บทที่ 58 ดูอาการป่วยให้ไทเฮา

ตอนอันหลิงหยุนตื่นมาก็เป็นอีกวันแล้ว ไห่กงกง อยู่ข้างกายนาง เห็นนางตื่นแล้วรีบไปข้างหน้า: “ข้า น้อยถวายบังคมพระชายาเสียน พระชายาเสียนทำข้า น้อยใจเสียหมดเลย!”

ดันหลิงหยุนลุกขึ้นนั่ง มองดูภาพตรงหน้า ประมาณหนึ่ง อันหลิงหยุนยืนยันว่าตนอยู่วังเฉาเฟิงวัง บรรทมของหวางฮองไทเฮา นางจึงคุยกับไห่กงกง

“ขอบคุณกงกงดูแลข้ามคืน”

ไห่กงกงรีบพูด : “พระชายาเสียนเกรงใจเกินไป แล้ว ก็เพราะไทเฮารักท่าน ถ้าไม่ใช่ไทเฮา ข้าน้อยคง กังวล

อันหลิงหยุนเข้าใจ ต่อจากนี้คนที่นางพึ่งพาได้ก็มี เพียงหวางฮองไทเฮาเท่านั้น

สำหรับวัตถุประสงค์ของหวางฮองไทเฮา แม้นาง จะไม่ชัดเจน แต่นางยังมีค่าที่จะใช้ เพียงเท่านี้ นางก็ รู้สึกปลอดภัย

“รบกวนกงกงพาข้าไปพอว่านฮองไทเฮา” อัลลิ งอยู่ทำท่าจะลุกขึ้น ไห่กงกงรีบขัดขวางไว้

“พระชายาเสียนนอนลงก่อน หวางฮองไทเฮามาดู พระชายาเสียนแล้ว ทูลสั่งมา หากพระชายาเสียนตื่น มา ให้ข้าน้อยคอยดูแลอย่างดี อย่าเพิ่งรีบไปเข้าเฝ้า”
ไห่กงกงพูดพร้อมโบกไม้โบกมือ เหล่าคนวังออก ไป ไห่กงกงพูดเสียงเบา: “ไทเฮายังคงพักผ่อน ช่วงนี้ กลางคืนนอนฝันร้าย เหล่าหมอหลวงทำอะไรไม่ถูก ข้า น้อยนั้น ก็กังวล!”

อันหลิงหยุนจึงถาม: “หมองหลวงก็ไม่มีหนทาง

หรือ?”

“ไม่มี หากมีไทเฮาก็คงไม่มีอาการนอนไม่หลับใน กลางคืน”

ไห่กงกงถอนหายใจพร้อมกับก้มศีรษะลง ไทเฮา ไม่พักผ่อน เขาเป็นคนรับใช้ก็ไม่กล้าพักผ่อน

อันหลิงหยุดครุ่นคิด: “ก่อนหน้าที่ไทเฮามีอาการ แบบนี้หรือไม่?”

ไห่กงกงส่ายหัว: “ก่อนหน้านี้ไทเฮานอนหลับ สบาย แต่ครึ่งปีก่อนการพักผ่อนเริ่มไม่ดีนัก หมอหลวง ก็หาสาเหตุไม่พบ กินยามากมาย แต่ก็ไม่ดีขึ้น”

ช่วงนี้ไทเฮาบอกว่าฝันตลอด ในความฝันก็แปลก

มาก

ข้าน้อยเป็นห่วงว่าไทเฮาร่างกายทรุด นานๆ ไป กลัวทำให้อาการป่วยของไทเฮาหนักขึ้น!

อันหลิงหยุนนั่งอยู่พักหนึ่ง: “กงกง ข้าอยากตรวจ ให้ไทเฮา ไม่ทราบว่าจะได้หรือไม่?”

ไห่กงกงตะลึงครู่หนึ่ง ครุ่นคิดแล้วพูดกล่าว: “ที่ จริงก็เคยตรวจกับหมอที่เชิญจากข้างนอกอยู่บ้าง แต่ส่วนก็บอกว่าไทเฮากังวลเรื่องบ้านเมืองมากเกินไป

ใช้วิธีรักษามาไม่น้อย แต่ก็ไม่เห็นดีขึ้น แต่ไทเฮาก็ ไม่ได้ตำหนิ”

ไห่กงกงถามอย่างสงสัย: “พระชายาเสียน ท่าน คิดดีแล้ว!”

อันหลิงหยุนพยักหน้า: “กงกง ข้าคิดดีแล้ว รบกวน ท่านทูลแจ้งไทเฮา ข้ายินดีวินิจฉัยแด่ไทเฮา”

“งั้นพระชายาเสียนโปรดรอสักครู่ ข้าน้อยไปทูล

แจ้ง”

ไห่กงกงหันหลังเข้าไปข้างใน ไม่นานก็ออกจากมา ด้านใน

“พระชายาเสียน ข้าน้อยพยุงท่าน”

พูดจบไห่กงกงเดินไปตรงหน้าอันหลิงหยุน พยุง อันหลิงหยุนลงจากเตียง อันหลิงหยุนยืนขึ้นตาม ทั้ง สองเดินไปห้องบรรทมของหวางฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนเข้าไปคุกเข่าลงอย่างสุภาพ ตรงหน้า เสียงหวางฮองไทเฮาส่งเสียงมา : “ไม่ต้องแล้ว ร่างกาย เจ้าไม่แข็งแรง ตามสบายเข้ามาเถิด”

“ขอบพระทัยเสด็จแม่!”

