บทที่ 76 เลือกยาในห้องเก็บยา

องครักษ์ก้มหัวไม่พูดไม่จา กงชิงถามว่า: “แน่ใจ หรือ?”

เมื่อครู่ตอนที่กงชิงวี่มาถึง ที่ถูกองครักษ์ขวางไว้นั้น เขาเห็นหมดแล้ว เดิมที่คิดว่านางคงจะฟ้อง แต่ตอนนี้พูก เช่นนี้ ทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้เขารู้สึกไม่คุ้น เคยเลยจริงๆ

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่พวกเราได้พูดกับพระชายาแล้วพ่ะย่ะ ค่ะ” องครักษ์ไม่กล้าปิดบัง เพราะรู้ผลที่จะตามาของการ ปิดบังเป็นอย่างดี

กงชิงที่ถามว่า: “พระชายาล่ะ?”

“พูดกันแล้วเพคะ” อันหลิงหยุนได้แต่ยอมรับ หากนาง ไม่ยอมรับ องครักษ์ก็จะถูกลงโทษเพราะพูดโกหก แต่ถ้าหากนางไม่ยอมรับ กงชิงวี่ก็สามารถเอาชนะนาง

ได้อยู่ดี สู้นาง!

อันหลิงหยุนรอให้กงชิงตำหนิอยู่ แต่กงชิงวี่ทำเพียง แค่มองไปที่องครักษ์แล้วพูดว่า: “ต่อไปห้องเก็บยาให้พระ ชายาเป็นผู้รับผิดชอบ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

องครักษ์ผลึกทางให้อย่างประหลาดใจ กงชิงที่เข้าไป ในห้องเก็บยาแล้ว อันหลิงหยุนจึงรีบตามเข้าไป
ห้องเก็บยาของจวนอ่องเสียนใหญ่กว่าห้องเก็บยาของ จวนแม่ทัพสองเท่า อีกทั้งมีตัวยาที่มีค่าอยู่มากมาย และมี อยู่อย่างครบถ้วน

อันหลิงหยุนได้ยินมาว่าที่นี่มียาล้ำค่าอยู่เป็นจำนวน มาก อยากจะเข้ามาดูนานแล้ว แต่ทุกครั้งที่ถามหายา ก็จะ มีคนคอยนำไปให้ นางจึงไม่มีโอกาสเสียที วันนี้ได้เข้ามา ข้างใน อันหลิงหยุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ห้องเก็บยา ของจวนอ๋องเสียน ไม่ธรรมดาจริงๆ

อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้ากล่องเก็บยา จึงเปิดออกดู ยาที่อยู่ด้านใน แล้วจึงหยิบขึ้นมาดมหนึ่งชนิด เป็นของชั้น หนึ่งจริงๆ

เมื่อก่อน อันหลิงหยุนเพื่อที่จะปรับตัวให้เข้ากับสภาพ แวดล้อมในถิ่นทุรกันดาร จึงคุ้นเคยกับตัวยาต่างๆใน ชนบทเป็นอย่างดี อีกทั้งยังตั้งใจศึกษายาแผนโบราณของ จีนเป็นเวลาปีกว่า ดังนั้นจึงพูดได้ว่า อันหลิงหยุนคุ้นเคย กับตัวยาเป็นอย่างดีเลยที่เดียว

เมื่อเปิดกล่องออก อันหลิงหยุนก็เริ่มหาตัวยาที่ ต้องการ ได้แก่ บัวหิมะ หวงฉี พุทราจีน ไป่เหอ เม็ด…

ๆแล้วก็ไม่ใช่ตัวยาค่าอะไรนัก ที่จะไม่สามารถ หาได้ แต่ในเมื่อที่นี่มี นางก็จะไม่เกรงใจแล้ว

อันหลิงหยุนนำตัวยาที่หามาได้วางไว้อย่างดี แล้วไป หาตัวยาที่นางยังไม่เคยเห็น อีกทั้งยังล้ำค่าอย่างมากอีก ด้วย

ได้พบกับโสมจีนหนึ่งต้น ซึ่งดึงดูดสายตาของันหลิงหยุนเป็นอย่างมาก

อันหลิงหยุนยืนอยู่ด้านหน้าของโสมจีนด้วยความ มึนงง โสมจีนเป็นของที่โปรดปราน แต่โสมจีนที่ใหญ่ ขนาดนี้ อันหลิงหยุน้เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก

กงชิงที่ถามว่า: “โสมจีนช่วยดูแลผิวพรรณได้ใช่ไหม?

