บทที่ 54 ร่างกายผิดปกติ

มาถึงนอกพระตำหนักจรุงจิต อันหลิงหยุนเงยหน้า มองเห็นคนอื่นอีกสองคน และก็ไม่คาดคิด

เสื้อคลุมสีม่วงเข้มดูสะดุดตาเป็นพิเศษในยามเย็น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหิมะกำลังลอยตัว อันหลิงหยุ นกกังวลตลอดทางว่าเข้าวังครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องดี ไม่พบหิมะ ตกเลย

พอหยุดลงดวงตาของอันหลิงหยุนหล่นลงไปยัง ร่างของคนสองคนที่หันหลังให้เธอและกงชิง วี่ ทั้งสอง คนอยู่ในชุดสีม่วง แม้คืนนี้เดือนมีดลมแรง แต่อันหลิง หยุนก็สามารถมองเห็นสีสันบนร่างทั้งสองได้ชัดเจน เห็นแม้กระทั่งบนหัวจุนฉูฉสวมใส่ปิ่นแดงหยกมรกต

อ๋องตวนที่อยู่อีกด้านหนึ่งก็ชุดสีม่วง บนหัวสวม มงกุฎทองคำสีม่วงลายเก้ามังกร

อันหลิงหยุนเห็นสองคนรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นมา เข้ามาในวังดึกดื่นจวนแม่ทัพไม่รับรู้ และนางพบก็กับ ศัตรูทั้งสองคนครึ่ง กงชิงที่ถือเป็นครึ่งคน แม้ว่าเขาจะ ไม่ลงมือทำร้ายนาง และแน่นอนเขาไม่มีทางยื่นมือเข้า ช่วยเหลือ เข้าหาโชคร้าย ตายอยู่ในวังก็ไม่มีใครรู้

ที่รู้สึกถูกต้องแล้ว ไม่มีเรื่องดีอะไร

กงชิงหยุดเมื่อเห็นอ่องตวนกงชิงหยินและจุนฉูฉู ยืนอยู่อีกฝั่งสายตามองจุนฉูฉูไม่ละสายตา
อันหลิงหยุนอึดอัดใจ จนขนาดนี้แล้ว มองมี ประโยชน์อะไร มีปัญญาเจ้าเข้ามาแย่งสิ!

กงชิงหยินหันหลังมองดู ดวงตาคมลึกจ้องมองร่าง อันหลิงหยุนด้วยความเย็นชา อันหลิงหยุนยังคงกลัว เขาจริงๆ เวลาที่เอาชนะไม่ได้รู้สึกขี้ขลาดบ้าง

อันหลิงหยุนรีบก้มหน้าสู้ไม่ไหวก็หลบดีกว่า ภายในวัง นางไม่หาเรื่องเขา เขาจะฆ่านางโดย ไม่มีเหตุผลเลยหรือ?

“เจ้ามาแล้วหรือ?” กงชิงหยินสีหน้าอ่อนโยน เปิดปาก กล่าวทักทายกงชิงวี่ก่อน

“ท่านพี่ลอง”

กงชิงวี่ก็ไม่ใช่คนที่มนุษยสัมพันธ์ไม่ดีเช่นนั้น นอกจากนี้ความสัมพันธ์ส่วนตัวของเขาและอ๋องตวน ค่อนข้างดีมาโดยตลอด

“ฮ่องเต้ทูลเรียกตัวพวกข้าเข้าวังดึกดื่น ไม่รู้ว่ามี เรื่องอันใด ตอนแรกคิดว่ามีเพียงข้ากับฉูฉู นึกไม่ถึง พวกเจ้าก็มาด้วย”

“ไม่เข้าใจ”

กงชิงไม่เข้าใจจริงๆ แต่อันหลิงหยุนรู้สึกแปลก หรือว่าทูลเรียกตัวพวกเขาทั้งสองมา ตอนมาทำไมถึง ใช้แค่คำว่าเรียกตัวนาง ก็นึกว่าเขาใจดีตามเข้าวังด้วย ที่จริงล้วนโกหกทั้งนั้น
กงชิงวี่เดินไปด้านหนึ่งแล้วหยุด อันหลินหยุนก็ เดินตามไปด้วย แต่อากาศหนาวจัดตอนออกมาก็ไม่ได้ เตรียมตัวอะไรมากมาย ทำให้อันหลิงหยุนหนาวจนตัว แข็ง ก่อนหน้านี้เหงื่อออกที่ฝ่ามือ ขณะนี้ยิ่งรุนแรง อัน หลิงหยุนรู้สึกตัวว่าใจเต้นแปลกๆ หายใจก็ไม่ค่อยปกติ แต่ก็หาสาเหตุไม่เจอ

