บทที่29บรุษสตรีไร้ครอบครัว
บทที่29บุรุษสตรีไร้ครอบครัว
หมอหลวงตัวสั่นเทาน้ำตาที่เพิ่งเก็บกลับไปได้ขอ งอันจือซานเริ่มหลั่งรินออกมาอีกครั้ง
“หยุนหยุนอย่าทำให้พ่อกลัว!”
อันจือซานกอดอันหลิงหยุนเอาไว้แต่ไร้เสียงตอบรับ ใดๆจากนางร่างกายของนางอ่อนยวบราวกับไร้กระดู กอันจือซานโอบนางไว้แล้วร้องไห้”หยุนหยุนพ่อก็ไม่อยู่
แล้วเช่นกัน” มือของกงชิงวี่กำขึ้นความรู้สึกวุ่นวายในใจเกิดขึ้น อย่างหาที่มาไม่ได้”นางเป็นอะไรไป?”
หมอหลวงรีบเอ่ยตอบ”พระชายาถูกยาพิษเสียชีวิต แล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หมอหลวงคิดไปเอาเองว่าเวลานี้เสียนอ่องเป็นผู้ที่
ปกป้องเขาได้ กงชิงที่มองเขา”นี่เจ้ากำลังล้อเล่นกับข้า?”
“ท่านอ่องเสียนพระชายาเสียนถูกวางยาพิษข้าน้อย ตรวจสอบแล้ว!”
หัวใจของกงชิงวี่กระตุก”ตรวจสอบดูอีกครั้ง!”
อันจือซานอุ้มบุตรีของตนเอาไว้และลุกขึ้น”หยนหยนกลับบ้านพ่อจะพาเจ้ากลับบ้าน”
ขณะที่เดินไปก็ร้องไห้ไปเขาไร้แล้วซึ่งความรัก รองแม่ทัพเดินตามหลังของเขาออกจากวังไป กงชิงวี่พยายามห้ามเอาไว้อย่างยากลำบากดวงตา ของเขาหดลงจ้องดูอันหลิงหยุนที่ถูกพาตัวไปคิดอยาก เอ่ยปากแต่ก็ไร้ซึ่งกำลังทำได้เพียงมองดูคนถูกพาตัวไป
อันหลิงหยุนถูกนำตัวออกจากวังฮ่องเต้ชิงหยู่เดินออก มาจากพระตำหนักจรุงจิตมองเห็นอันจือซานก็เรียกเขา เอาไว้”จือซาน”
อันจือซานหยุดลงเขาหันไปดูฮ่องเต้ชิงหยู่แต่กลับไม่ เอ่ยพูดอะไรเวลานี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาดูไม่ คล้ายกับแม่ทัพอู่กั่วเลยสักนิดเขามองดูบุตรีที่อยู่ในอ้อม กอดของตนก่อนจะหมุนตัวจากไป
“จือซานข้าไม่ได้ตั้งใจ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่พูดขึ้นจากด้านหลังแต่อันจือซานกลับ จากไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หยุดฝีเท้าลงแต่อย่างใด
ผู้ติดตามเขาด้านหลังก็จากไปด้วยเช่นกัน
เสินหยุนชูฮองเฮาเอ่ยถามด้วยความกังวล “ฝ่าบาทดู แล้วแม่ทัพอันเสียใจอย่างยิ่ง?”
“ล้วนเป็นความผิดของข้าทั้งหมดข้าไม่มีคำอธิบายใดๆ รีบไปดูเสียนอ่อง”
“ฝ่าบาทหม่อมฉันมีความผิด!”