”

“อืม โสมจีนถือเป็นที่สุดของการดูแลผิวพรรณ เพียง แต่คนปกติรู้จักแต่เพียงวิธีการนำมากิน แต่ไม่รู้วิธีการนำ มาใช้ภายนอก”

“อย่างนั้นหรือ?”

น้ำเสียงของกงชิงวี่แฝงไปด้วยการเยาะเย้ย อันหลิง หยุนรู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนใจกว้างขนาดนั้น อีกทั้งไม่มีทาง เชื่อในสิ่งที่นางพูด

แต่นางเองก็ไม่ได้คิดที่จะอธิบายให้มากความ คนบาง คน อธิบายมากเกินไป ก็ไม่เท่ากับไม่ต้องอธิบายอะไรเลย

กงชิงวี่เดินไปข้างๆอันหลิงหยุน ได้กลิ่นของโรสแมรี่ จางๆอยู่บนตัวนาง ก็รู้สึกจิตใจเบิกบานผ่อนคลาย

สำหรับโรสแมรี่นั้น กงชิงวี่ก็พอจะเคยทำความรู้จักมา บ้าง ว่าเป็นตัวยาแบบกลิ่นชนิดหนึ่ง ไม่เพียงแต่มีคุณค่า ทางยาสูง แต่มักจะถูกนำมาใช้ในการดึงดูดด้วยเช่นกัน

ถ้าหากไม่ใช่เพราะช่วงนี้พอที่จะเข้าใจในตัวนางขึ้น มาบ้างแล้ว คงจะต้องเข้าใจผิดว่านางมีกลอุบายอะไรมา คิดร้ายกับเขาอย่างแน่นอน!

รออยู่สักพัก กงชิงวี่ถึงจะสามารถพาตัวเองหลุดออกมาจากกลิ่นอายความหอมของโรสแมรี่ได้ แล้วจึงก้มหน้า ลงถามว่า: “ไม่ใช่ว่าจะนำกลับบ้านไปให้แม่ทัพอันหรอก หรือ?”

อันหลิงหยุนคิดอยู่แล้วว่าเขาจะต้องถามเช่นนี้แน่ จึง รีบตอบทันทีว่า: “ไม่ใช่แน่อน”

“อย่างนั้นหรือ?” แล้วจึงมองไปที่อันหลิงหยุนอย่างมี นัยยะ กงซิงวี่เดินจากมา แล้วมองไปทางโสมพันปีต้นนั้น: “หากพระชายาอยากจะนำกลับจวนแม่ทัพไปคารวะแม่ทัพ อันล่ะก็ ข้าก็จะเห็นแก่จิตใจที่กตัญญูของพระชายา จะ มอบให้พระชายาก็ได้”

เขาจะใจดีขนาดนั้นเชียวหรือ? อันหลิงหยุนไม่อยาก จะเชื่อ!

ถึงแม้จวนแม่ทัพจะเทียบไม่ได้กับจวนอ่องเสียน แต่ ท่านพ่อสุขภาพดีมาตลอด ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องกินของ บำรุง สำหรับโสมนั้น เป็นของที่บำรุงอย่างมาก ควรกินแต่ น้อย แต่ข้าก็หวังว่าท่านอ๋องจะมอบโสมให้แก่ข้า เพื่อที่จะ ใช้บำรุงผิวพรรณให้แก่ไทเฮา”

“โอ้!”

กงชิงวี่รู้สึกขำ แล้วหันหลังเดินไปนั่งอีกด้านหนึ่ง อันหลิงหยุนรู้ดีว่า เขาไม่ได้พูดง่ายขนาดนั้น แต่นางอยากได้โสมต้นนี้จริงๆ เพื่อที่จะนำไปเป็นยา ให้ไทเฮา

ต้นใหญ่ขนาดนี้หาได้ยาก ถ้าหากสามารถนำมาใช้เป็นยาได้ ก็คงพอจะไว้ใช้ได้สักระยะหนึ่ง

อันหลิงหยุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จึงตัดสินใจที่จะลองขอ อันชิงวี่ดู

จึงหันกลับไปหาอันชิงวี่ แล้วอันหลิงหยุนจึงถามว่า: “ท่านอ่อง ท่านจะให้ข้าทำอย่างไร เพื่อที่จะยอมมอบโสม ต้นนี้ให้แก่ข้า?”

“นี่พระชายายังจะกล้าขอจริงๆหรือ?” กงชิงวี่สีหน้า เฉยชา

“ท่านอ่อง ในเมื่อเสียดายก็ช่างเถอะ”

อันหลิงหยุนเองก็ไม่คิดอยู่แล้วว่ากงชิงวี่จะยอมรับ ปากเรื่องนี้ พูดไปก็เสียเวลาเปล่า คนตระหนี่ไม่มีทางที่จะ ยอมให้คนร่วงแม้แต่เส้นเดียว!