ขันทีเจอกงซิงวี่จึงรีบเดินมา โค้งคำนับ ถวาย บังคมทูล: “ฮ่องเต้มีเรื่องปรึกษากับฮองเฮา เชิญอ่อง เสียน พระชายาเสียน อ๋องตวน พระชายาตวน รออยูที่

นีพ่ะย่ะค่ะ”

“ขอบคุณกงกง”

“ขอบคุณกงกง”

ท่านอ๋องทั้งสองพูดแล้ว ทั้งสี่ก็รอ

กงชิงหยินบดบังลมหนาวอย่างใกล้ให้กับจุนฉูฉู อยู่ตลอด ถามว่าหนาวหรือไม่ อันหลิงหยุนเหมือนเป็น หนอนที่น่าสงสาร ไม่มีใครสนใจไม่มีใครถาม

เมื่ออ๋องตวนมองไปข้างหน้า มือยังคงกุมมือจุนฉูฉู อย่างแน่น มือของอันหลิงหยุนถูเป็นครั้งคราว หนาว

จริงๆ!

จุจฉฉเอียงศีรษะเล็กน้อยๆ มองดูใบหน้าอันหล่อ เหลาของกงชิงวี่ ใจเหมือนถูกกรีดด้วยมีด ถ้ารู้ว่าวันนี้ จะเสียใจ หากตอนแรกไม่ทำเช่นนั้น เวลานี้ก็คงไม่ต้อง ขัดใจเช่นนี้
อันหลิงหยุนมีสิทธิ์อะไร ได้แต่งงานกับท่านพี่วี่!

จุนฉูฉมองด้วยความโศกเศร้า กงชิงวี่เงยหน้าขึ้น มอง เห็นคู่ดวงตาที่ทำอะไรไม่ได้ของนางพอดี หันไป ด้วยลมหายใจไม่เป็นจังหวะเล็กน้อย

อันหลิงหยุนมองแล้วเหนื่อยใจ ไม่ใช่สิ่งของ ออก เรือนแล้ว แต่ละคนมีบ้านของตน ยังจะส่งสายตาไปมา อีก ไม่กลัวสวรรค์ลงโทษรีไง!

ยืนอยู่อันหลิงหยุนเอนเอียงอยู่ครู่หนึ่ง ร่างเกือบ จะล้มลง

อันหลิงหยุนรู้สึกไม่ปกติ คว้าจับแขนเสื้อของกง ชิง จึงยืนนิ่งได้

จุนฉูฉูหันหลังไป สีหน้าของกงชิงวี่แย่ลง ยกมือ ขึ้นจะตี อันหลิงหยุนปล่อยมืออย่างไม่มีสติ ฝืนร่างกาย ให้ยืนนิ่ง สัมผัสใบหน้า เต็มไปด้วยเหงื่อ

กงชิงวี่ก็เห็นว่าไม่ปกติ ถามเสียงต่ำ: “เป็นอะไร อีก?”

อันหลิงหยุนส่ายหัว รู้สึกไม่ดี และไม่มองกงชิงวี่ กลืนน้ำลายอย่างลากลำบาก ดวงตาจับจ้องไปยังด้าน หน้า

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง กงกงออกมาจากข้างใน จีบคอ ตะโกน: “พระราชาทูลแจ้ง อ๋องเสียน พระชายาเสียน อ๋องตวน พระชายาตวน เข้าเฝ้า!”

ทั้งสี่เดินเข้าไปทีละคน อันหลิงหยุนเดินอยู่ท้ายสุด เดินขึ้นไปตามขั้นบันได ก้าวเหยียบไม่มั่นคงแล้ว ลื่น ล้มฟาดลงที่ขั้นบันได บวกกับหิมะเพิ่งตก บนพื้น ลื่น นางล้มฟาดลงไปก็ไม่มีใครสนใจ

แต่ขันทีตกใจตามลงมา ถึงด้านล่างเรียกนาง อย่างเร่งรีบ: “พระชายาเสียน พระชายาเสียน”

กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านบน กำมือแน่น ลงมาจากด้านบน ก้มลงและบีบคางอันหลิงหยุน: “อันหลิงหยุน เจ้าจะยั่ว โมโหข้าไปถึงเมื่อไหร่?”