ฮองเฮาคุกเข่าลง
ฮ่องเต้ชิงหยู่หันไปมองและโน้มตัวประคองเสิ่นหยุนชู ขึ้นมา”เป็นข้าที่ไร้ความสามารถทำร้ายคนมากมายท่าน เงินเฉิงเสี้ยงแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น”
“แต่ฝ่าบาทหม่อมฉันคอยเฝ้าดูเสียนอ๋องเติบโตมาเขา จะทำเช่นนั้นได้อย่างไรกันเขาจงรักภักดีกับฝ่าบาทมา ตลอดไม่เคยเป็นอื่น”
เสิ่นหยุนชูเงยหน้าขึ้นมองและร้องไห้ออกมาอย่างห้าม ไม่อยู่
เกรงว่าเรื่องนี้คงไม่มีทางจบลงด้วยดีสุดท้ายแล้วเรื่อง นี้จะต้องทำร้ายท่านพ่อ
แม้ว่าจะมีหลักฐานพยานบุคคลและวัตถุมารวมกันแต่ เธอก็คิดไม่ตกอยู่ดีว่าเหตุใดท่านพ่อจึงค้นพบมันได้ทั้ง เรื่องทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเสียนอ๋องที่ลงมือ
ฮ่องเต้ชิงหยู่ประคองเสิ่นหยุนชูให้ลุกขึ้น”ลุกขึ้นเถอะ ข้าก้มจนเมื่อยแล้ว”
เฉินหยุนชูทำได้แค่ลุกขึ้นมาฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปยัง ตำหนักบรรทมรองแต่กลับไม่ได้ก้าวเข้าไป
“ข้าเหนื่อยแล้วข้าไปยังตำหนักจรุงจิตพักก่อนฮองเฮา ไปดูเถอะอย่างไรเสียฮองเฮาก็เฝ้าดูเขาเติบใหญ่มาอ่อง เสียนกับฮองเฮาย่อมต้องมีสายสัมพันธ์ที่ไม่เหมือนกัน” พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็จากไปไม่แม้แต่เหลือบหันมา
มอง
ในเวลานี้เสิ่นหยุนชูฮองเฮาสั่นสะท้านไปเล็กน้อยเคียง ข้างท่านดั่งเคียงข้างเสือสุดท้ายแล้วในใจของฮ่องเต้ เป็นเรื่องจริงดั่งเช่นที่คนทั้งใต้หล้าพูดกันหรือไร้ซึ่งความ ปรานี
เสียนอ่องเป็นคนที่เขารักเมตตามากที่สุดแต่ตอนนี้เขา กลับเดินจากไปได้อย่างเด็ดขาดเช่นนี้
แล้วนางล่ะ?
จู่ๆเสิ้นหยุนจู่ก็รู้สึกว่าช่างน่าขันแล้วเธอจะนับว่าเป็น อะไรกัน
อันหลิงหยุนถูกวางลงบนรถม้าแม่ทัพอันกอดนางเอา ไว้แน่นไม่ยอมปล่อยไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรก็ไร้ ประโยชน์
รถม้ารีบร้อนกลับมายังจวรน้ำตาของท่านแม่ทัพอัน หลั่งไหลออกมาราวกับหยาดฝนเขากอดอันหลิงหยุน องไห้ไม่หยุด
อันหลิงหยุนฟื้นตื่นขึ้นอย่างช้าๆดวงตาลืมขึ้นและ เอ่ย”ท่านพ่อ”
น้ำตาของแม่ทัพอันหยุดชะงักลงอย่างกะทันหันผ่าน ไปเนิ่นนานไม่มีเสียงใดๆออกมาก่อนจะมีปฏิกิริยากลับ มาและดันอันหลิงหยุนออกเพื่อมองดูอย่างละเอียด
“หยุนหยุนเจ้าเป็นคนหรือผี?”
อันหลิงหยุนหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่”แน่นอนว่ามันเป็น
คน!”