อันหลิงหยุนเดินถึงตรงหน้าหวางฮองไทเฮา คนวัง ยกเก้าอี้ไม้สาลี่มา เมื่อนางนั่งแล้วนำหมอนยามา อัน หลิงหยุนพูดกล่าว: “เชิญเพคะเสด็จแม่”
หวางฮองไทเฮายื่นมือออกมาวางบนหมอนยา อัน หลิงหยุนเลิกแขนเสื้อขึ้นกดข้อมือหวางฮองไทเฮา เบาๆ ยังไม่ได้ตรวจ ระบบก็เริ่มมีการเคลื่อนไหวแล้ว เริ่มสแกนร่างกายของหวางฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนพบสิ่งที่น่าแปลกใจ หวางฮองไทเฮา

เป็นโรคประสาทอ่อนๆ และเหตุผลหลักไม่ใช่ความเจ็บ ป่วยของร่างกาย แต่เป็นเพราะว่าบำรุงดีเกินไป

ปล่อยมืออันหลิงหยุนมีความลังเลเล็กน้อย หวางฮ องไทเฮามองด้วยดวงตาสวยเฉียบคม: “เป็นอย่างไร?”

อันหลิงหยุนลุกขึ้นถอยกุมมือโค้งคำนับ: “ความ จริงแล้วเสด็จแม่ไม่ได้ป่วยเป็นอะไรเพคะ”

“หืม?” หวางฮองไทเฮาลุกและขึ้นนั่งด้วยความ สนใจ นางกำนัลทั้งสองฝั่งก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อ คอยดูแลอย่างระมัดระวัง

นั่งเสร็จหวางฮองไทเฮาจัดเสื้อคลุมบนร่างกาย กล่าวด้วยความแปลกใจ: “ไม่ป่วย อย่าบอกว่าถูกยา พิษนะ?”

“ไม่ใช่เพคะ” อันหลิงหยุนก้มหัวแล้วกล่าวต่อ

“งั้นลองพูดมาฟังดู ข้าเป็นอะไร?”

“เสด็จแม่บำรุงมากเกินไปเพคะ” อันหลิงหยุนก็ ไม่รู้จะพูดอย่างไร พูดโกหกวกไปวนมาก็เหนื่อย พูด ตรงๆ ยังจะดีกว่า

หวางฮองไทเฮาก็คิดไม่ถึง มองไห่กงกงที่ดวงตาตะลึง

ไห่กงกงถามอย่างเร่งรีบ: “พระชายาเสียน มีอะไร

ยืนยัน?”

“ดูจากชีพจรของเสด็จแม่ ร่างกายของเสด็จแม่ นั้นอายุน้อยกว่าคนทั่วไปที่มีอายุเท่ากันเพคะ” อันหลิง หยุนพูดคำนี้ออกมา ไห่กงกงตะลึงครู่หนึ่ง มองไปยัง หวางฮองไทเฮาที่นั่งอยู่อย่างระมัดระวัง แม้ไม่มี ปฏิกิริยา แต่เห็นได้ชัดว่าดีใจ

ไห่กงกงคิดในใจ พระชายาเสียนคนนี้ช่างเป็นเจ้า นายที่ปลอบคนเก่ง

“พระชายาเสียน พูดต่อ” หวางฮองไทเฮากล่าว เบาๆ

อันหลิงหยุนพูดกล่าวต่อ: “สำหรับคนทั่วไป ถึงวัย กลางคน การทำงานของร่างกายต่างๆ จะเสื่อมสภาพ แต่คนในพระราชวงศ์ไม่เหมือนคนทั่วไป

เสด็จแม่เกิดมาไม่เคยลำบาก คุณภาพชีวิตที่แตก ต่าง บิดามารก็ต้องเป็นที่นับหน้าถือตา เป็นคนที่รูปร่าง โดดเด่น นอกจากนี้เวลาของการตั้งครรภ์ของบิดา

มารดายังค่อนข้างอายุน้อย บุตรจึงสมบูรณ์มากในทุก ด้าน

และหนึ่งในนี้รวมถึง คุณสมบัติของคน อารมณ์ ความสามารถพิเศษ แม้กระทั่งรูปร่าง พูดอีกอย่างก็คือ ถ้าตอนตั้งครรภ์เสด็จแม่ในเวลานั้นเป็นหญิงสาวอายุน้อย และบิดาก็อายุค่อนข้างน้อย ฉะนั้นร่างกายของเสด็จแม่จะแข็งแรง หากตั้งครรภ์ เสด็จแม่ในตอนที่อายุมาก งั้นร่างกายของเสด็จแม่ก็จะ แย่เล็กน้อยเพคะ”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วย?” ว่านฮองไทเฮาค่อนข้าง

