บทที่ 52 สามีเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด

“พ่อบ้าน ทำไมพระชายายังไม่ตื่นขอรับ?” อาหยู่ ไม่เป็นไรมากแล้ว หลับไปหนึ่งตื่น กินยาแล้วไข้ก็ลด แล้ว ตื่นขึ้นมาก็เห็นอันหลิงหยุนฟุบหลับพักผ่อนอยู่บน โต๊ะ อากาศเย็น ในห้องยานี้มีเตาผิงไม่กี่ตัว และแต่ละ ตัวก็วางล้อมอยู่รอบตัวเขา อาหยู่มองอันหลิงหยุนนอน อยู่อย่างนั้น ในใจรู้สึกแปลกเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะจำอะไรไม่ได้ แต่พระชายาเป็นผู้ช่วย

de ชีวิตเขา

ถางเหอที่นั่งข้างๆ รู้สึกแปลกเช่นกัน อันหลิงหยุน ในอดีตทำไมนอนในที่แบบนี้ได้ อย่าบอกอีกนะว่าเพื่อ ดูแลอาหยู่ที่บาดเจ็บ

ตอนแรกถางเหอคิด อาหยู่บาดเจ็บเพราะอันหลิง หยุน แต่ถามอาหยู่แล้วถึงรู้ อันหลิงหยุนกลับเป็นคนที่ มีบุญคุณ

ไม่เพียงรับมีดแทนท่านอ๋องท่านนั้น ยังช่วยชีวิ ตอาหยูด้วย

“ใกล้แล้วกระมัง นี่ก็นอนทั้งวันแล้ว”

พ่อบ้านให้คนนำปี่เซียะมาให้อันหลิงหยุน แต่นาง ก็ยังไม่ตื่นขึ้นหลังจากนอนหลับไป เลยไม่กล้ารบกวน

อาหยู่ลุกขึ้นจากเตียงอย่างกระวนกระวาย เดินไป ที่ข้างกายอันหลิงหยุนมองนาง: “พระชายา”
ที่จริงอันหลิงหยุนตื่นแล้ว ตื่นตั้งแต่พวกเขาเริ่ม สนทนาแล้ว แต่รู้สึกเกรงใจที่จะตื่นขึ้นมาเช่นนี้ ยิ่งไป กว่านั้นเป็นช่วงเวลาที่คนอื่นกำลังพูดถึงตน เจ้าตื่นขึ้น มาทันที ก็ดูไม่ดีนัก

อาหยู่เรียกนาง อันหลิงหยุนเลยแกล้งทำเป็นว่า ถูกปลุกให้ตื่น บิดเอวขี้เกียจ ลืมตามองคนที่อยู่ตรง หน้า

อาหยู่แสดงความดีใจ: “พระชายา ท่านตื่นแล้ว หรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“อาหยู่ เจ้าดีขึ้นแล้วหรือ?” อันหลิงหยุดลุกขึ้นจับ ที่ข้อมืออาหยู่ ตรวจให้เข้าอีกครั้ง กินยาเม็ดจากเลือด นางแล้ว หายเร็วยิ่งขึ้น ชีพจรแข็งแรง แสดงว่าไม่ เป็นไรแล้ว

“พึงพระคุณของพระชายา ไม่เป็นไรแล้วพ่ะย่ะ ค่ะ”

อาหยู่รีบพูด อันหลิงหยุนพยักหน้า: “เจ้าไปนั่ง ก่อน ข้าขอดูบาดแผลของเจ้า ยังต้องเปลี่ยนยาหรือ ไม่”

“พระชายา เมื่อครู่หมอจวนในจวนดูให้แล้ว ดีขึ้น เร็วมาก ยังบอกอีกว่ายารักษาแผลทองคำของพระ ชายานั้นเป็นยาวิเศษพ่ะย่ะค่ะ”

อาหยู่ใบหน้าเขินอาย ใบหูแดง

อันหลิงหยุนก็ไม่รู้เขาเป็นอะไร ไม่ได้พูดอะไรมากในเมื่อดีขึ้นมากแล้ว หมอจวนก็ช่วยจัดการแล้ว งั้นก็ ไม่มีธุระอะไรของนางอีก จับๆ ถุงผ้าบนร่างกาย งูยัง อยู่

“พ่อบ้าน ข้าจะกลับจวนแม่ทัพ ท่านใช้รถม้าใน จวนส่งข้ากลับไป” อันหลิงหยุดไปที่ทางเข้าประตูแล้ว อาหยู่มีบางอย่างต้องการพูดแต่ไม่ทัน พ่อบ้านตอบรับ แล้วเดินตามไป

“คุณชายถัง ท่านไปดูหน่อย”

อาหยู่ขอร้องถางเหอ ถางเหอจึงออกจากบ้านไป อันหลิงหยุนขึ้นรถม้าแล้ว

ส่งอันหลิงหยุนจากไปด้วยสายตา ถางเหอและพ่อ บ้าน เหลือบมองซึ่งกันและกัน ใช่ที่ว่าคนเปลี่ยนได้ แต่ การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่เช่นอันหลิงหยุนในวันนี้ พวกเขายังคงรู้สึกเหลือเชื่อ หวังว่าจะไม่ใช่มารยาใน การโกหก

ถางเหอกลับไปในจวน ถามพ่อบ้าน: “ท่านอ๋องตื่น แล้วหรือ?”