อันหลิงหยุนค่อยๆ ลืมตา ทนเจ็บลุกขึ้นมา ก่อน หน้านี้เบลอจริงๆ ล้มฟาดความนี้เจ็บ แต่ก็ทำให้มีชีวิต ชีวาขึ้น

ลุกขึ้นยืนเอนเอียงอยู่ครู่หนึ่ง อันหลิงหยุนเพียง แต่เหลือบมองกงชิงวี่ที่มา: “ไม่เป็นไรแล้ว”

เสียงต่ำมาก และแหบแห้งอย่างไม่ค่อยจะเป็น กงชิงวี่ถาม “เจ้าเป็นอะไร” เขาก็พบว่าผิดปกติ ผู้หญิงคนนี้วันนี้ดูผิดปกติไป

บ้าง

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ไม่มีอะไร ไปเถอะ”

อันหลิงหยุนส่ายหัว : “ไม่มีอะไร ไปเถอะ”

ทีละก้าวจนถึงข้างบน อันหลิงหยุนตามเข้าไป ถึงพระตำหนักจรุงจิต ถวายบังคมฮ่องเต้ชิงหยู่ และฮองเฮา
“หม่อมฉันถวายบังคมฮ่องเต้ ฮองเฮา”

“หม่อมฉันถวายบังคมฮ่องเต้ ฮองเฮา”

ทั้งสี่ทำความเคารพ ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยัง ฮองเฮาที่อยู่ข้างกาย มือจับมือของนาง แสงเทียนพลิ้ว ไหวในบ้าน สะท้อนออกมาในหน้าแดงก่ำเล็กน้อยของ ฮองเฮา แม้ว่าจะปกปิดได้ดี แต่ดูออกว่าเพิ่งร้องไห้

เสร็จ

เวลานี้หัวใจของจุนฉูฉูนั้นกระสับกระส่ายที่สุด ตอนนี้จุนเซียวเซียวกำลังจะเข้าวังเพื่อรับใช้ฮ่องเต้ ไม่ ว่ายังไง นี่เป็นหมากที่อันตราย และไม่ต้องสงสัยเลยว่า ถูกตระกูลจุนขายนาง นางยังพูดและทำอะไรไม่ได้

ทำได้เพียงเก็บเงียบอดทนรอ

ฮองเฮาท้ายที่สุดก็คือฮองเฮา จะเก็บเงียบเช่นนั้น

จริงหรือ?

นั่นไร้สาระชิ้นดี

“วันนี้เรียกพวกเจ้ามา ความจริงแล้วเป็นความคิด ของข้า ฮ่องเต้เพียงแค่ช่วยข้า ทำขายหน้าต่อพวกเจ้า

เสียแล้ว”

“มิบังอาจ หม่อมฉันน้อมรับใช้ฮองเฮาอย่างเต็มใจ อยู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ” ทั้งสีพูดพร้อมกัน อันหลิงหยุนเพื่อน ให้ตัวเองมีสติ หยิกเนื้อบนร่างอย่างต่อเนื่อง ยังคงฝืน

ทำให้มีสติ

แต่กงชิงวี่ที่ข้างกายพบว่า อันหลิงหยุนผิดปกติจริงๆ

เสินหยุนมองฮ่องเต้ชิงหยู่ จึงพูด: “ได้ยินคำนี้จาก พวกเจ้า ข้าก็สบายใจ ที่จริงไม่ได้มีเรื่องอะไร ข้าอยู่ใน วังมานานแล้ว รับใช้ฮ่องเต้มาหลายปีแล้ว คราวนี้ ฮ่องเต้มีสนมเพิ่ม แน่นอนเป็นเรื่องที่ดี ข้าก็ดีใจ

แต่ตั้งแต่ข้าเข้ามาในวัง ก็ไม่ได้เตรียมการอะไร ข้าคิดเรื่องจะเตรียมการแต่งตั้งนางสนมครั้งนี้อย่างไร ก็เลยเป็นกังวลเล็กน้อย เมื่อมีคนเพิ่มขึ้นคนหนึ่งก็เพิ่ม กำลังได้คนหนึ่ง ทุกคนก็ช่วยข้าคิด ต้องเตรียมอะไร ให้ฮ่องเต้กับสนมคนใหม่เป็นของขวัญในวันแต่งงาน บ้าง

สำหรับเรื่องการเข้าวังข้าไม่เป็นต้องกังวล ฮ่องเต้ ให้เสียนจัดการเรื่องนี้แล้ว ข้าก็สบายใจ

อันหลิงหยุนสมองเบลอมาก ไม่สามารถคิด วิเคราะห์ได้เลย เหงื่อหนาแน่นบนหน้าผากก็ไหลออก มา พยายามอย่างหนักเพื่อแยกแยะความหมายของ แต่ไม่สามารถแยกแยะได้ ฮองเฮา