สงสัย

อันหลิงหยุนกล่าวต่อ: “แน่นอนเพคะ ถูกบันทึกไว้ ในหนังสือทางการแพทย์ เพราะฉะนั้นหม่อมฉันคิดว่า เวลาที่บิดามารดาของเสด็จแม่ตั้งครรภ์ อายุน่าจะก่อน ยี่สิบปี ผู้ชายอายุสิบแปดปีขึ้นไป ผู้หญิงอายุมากกว่า สิบหก ไม่เกินสิบแปดเพคะ”

ไห่กงกงหัวเราะคิกคัก: “พระชายาเสียน หากท่าน พูดขนาดนี้ ข้าน้อยจะขอเตือนท่าน นี่ไม่ใช่เรื่องที่เดา ง่ายดาย”

“อาไห่ หยุด!”

ไห่กงกงตะลึง มองไปอย่างอึ้ง: “ไทเฮา หรือที่พระ ชายาเสียนพูดถูกต้องแล้ว?”

หวางฮองไทเฮาไม่สนใจไห่กงกง ถามอย่างไม่ละ สายตา: “แล้วจะเป็นอย่างไร?”

“ทูลเสด็จแม่ ช่วงเวลานี้ ทั้งคู่ล้วนเป็นหนุ่มสาวที่ แข็งแกร่ง เป็นวลาที่สวยงามดุจดอกไม้เพคะ เสด็จแม่ ลองคิดดู ถือเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในครอบครัว เป็นคน ที่มีคุณสมบัติเพียบพร้อมใช่หรือไม่ เพคะ”
“ฮ่า….* หวางฮองไทเฮาหัวเราะออกมา: “เจ้านี่ช่าง ปลอบใจคนจริงๆ!”

แม้หวางฮองไทเฮาพูดเช่นนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะ นึกถึงความหลังครู่หนึ่ง ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ

อันหลิงหยุนคิดว่าก้าวนี้มันเป็นการเริ่มต้นที่ดี และ โล่งใจไประดับหนึ่ง

“เสด็จแม่ นี่คือสิ่งบันทึกในหนังสือทางการแพทย์ ไม่ใช่คำพูดปลอบคนเพคะ”

“งั้นก็พูดต่อ ข้าอยากฟัง”

หวางฮองไทเฮาพูดออกมา อันหลิงหยุนพูดกล่าว ต่อ: “ลูกสาวสืบทอดจากบิดาค่อนข้างมาก ใบหน้า ดู เสด็จแม่ เชื่อว่าบิดาของเสด็จแม่ก็เป็นชายที่หล่อเหลา และหญิงที่ตั้งครรภ์เสด็จแม่ ในเวลานั้นอารมณ์จะต้อง ดี ดังนั้นใบหน้าของเสด็จแม่จึงดูอ่อนโยน จิตใจของ เสด็จแม่เป็นเหมือนบิดาของเสด็จแม่มากกว่า นอกจาก นี้ก็เป็นสิ่งที่ส่งผลต่อร่างกาย

เพราะบิดามารดาเสด็จแม่ให้กำเนิดเสด็จแม่ตอน อายุยังน้อย ตอนนั้นกระดูกแข็งแรงวงศ์ตระกูลเพียบ พร้อม เสด็จแม่ดูดซับสารอาหารได้ค่อนข้าง ร่างกาย ของเสด็จแม่ก็ยิ่งดีเช่นกัน

ในจุดนี้ กำหนดสภาพร่างกายของเสด็จแม่หลังค

ลอด

สำหรับคนธรรมดา ร่างกายจะต้องดีกว่าอายุชะตากำหนด แต่ในพระราชวงศ์ก็จะยิ่งนานยิ่งกว่า

ที่หม่อมทราบมาว่า เด็กเกิดมาเพื่อบิดามารดายัง อายุน้อย จะมีผลอายุที่ยืนยาวอย่างมาก น้อยคนนักที่ จะเจอ อายุมากถึงร้อยแปดปี ก็ยังมี

แม้บางคนเมื่ออายุถึงร้อยปี ยังงอกฟันใหม่สองซี่

และสิ่งเหล่านี้ไม่เพียงแต่บ่งบอกถึงความอายุ ยืนยาว ยังบ่งบอกถึงความแข็งแรงของร่างกายเพคะ”

หวางฮองไทเฮาคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “งั้นที่ข้านอนไม่ หลับคงไม่ใช้เพราะร่างกายที่แข็งแรงเกินไป?”

“มิใช่เช่นนั้นเพคะ เสด็จแม่จำได้หรือไม่เพคะ เริ่ม พักผ่อนไม่เพียงพอตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“อันนี้?” หวางฮองไทเฮามองไปยังไห่กงกง ไห่กง กงรีบพูดกล่าว: “ครึ่งปีก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“เสด็จแม่ เรียกหมอหลวงมา ขออนุญาตถามเริ่ม ทำการบำรุงให้กับเสด็จแม่ตั้งตอนนั้นใช่หรือไม่เพคะ ในยาบำรุงใส่กลิ่นยาบำรุงโสมหรือไม่เพคะ”