บทที่ 59 ออกจากวัง

ในไม่ช้าหมอหลวงก็มาถึงพระตำหนักเฉาเพิ่ง ไห่ กงกงสอบถามแล้วมาทูลแจ้ง ที่จริงเริ่มบำรุงหวางฮอง ไทเฮาเมื่อครึ่งปีก่อน และมีการบันทึกไว้

ไห่กงกงตั้งใจให้คนนำสมุดที่บันทึกไว้ให้หวางฮอง ไทเฮาทอดพระเนตร ในนั้นไม่เพียงแต่บันทึกว่าใช้ยา เมื่อไหร่ ใช้ไปเท่าไหร่ เวลาไหนของวันก็บันทึกไว้ ทั้งหมด

หลังจากได้เห็นสมุดสีหน้าของหวางฮองไทเฮาแย่ ลง โยนสมุดทิ้งอย่างง่ายดาย

“พวกไร้ประโยชน์”

“ไทเฮาระงับความโกรธ ระวังสุขภาพพ่ะย่ะค่ะ”

ไห่กงกงรีบพูดเอาใจ อันหลิงหยุนก้มหน้าลงและ ไม่พูดอะไรเลย

“พระชายาเสียน ตามความเห็นของเจ้าควรทำ อย่างไรต่อไป?” หวางฮองไทเฮาสงบสติอารมณ์ลง แต่ ก็ไม่ได้สนใจขนาดนั้น

อันหลิงหยุนจึงกล้าพูด: “ทูลเสด็จแม่ หม่อมฉัน สามารถเพิ่มยาชนิดหนึ่ง สำหรับโสม หม่อมฉันคิดว่า ทุกวันหลังอาหารเช้าสามแผนแช่ดื่มเป็นน้ำชา เช่นนี้ ไม่เพียงแต่สามารถบำรุงร่างกายเสด็จแม่ยังทำให้ เสด็จแม่มีพละกำลังตลอดทั้งวัน ส่วนในใบสั่งยาจะเพิ่มชะเอมจีนเข้าไปด้วย ปรับอุณหภูมิให้เสด็จแม่ หลัง จากสามวันเสด็จแม่จะกลับมานอนหลับเป็นปกติเพคะ”

“จริงหรือ?” หวางฮองไทเฮาเหลือบมองไห่กงกง

ไห่กงกงรีบพูด: “พระชายาเสียนท่านสั่งจ่ายยา ก่อน ข้าน้อยจะไปจัดการประเดี่ยวนี้”

“ได้”

หลังหลิงหยุนเดินไปจดบางสิ่งแล้วให้กับไห่กงกง ไห่กงกงไปจัดยาด้วยตนเอง อันหลิงหยุนต้มยาด้วย ตนเอง ยานี้เสร็จสิ้นก็ในตอนกลางคืนแล้ว

ก่อนหวางฮองไทเฮาทานยา ไห่กงกงชิมก่อน ยืนยันว่าปลอดภัย หวางฮองไทเฮาจึงทานยา

ในกลางคืน อันหลิงหยุนเฝ้าอยู่ด้านนอกวิหาร บรรทม หวางฮองไทเฮานอนตั้งแต่หัวค่ำ ไห่กงกงเห็น ว่าพักผ่อนแล้วแต่ยังไม่วางใจ ก้าวไปข้างหน้าและดู ตามคำสั่งของหวางฮองไทเฮา ยืนยันว่าหลับลึกแล้ว จึงออกจากวิหารบรรทม เจออันหลิงหยุนอยู่จึงพูด อย่างเร่งรีบ

“พระชายาเสียน วิเศษจริงๆ!” ไห่กงกงชูนิ้วโป้งพูด

“กงกงชมเกินไป ข้าก็รู้แค่ผิวเผิน กงกง ดูสุขภาพ ท่าน น่าจะเป็นคนสุดท้องของบ้านสินะ?” อันหลิงหยุ นว่างไม่มีอะไรทำ และยังคงนอนไม่หลับ

“พระชายาเสียนเก่งจริงๆ ก็ใช่สิ ข้าน้อยน่ะ ฐานะ ทางบ้านยากจน อดๆ อยากๆ จึงเข้าวัง เจอความลำบากมามากมายจนจำไม่ได้แล้ว มาวันนี้ ข้าน้อยถึงรู้ ที่ร่างกายข้าน้อยไม่แข็งแรง เพราะพ่อแม่เกิดช้าไป คริ

คริ.”

