนสักหน่อยคงจะดีขึ้น ดังนั้นนางจึงไม่ต้องรู้สึก เป็นห่วง

“ท่านอ่อง เสวยเถอะเพคะ”

อันหลิงหยุนเองก็หิวแล้ว แต่ไม่กล้าที่จะลงมือกินก่อนจะต้องรอให้เจ้านายลงมือก่อน

กงชิงตะเกียบขึ้น แล้วคีบกับกินนิดหน่อย อันหลิงหยุนจึงไม่เกรงใจแล้ว จึงเริ่มยกถ้วยข้าวขึ้นมา

นางกินข้าวไม่เร็วนัก แต่ก็ไม่ได้โอ้เอ้บิดไปบิดมา ดู แล้วยิ่งรู้สึกว่าจริงใจและไม่เสแสร้ง

กินไปหนึ่งคำ อันหลิงหยุนกินได้สองคำ แต่ก็ไม่

ได้ดูหยาบคาย

อันหลิงหยุนกินเสร็จก็วางตะเกียบลง แล้วพูดว่า: “ท่าน อ่อง หม่อมฉันเสวยเสร็จแล้วเพคะ”

“อืม”

กงซิงตะเกียบลงตาม ข้ามมื้อนี้ถือว่ากินผ่านไป

แล้ว

อันหลิงหยุนเหลือบมองถ้วยข้าวของกงชิงวี่ที่สะอาด เหมือนใหม่ เป็นคนเหมือนกัน อันหลิงหยุนสงสัยจริงๆว่า กงชิงทิพย์หรืออย่างไร

กินข้าวแค่สองสามคำ ยิ่งเป็นผู้ชายด้วยแล้ว กินแค่นี้

เองหรือ!

อันหลิงหยุนหมดคำพูด

มีคนเข้ามาเก็บถ้วยชาม กงชิงจึงสั่งให้คนไปเตรียม ถังอาบน้ำ อันหลิงหยุนจึงเตรียมตัวเพื่อที่จะอาบน้ำ

นางเองก็ชินแล้ว ตอนที่ถอดเสื้อผ้า ขอแค่กงชิงหน้าไปทางอื่นก็พอแล้ว
ข้อแรกปลอดภัย ข้อสองหากมีความคิดเป็นอื่น นางก็จะวิ่งชนกำแพงได้

นั่งลงในถังอาบน้ำอย่างสบาย อันหลิงหยุนส่งเสียง ออกมา กงชิงวี่ค่อยๆกำมือแน่น หันหน้ามองไป ทางถังอาบน้ำ มีความรู้สึกอึดอัดเกิดขึ้น และเริ่มหายใจ หอบขึ้น

เขาไม่ใช่คนลามก แต่เมื่อเห็นความน่าเย้ายวนของอัน หลิงหยุนแล้ว หากเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง ก็คงผิด ปกติแล้ว!

ถ้าหากปกติ ทำไมเมื่อก่อนไม่รู้สึก?

อันหลิงหยุนเห็นกงชิงไม่เดินออกไป จึงนั่งอาบน้ำหัน หลังให้กงชิง วี่ นางไม่อยากที่จะนั่งจ้องหน้าอาบน้ำกับ ผู้ชาย

กงซิงวี่ตาเป็นประกาย ภาพแผ่นหลังของอันหลิงหยุน ปรากฏขึ้นมาในสายตา น้ำที่ค่อยๆกระเพื่อมแล้วแยกออก ดูเหมือนมีแผ่นหยกวางพิงอยู่ที่ตรงนั้น มีหยดน้ำกลิ้งไปมา อยู่ด้านบน

กงชิงหันหน้าไปทางอื่น: ดีขึ้นไหม?”

อันหลิงหยุนพูดว่า” ใกล้แล้วเพคะ”

“ไม่ต้องรีบ!”

อันหลิงหยุนตกใจ หันกลับไปมองกงชิงวี่ที่ไม่ได้มอง นาง แล้วรู้สึกชื่นชม อย่างน้อยก็เป็นสุภาพบุรุษ รู้ว่าอะไร เหมาะสมไม่เหมาะสม
เพียงแต่เสียดายที่ร่างเดิมได้ทำเรื่องบ้าบอคอแตกไว้ ไม่เช่นนั้นก็อาจจะยังมีโอกาส

อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากถังน้ำ ยื่นมือออกไปหยิบเสื้อผ้า เตรียมที่จะลุกเดินไป

แต่ด้านนอกเหมือนจะมีเสียงลมดังขึ้น อันหลิงหยุนรู้ สึกได้จึงหันกลับไปมอง กงชิงวี่พุ่งเข้าไปดึงอันหลิงหยุนไว้ พาคนขึ้นมาจากถังน้ำ แล้วถอดเสื้อคลุมบนตัวออก ห่อคน ทั้งสองเข้าด้วยกัน ขาทั้งสองข้างของกงชิงวี่เขย่งหล่น เข้าไปหลังฉากกั้น ตัวของอันหลิงหยุนอยู่ในอ้อมกอดของ กงชิงวี่ ตอนที่เงยหน้า กงชิงที่อยู่บนฉากกั้น กำลังฟังเสียง เปิดประตู

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