“ข้าไม่ได้เสียดาย เพียงแต่ว่าข้าเตรียมที่จะนำเข้าวัง เพื่อถวายให้แก่เสด็จแม่” กงชิงวี่พูดเบาๆ

“เช่นนั้น ท่านอ่องก็นำไปถวายเถอะเพคะ” อันหลิงหยุ นเองก็ไม่บังคับ เพราะถ้าส่งเข้าวัง ยังไงเสียก็ต้องส่งต่อ ให้นาง

เพียงแต่ว่าอย่าเชื่อคำพูดของผู้ชายเป็นดีที่สุด ก่อน จะเข้ามาก็พูดกับองครักษ์ที่เฝ้าประตูอย่างชัดเจนว่า ต่อ ไปห้องเกบยาให้นางเป็นคนรับผิดชอบ นางดีใจอยู่ได้ เพียงชั่วครู่ มาตอนนี้แม้แต่โสมต้นเดียวก็นึกเสียดายแล้ว

ครั้งหน้า นางไม่มีทางเชื่อเขาอีกอย่างเด็ดขาด ไปหาตัวยาอื่นๆ อันหลิงหยุนก็ไม่ได้นำไปเยอะเท่าโหร่นัก แต่ละอย่างก็เตรียไปอย่างละนิดอย่างละหน่อย แล้วจึงเก็บอย่างดี เตรียมตัวจะเดินออกไป

กงชิงลุกขึ้นแล้วมอง: “แค่นี้หรือ?”

ไม่เอาโสมต้นนั้นแล้วจริงๆ!

“อืม พอแล้ว อย่างอื่นที่ไม่มีข้าค่อยไปหาเอง”

อันหลิงหยุนไม่เคยหวังที่จะให้กงชิงวี่ช่วยอยู่แล้ว คน ที่แม้แต่โสมต้นเดียวก็เสียดายนั้น นางยังจะไปหวังอะไร ได้?

“ห้องเก็บยาของข้ามีไม่พอ ยังต้องไปหาอีกหรือ?” กง ชิงจิตใจจดจ่ออยู่ที่โสมต้นนั้น หากอยากได้จริงๆ เขาก็จะ ให้ แต่คิดไม่ถึงว่านางจะยอมแพ้เร็วขนาดนี้

ตอนนี้เอง กงชิงวี่รู้สึกเหมือนกับว่ากินแมลงวันที่ตาย แล้วเข้าไป รู้สึกไม่สบายตัว หายใจไม่ทั่วท้อง กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ท่าทีที่ไม่แยแสของอันหลิงหยุนนี้ เมื่อเขาเห็น แล้วก็รู้สึกโกรธ

“อืม ยังต้องหาอีก ที่เหลือก็ค่อนข้างที่จะหายากสัก หน่อย ท่านอ๋องที่ธุระมากมาย ข้าไปหาเองได้ ให้อาหยู่ไป เป็นเพื่อนข้าก็พอ”

อันหลิงหยุนคิดถึงเรื่องที่รับปากหวางฮองไทเฮา เวลา ใกล้เข้ามาทุกที แต่อย่างไรก็ตามนางจะต้องทำออกมาให้ ได้หนึ่งอย่าง มิเช่นนั้นก็คงไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

“ไม่กลัวแล้วหรือ? ลืมเรื่องเมื่อคืนแล้วอย่างนั้นหรือ?” กงชิงวี่เห็นแล้วก็อดโมโหไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงเอาแน่เอานอนไม่ได้เช่นนี้ อยากได้แต่กลับไม่พูด หรือว่าจะแอบมาขโมยตอนกลางคืน?

อันหลิงหยุนมองความคิดของกงชิงวี่ไม่ออกเลยแม้แต่ น้อย แต่ที่เขาเตือนนาง เพราะนึกถึงอันตรายที่แอบซ่อน อยู่

“แต่อย่างไรก็ตาม ข้าจะต้องเตรียมออกมาให้ได้สัก อย่างก่อน มิเช่นนั้นก็ไม่รู้จะไปอธิบายกับเสด็จแม่ อย่างไร” อันหลิงหยุนเองก็รู้สึกสิ้นหวังอย่างมาก หากรู้ว่า ก่อนว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น นางคงจะบอกเวลาเอาไว้นาน กว่านี้