“ไม่ได้พักผ่อนเลย” พ่อบ้านก็ไม่เข้าใจ ทั้งๆ ที่ อยากออกมา แต่ไม่ออกมา ยืนมองดูอะไรอยู่ห้อง

ถางเหอมีธุระ ไปที่ลานโอวหลาน

“ท่านอ่อง”

ถางเหอขอเข้าเฝ้าจากข้างนอก กงชิงวี่ถามขึ้น: “มี เรื่องอะไร?”
“เรื่องที่ฮ่องเต้ต้องการแต่งตั้งนางสนม ให้ท่านอ๋อง

ดำเนินการ คำสั่งออกมาแล้ว ท่านอ๋องไม่อยู่ในจวน กระหม่อมได้รับความประสงค์แทนท่านอ๋องแล้วพ่ะย่ะ ค่ะ”

“เรื่องดีไม่มาหาข้า แค่กับเรื่องพันธุ์นี้นึกว่าได้ต้อง มาหาข้า ฮ่องเต้ทรงรักและเป็นห่วงข้ามากขึ้นจริงๆ”

ถางเหอเงียบ มองดูในลานบ้าน กลัวว่าฮ่องเต้จะ ได้ยินเข้า

“แต่ก็เอาเถอะ ช่วงนี้ข้าว่างมาก ก็ไปเตรียมการ จะได้ไม่มีใครไม่ไม่ชอบขี้หน้าข้า”

“….” ถางเหอไม่กล้าพูดมาก ฟังเหมือนจะไปชำระ แค้นฮ่องเต้ยังไงอย่างงั้น

“นางล่ะ?” กงชิงสี่จับแหวนมังกรหินบนนิ้วหัวแม่มือ เล่น ถามขึ้นโดยไม่ใส่ใจนัก

ถางเหอประหลาดใจ: “ท่าอ๋องหมายถึง?”

“เจ้าบังอาจ เล่นแบบนี้กับข้างั้นรึ?” กงชิงวี่เสียง เย็นชาดุร้าย

ถางเหอตกใจจนนึกถึงผู้ที่ออกจากจวนเมื่อครู่ขึ้น

ได้ทันที

“ทูลท่านอ่อง พระชายากลับจวนแม่ทัพแล้วพ่ะย่ะ

ค่ะ”

“…กลับไปแล้ว?” กงชิงวี่กำมือแน่น ดวงตาคมเข้ม

“ใครอนุญาตให้กลับไป?”

“เรื่องนี้ ไม่มีใครพ่ะย่ะค่ะ พระชายากลับเองพ่ะ ยะค่ะ”

“ยิ่งอยู่ก็ยิ่งไม่มีระเบียบเลยจริงๆ เจ้าไปรับกลับ

มา”

“หะ?” ถางเหอไม่คาดคิด ตามด้วยกุมมือ: “กระหม่อมไปดำเนินการเดี่ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ออกจากลานโอวหลาน ถางเหอไปจวนแม่ทัพด้วย

ตนเอง

และเวลานี้ อันหลิงหยุนกำลังคุยกับแม่ทัพอันอยู่ ถางเหอก็มาถึง

“แม่ทัพ คุณหนู ถางเหอมาแล้วขอรับ” พ่อบ้านเข้า มาแจ้ง อันหลิงหยุนแปลกใจ: “ข้าเพิ่งกลับมา ทำไม เขาถึงมา? หาข้าหรือ?”