ไห่กงกงหัวเราะออกมา

อันหลิงหยุนพูด: “กงกง โสมเป็นถือเป็นยาบำรุง หากร่างกายอ่อนแอ สามารถต้มทานได้ทุกวัน ใช้กิน กับเนื้อไก่ตัวเมีย โสมป่าที่ดีที่สุดต้องสิบปีขึ้นไป กิน เนื้อโสม บำรุงได้ไม่เลว ยังสามารถยืดอายุอีกด้วย”

“อ่า? ” ไห่กงกงปิดปาก เบิกตากว้าง มองไปรอบ ทิศ ไม่มีคนจึงถอนหายใจโล่ง

เมื่อครู่จะพูดว่าอะไร อันหลิงหยุนพูดเพิ่มเติม “แตกต่างกันไปในแต่ละบุคคล ตามที่กงกงบอก ตั้งแต่ เด็กฐานทางบ้านยากจน ความแตกต่างฟ้ากับเหว มัน เทียบกันไม่ได้เลย ไม่เพียงพอแต่กำเนิด จึงต้องได้รับ การบำรุงในวันหลัง”

“ข้าน้อยขอขอบคุณพระชายาเสียน”

ไห่กงกงรีบเช็ดใต้ตา ดูน่าเอ็นดูราวกับเด็ก อันหลิงหยุนไม่ได้พูดอะไร เงยหน้ามองไปบนฟ้า

ทั้งสองยืนอยู่ครู่หนึ่ง ไห่กงกงกลับไปดูแลหวางฮ องไทเฮา อันหลิงหยุนจึงเปิดดูแขนโดยอาศัย แสงจันทร์ บนแขนมีเส้นลมเส้นหนึ่งปรากฏขึ้น และใน เส้นลมมีอะไรบางสิ่งกำลังคืบคลานอยู่

สิ่งนี้อันหลิงหยุนคิดทบทวนอย่างละเอียด มันเข้าสู่ร่างกายตอนอยู่ในรถม้าแน่นอน

ก่อนนางขึ้นรถยังดีๆ อยู่ งั้นคงเกิดขึ้นตอนอยู่ใน

รถม้า

แต่กงชิงวี่ไม่มีทางทำไม่ดีลับหลังแน่ ที่ผ่านมาถ้า จะลงมือชายผู้นั้นก็ทำซึ่งๆ หน้า

อันหลิงหยุนส่ายหัว โลกใบนี้ช่างน่ากลัวเสียจริง และไม่รู้ จะมีโอกาสได้มีอายุยืนยาวหรือไม่

ปล่อยมือออก อันหลิงหยุนทราบดี สิ่งที่ฝังอยู่ใน แขนเป็นเพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น ปิดช่วงของการ เคลื่อนไหวด้วยเข็มเงิน ชีวิตยังคงแขวนอยู่

ยืนมาทั้งคืน หวางฮองไทเฮาตื่นเช้ามา อันหลิงหยุ นจึงไปพักผ่อน

นอนหลับไปช่วงเช้า อันหลิงหยุนตื่นขึ้นไปเข้าเฝ้า หวางฮองไทเฮา ก็พบว่ากงชิงนั่งอยู่ข้างกายหวางฮอง ไทเฮา

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จแม่ ถวายบังคมท่าน อ๋อง” อันหลิงหยุนอยากคุกเข่า ถูกหวางฮองไทเฮา เรียกไว้ก่อน

“พอแล้ว ร่างกายไม่ดีขึ้น ไม่ต้องแล้ว”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่”

อันหลิงหยุนก้มหัว สวมชุดชาววังสีขาว หันไปทาง กงชิงแล้วถอนสายบัว “ท่านอ่อง!”
“พอเถอะ! ” แม่ไม่ได้หาเรื่องนาง แต่ก็ไม่เย็นชา อันหลิงหยุนใจรู้ดี ก็แค่ไม่ชอบเท่านั้น

หวางฮองไทเฮาให้นั่ง จึงไปนั่งลง

กงชิงวี่ยกคิ้วมองอันหลิงหยุนครู่หนึ่ง ทันใดนั้นพบ บางสิ่งบางอย่าง อันหลิงหยุนชอบสีขาว

แต่ที่ผ่านมาพวกเขาเจอกัน ชุดที่อันหลิงหยุนสวม ใส่ของใช้ล้วนเป็นสีฉูดฉาด และยังชอบเครื่องเพชร พลอย ปรารถนาที่จะใส่เครื่องประดับผมทั่วศีรษะ เวลาเดินข้อมือข้อเท้าดังกรุ๊งๆ กริ่งๆ

“มองอะไร?” หวางฮองไทเฮาเห็นลูกชายมอง อย่างเหม่อลอย จงใจขัดจังหวะ กงชิงจึงมีสติ: “เสด็จแม่ หม่อมฉันจะกลับแล้ว ใน

เมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นก็ให้นางกลับไปด้วยเถิดพ่ะยะ

ค่ะ”

“ข้ายังไม่รีบ เจ้าก็รีบเสียแล้ว!”