“รับปากมานานเท่าไหร่แล้ว?” กงชิงวี่ถาม

“ไม่ได้บอกเวลาที่ชัดเจน แต่ข้าตั้งใจว่าภายในสามถึง ห้าวันจะสามารถเตรียมให้เสด็จแม่ได้หนึ่งอย่าง อารมณ์ ของเสด็จแม่ ข้าเข้าใจดี หากนานเกินไป เกรงว่านางจะ หมดความอดทน”

อันหลิงหยุนคิดว่าจะเตรียมครีมล้างหน้าก่อน อีกทั้งใน ครีมล้างหน้าจะต้องใช้ขู่เชิง และดอกไม้อีกเล็กน้อย ไม่ได้ ใช้ตัวยาที่ล้ำค่าเท่าไหร่นัก เพียงแต่ขาดของไปหนึ่งอย่าง

ของสิ่งนั้น นางรู้ดีว่าที่ไหนมี แต่นำมาไม่ได้ ทำให้รู้สึก สิ้นหวังจริงๆ

กงชิงวี่เลิกคิ้ว: “เจ้าคงไม่ได้คิดที่จะบอกข้าว่า หนึ่งใน นั้นคือโสมโบราณหรอกใช่ไหม?”

อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ไม่ใช่”
อันหลิงหยุนเดินออกไป พร้อมกับนำยาที่หาได้ไปด้วย กงชิงที่มองไปที่โสมโบราณ แล้วจึงเดินตามออกไป ตอยปายกงชิงยังต้องไปตรวจสอบบัญชีอีก ไม่มี เวลาที่จะไปหายาเป็นเพื่อนอันหลิงหยุน

“ไปตรวจบัญชีเป็นเพื่อนข้าก่อน ตอนเย็นข้าจะพาเจ้า ไปหายา” กงชิงวี่เรียกอันหลิงหยุนให้ไปที่โถงด้านหน้า ด้วยกัน แต่อันหลิงหยุนไม่ได้วางแผนที่จะไป

ตอนนี้เอง อาหยู่กลับมารายงาน อันหลิงหยุนจึงเรียก อาหยู่ทันที

“อาหยู่”

อาหยู่เดินไปถึงด้านหน้าของอันหลิงหยุน แล้งจึงหัน ไปรายงานกงชิงวี่ก่อน: “ส่งคุณหนูเสินกลับเรียบร้อยแล้ว แต่เห็นสีหน้าของนางไม่ดีนะพ่ะยะค่ะ”

“อืม”

กงชิงที่ไม่ได้สนใจ

อันหลิงหยุนไม่เพียงแต่รู้สึกแปลก คนแบบนี้ทำไมอยู่ ดีๆถึงไร้ความปรานีเช่นนี้

เสินหยุนเอ่อโตมาด้วยกันกับเขา เขาบอกว่าไม่สนก็ คือไม่สนเลยหรือ

อาหยู่มองไปที่อันหลิงหยุน “พระชายามีอะไรจะรับสั่ง หรือพ่ะยะค่ะ?”

“อาหยู่ ตอนนี้ให้เจ้าไปที่จวนแม่ทัพ ไปบอกกับท่านแม่ทัพว่า ต้องการที่จะไปหาขวดสีขาวใบเล็กๆในห้องของ ข้า แล้วจงนำขวดใบนั้นมามอบให้ข้า ในนั้นมีตัวยาล้ำค่า อยู่ข้าจะถวายให้ไทเฮาใช้ จะมีข้อผิดพลาดไม่ได้ และ ฝากท่านช่วยบอกท่านแม่ทัพแทนข้าทีว่า หากวันไหนข้ามี เวลา จะกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเขา ให้เขากินให้อิ่มนอนให้ หลับ และออกกำลังกาย ดูแลตัวเองอย่างสม่ำเสมอ”

สิ่งที่อันหลิงหยุนสั่งในครั้งนี้ ทำให้อาหยู่มีนงง ไปจวน แม่ทัพแล้วยังต้องไปปลอบแม่ทัพอันอีกหรือ

ถึงแม้จะรู้สึกงุนงง แต่อาหยู่ก็หันหลังกลับไปทำเรื่องนี้ ให้ แต่อันหลิงหยุนเองกลับยังไม่ไปไหน รอให้อาหยู่กลับ มาอยู่อย่างนั้น

จวนอ๋องเสียนกับจวนแม่ทัพไม่ไกลกันนัก อาหยู่ควบ ม้าไปอย่างรวดเร็ว และกลับมาอย่างรวดเร็วเช่นกัน อัน หลิงหยุนเกรงว่า 1.ยาจะมีข้อผิดพลาด 2.อยากจะถา มอาหยู่เกี่ยวกับเรื่องของแม่ทัพ