“บอกว่าจะมารับคุณหนูกลับไปยังบอกว่าเป็นคำ สั่งของอ๋องเสียน”

พ่อบ้านมองอันหลินหยุน ในใจคิดแม่ทัพจะ อารมณ์เสียหรือไม่ แต่สำหรับคุณหนู สามีเฝ้ามอง อย่างใกล้ชิดก็เป็นเรื่องที่ดี

ถ้าหากไม่สำคัญ นั่นถึงจะเป็นเรื่องที่ควรกังวล “หยุนหยุน เจ้าไร้ประโยชน์นั่นช่วงนี้คอยหาแต่เรื่องเจ้า พ่อไปทูลบอกฮ่องเต้ ให้เจ้าอยู่เป็นเพื่อนฟอที่ บ้าน” แม่ทัพอันได้ยินเข้าก็ไม่พอใจ บุตรสาวเพิ่งกลับ มา และทั่วร่างกายมอมแมม ยังไม่ทันได้ชำระล้าง จะ กลับไปเสียแล้ว

อันหลิงหยุนไม่ถือสาอะไร ความจริงอยู่กับกงชิงวี่ นางกลับรู้สึกสบายใจ นางกลัวอาหยู่เป็นอะไรไป กลางคืนมีไข้

“อาหยู่ได้รับบาดเจ็บ ลูกไม่วางใจ กลับมาเอายา สมุนไพร ท่านพ่อไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะ”

“งั้นเขาไม่ได้รังแกเจ้าใช่ไหม?” แม่ทัพอันเมื่อ นึกถึงกงชิงวี่ก็อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง รีบถามอันหลิงหยุ

น

อันหลิงหยุนส่ายหัว: “ลูกไม่มีทางถูกรังแก ท่าน

พอวางใจได้เจ้าค่ะ”

“อืม ถ้าเขารังแกเจ้า กลับมาบอกพ่อ พ่อไปหาเขา” แม่ทัพอันตบเข้าที่หน้าอก อันหลิงหยุนประทับใจมาก ยิ้มพยักหน้า

ชาติที่แล้วอย่าพูดว่าพ่อ แม้แต่ครอบครัวก็ยังไม่มี

แม้ว่าไม่ขาดแคลนความรัก แต่จะเทียบกับตอนนี้ได้ยัง ไง อันหลิงหยุนพูดกับแม่ทัพอันไม่กี่คำ กลับไป

เตรียมตัว เก็บข้าวของที่จะเอาไปด้วย ออกจากจวน

แม่ทัพกลับไปยังจวนอ่องเสียนพร้อมกับถางเหอ
ลงรถถางเหอขนยาสมุนไพรลงสองตะกร้า ถางเห อคิด รีบกลับไปก็เพื่อขนยาสมุนไพรนี่เอง

“ไปวางในที่พักข้า” เมื่อเข้าประตูอันหลิงหยุนสั่ง แล้วก็ไปดูอาหยู่ก่อน อาหยู่ไม่เป็นไรแล้ว กำลัง ขยับเขยื้อนในห้องพักตนเอง อันหลิงหยุนหาเขาเป็น เรื่องยุ่งยากอยู่บ้าง นางจึงไปที่ห้องยาหลังบ้านก่อน คนอยู่จึงรู้ว่ากลับไปแล้ว

ในตอนแรกอันหลิงหยุ่นไม่ได้อยากไปเยี่ยมอาหยู่ อาหยูไม่เป็นไรและนางก็ไม่จำเป็น แต่ด้วย สัญชาตญาณคนดีดูเหมือนนางจะไม่วางใจ กังวลว่าอา หยู่ต้องทำนุ่นนี้ ทำให้ปากแผลแห้งตึง ตั้งใจเอาเปลือก ของส้มโอมาจากบ้านลูกหนึ่ง ก็เพื่อเอามาให้อาหยู่ใช้

ถ้าหากไม่ไป จะรู้สึกเสียเที่ยวที่เอามา ถามที่พักอาหยู่แล้ว อันหลิงหยุนก็ไปหา

อาหยุนไม่อยู่ข้างนอก กำลังนั่งอยู่ในห้อง เคาะ ประตู ในบ้านไม่มีคนอันหลิงหยุนจึงรอที่ประตูทางเข้า ผ่านไปครู่ใหญ่ อาหยู่เปิดประตูแล้วพบ อันหลิงหยุนไม่ พูดอะไรมาก ยื่นเปลือกส้มโอในมือไปให้: “อากาศเย็น ใส่ไว้ตรงแขนที่บาดเจ็บ ผ่านไปไม่กี่วันก็เอาออกได้

แล้ว”

“พระชายา ท่านกลับมาแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” อาหยู่ ใบหน้าตกใจ ทำไมกลับมาเร็วเช่นนี้

อันหลิงหยุนพูดกล่าว: “เจ้าดูแลตัวเองให้ดี ข้ายังมีธุระ กลับก่อนแล้ว”

คิดถึงอีกไม่กี่วันก็ถึงเวลานัดหมายใช้ยากับฮ่องเต้ แล้ว อันหลิงหยุนต้องเตรียมยาสำหรับฮ่องเต้ให้พร้อม ไว้ล่วงหน้าก่อน ไม่พูดมาก หันหลังแล้วจากไป

อาหยู่เหลือบมองเปลือกส้มโอในมือ จับแน่น: “ทำ อย่างไรดี?”