“อา?”แม่ทัพอันคลายอันหลิงหยุนออกและวางนางลง เขาเอ่ยถาม”เช่นนั้นที่เจ้าโดนวางยาพิษจนตายเล่าแม้ กระทั่งหมอหลวงยังเอ่ยเช่นนี้พ่อจับมือเจ้าดูมันเย็นไป แล้วเจ้าทำให้พ่อตกใจจบแทบตายแล้ว”
อันหลิงหยุนยิ้มและพยายามเคลื่อนไหวถึงแม้ว่าจะฟื้น ขึ้นมาแล้วแต่ร่างกายของนางก็ยังต้องได้รับผลตาม ธรรมชาติอยู่ดีอาการปวดแสบปวดร้อนบางอย่างยังคงมี
อยู่
“ท่านพ่อข้าถูกวางยาพิษจริงแต่ข้าทานยาแก้พิษไว้ ล่วงหน้าแล้วดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องง่ายดายที่จะตาย”เพื่อ ให้แม่ทัพอันสบายใจลงอันหลิงหยุนจึงได้แต่พูดออกมา เช่นนี้
“เช่นนั้นเจ้าจงพักผ่อนให้ดีๆพ่อจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าไม่ ว่าใครหน้าไหนมาพ่อก็จะไม่อนุญาตให้เข้ามา”แม่ทัพอัน ประกาศเตือนขึ้นมาราวกับว่าคนทั้งใต้หล้ากำลังจะเข้า มาทำร้ายอันหลิงหยุนอันหลิงหยุนพอได้ฟังก็รู้สึกอบอุ่น ขึ้นมาในหัวใจความรู้สึกที่มีพ่อนั้นช่างดีนั
“ท่านพ่อข้าเหนื่อยแล้วอยากพักผ่อนแต่ข้ายังมีเรื่อง กังวลใจอยู่เรื่องหนึ่ง”
“เป็นเพราะเจ้าเศษขยะนั่นอีกแล้ว?”แม่ทัพอันพอ นึกถึงกงชิงวี่เข้าเก็มีอารมณ์โกรธขึ้นมาทันทีใจเมื่อไม่ ชอบบุตรีของเขาเหตุใดจึงมีบุตรกัน?หากภายหน้าหย่า กันบุตรีของเขาจะทำอย่างไร?
แต่หลังจากที่สงบอารมณ์โกรธเอาไว้แล้วเขาก็มองดู ใบหน้าซีดขาวของอันหลิงหยุนแม่ทัพอันยังคงใจอ่อน ขึ้นมาและทำตามการจัดการของบุตรีแต่โดยดีเขา เอ่ย”พ่อล้วนฟังหยุนหยุน”
“ท่านพ่อที่นี่ยังมียาอยู่จำนวนหนึ่งท่านช่วยหาวิธีที่จะ
ส่งพวกมันไปให้ถางเหอบอกเขาให้มอบมันให้เสียนอ๋อง ใช้ช่วยรักษาชีวิตเขา!” แม่ทัพอันรับยามาถึงแม้เขาจะไม่เต็มใจอย่างยิ่งแต่ก็
ทำยังเพื่อบุตรีของเขา
ถางเหอรับยามาถึงแม้จะสงสัยแต่ก็ใช้เงินจำนวนไม่ น้อยเพื่อสร้างความสัมพันธ์และส่งยาเข้าไป
อันหลิงหยุนกลับมาพักฟื้นที่จวนแม่ทัพได้เป็นเวลา หลายวันแล้วสุขภาพของนางค่อยๆดีขึ้นตามลำดับ อยากไปไหนก็สามารถไปได้แม่ทัพอันถึงค่อยเข้าเฝ้าที่ วังเพื่อกราบทูลเรื่องที่อันหลิงหยุนยังไม่ตาย
เมื่อได้รับข่าวสารมากงชิงวี่ก็ลุกขึ้นมาจากเตียง
เขาเหลือบมองถางเหอก้มศีรษะลงกงชิงวี่เอ่ยถาม “ผู้ หญิงคนนั้นยังไม่ตาย?”
ถางเหอพูดไม่ออกไม่กี่วันมานี้ไม่กินไม่ดีมไม่พูดจา เวลานี้กลับเต็มไปด้วยจิตวิญญาณขึ้นมา!
“จวนแม่ทัพปิดข่าวสนิทแม้กระทั่งลมยังไม่ปล่อยให้ พัดผ่านเรื่องนี้พวกเราเพิ่งได้รับข่าวสารมาเมื่อครู่นี้เอง พ่ะย่ะค่ะ”
“เช่นนี้ยาตวนยู่พวกนั้นล้วนเป็นนางที่ส่งมา จริงๆ ?”ดวงตาของกงชิงวี่หรี่ลงเขาควรจะรู้มานานแล้ว นางถึงกับกล้าแกล้งตาย!นับวันยิ่งใจกล้าจนไร้กฎ เกณฑ์ฟ้าดินใดๆแล้ว!