คนหนึ่งมาคนหนึ่งไป พออาหยู่มา อันหลิงหยุนก็เดิน ออกไป

“เดิมทีแม่ทัพอันตั้งใจจะมา แต่ได้ยินมาว่าในวังมีแขก ฮ่องเต้จึงเรียกเขาไปเดินหมาก จึงจำเป็นต้องไปวังหลวง ก่อน” แล้วอาหยู่จึงส่งขวดยาให้ แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ ฟัง

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “พ่อข้าเดินหมากไม่เป็น ทำได้ เพียงแต่อยู่คุยเป็นเพื่อนฮ่องเต้ เรียนรู้สิ่งต่างๆ ต้อง ขอบพระทัยที่ฮ่องเต้ทรงมีเมตตามาเป็นเวลาหลายสิบปีแนถึงทุกวันนี้ ทำให้รู้สึกซาบซึ้งใจจริงๆ”

อาหยูมองหน้าอันหลิงหยุน พระชายารู้จักประจบประ เจงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เป็นไปได้หรือนี่!

อันหลิงหยุนเข้าใจแจ่มแจ้ง ที่ฮ่องเต้ชิงหยู่มีวันนี้ได้ ก็ คงหนีไม่พ้นความจงรักภักดีของแม่ทัพอัน จะมีความรัก หรือไม่นั้นนางไม่รู้ การดำรงชีวิตของคนในชาติก็ต้องการ การตัดสินใจที่ดี!

ฮ่องเต้ชิงหยู่เองก็มีวิธีของเขา!

“อาหยู่ เจ้าช่วยเอาของเหล่านั้นที่อยู่ในห้องของข้า และพวกขวดยาต่างๆที่คนให้ข้า ให้ย้ายเข้ามาไว้ในโถง ด้านข้าง เวลาเร่งรีบเข้ามาทุกที และข้ายังต้องการผู้ช่วย อีกสองคน ที่หน้าตางดงาม และมีความซื่อสัตย์มาเป็นสาว ใช้ เจ้าช่วยจัดการให้ข้าหน่อย เจ้าเองก็ให้อยู่ที่โถงด้าน ข้างคอยช่วยออกคำสั่งแทนข้า” เวลาเร่งรีบเข้ามาทุกที อันหลิงหยุนเปิดขวดยาในมือเพื่อตรวจสอบดูอีกครั้ง แล้ว จึงสั่งอาหยู่

“พ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่เองก็ไม่ค่อยเข้าใจชัดเจนนัก แต่ก็ยึดตามคำสั่ง

ของอันหลิงหยุนไปปฏิบัติตาม เมื่ออันหลิงหยุนสั่งเสร็จ จึงตามกงชิงไปที่โถงด้าน

หน้า

ตลอดทางไม่ได้พูดคุยอะไรกัน เมื่อเข้าไปด้านใน อัน หลิงหยุนก็จัดแจงแบ่งพื้นที่ของโถงด้านหน้า ให้กงชิงวี่นั่ง อยู่ในที่ส่วนตัวของเขา ส่วนนางก็เริ่มเตรียมการอยู่อีกทาง“านหนึ่ง

โถงด้านหน้าพื้นที่กว้างขวาง อันหลิงหยุนใช้เพียงแค่ ส่วนเล็กๆ ส่วนที่เหลือยกให้กงชิงวี่ทั้งหมด

ตอนที่เพิ่งเริ่ม นักบัญชีต่างมองอันหลิงหยุนด้วยความ ยืนงง จนลืมเรื่องที่ทำอยู่ในมือไปหมดสิ้น

กงชิงวี่กระแอมขึ้นมาสองครั้งอย่างไม่มีเหตุผล จึง สามารถดึงสติทุกคนกลับคืนมา

ทุกคนต่างมองหน้ากันและกันอย่างละอายใจ และเริ่ม ที่จะลองคาดเดาความคิดของท่านอ่อง

พระชายาเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ แต่การเปลี่ยนแปลงนี้ก็ ชดเชยไม่ได้กับพฤติกรรมที่ไร้สาระและเลวร้ายที่พระ ชายาคนก่อนเคยทำเอาไว้ ท่านอ๋องไม่ถือสาแล้วจริงหรือ

เหล่านักบัญชีก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ อันหลิงหยุนเอง ก็จัดการธุระของตัวนางเองต่อ อายุนำโต๊ะเก้าอี้และขวด เข้ามา พร้อมด้วยสาวใช้อีกสองคน

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