หวางฮองไทเฮารักลูกชายคนนี้ ถ้าหากไม่ใช่ เขา คงไม่กล้าทำตัวสบายขนาดนี้

“พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงวี่พูดอยู่หันไปมองอันหลิงหยุน

“ไปเถิด!” อันหลิงหยุนลุกขึ้นมองไปยังหวางฮองไทเฮา ฮอง

ไทเฮาไม่พูด นางก็ไม่กล้าไป

“ไปเถิด มีเรื่องอะไรเข้าวังแจ้งข้า ข้าเป็นพยานให้เจ้าเอง”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่ หม่อมฉันจำไว้แล้วเพคะ”

อันหลิงหยุนจึงออกจากพระตำหนักเฉาเฟิ่ง ไห่กง กงตามออกมาถึงประตูด้านนอกพวกเขาพูดอยู่ไม่กี่คำ อันหลิงหยุนพูดเรื่องการทานยาของหวางฮองไทเฮา จบ นางถึงออกจากวัง

อันหลิงหยุนคิดตลอดทางยังว่าต้องเตรียมยาของ ฮ่องเต้ชิงหยู่ ไม่มีใจคิดเรื่องอื่น ออกจากวังพร้อมกับ กงชิงวี่

นอกวังเตรียมรถม้าไว้ ออกจากประตูอันหลิงหยุ นขึ้นรถ นั่งอยู่ในรถม้าก็นึกถึงเรื่องสิ่งที่อยู่แขน เวลานี้มองไปยังกงชิงวี่ จึงพบว่ากงชิงวี่มองนาง

อยู่

อันหลิงหยุนแปลกใจ จับๆ หน้า: “มองอะไร?”

“เอามือให้ข้า”

กงชิงวีพูดเสียงต่ำ หญิงคนนี้ตลอดทางใจไม่อยู่ กับเนื้อกับตัว ก็นึกว่าหลับไปแล้ว

อันหลิงหยุนยื่นมือให้กงชิง วี่ แม้ไม่รู้ว่าเขาต้องการ ทำอะไร แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น และไม่ได้สนใจ มาก ยื่นมือให้กงชิงวี่

กงชิงวี่เลิกแขนเลิกแขนเสื้ออันหลิงหยุนขึ้น ข้าง ในเผยผิวแขนช่วงหนึ่งที่ขาวนุ่มราวกับรากบัว
กงชิงวี่เงยหน้ามองอันหลิงหยุน ไม่รออันหลิงหยุน ตอบสนอง มือที่ว่างหยิบมีดออกมาด้ามหนึ่ง กรีดลงไป ที่ฝ่ามืออันหลิงหยุนอย่างรวดเร็วทีหนึ่ง อันหลิงหยุน หายใจเข้าด้วยความเจ็บปวด แต่นางไม่ได้หดมือกลับ

มีดของกงชิงวี่กลับมือกรีดเข้าที่มือของเขาทีหนึ่ง เลือดหยดออกมา

อันหลิงรู้สึกทันทีว่าแขนบวมออกและเจ็บเล็กน้อย “มันคืออะไร?” นางถาม ยากนักที่กงชิงที่จะมีความ อดทน

“พิษปรสิตชนิดหนึ่งจากซีอวี่ เข้าสู่ร่างกายคน สามารถขยายพันธุ์ได้ แต่พันธุ์ที่สามารถขยายจะได้ ไม่มีพิษ ไม่สามารถขยายพันธุ์ได้จะมีพิษ ถึงแก่ชีวิต คนได้”

“หนอนชนิดนี้เรียกว่าหนอนไหมเส้นทอง ตอนยัง ตัวเล็กมองผิวเผินจะมองไม่เห็น สามารถกัดผิวของคน แล้วเข้าสู่ผิวหนัง แต่หนอนไหมเส้นทองกัดไม่เจ็บ เพราะฉะนั้นยากที่พบ”

อันหลิงหยุนเหม่อลอยพักหนึ่ง ทันใจนั้นกล่าว อย่างแปลกใจ: “ทำไมอยู่ท่านก็ใจดีเช่นนี้?”

ไม่มีเรื่องที่ทำให้ โดยไม่หวังผลตอบแทน กงชิงวี่ยิ้มเย็นชา: “ข้าใจดีหรือ?”

อันหลิงหยุนคืออยู่ครู่หนึ่ง นางคงเข้าใจผิด
กลับไปมองฝ่ามืออีก ข้างในมีตัวคราบเลือดสีดำ คลานออกมา เคลื่อนตัวอยู่ตามฝ่ามือของอันหลิงหยุน ทิศทางคือใบมีดของกงชิงวี่