“ขอรับ”
ถางเหอทำได้เพียงตอบตามความจริงกงชิงวี่ หลับตา”บอกให้นางเข้าเฝ้า!”
ถางเหอจนปัญญา”ข้าน้อยจะลองดู”
อย่างไรเสียนั่นคือจวนแม่ทัพฉู่กั๋วดังนั้นจึงไม่จำเป็น ต้องฟังคำสั่งของท่านอ่องของเข้ายิ่งไปกว่านั้นในตอนนี้ มีใครไม่รู้บ้างว่าเสียนอ๋องแอบวางแผนกบฏเช่นนี้แม่ทัพ อันจะยอมให้บุตรีของเขาเข้ามามีส่วนร่วมอย่างไร
ถางเหอไปที่จวนแม่ทัพด้วยตนเองเพื่อเชิญอันหลิงหยุ
น
เดิมอันหลิงหยุนไม่อยากไปแต่เมื่อนึกถึงฮ่องเต้ที่ อย่างไรนางก็ต้องเจอให้คำอธิบายแก่เขาอยู่ดี
ยิ่งไปกว่านั้นทันทีที่เธอได้ยินเรื่องที่กงชิงวีตามตัวเธอ ในใจก็ไม่สามารถระงับความรู้สึกกระโดดโลนเต้นได้ เธอจะได้ถือโอกาสนำยาเข้าวังไปด้วยเลยเสียทีเดียว
เป็นไปตามคาดทันทีที่นางเข้าไปในวังนางก็ได้ยิน
เรื่องของพระชายาตวนอ๋องที่เข้าวังมาด้วยเช่นกันซ้ำยัง
ไปดูกงชิงวี่อีกด้วย
อันหลิงหยุนที่ตามถางเหอมากลับนิ่งเงียบผิวขาว ราวกับหิมะของนางช่วยขับเน้นความบอบบางนางเดิน ท่ามกลางหิมะอย่างไม่เร่งรีบ
ถางเหอก็รู้สึกแปลกใจเช่นกันเขารู้จักกับอันหลิงหยุ นมาหลายปีแล้วแต่ท่าทางของนางที่มองดูเสียนอ๋องกับ ผู้หญิงอีกนางอย่างสงบเช่นนี้รับว่าเห็นได้ยากนัก
ถางเหอเอ่ยถาม”พระชายารู้สึกอย่างไรในเวลานี้” ด้วยความอยากรู้อยากเห็นถางเหอจึงเอ่ยสอบถาม
อันหลิงหยุนส่ายหัว”ไม่รู้สึกอะไร”
จิตใต้สำนึกของถางเหอตะลึงไปครู่หนึ่งช่างแตกต่าง
กันช่างแตกต่างกันจริงๆไม่แปลกใจที่พ่อบ้านถึงได้เอ่ย ว่าพระชายาเปลี่ยนไปแล้ว นางต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงหากเป็นเมื่อก่อนนาง จะต้องร้องไห้โวยวายหาเสียนอ๋องอย่างแน่นอนแต่ตอน
นี้กลับสงบนิ่งขนาดนี้เขายังไม่ชินอยู่บ้าง
พริบตาถางเหอก็นำอันหลิงหยุนมายังตำหนักบรรทมรองข้างพระตำหนักจรุงจิตนับตั้งแต่เสียนอ๋องได้รับบาด เจ็บก็พักอยู่ที่นี่มาโดยตลอดทำให้ผู้เข้ามาประจบประ แจงก็ลดลงไปด้วยส่งผลให้เกิดความเงียบสงบขึ้น เมื่อเขามาถึงด้านหน้าประตูตำหนักถางเหอก็เคาะ
ประตูแต่ไม่มีใครตอบรับมาจากด้านใน
นึกขึ้นได้ว่าพระชายาตวนอยู่ที่นี่ถางเหอจึงได้แต่เชิญ ให้อันหลิงหยุนรอสักครู่อันหลิงหยุนกลับแปลกใจผู้หญิง คนนั้นมาทำอะไรที่นี่เวลานี้กัน?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